Bella Alta Badia, czyli Dolomity wg Maslinki

Aguha napisał(a):Maslinko, wracaj do nas i kontynuuj

Wracam, wracam Dam radę napisać odcinek


1 lutego (środa) - Wycieczka do Pięciu Wież

Pogoda dziś rano wygląda dosyć niewyraźnie Ale, cóż zrobić, trzeba się przecież wybrać na stok. Codzienny poranny rytuał - zejście na śniadanko, "Boun giorno" do Włochów z sąsiedniego stolika i "Guten Morgen" do pani gospodyni , potem zejście do "nartowni" i ruszamy do skibusa.

Planujemy dzisiaj pojechać na Cinque Torri, czyli do Pięciu Wież. To charakterystyczna w kształcie grupa skał, mekka górskich wspinaczy. Wspinać się oczywiście nie będziemy W pobliżu Pięciu Wież jest kilka nartostrad, które należą do ośrodka Cortina d'Ampezzo.

Mieliśmy się tam wybrać wczoraj, ale kręciliśmy nosem na pogodę. Dzisiaj, przynajmniej rano, sytuacja wygląda nieco lepiej. Tuż po wjeździe "jajkiem":



Niestety warunki się pogarszają, robi się bardziej pochmurno, ale póki co, nie sypie. Zjeżdżamy w kierunku osady Armentarola:



z której wyruszymy w stronę Cinque Torri. Koło hotelu Armentarola czeka mała grupka narciarzy. Wkrótce podjeżdża autobus. Wrzucamy narty do bagażnika i wchodzimy do środka. Bilety w umiarkowanej cenie - 3,25 euro od osoby. (Chyba włoskie ceny przestały robić na mnie wrażenie ) Mieliśmy szczęście, że załapaliśmy się na autobus SAD, bo skibus, zwany taksówką, kosztował 5 euro od osoby.

Autobus wiezie nas na przełęcz Passo Falzarego.





Wysiadamy:





i szusujemy w stronę Cinque Torri:



Słońce jakoś nie może się przebić...

"Szusujemy" to chyba jednak złe słowo, raczej odpychamy się kijami, bo trasa dojazdowa jest wyjątkowo płaska, a momentami mamy nawet pod górkę Generalnie w rejonach, w których jesteśmy, zdarza się trochę takich płaskich tras "dojazdówek", łączących różne ośrodki. Z tego też powodu widzieliśmy mało snowboardzistów (a jak już byli, to biedaki w takich miejscach musieli odpinać deskę) i zero narciarzy bez kijów, co w Polsce jest dosyć popularne.

Odpychając się kijkami, docieramy wreszcie do Bai de Dones i wciągamy się czteroosobową kanapą (z osłoną! ) na Cinque Torri, a właściwie w miejsce najbliższe Pięciu Wieżom, z którego można je podziwiać w całej okazałości:



Szkoda, że ta okazałość nie występuje przy bardziej sprzyjającej pogodzie - super widoczności i błękitnym niebie. Ale jest jak jest, i tak robią duże wrażenie!

Zjeżdżamy czerwoną trasą (fajnie się jedzie; warunki śniegowe bardzo dobre) i ponownie wjeżdżamy tą samą kanapą. Na górze sesja zdjęciowa - Pięć Wież i Maslinka :





Musiałam się szczelnie opatulić, bo było baaardzo zimno i wiało.

Postanawiamy przeprawić się na drugą stronę ośrodka. Najpierw czerwoną trasą w dół, a potem dwuosobowym krzesełkiem, dygocząc z zimna, bo niestety dwuosobowe krzesła z definicji nie są wyposażone w osłonę.

Po południowej stronie gór jest jakby jaśniej. Słońce prawie wygrało z chmurami i widoki są całkiem, całkiem :





Szusujemy w dół piękną trasą. W połowie chcemy odbić w prawo, do kolejnego krzesła, żeby zrobić ładną pętelkę. Niestety widzimy, że wyciąg stoi. Teraz możemy już tylko zjechać na sam dół, do Fedare, a stamtąd wrócić krzesełkiem do punktu wyjścia. Szkoda, że nie można zrobić pętli. Zjeżdżamy do dolnej stacji krzesełka. Obsługujący wyciąg mówi nam, że "brakujące krzesło" będzie działać w marcu. Hmmm, ciekawe dlaczego, czyżby z powodu niewystarczającej ilości śniegu? A może dlatego, że w marcu jest pełnia sezonu?

W każdym razie musimy wrócić "tędy samędy", co oznacza przejazd krzesłem, które przy wsiadaniu "bije po nogach". Mój mąż obrywa porządnie po łydkach (nadstawia się, żebym ja nie oberwała ), mimo że pan z obsługi pomaga, odciągając krzesełko. Nieprzyjemne jest takie wsiadanie, a wyciąg nadaje się już chyba tylko do muzeum. Paskudne krzesło wygląda tak:



Jedzie się nim bardzo długo, co nie jest fajne, jeśli jest tak zimno jak dzisiaj.

Dostajemy się z powrotem na północną stronę ośrodka i zjeżdżamy ponownie do Bai de Dones. Teraz zmierzamy w stronę przystanku skibusa. Niestety musimy poczekać jakieś 15 minut. Pozytywnym zaskoczeniem jest fakt, że skibus jest bezpłatny Nie wiem, czy dlatego, że zawsze taki jest, czy też z powodu zamknięcia "powrotnego wyciągu".

