BiH - slalom między minami: maj 2023

Już po chwili zza przesłaniającej dalszy horyzont, niewielkiej buli wyłania się masyw, na który ostrzę sobie zęby. Na razie jeszcze jest raczej ciemny, zwłaszcza, że w moją stronę zwrócony północnymi obrywami. Dwa dni temu w prześwitach pomiędzy snującymi się obłokami wystawał to ten, to inny szczyt - teraz mam całość na wyciągnięcie ręki. Kwestia tylko, czy nie natknę się na jakieś niespodzianki. Tu przecież przebiegał front, tu również kładziono miny…

Wyznaczony wyraźnymi czerwonymi kółeczkami szlak odchyla się w prawo, ale właśnie z tamtej strony odzywa się najpierw pojedynczy szczek, po którym następuje cała fala głośnego ujadania. To tam jest ten koszar z owcami. Psy czuwają, ale czy pasterze już też są na chodzie? Czy zdążą odciągnąć groźne psy, zanim te mnie dorwą? Nie, nie pójdę tym szlakiem - korzystając z płaskiego dna doliny, próbuję okrążyć niebezpieczną strefę. Jednak bezładne ujadanie przybiera na sile i wkrótce widzę już czworonożnych pasterzy, którzy na mój widok zatrzymują się na chwilę. Oceniają zagrożenie dla stada owiec?

Staram się iść spokojnie, nie zdradzając oznak niepokoju. W przedzie na skalny mur wpływa z przełęczy delikatne światło pierwszych promieni słońca. Tymczasem psy podejmują decyzję - to znaczy, jeden podjął i rusza pędem w moją stronę, a reszta wyrywa w niewielkim odstępie za nim.

mariusz-w napisał(a):Prawdziwy western, na południowym-wschodzie !

Eastern.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oj Wojtku......same niebezpieczeństwa dookoła.....jak nie miny, to psy
A przy okazji.....nie bałeś się tak autka tym koniom zostawić

Pozdrawiam i czekam na cdn

Miecia napisał(a):Oj Wojtku......same niebezpieczeństwa dookoła.....jak nie miny, to psy

Psy pasterskie we wschodniej części naszego kontynentu potrafią być niebezpieczne. Miałem kilka bliskich spotkań podczas moich wędrówek - głównie w Rumunii.

Miecia napisał(a):A przy okazji.....nie bałeś się tak autka tym koniom zostawić

Jakoś do koni mam zaufanie. Może odrobinę na wyrost, gdyż kiedyś goszczący mnie pod swoim dachem Rumuni nalegali na wprowadzenie samochodu do obejścia z uwagi na wolno pasącego sie konia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dystans pomiędzy nimi a mną zmniejsza się błyskawicznie. Że czuję się nieswojo - to zdecydowanie mało powiedziane. Czy jest na hali pasterz?! Niestety, nie widać nikogo, kto mógłby odciągnąć psy choćby gwizdem z daleka. Jeszcze kilkanaście metrów i nastąpi bliskie spotkanie. Ale... coś się zmienia w zachowaniu psa przodownika. Zaczyna jakoś dziwnie podskakiwać. Dziwnie? Właściwie wcale nie dziwnie. Zastanawia mnie tylko, skąd takie ewidentnie przyjacielskie zachowanie u psa pasterskiego na widok kogoś zupełnie obcego. Z pewną dozą ostrożności, ale najwyraźniej bez wrogich zamiarów podchodzi całkiem blisko. Pozwalam mu się obwąchać i mam już nowego przyjaciela. Reszta sfory w tym momencie traci zainteresowanie moją osobą i rozbiega się spokojnie, obwąchując kolejne kępki traw. Uff... nie myślałem, że tak miło skończy się to spotkanie.

