BiH - slalom między minami: maj 2023

Dalej ścieżka pokonuje kamienne usypisko, by wreszcie osiągnąć porządny las. Nie jest zbyt gęsty, a ślady na poczerniałych pniach sugerują, że musiał tu kiedyś ogień zadbać o jego przerzedzenie. Kamienista na ogół ścieżka jest dosyć wyraźna, natomiast znakowanie bardzo nierówne - to na odcinku kilkunastu metrów aż trzy dosyć świeże czerwone znaki, to znów długi fragment bez żadnego szlaku. Docieram na łagodnie zaokrąglony grzbiet, skąd rozpościerają się widoki na grzbiety po drugiej stronie doliny Bijeli, a także na leżącą za Neretwą Cvrsnicę.















Ścieżka zakręca w prawo i staje się trudniejsza - leży sporo poprzewracanych drzew, które muszę omijać i nie zawsze potrafię potem odnaleźć dalszy przebieg trasy. Trochę czasu marnotrawię na poszukiwania, ale jakoś na razie udaje mi się nie zgubić zupełnie szlaku. Chociaż trzeba przyznać, że teraz wygląda to tak, jakby ktoś postanowił się ze mną zabawić w grę: "Gdzie jest szlak?"

Franz napisał(a):

Gdzieś był Tukan a tutaj Konik Morski.......

Te poprzecinane, zielone, wysokie tereny, przypominają mi nieco widok z okolic Curevaca w Durmitorze na kanion Tary.

... tak mi się skojarzyło jakoś

kaszubskiexpress napisał(a):Gdzieś był Tukan a tutaj Konik Morski.......

Pośród innych osadów wapiennych trafił się wyjatkowych rozmiarów konik.

Crayfish napisał(a):Te poprzecinane, zielone, wysokie tereny, przypominają mi nieco widok z okolic Curevaca w Durmitorze na kanion Tary.

... tak mi się skojarzyło jakoś

No cóż, to też jeszcze Góry Dynarskie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Wspaniałe krasowisko po stopami i bruzdy kanionów jak z bajki . . . nie było tam jakiejś jaskini


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Wspaniałe krasowisko po stopami i bruzdy kanionów jak z bajki . . . nie było tam jakiejś jaskini

A i owszem!
Na rozstajach, gdzie skierowałem się w stronę literki "L", druga opcja - "B" - oznaczała jaskinię Bijela, której piękne zdjęcie zamieszczone jest na tych nowych mapach czesko-hercegbośniackich. Zostawiłem ją na wariant powrotny.
Ale życie potrafi skorygować plany, zwłaszcza nierealne.

Pozdrawiam,
Wojtek

Czasami trzeba wykazać zdolności detektywistyczne, by wyszperać wzrokiem układające się w częściowe chociaż kółeczko ślady czerwonej farby, poddając je analizie mającej na celu wykluczenie naturalnych przebarwień. Spada znacznie tempo marszu, ale gdy docieram do rozstajów z porządnymi tabliczkami - czerwony Galic w lewo, żółty Lupoglav w prawo - znów tryskam optymizmem. Jak się zaraz okaże - mocno przedwcześnie.









Od tego miejsca nie udaje mi się już odnaleźć szlaku nigdzie. Żadnego śladu porządnej ścieżki, żadnych dalszych znaków, nieco powalonych drzew, coraz więcej głębokich szczelin krasowych. Kluczę, obchodząc przeszkody, zataczam kręgi w celu odnalezienia szlaku, rozglądam się bardzo uważnie dookoła - wszystko nadaremnie. Nic, ale to absolutnie nic. Oddalam się w ten sposób jakieś kilkaset metrów od rozstajów i znów pojawia się widmo liska luzaka. Wiem, że teren nie jest sprawdzony; na mapach zaznaczony jako nie rozminowany. Zaczynam się czuć bardzo nieswojo - jasne, że szlak prowadzi bezpiecznie, tylko... gdzie u licha jest ten szlak?! Nie ma rady - wracam.



