Beskidzkie i tatrzańskie wędrówki (Babia Góra i Rysy)

Nefer napisał(a):

Dawigs napisał(a):Po naszej stronie na tabliczce 1725 m, a po słowackiej dwa metry mniej .

Grunt, że po polskiej jest wyżej .
A poważnie, swoją drogą ciekawe, skąd bierze się ta różnica w pomiarach.

Tak to ciekawe skąd te różnice bo Babia Góra to nie jedyny szczyt gdzie można spotkać różne wysokości.

Zdjęcia Gosi z Mosornego Gronia
Tutaj na masyw Babiej Góry na którym właśnie jesteśmy.




Na Babią górę weszliśmy o 9:40. Nie wiadomo kiedy zleciała nam godzina na szczycie . Nasyciliśmy się widokami, obfotografowaliśmy to i owo, porozmawialiśmy ze wspomnianymi wcześniej stałymi bywalcami na Babiej i na koniec przekąsiliśmy coś pod murkiem chroniącym przed wiatrem choć akurat w czasie naszego pobytu zbytnio nie wiało.


Prognozy zmieniają się na lepsze. Padać może od 12-tej. Robimy zatem pętelkę przez Markowe Szczawiny .

Rzut oka na szlak skąd przyszliśmy


I na to co nas czeka.


Wyruszamy.
Na zachodnim zboczu Babiej Góry rumowisko skalne. Tu trzeba uważać jak się stawia stopy przy zejściu.


Po przeciwnej stronie całkiem inny widok.


Sprawnie tracimy wysokość. Szlak tu w gorszym stanie ale nie jest źle.
Pogoda wydaje się coraz lepsza.
W centrum kadru dostrzec można przecinkę na trasę zjazdową z Mosorowego Gronia.


Jednak nad Babią jakby chmur przybyło. Tym stokiem poprowadzono Perć Akademików. Dostrzegamy ją ale na zdjęciu ciężko będzie ją wypatrzyć.


CDN

Idziemy dalej w pięknych okolicznościach przyrody .


I tak dochodzimy do Przełęczy Brona (1408 m).


Jest tam klimatyczna ławeczka z butem u góry .


Chwilę sobie na niej odpoczywamy .


Ostatni rzut oka na widoki i zaczynami zejście do Markowych Szczawin.


Szybko tracimy wysokość i niebawem stajemy przed schroniskiem.


Dochodzi dwunasta. Decydujemy się na małe co nieco.


W czasie naszego pobytu w schronisku od Babiej Góry nadciągają ciemne chmury.
Wyruszamy bez względnej zwłoki niebieskim szlakiem w kierunku parkingu na Przełęczy Krowiarki. Ten okazuje się wygodnym deptakiem nie nastręczających większych trudności. Tymczasem Babia Góra wygląda tak.


Jak się potem okaże mimo dużego zachmurzenia padać zacznie dopiero wieczorem. Mieliśmy szczęście z oknem pogodowym. To była dobra decyzja z wyruszeniem wcześnie na szlak .
CDN

Dawigs napisał(a):Tym stokiem poprowadzono Perć Akademików.

Perć Akademików jest jednokierunkowa, niestety widzieliśmy też takich, który tamtędy schodzili z Babiej. Szczyt bezmyślności - zagrażasz nie tylko sobie, lecz także innym.

Warto było wstać skoro świt, żeby mieć ze szczytu widoki

Nefer napisał(a):

Dawigs napisał(a):Tym stokiem poprowadzono Perć Akademików.

Perć Akademików jest jednokierunkowa, niestety widzieliśmy też takich, który tamtędy schodzili z Babiej. Szczyt bezmyślności - zagrażasz nie tylko sobie, lecz także innym.

Niestety trafiają się i tacy . A na Babią Górę chcę jeszcze wrócić wchodząc właśnie Percią Akademików .

dangol napisał(a):Warto było wstać skoro świt, żeby mieć ze szczytu widoki

Pomogliśmy szczęściu wcześnie wstając Godzina, może półtorej później i nic byśmy nie widzieli.

20.08.2024 (wtorek)

Babia Góra zdobyta czas na Rysy! Jeszcze poprzedniego wieczoru znajduję kwaterę w Strbskim Plesie, które upatrzyłem sobie jako bazę wypadową. Ceny w tej jak i okolicznych miejscowościach są jak dla nas wysokie. Gdy przeglądałem ofertę kwater przed wyjazdem najniższe ceny za lokum z prywatną łazienką zaczynały się od 1100 zł za dwa noclegi dla trzech osób i to bez wyżywienia i nie zawsze z parkingiem. Jednak wieczorem trafiam na okazję last minute za nieco ponad 900 zł z parkingiem w cenie.

Po nocnych opadach rano mgła taka, że ledwie drogę za oknem widać. Nie spieszymy się więc z wymeldowaniem. Gdy pogoda poprawia się wyruszamy w drogę. Zatrzymujemy się w Nowym Targu by wykupić ubezpieczenie na Tatry Słowackie i zjeść obiad. Słowacja wita nas deszczem. Niezbyt mocnym ale jednak. Góry w chmurach, widoków z drogi brak.

