BiH - slalom między minami: maj 2023

Okazuje się jednak, że to jeszcze nie jest ten moment. Filar jest dość gruby, a szlak zakręca ponownie w lewo. Po chwili ścieżka się rozgałęzia. Zapuszczam żurawia, ale w tym miejscu akurat żadnego znakowania - do tej pory tak gęstego - nie widać. Zakładam, że powinienem trzymać się prawego kierunku, zatem kieruję swoje kroki... w lewo. Zanim odrzucę ten wariant, warto go sprawdzić. Ścieżka prowadzi na sympatyczną łąkę, odchylając się stopniowo od dolinki. Czyli postawiona hipoteza zyskuje na wiarygodności - wracam do rozstajów i obieram ten drugi wariant. Ścieżka schodzi zakosami w prawo i już po chwili widzę szlak. A co dla mnie w tej chwili jeszcze istotniejsze - widzę wreszcie północne zerwy Troglava, oddzielone od ścieżki zielonym pasem traw i kosodrzewiny oraz prawdziwie jesiennymi kolorami drzew liściastych, które wdzierają się aż na tę wysokość.







Kolejny zakos i zanurzam się w tę jesień. Nie będę się rozwodził nad ucztą, jaką specjalnie dla moich oczu przygotował kocioł Troglava. Pstrykam fotki jedna za drugą. Robię kilka kroków i znów wyciągam aparat - tego nie można nie uwiecznić. Chowam aparat, stoję jeszcze chwilę, upajając się widokiem i ruszam dalej tylko po to, by znów się zatrzymać i sięgnąć po utrwalacz wspomnień. Mam tylko nadzieję, że te fotki chociaż w części oddadzą niesamowite piękno tego miejsca i tych chwil.

Schodzę na coś w rodzaju kamienistego stopnia nad dnem dolinki, opadającej z kotła w kierunku północnym. Teraz ścieżka skręca już definitywnie w lewo i zagłębia się w las. Mijam białe kółeczko z czerwoną obwódką, zawieszone na ostrym końcu gałęzi i tak sobie myślę, że przy większym wietrze zapewne potoczy ono się gdzieś między kamienie. Prześwity w koronach drzew pozwalają jeszcze wielokrotnie spojrzeć za siebie - na główną grań najwyższego szczytu Dinary, a także na tę pierwszą, poranną turnię, oznaczoną na którejś mapie jako Mali Troglav. Potem ścieżka schodzi na dno dolinki, a następnie kluczy pomiędzy niewielkimi lejami krasowymi. Jeszcze udaje mi się dostrzec skały po lewej ręce, po czym las staje się gęstszy i wkrótce stromym zejściem zamykam dzisiejszą pętlę. Teraz już po swoich śladach wracam do wozu. Zbliża się południe - pora na drugie śniadanie.











Posilony wsiadam do auta i opuszczam gościnną polanę. Zjeżdżam leśną drogą na sam dół, mijam kościółek, kilka rozrzuconych po lewej stronie zabudowań i dojeżdżam do głównej szosy, gdzie skręcam w prawo. Mam przed sobą kilkadziesiąt kilometrów prawie płaskiego Livanjsko Polje, na skraju którego czeka pierwsze miasto na mojej dzisiejszej trasie - Livno.

Witam.

Upewnię się. Czy Mali Troglav to ta skała w kształcie mnicha?

Piękne jesienne zdjęcia.

Dziwnie wygląda ta droga bez poboczy, trawa przerasta asfalt czy też beton, ruch pewnie tamtędy malutki.

Pięknie i beztrosko Ci wyszła ta wycieczka, czyżby cisza przed burzą, czyli tytułowym spacerem...?

Pozdrawiam

Franz napisał(a):
Kolejny zakos i zanurzam się w tę jesień. Nie będę się rozwodził nad ucztą, jaką specjalnie dla moich oczu przygotował kocioł Troglava. Pstrykam fotki jedna za drugą. Robię kilka kroków i znów wyciągam aparat - tego nie można nie uwiecznić. Chowam aparat, stoję jeszcze chwilę, upajając się widokiem i ruszam dalej tylko po to, by znów się zatrzymać i sięgnąć po utrwalacz wspomnień. Mam tylko nadzieję, że te fotki chociaż w części oddadzą niesamowite piękno tego miejsca i tych chwil.