Po dwudziestu minutach jestem znów na czerwono-żółtych rozstajach. No, przecież piękna, wyraźna strzałka! Dlaczego dalej nie ma już żadnego szlaku?.. Sprawdzam w aparacie sfotografowaną kilka dni wcześniej mapę. Wschód z lekkim północnym odchyleniem, potem bardziej na północ. Strzałka na tabliczce tak wskazuje - spróbuję pójść, utrzymując w miarę możliwości azymut. A więc znowu omijam przeszkody, starając się nie zbaczać z ustalonego kierunku. Z lekko nachylonego zbocza trafiam na dno równie pochyłej, płytkiej niecki. Może czas na zmianę kierunku bardziej na północ. Jeszcze kilkaset metrów i okazuje się, że pomysł był dobry - trafiam na kamienny kopczyk, potem na następny i po chwili wychodzę na piękne polany, ponad którymi pokazują się już wapienne wierzchołki. Na polanach ślady po koszarach i dawnych szałasach. Jest również studnia z wodą, zabezpieczona częściowo spróchniałymi belkami.

Rozglądam się za szlakiem - w wielu miejscach dałoby się go tu namalować, ale najwidoczniej farba się skończyła. Za to udaje mi się odnaleźć jeszcze kilka kopczyków, ułożonych prawie w linii prostej. Przekraczam polany i zanurzam się w rzadki las. Trzymam się prawej strony - zgodnie z mapą - ciesząc się z każdego napotkanego kopczyka z uwagi na brak jakiejkolwiek ścieżki. Mijam na małej polanie kolejny niski krąg kamienny i wspinam się łagodnym trawersem na opadające po prawej stronie zbocze. Przede mną Barni do, po jego obu stronach Vidina kapa oraz Ovca, a w przedzie mój cel - Lupoglav.

...odludzie ..... i te miny ... brrrr.
...ale widoczki ładne.

Kamienne kręgi to pewnie pozostałości po wojnie . . .
Pomimo pięknego terenu , razem z tymi schnącymi drzewami , zagrożeniem minami . . . kopczyki powiadasz . . .

Ty jednak bardzo lubisz adrenalinę



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Kamienne kręgi to pewnie pozostałości po wojnie . . .
Pomimo pięknego terenu , razem z tymi schnącymi drzewami , zagrożeniem minami . . . kopczyki powiadasz . . .

Ty jednak bardzo lubisz adrenalinę

..
no właśnie ....
też mi się wydaję, że właśnie w "takich klimatach" Wojtek czuje się najlepiej ....
... dziko, pierwotnie i pięknie ... a miny stanowią adrenalinę ...

Crayfish napisał(a):...odludzie ..... i te miny ... brrrr.
...ale widoczki ładne.

Piękne miejsca. Już za nimi tęsknię...

piotrf napisał(a):Kamienne kręgi to pewnie pozostałości po wojnie . . .
Pomimo pięknego terenu , razem z tymi schnącymi drzewami , zagrożeniem minami . . . kopczyki powiadasz . . .

W końcu tamtędy szlak prowadzi - zaznaczony wyraźnie na nowiutkich mapach. W terenie zdecydowanie trudny do odszukania.

Crayfish napisał(a):

piotrf napisał(a):Ty jednak bardzo lubisz adrenalinę

..
no właśnie ....
też mi się wydaję, że właśnie w "takich klimatach" Wojtek czuje się najlepiej ....
... dziko, pierwotnie i pięknie ... a miny stanowią adrenalinę ...

Może trudno w to uwierzyć, ale - wolę góry bez tej ewentualnej rozrywki.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Kamienne kręgi to pewnie pozostałości po wojnie . . .

Myślę, że to jednak pozostalości po koszarach. Oczywiście - nie wojskowych.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Kamienne kręgi to pewnie pozostałości po wojnie . . .

Albo ... kosmitach

U nas robią kręgi w zbożu, a tu, z braku laku, z kamieni

Franz napisał(a):Myślę, że to jednak pozostalości po koszarach. Oczywiście - nie wojskowych.

A to inna inszość sugerująca bliski związek z Mongolią, skąd pewnie, w drodze wymiany handlowej miedzy bratnimi narodami, przenośne budownictwo jednorodzinne mogli importować : )

weldon napisał(a):A to inna inszość sugerująca bliski związek z Mongolią, skąd pewnie, w drodze wymiany handlowej miedzy bratnimi narodami, przenośne budownictwo jednorodzinne mogli importować : )

Ponoć w góry uciekła część potomków cywilizacji rzymskiej, gdy hordy Słowian i innych barbarzyńców dotarły w tamte rejony. Zatem - może to takie Colosseum, tylko mniej kolosalne.

Pozdrawiam,
Wojtek