W Strbskim Plesie nawigacja prowadzi nas koło parkingu wielopoziomowego (w sumie to poziomy ma dwa) i dalej pod … zakaz wjazdu. Chwila konsternacji. Według nawigacji to już prawie jesteśmy u celu. Gosia wychodzi sprawdzić i okazuje się, że faktycznie nasz pensjonat widać i stoją tam samochody. Jedziemy. Pod pensjonatem akurat jedno miejsce parkingowe wolne. Meldujemy się i dostaję kartę parkingową, którą mam umieścić za szybą, Jako gość pensjonatu mogę dojechać deptakiem do pensjonatu.
Kwatera mile zaskakuje. Okazuje się, że prócz sypialni i łazienki jest na poddaszu druga sypialnia. Syn wniebowzięty.

Wieczorem idziemy na spacer.
Zatrzymaliśmy się w pensjonacie o wdzięcznej nazwie Furkotka.


Odkrywamy, że Furkotka jest w jednym ciągu z budynkiem dworca popularnej elektryczki. Jednak to sąsiedztwo nie będzie uciążliwe. Być może dlatego, że nasza kwatera była po przeciwnej stronie niż stacja.


Idziemy nad jezioro.


Mijamy pomnik i tablice pamiątkową poświęcone Jozefowi Szentivanyi, założycielowi miejscowości.


Tymczasem nad jeziorem chmury odgrywają dla nas spektakl by w końcowym akordzie zaciągnąć zasłonę na widok na góry.




Można wypożyczyć różne pływadła.



Chmury nadciągają z lewej i prawej


i po chwili gór już nie widać.


Na chwilę pokazuje się jeszcze skocznia narciarska.


Pozostaje nam podziwianie oryginalnych ławek.



CDN

Spacerowałam nad jeziorem tydzień temu...

Czekam na Rysy, a skoro nad Strbskim jesteś to trasa przez Popradzkie Pleso?

piekara114 napisał(a):Spacerowałam nad jeziorem tydzień temu...

Super! Pewnie klimatycznie wyglądała okolica jeziora w jesiennej odsłonie .

piekara114 napisał(a):Czekam na Rysy, a skoro nad Strbskim jesteś to trasa przez Popradzkie Pleso?

Tak, przez Popradzkie Pleso. Ale nim wejdziemy na Rysy zaproszę jeszcze w jedno miejsce .

21.08.2024 (środa)

Prognozy nie są korzystne. Od czternastej zapowiadane są burze i opady deszczu. Na taki dzień jak ten mam w zanadrzu pomysł jak zagospodarować dostępny czas przy tym nie męcząc się zbytnio przed wejściem na Rysy .
Po pysznym śniadaniu w Furkotce jedziemy do Tatrzańskiej Łomnicy (Tatranská Lomnica) gdzie skorzystamy z usług słowackich kolei linowych.

Po przyjeździe zastajemy taki widok. Widać nawet szczyt Łomnicy .


Bilety nie są tanie. By nieco obniżyć wydatek można je zakupić w sklepie on-line lub w kasach samoobsługowych GOPASS Tickets. Ludzi nie za dużo przy tych kasach ale strasznie długo kupuję bilety. Jak przychodzi nasza kolej to dowiadujemy się dlaczego. Na każdego członka rodziny musimy założyć konto na GOPASS a cały ten proces chwilę trwa …. Dla zainteresowanych ceny biletów tutaj
Trochę się tutaj zmieniło od ostatniego razu. Gdy byliśmy poprzednio nad Łomnicki Staw (Skalnaté pleso) wjeżdżało się kolejką gondolową z przesiadką po środku trasy. Teraz pierwszy odcinek stratuje w nieco innym miejscu i jest to kanapa 6-ciu osobowa.


Drugi odcinek bez zmian gondolą.
W czasie naszego wjazdu chmury przybierają dziwny kształt zasłaniając Łomnicę i okoliczne szczyty .


Znad Łomnickiego Stawu niestety nie jedziemy na Łomnicę (może i dobrze jak się później okaże) tylko nad Łomnicką przełęcz (Lomnické sedlo). Ten ostatni odcinek pokonujemy wyciągiem z małymi dwu osobowymi krzesełkami. Wyciąg ten porusza się w żółwim tempie a o tym, że potrafi jechać znacznie szybciej przekonamy się w trakcie zjazdu. Akurat wjeżdża kolejka na Łomnicę. Bilety na tą kolejkę trzeba kupować z wyprzedzeniem. Przepustowość mała, ceny wysokie, szansa na to, że będzie dobra widoczność ze szczytu statystycznie niewielka ale i tak chętnych wielu.


Szybko się od nas oddala.


Tu zbliżenie na wagonik nim zniknie w chmurze.


Od stacji kolejki prowadzi krótki ale za to mega widokowy szlak z Łomickiej przełęczy (Lomnické sedlo) 2189 m n.p.m. do Wielkiej Łomnickiej Baszty (Veľká Lomnická veža) 2202 m n.p.m.


Z przeciwnej strony słońca już mniej ale widoki i tak robią wrażenie.