Ruszam dalej i wkrótce trafiam na ślad ścieżki. To pewnie mój szlak, tyle tylko, że czerwone kółeczka zastąpione zostały przez kamienne kopczyki. Szkoda, ale co robić. Kierunek jest odpowiedni - wprost przede mną strzelają w niebo dumne kształty gór, stanowiących główny punkt dzisiejszego programu. Wkrótce zaskakuje mnie obecność dobrze widocznego już z pewnej odległości słupa z tabliczkami wskazującymi kilka kierunków. Skręcam w jego stronę i po chwili odczytuję zamieszczone informacje. Jest też wypisany Lupoglav, szczyt, na który się wdrapałem podczas poprzedniej wycieczki. Zresztą, nie trzeba się mocno wysilać, by wyróżnić jego sylwetkę na horyzoncie w skalnym murze po prawej.

Nooo....to spotkanie zapowiadało się inaczej.....niż skończyło


Pozdrawiam Wojtku

Od tego miejsca znów towarzyszą mi czerwone kółeczka - widocznie ścieżka z kopczykami nie była właściwym szlakiem. Trasa odchyla się nieco w lewo i zaczyna się wznosić skosem po opadającym zboczu. Krótkie zakosy wyprowadzają na niewielki garb, za którym ścieżka lekko opada i zanurza się w rzadki las. Prawdziwa sielanka. I nagle! Niczym memento - przyczepiona do pnia sosny - czerwona trójkątna tabliczka ze skrzyżowanymi piszczelami i uśmiechniętą trupią czaszką. Miny... Tuż obok walają się po ziemi pozrywane taśmy. Coś zagradzały, ale co? Teraz, kiedy wiatr je potargał i zaległy w trawach zupełnie przypadkowo, trudno określić z pewnością, co powinny ogradzać i którędy nie należy iść.

Stoję chwilę i rozważam możliwe warianty. Ale przecież szlak jest dosyć świeży, a nie widać żadnych strzałek, że należy zejść ze ścieżki. To chyba założę, że na ścieżce nic się nie czai. Przekraczam dwa kawałki taśmy i podążam dalej w dotychczasowym kierunku. Założenie chyba było słuszne, gdyż żadna rozrywka mnie nie spotyka i po chwili docieram do małej chatki. To Vrutak.

Miecia napisał(a):Nooo....to spotkanie zapowiadało się inaczej.....niż skończyło

Niektóre psy są głupie i szczekają - a nawet rzucają się - zupełnie bez sensu.
Ale są też i takie, które potrafią prawidłowo rozpoznać sytuację. Pies przewodnik tej grupy miał dobry instynkt.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Niektóre psy są głupie i szczekają - a nawet rzucają się - zupełnie bez sensu.

A może chciały Cię przestrzec przed minami

Jeżeli nie , to . . . faktycznie bez sensu



Pozdrawiam
Piotr

Mądry pies poznaje dobrego człowieka na odległość

Pozdrawiam

piotrf napisał(a):A może chciały Cię przestrzec przed minami

Kiedyś mnie psy pasterskie obstawiły niczym miny - ani kroku zrobić nie mogłem.

Aguha napisał(a):Mądry pies poznaje dobrego człowieka na odległość

To już wiem, jak rozpoznać mądrego psa.

Pozdrawiam,
Wojtek

Sporo tych niewiadomych było ... nie dość, że nieprzewidywalna reakcja psów, to potem te czerwone tabliczki, a właściwie brak czytelnego oznakowania.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Sporo tych niewiadomych było ... nie dość, że nieprzewidywalna reakcja psów, to potem te czerwone tabliczki, a właściwie brak czytelnego oznakowania.

Ale kolorystyka podobna - zamiast czerwonego kółeczka z białym punktem, czerwona tabliczka z białą czaszką.

weldon napisał(a):A nie próbowały cię zagonić do jakiego strzygacza?

Kiedy próbowalem zrobić krok w którąkolwiek stronę, włos im się jeżył na karku.

Pozdrawiam,
Wojtek