Opis i zdjęcia wprowadziły w nastrój jesiennych, przyjaznych gór.
Poczułam to miejsce i tę jesień i tę chwilę. A na tym zdjęciu usłyszałam szum opadających liści. Bardzo pięknie było tego dnia. Zachwycająco.

Pięknie ...

Ciepłe obrazy ... dźwięki (szum, szelest), a i zapewne zapach piękny ... !

Pozdrawiam

Interseal napisał(a):Upewnię się. Czy Mali Troglav to ta skała w kształcie mnicha?

Na ostatniej fotce centralnie ustawiony. Na poprzedniej po prawej stronie. Na początku wycieczki wyszedłem na przełęcz pomiędzy tą turnią, a niższym wierzchołkiem Troglava.
Zachowuję pewien dystans do określenia tej turni jako "Mali Troglav". Może tak i jest, ale widziałem to tylko na jednej mapce.

Interseal napisał(a):Pięknie i beztrosko Ci wyszła ta wycieczka, czyżby cisza przed burzą, czyli tytułowym spacerem...?

No cóż... pojawią się pewne trudności.

Interseal napisał(a):Piękne jesienne zdjęcia.

Lidia K napisał(a):Zachwycająco.

mariusz-w napisał(a):Pięknie ...

Cały byłem w skowronkach.

mariusz-w napisał(a):Ciepłe obrazy ... dźwięki (szum, szelest), a i zapewne zapach piękny ... !

Szkoda, że zapachów nie potrafię rejstrować i odtworzyć potem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze kilka fotek do ostatniego fragmentu wycieczki na Troglav.

Franz napisał(a): No cóż... pojawią się pewne trudności.

Nie chcę być "nagły" , jednak poczytałbym i zobaczył miejsca i momenty, gdzie analizowałeś i rozważałeś ewentualną taktykę i sposób ustawienia min. które mogły się znaleźć na drodze, lub poza nią.

Pozdrawiam.

Interseal napisał(a):Nie chcę być "nagły" , jednak poczytałbym i zobaczył miejsca i momenty, gdzie analizowałeś i rozważałeś ewentualną taktykę i sposób ustawienia min. które mogły się znaleźć na drodze, lub poza nią.

Wtedy brzmiało to jak taktyka?.. To było takie "ratuj się kto może".
Nieee, no - żartuję. Ja raczej fatalistą jestem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na głównym skrzyżowaniu w mieście drogowskazy w prawo kierują między innymi na Split i Makarską - ożywają chorwackie wspomnienia - a ja przecinam Livno, trzymając się strzałek na Bugojno. Jeszcze przez kilka kilometrów szosa prowadzi na południowy wschód, by następnie skręcić na północ. W miejscowości Suica (również pisana jako Sujica) zjeżdżam w boczną drogę na południe i dopiero gdy mijam Tomislavgrad, odbijam w stronę gór. Drogowskaz na Blidinje kieruje mnie na skraj Duvajsko polje. Po kilku kilometrach kończy się asfalt, a ja krótko przedtem, na obrzeżu wsi Lipa zatrzymuję się na kawę, przy okazji studiując materiały dotyczące kolejnej wycieczki.

Pogoda wspaniała i dobrze się siedzi, spoglądając na bliskie już góry - przychodzi jednak moment, kiedy trzeba się już zebrać. Mapki, które mam ze sobą, nie określają dokładnie trasy, którą chciałbym przejść - muszę koniecznie dziś zlokalizować odpowiedni punkt startu. Wrzucam więc sprzęt piknikowy do auta i ruszam w dalszą drogę. Zaczyna się łagodny podjazd szeroką drogą szutrową. Jej stan jest bez zarzutu - mogę jechać nawet na czwórce. Dopiero tuż przed przełęczą Klanac redukuję do trójki. Po lewej, nad zielonym młodnikiem zachęcająco prezentują się góry Vran, a na wprost mam widok na mój jutrzejszy cel - góry Cvrsnica. Nad Dugo polje - płaską doliną, rozdzielającą te dwa pasma - dokładnie nad jeziorem Blidinje wznosi się Plocno, najwyższy szczyt Cvrsnicy.











