BiH - slalom między minami: maj 2023

korbaczik napisał(a):Szkoda że to już koniec.

Opisałem dwa wyjazdy. W zasadzie mógłbym opisać kolejny.

Pozdrawiam,
Wojtek

ACandrzej napisał(a):Chętni są...

Ostatnio u mnie z czasem, który mogę i chcę na to forum poświęcić, jest coraz gorzej, ale... wezmę pod uwagę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Prolog kolejnego wyjazdu

Pierwszy problem pojawił się tuż przed wyjazdem. Zaplanowałem go na niedzielę i w piątek miałem odebrać naprawione buty od szewca, co się okazało niemożliwe – zastałem zamknięte drzwi i informację o pogrzebie. W efekcie udaje mi się po którejś z kolei próbie dodzwonić i uzgodnić odbiór butów wieczorem - nie w warsztacie, tylko w domu. Gdy nastaje wieczór, znajduje właściwy adres, widzę światło w oknie, ale nikt nie otwiera. Numer telefonu mam tylko do warsztatu – na wszelki wypadek próbuję dzwonić ze spodziewanym skutkiem - kiedy więc pojawia się sąsiad, upraszam go, by w moim imieniu zadzwonił i pomógł. Niestety, jego telefonu również nikt nie odbiera. Zostawiam mu swój numer, prosząc o informację, gdyby się cokolwiek zmieniło.

Trochę później dzwoni pani szewcowa z wyrzutami, że się umawiam i nie zjawiam, a zamiast skontaktować się z nią, nagabuję sąsiadów. Jako, że wyświetla mi się numer warsztatu - jedyny, jaki mam – domyślam się, ze istnieje jakieś tajemnicze dla mnie połączenie dwóch odległych lokalizacji za pomocą tego samego numeru.

- Jest pan niepoważny!
- Ja?! Przecież byłem i naciskałem na domofon.
- Domofon jest nieczynny.
- A czemu pani telefonu nie odbiera?
- Odbieram, ale pan nie dzwonił.
- Przecież dzwoniłem, a potem nawet prosiłem o pomoc sąsiada.
- Nic podobnego!

Taka rozmowa. Jakbyśmy w równoległych światach żyli…

Buty mam odebrać teraz, albo w przyszłym tygodniu, bo sobota nie wchodzi w rachubę. Jadę zatem ponownie i tym razem pani do furtki dociera. Z moimi – oczywiście, nadal oczekującymi naprawy – butami oraz z niezmienionymi wyrzutami. Że nie zjawiam się, nie dzwonię, że sąsiad… Chcę pokazać, że mam jej numer w rejestrze wybieranych, ale to ją nie interesuje – ma swoją własną, niepodważalną teorię, niczym niezachwianą wiarę w rozpylaną mgłę i wybuchy na pokładzie. Dobrze, że nie próbuje tłuc parówką po moim telefonie.
Rozumiem, że poniosła stratę jakiejś bliskiej osoby – nawet nie pytam, czy to może o zawsze uczynnego i miłego szewca chodzi – ale proszę nie skrupiać na mnie swoich wyrzutów. Wracam do siebie z butami w stanie, w jakim je oddawałem – jakoś będę musiał sobie z tym radzić.

Sobotę spędzam jeszcze w domu, wyruszając w końcu parę minut po czwartej po południu w niedzielę. Tradycyjna trasa wiedzie przez Żylinę i Martin – niestety, za Kremnicą łapie mnie nieoznakowany wóz patrolowy z informacją, że za przekroczenie dozwolonej prędkości o 19kmh mandat wynosi sto euro. Pytam niezobowiązująco, czy musi być aż tyle, ale taki ponoć maja taryfikator. Trudno.

- A dokąd to pan jedzie?
- Do Bośni.
- Do pracy?
- Nie, w góry.
- Sam?!
- Ano, sam.
- Nie boi się pan?
- Nie, pewnie, że nie.
- Ale dlaczego sam?
- Bo inni się boją – uśmiecham się serdecznie.

Patrzą po sobie, wymieniają kilka zdań.

- Dobra, niech będzie 50 euro…

Cóż mogę powiedzieć – miło mi, że sami między sobą wynegocjowali chyba najniższy możliwy mandat na Słowacji.
Dalej już bez specjalnych przygód - nawet na króciutkim odcinku do Zwolenia, na którym powinienem mieć winietkę – i przez Sahy wjeżdżam na Węgry. Budapeszt po raz kolejny objeżdżam świetną obwodnicą i potem krajową szóstką na Mohacs, tyle że zapada noc, więc znajduję sobie miejsce na nocleg. O ile szosa na długim odcinku była wciąż jeszcze mokra, to do snu przyświeca mi w pełni rozgwieżdżone niebo. Oby taka piękna pogoda towarzyszyła mi podczas tego wyjazdu…

korbaczik napisał(a):Fajnie, że ruszyłeś znowu w trasę.

Moje życie jest jedną wielką podróżą. Z przystankami...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień pierwszy

Rano pobudka, szybkie ścielenie wozu i ruszam w drogę. Mijam Mohacs, granicę węgiersko-chorwacką przekraczam bez problemów, obierając kurs na Osijek i Samac, gdzie wjeżdżam do Bośni i Hercegowiny. Muszę jedynie pokazać zieloną kartę – omyłkowo wyciągam tę, której ważność zacznie się dopiero za kilka dni, ale pogranicznika najwyraźniej daty nie interesują.
Przez Gradacac przejeżdżam powoli, rozglądając się pilnie, czy nie rzuci mi się w oczy coś ciekawego, lub chociażby tabliczki sugerujące, że warto gdzieś zboczyć. Jednak niczego takiego nie dostrzegam, więc po chwili wylatuję już z miasta w kierunku Tuzli, ale kiedy natrafiam na informację pod nazwą „Starigrad Srebrenik”, zjeżdżam z szosy w lewo.

bernidi napisał(a):Ode mnie przy wyjeździe chciał jakąś mega kasę za rzekomy brak prawdziwej pieczątki na zielonej karcie...

Mam nadzieję, że się nie dałeś.

Pozdrawiam,
Wojtek

bernidi napisał(a):To było na przejściu Hum-Scepan Polje.

Tam za pierwszym moim przejazdem po stronie czarnogórskiej pogranicznik sprawdzał, czy faktycznie mam przyciemnione szyby, czy może naklejoną folię, co - jego zdaniem - było nielegalne.

bernidi napisał(a):Mentalna tragedia...
Pewnie miałeś podobne doświadczenia, bo to tam standard wszakże...

Nie jeżdżę na Ukrainę właśnie z takich powodów...

Pozdrawiam,
Wojtek

te kiero napisał(a):wielka radość z kolejnego Prologu w BiH, dziękuję

Mam nadzieję, że dzień pierwszy sprawi Ci radość nie mniejszą od prologu.

Pozdrawiam,
Wojtek