W każdym razie skibus zawozi nas znowu na przełęcz Passo Falzarego, skąd tym razem udajemy się (już na nogach, bo to tylko parę kroków) do wagonika, który wywiezie nas na szczyt Lagazuoi.

Ale o tym napiszę w następnym odcinku.

Franz napisał(a):Zawsze, kiedy spotykam ten skrót SAD w Dolomitach, przypomina mi się jego słowackie rozwinięcie: Slovenska Autobusova Doprava.

Mariusz, nie będę ukrywać, że takie Dolomity, jak na Twoim zdjęciu, bardziej mi się podobają. Chyba jednak ładniej jest, gdy w przyrodzie występuje większa różnorodność kolorystyczna

Ja lubię wszystkie pory roku - z każdej staram się czerpać to, co najlepsze Jestem też pewna, że przy błękitnym niebie i słoneczku bardziej by mi się tam podobało.

kkra napisał(a):witam w relacji:)
jak zwykle śledzę, a nie wiele komentuje,

Witaj, Kkra Miło Cię widzieć.

1 lutego (środa) - Lagazuoi, Armentarola i konie

Wchodzimy do wagonika, który zabierze nas na szczyt Lagazuoi. Tym razem udaje mi się ustawić tuż przy szybie, co nie do końca jest takie fajne, bo widok w dół sprawia, że trochę kręci mi się w głowie :



I to mimo tego, że widoczność jest kiepska.

W chmurach, czyli podjeżdżamy do szczytu:



Z wagonika wychodzimy wprost na platformę widokową:



Widoki, mimo dzisiejszej aury, i tak nam się podobają:



Widać początek Armentaroli - słynnej, czerwonej, ośmiokilometrowej trasy:



Zanim jednak nią zjedziemy, idziemy do schroniska na gorącą czekoladę:



Przy schronisku jest drugi taras widokowy, z którego, przy dobrej pogodzie, widać Tofany i Marmoladę. Niestety dzisiaj nie widać niczego poza chmurami

Po paru chwilach spędzonych w schronisku ruszamy w dół Armentarolą. To piękna widokowo trasa, ale niestety nie możemy tego w pełni docenić. Jedzie się bardzo fajnie, chociaż miejscami wystają kamulce. Prawdopodobnie z powodu niewystarczającej ilości śniegu zamknięto czarną trasę prowadzącą z Lagazuoi na Passo Falzarego. Chcieliśmy też ją "zaliczyć", a później wyjechać ponownie na szczyt i dopiero zjechać Armentarolą. Niestety musi nam wystarczyć sama Armentarola.

Szczelni opatuleni, bo zimno, szusujemy w dół:



Poza słabą widocznością mamy jeszcze padający śnieg. Trochę nam szkoda aparatu, ale parę zdjęć zrobić trzeba. Bo, mimo wszystko , pięknie tu :





Wyobrażam sobie te widoki w innych okolicznościach pogodowych i wzdycham sobie...

Wkrótce dojeżdżamy do najciekawszego miejsca na całej trasie - zamarzniętych wodospadów:



Krótka sesja przy lodospadach:



i jedziemy dalej:



Niestety to co dobre, szybko się kończy Nie wiadomo kiedy przejechaliśmy te 8 kilometrów. Armentarola za nami, jesteśmy na dole. Jechało się bardzo przyjemnie, nie możemy tylko odżałować widoków, jakie moglibyśmy mieć...

Teraz musimy się dostać do osady Armentarola. Opcje są dwie - skibus albo koński kulig Jedno i drugie kosztuje 2 euro od osoby. Wybieramy oczywiście jedyną w swoim rodzaju atrakcję - ciągnięcie przez konie

Wygląda to tak, że do wozu zaprzężonego w konie zaczepione są dwie liny, których trzymają się narciarze. Konie ciągną liny przez około 1,5 km. Załapujemy się na przedostatnie pętelki na dłuższej linie:



Dzięki temu nie musimy długo czekać. Jazda takim nietypowym kuligiem to wielka frajda Koniki wcale nie idą, tylko biegną, nawet pod górkę Szkoda, że trwa to tak krótko

A oto konie, które nas ciągnęły:



Z osady Armentarola, do której dotarliśmy, musimy się wciągnąć orczykiem, a potem tylko zjechać niebieską trasą do San Cassiano. Dzisiaj przyjeżdżamy do domu trochę wcześniej, bo w planach mamy wyprawę do Brunico, do aquaparku

Aquapark to może za dużo powiedziane; to po prostu kilka basenów z ciepłą wodą. Miły relaks po nartach. Szkoda tylko, że do Brunico jedzie się prawie godzinę. To tylko 30 km, ale droga jest bardzo kręta.

Tę samą drogę przemierzymy niestety jutro rano. Cel jutrzejszej wizyty w Brunico niestety nie będzie przyjemny... Ale o tym w następnym odcinku.

Szkoda że widocznoś była , jaka była , ale lodospady fajne

Kulig jako urozmaicenie - rewelka



Pozdrawiam
Piotr