Zjeżdżam równie łagodnie w dolinę - najpierw krótki fragment dziurawej drogi, potem znów całkiem przyzwoita. Tuż przed jeziorem łączę się z asfaltową szosą, która kończy się jednak bardzo szybko, bo już po jakichś dwustu metrach i ponownie jadę makadamską cestą. Po minięciu jeziora zaczynam wyszukiwać podejrzane drogi w prawo - któraś z nich będzie tą moją. Kilka polnych dróg odbija tu i ówdzie, przy niektórych stoją nawet drewniane tabliczki. Ba! Wśród nich zdarzają się czasem i czytelne! Wreszcie jest - Borisevac. Skręcam, gdyż na starych sztabówkach, którymi dysponuję, jest wykropkowana ścieżka, prowadząca w góry. Mam jeszcze schematyczną mapkę tras turystycznych w tych górach, ale z niej to już w ogóle nic nie wynika.

Droga prowadzi w stronę masywu Plocno, gdzie pod szczytem widać coś w rodzaju potężnego wyżłobienia - jakby jakiś olbrzym wygarnął skałę ze zbocza, tworząc niszę o średnicy kilkuset metrów. Następnie skręcam w lewo i zagłębiam się w uroczą dolinkę tuż pod samymi górami. Jadę powoli, wypatrując jakiegokolwiek znaku, że stąd mógłbym rozpocząć wycieczkę. Niestety, niczego takiego nie napotykam, a możliwość dalszej jazdy się kończy. Zostawiam wóz i robię krótki spacer po okolicy. Jest tu ślicznie i z przyjemnością bym tu zabiwakował, niemniej nie przybliżyłem się do rozwiązania kwestii punktu startu. Może to więc nie jest tutaj.









Wsiadam do auta i wracam do głównej drogi. Po chwili szuter przechodzi w asfalt, a na kolejnym skrzyżowaniu, gdzie w prawo znów odchodzi polna droga, stoi tabliczka z napisami. Czytam: Sveti Ilje. To jeszcze nie to. Ale... jest jeszcze jedna nazwa: Plocno.

To jeden z bardziej kolorowych Twoich wątków.
Owieczek sporo !

Fajnie.



Pozdrawiam.

A ja tam znowu gębę rozdziawiam
Już nie za każdym razem przyznaję się, że staram się skrupulatnie czytać te wszystkie Franzowe wątki
Tyle fajnych wypraw i wrażeń....po prostu wielki szacun
Pozdrav

P.S.
Coś tam staramy się skakać po niejakich górkach...ale ciągle to mało...

Tak czekałem że w końcu pokażesz te pasma..... i się doczekałem

O ile Troglava nigdy nie planowałem a swoją wycieczką na niego bardzo mnie zachęciłeś, tak ten rejon zawsze mnie interesował. Zawsze jakoś obawiałem się, czy dalibyśmy radę tamtędy przejechać, drogi mogą być różne , ale ta którą pokazałeś, to niemal autostrada, a wśród szutrówek na pewno mogłaby takie miano nosić . Poczekam aż powchodzisz gdzie trzeba , porozmyślam, a potem może uśmiechnę się o jakieś szczegółowsze informacje

Takie widoki do dla mnie to esencja tych gór, tych terenów. Rewelacja .
Gdzie jak gdzie, ale TAM kiedyś muszę pojechać

Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):To jeden z bardziej kolorowych Twoich wątków.

W poprzednich odcinkach ostro jesień sobie poszalała.
Ale najnowszy wpis juz nie jest taki zabójczo kolorowy. Moim zdaniem, nie jest bardziej kolorowy od przeciętnego fragmentu wspomnień z Korsyki, czy aktualnie relacjonowanego dnia na Gran Canarii.
Ale może Tobie bardziej zieleń leży? Podczas, gdy tam zieleń jest mocno czerwienią przetykana.

slapol napisał(a):A ja tam znowu gębę rozdziawiam
Już nie za każdym razem przyznaję się, że staram się skrupulatnie czytać te wszystkie Franzowe wątki

Czytać?.. U mnie tego tekstu zwykle niezbyt wiele. Już bardziej chyba "oglądać".

slapol napisał(a):Coś tam staramy się skakać po niejakich górkach...ale ciągle to mało...

Wiesz, każdy ma swoje upodobania. Nie wszyscy muszą koniecznie po górach.

Pozdrawiam,
Wojtek