BiH - slalom między minami: maj 2023

...a dokąd ta drabiniasta ścieżka prowadzi?

Jacek S napisał(a):...a dokąd ta drabiniasta ścieżka prowadzi?

Tam ! :

Franz napisał(a):To wybudowany w XVII wieku klasztor derwiszów - tekija - z przylegającym do niego budynkiem gościnnym, tzw. musafirhanem. Już od wejścia widać dobrze drabinę, za pomocą której można się było dostać do celi, będącej rodzajem pustelni.

Pozdrawiam.

Jakoś nie skojarzyłem tego z tym...

Franz napisał(a):

Crayfish napisał(a):no i dobrze zrobiłeś, że sobie nie odmówiłeś.

Cieszę się, że jest nas dwóch, którym się nocny Mostar podoba.

A ja to co

A Blagaj też fajny.

pzdr

Źródła Buny rzeczywiście mają w sobie coś.
Pamiętam jak dziś ten mocny, intensywny turkusowy kolor wylewającej się z groty wody.
Bardzo podobały mi się też niewielkie zabudowania, po prawej stronie w drodze do domku derwiszów.
W jednym natrafiliśmy na jakieś miniaturowe muzeum.

Franz napisał(a):

Witaj Franz
jest Bośnia jestem i ja, jeżeli można oczywiście. Fotki rewelacyjne !!!
Widzę, że udało nam się pstryknąć podobne ujęcie (i pewnie nie tylko nam).

Franz napisał(a):Otóż klasztor derwiszów postawiono dokładnie w miejscu, noszącym nazwę "Vrelo Bune" - Źródło Buny. Buna jest krótką rzeką, biorącą początek w tym właśnie miejscu, a wpadającą do Neretwy kilka kilometrów stąd. Tyle tylko, że nie jest to regularne źródło, a potężne wywierzysko. Z jaskini, znajdującej się u stóp opadającej spod ruin zamku pionowej ściany, wypływa tocząca hektolitry wody rzeka. Jej wcześniejszy bieg, ciągnący się kilometrami pod ziemią, nie jest całkowicie znany, chociaż wiadomo, ze większa część wody pochodzi z ginącej w ponorze na obszarze Navesinjsko polje rzeki Zalomka. Według legendy młody pasterz wrzucał powyżej ponoru owce do rzeki, wmawiając będącemu jago panem tureckiemu bejowi, że wilki pożarły kolejną ofiarę, podczas gdy ojciec pasterza wyławiał owce w pobliżu źródła Buny. Jednak bej odkrył podstępny proceder i któregoś dnia ojciec wyłowił z rzeki ciało swego syna.

Pozwól, że uzupełnię Twoją opowieść faktami prosto znad Buny




Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):Nie dość , że bajkowo, górsko ... to jeszcze drabina jest !

Via ferrata.

Jacek S napisał(a):...a dokąd ta drabiniasta ścieżka prowadzi?

A szkoda, że nie pod zamkowe mury...

longtom napisał(a):

Franz napisał(a):Cieszę się, że jest nas dwóch, którym się nocny Mostar podoba.

A ja to co

Oo! Sięgnąłeś w głąb!

Crayfish napisał(a):Bardzo podobały mi się też niewielkie zabudowania, po prawej stronie w drodze do domku derwiszów.

Już wkrótce.

nikiel napisał(a):Pozwól, że uzupełnię Twoją opowieść faktami prosto znad Buny

Dziękuję. Wszelkie uzupełnienia zawsze mile widziane.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):...Jednak bej odkrył podstępny proceder i któregoś dnia ojciec wyłowił z rzeki ciało swego syna...

Same przerażające rzeczy czytasz Franz...
a to ojciec dzieciaka zastrzelił, a to z rzeki ciało wyłowił... masakra
Muszę Ci chyba jakąś pozytywną lekturę polecić...



Ciekawi mnie ten kraj coraz bardziej...
A widokowo jest przepiękny!