CDN

Chmury na ostatnich zdjęciach dodają uroku .

Nefer napisał(a):Chmury na ostatnich zdjęciach dodają uroku .

Wyglądały zjawiskowo aż do pewnego momentu ale o tym już niebawem w relacji .

Gosi wystarczą widoki z przełęczy na stromo opadające ściany do Doliny Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina). Zostaje na przełęczy a my wybieramy się na krótki trekking.
Otwierają się nowe widoki. Na granicy Doliny Małej Zimnej Wody i Doliny Pięciu Stawów Spiskich dostrzegamy Schronisko Téry'ego (Téryho chata) i prowadzący do niego szlak .


Schronisko Téry'ego jest najwyżej położonym w Tatrach schroniskiem, które jest czynne przez cały rok. Wyżej położone schronisko pod Rysami zamykane jest zimą.


Zachwycając się widokami dochodzimy do końca szlaku. Jest dziwnie. Z jednej strony co rusz przebija się słońce podkreślając coraz bardziej ciemne chmury z drugiej strony grzbietu.


A szlak prezentuje się tak.


Chmur przybywa .


Mateusz idzie zapozować i jak robię te zdjęcia gdzieś w oddali słychać pomruk grzmotu . Nie ma jeszcze nawet 11-tej a burze miały być od 14-tej .



Zarządzam odwrót. Kilka zdjęć ustrzelonych z drogi powrotnej.





Mateusz po drodze i żona do której dołączamy na przełęczy nie są do końca pewni czy to był grzmot czy też może odgłos samolotu. Ludzie cały czas wyciągiem wjeżdżają więc to mnie trochę uspokaja. Ale chmur przybywa w ekspresowym tempie.



Łomnicki Staw na granicy słońca i cienia.


CDN

Gdy idziemy z przełęczy do kolejki słyszymy kolejny grzmot . Ten już wyraźnie i tu już nie ma wątpliwości. Przy kolejce okazuje się, że z uwagi na nadciągającą burzę wyciąg zostaje wyłączony (wjeżdżają jeszcze ostatni turyści z dołu). Mamy się ukryć w schronie który jest pod wyciągiem. Jest to w zasadzie wiata, której dach stanowi podłoga górnej stacji wyciągu (nie ma tam budynku tylko podest do wysiadania i wsiadania), na bokach są poukładane skały chroniąc nieco od wiatru i deszczu z tyłu jest zbocze stoku a z przodu nie ma nic. Ponieważ byliśmy jednymi z pierwszych siadamy po środku. Schron błyskawicznie się zapełnia i dość szybko nadciąga nawałnica. Wieje, leje i grzmi przez jakieś dwadzieścia minut. No nie powiem robi to wrażenie. Potem burza wraz z chmurami schodzi niżej ale i tak czekamy jakieś pół godziny zanim uruchomią wyciąg, Gdy w końcu wyciąg został uruchomiony obsługa poinformowała nas, że jest to zjazd w trybie awaryjnym. Zjechać mogą wszyscy, W trybie awaryjnym kolejka jedzie szybko zgarniając nas dosłownie z podestu a przy wysiadaniu wyciągają nas za ramiona ludzie z obsługi. Samemu nie byłoby szans wyskoczyć i utrzymać się na nogach przy tej prędkości kolejki.

No to jedziemy.


Nawet wychodzi słonce, choć poniżej w dolinie burza cały czas krąży.



Po zjeździe okazuje się, że na razie dalej nie pojedziemy. Informują o tym komunikaty w językach słowackim, angielskim i … polskim .
Pokazała się za to Łomnica .


Chcemy coś kupić do jedzenia ale ludzi tylu, że odpuszczamy. W międzyczasie uruchamiają kolejny odcinek do zjazdu gondolą z informacją, że nie ma pewności co do tego czy będzie dalej możliwy dalszy zjazd ostatnim odcinkiem na kanapach.
Od razu robi się długa kolejka. My czekamy na ławeczkach na zewnątrz aż. Kolejka szybko topnieje ponieważ obsługa upycha po 8 osób w gondoli.
Wjeżdżamy w chmury i zaczyna lać jak z cebra. Akurat przestaje gdy wysiadamy i całe szczęście bo kolejka na ostatni etap kolejki długa i pod chmurką. Na ostatnim etapie ze względów bezpieczeństwa (możliwe silne podmuchy wiatru) mogę zjeżdżać tylko po 2 osoby siedząc na środku kanapy. Wyjątek stanowią rodziny z małymi dziećmi. Żona jedzie z synem a ja wraz ze Słowaczką. Na tym etapie deszcz znów łapie nas w trakcie jazdy (osłona zdaje egzamin, jedynie nogi trzeba podkurczyć) i ponownie przestaje padać gdy wysiadamy. Przy wyjeździe z parkingu zaczyna lać i tak aż do naszej kwatery w Strbskim Plesie. Mokniemy jedynie przemieszczając się z samochodu do pensjonatu. Mieliśmy tego dnia sporo szczęścia unikając deszczu.
Wieczorem przestało padać i zrobiło się mgliście.


CDN

Ależ przygoda !