Pozdrawiam.

Joanka23 napisał(a):Same przerażające rzeczy czytasz Franz...
a to ojciec dzieciaka zastrzelił, a to z rzeki ciało wyłowił... masakra

Mówisz, że ojciec syna zastrzelił? Hmm... czyżbym ja o tym wspominał? Nie przypominam sobie.
To Ty takie rzeczy czytasz!

Ludowe historie często wspominają o tragediach...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ludowe historie często wspominają o tragediach...

Ta, która opowiada o powstaniu jezior Plitvickich, jak widać choćby ze zdjęć zamieszczonych na forum, skończyła się szczęśliwie

weldon napisał(a):

Franz napisał(a):Ludowe historie często wspominają o tragediach...

Ta, która opowiada o powstaniu jezior Plitvickich, jak widać choćby ze zdjęć zamieszczonych na forum, skończyła się szczęśliwie

Są i takie.

A za kilka dni zoobaczę dwa jeziora w kraterze - jedno zielone, drugie niebieskie. Powstały z łez kochającej się pary, której nie wolno było się spotykać - pasterza i córki króla Siedmiu Miast...

Pozdrawiam,
Wojtek

Poprzez gęstą zieleń porastających brzegi Buny drzew przyglądam się stojącym nad samą rzeką zabudowaniom. Ściany fundamentów opadają wprost do wody - zastanawiam się, czy nie stwarza to jakiegoś ryzyka. Częściową odpowiedź znajdę rok później, kiedy z tego samego miejsca będę widział budynki odcięte przez wodę. Docieram do zauważonych przedtem schodów i ruszam nimi w dół. Nierówno wybrukowane, nieco gładkie, im niżej, tym bardziej zarośnięte, doprowadzają do starego młyna. Woda przepływa spokojnie pod kamiennymi łukami, a dno rzecznej odnogi zieleni się niczym dobrze podlewana łąka.

Wracam na drogę, by już po chwili innymi, węższymi schodami zagłębić się pomiędzy stopniowo schodzące się murki. Za zakrętem kilka wejść do poszczególnych domostw - jedną bramę widzę otwartą i do niej się kieruję. Można zwiedzać ten obiekt. Zaglądam na wąskie podwórze, słysząc jakieś przytłumione głosy. Schodzę jeszcze kilka stopni, zatrzymując się przed werandą biało otynkowanego domu z zielonymi obramowaniami zakratowanych okien. Teraz rozróżniam już wiele głosów. Przez moment się zastanawiam, ale - nie...
Zawracam na pięcie - jakoś nie mam zamiaru burzyć tego wspaniałego poczucia absolutnego spokoju spotkaniem z liczną grupą turystów.











Po schodkach wychodzę ponownie na drogę i zmierzam w kierunku samochodu. Nim jednak do niego wsiądę, jeszcze jedna myśl przychodzi mi do głowy. Podchodzę do umieszczonej w niskim murze metalowej furtki, popycham ją delikatnie, a ona ustępuje ze skrzypieniem właściwym dla takiego miejsca. Pokonuję trzy schodki i wchodzę na teren mocno zarośniętego muzułmańskiego cmentarza.

Żal , że odpuściliśmy sobie źródła Buny i okoliczne wspaniałości podczas naszego wrześmiowego spaceru jest tym więkrzy , że byliśmy tak blisko , a Twoje ostatnie zdjęcia . . .

Nie ma innego wyjścia - Trzeba tam wrócić


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Żal , że odpuściliśmy sobie źródła Buny i okoliczne wspaniałości podczas naszego wrześmiowego spaceru jest tym więkrzy , że byliśmy tak blisko , a Twoje ostatnie zdjęcia . . .

Nie ma innego wyjścia - Trzeba tam wrócić

Koniecznie! Blagaj, to miejsce, którego nie należy pominąć.

Pozdrawiam,
Wojtek