Bella Alta Badia, czyli Dolomity wg Maslinki

Witaj, Joan
Jak Cortina, to musicie koniecznie odwiedzić Cinque Torri i zjechać Armentarolą z Lagazuoi - przepiękna trasa; żałuję, że my nie mieliśmy wtedy pięknej pogody i idealnej widoczności. Ale i tak bardzo mi się podobało

Pozdrawiam i życzę cudownego nartowania

FUX napisał(a):To tak krótkie uzupełnienie dojazdowe wrzucę; może komuś się przyda...
Z Wrocka ponad 1000 km przez Sosnowiec A1

Chyba Sośnicę To dzielnica Gliwic (przy węźle A1 i A4 i jednocześnie nazwa węzła). Do Sosnowca to byś miał jeszcze ponad 30 km i byłbyś już za granicą )

Miłego nartowania raz jeszcze!

30 stycznia (poniedziałek) - Na dachu Dolomitów

Po półgodzinnym staniu w kolejce do wagonika wreszcie wpuszczają nas na platformę, z której będziemy wsiadać do kolejki.

Obserwujemy pomarańczowo-niebieskie wagoniki. Jeden zmierza do górnej stacji, drugi właśnie jedzie po nas:



Przyjechał:



Do wagonika wchodzi tylko 75 osób, dokładnie tyle, bo bramki liczą, wpuszczając. W tym wypadku "tylko", ponieważ gdyby wagonik był większy, nie tworzyłyby się takie koszmarne kolejki.

To nasz pierwszy wagonik, wywozi nas z wysokości 1446 m na 2362 m. Na szczęście stanie w kolejce już nam nie grozi, automatycznie przechodzimy do drugiego wagonika (wjeżdżamy na 2944 m), a potem do trzeciego

I oto jesteśmy na dachu Dolomitów Znajdujemy się na (a w zasadzie pod) szczytem Marmolady; na sam szczyt można się wdrapać, ale zimą nie byłoby to rozsądne, a już na pewno nie w butach narciarskich

W każdym razie jesteśmy w punkcie zwanym Punta Rocca, na wysokości 3269 m; do samego szczytu brakuje nam tylko ponad 70 metrów.

To Was "naszpikowałam" wysokościami, pora przejść do samych przyjemności, czyli widoków. Na początek z podestu, na którym zostawił nas wagonik:



Potem idziemy na taras widokowy, z którego pięknie widać szczyt Marmolady (3342 m) :



oraz grupę Selli:



Piękne dolomickie skały, które o każdej porze dnia mienią się innymi kolorami:



Chwila zadumy :



Sfociliśmy widoczki dookoła, powystawialiśmy twarze do słońca, pora zrobić miejsce następnym. Schodzimy po schodkach i kierujemy się jeszcze w stronę Groty Maryjnej. Przed wejściem galeria zdjęć - był tu m.in. Papież Jan Paweł II. Zapach kadzideł na tej wysokości jest jakiś i inny i zaskakujący. Mało ludzi odwiedza to miejsce, większość idzie od razu na taras widokowy, a potem schodzi i zapina narty. Ale skoro tu dotarliśmy, trzeba wstąpić na chwilę. Jesteśmy sami, mamy więc swoją małą chwilę wyciszenia.



A potem pora już ruszać, i tak trochę zabawiliśmy na szczycie. Przed nami dłuuugi zjazd. Ostatnie przygotowania:



i w dół!

Sporo się naczytałam i nasłuchałam o zjeździe z Marmolady. Znajomi straszyli, że "prawie" zdjęli narty i zeszli. No właśnie - "prawie", ale zjechali. My też daliśmy radę, chociaż momentami było naprawdę ciężko.

Trasa wcale nie jest czarna, jest czerwona, ale stosunkowo wąska i bardzo zatłoczona. A o tej porze (po 14:00) dodatkowo zmuldzona i miejscami oblodzona. Ułatwieniem nie jest też fakt, że nartostrada leży w cieniu Marmolady, a na zacienionych trasach gorzej widać, np. to, gdzie zaczyna się lód. No i wpada się na taki kawał lodu bez uprzedzenia, a narty wcale nie chcą słuchać

Nieźle się napociliśmy, zatrzymywaliśmy się kilkakrotnie po drodze. Bardzo chciałam zjechać z Marmolady w jednym kawałku. Niestety największym problemem była nie sama trasa, muldy czy lód, tylko narciarze, ci nieodpowiedzialni, którzy pędzili "na złamanie karku", nie licząc się z innymi i ci, którzy włączali się do ruchu, nie patrząc, kto jedzie za nimi. Za to powinno się dawać mandaty, tak jak za wymuszenia pierwszeństwa na drogach!

No ale ostatecznie zjechaliśmy i mimo że nie był to najprzyjemniejszy zjazd w moim życiu, przyniósł mi sporo satysfakcji

A oto jedyne dwa zdjęcia, które zrobiłam w trakcie
Początek jazdy:



Na węższym odcinku, w dole zamarznięte Lago di Fedaia:



Wracamy w stronę Arabby. Po drodze widzimy armatę (8O), co oznacza, że jesteśmy na trasie zwanej szlakiem I wojny światowej:



Działania wojenne toczyły się bowiem również na obszarze Dolomitów, często bardzo wysoko.

Czerwoną "szóstką" zjeżdżamy do Arabby. Tutaj też jest bardzo nierówno i muldziście. Ale po południu trasy tak wyglądają, nie ma na to rady.
Pod nami Arabba:



Umieramy już z głodu. Niestety nie mamy zbyt wiele czasu, za niecałą godzinę musimy wsiadać na ostatnią kanapę, żeby zdążyć przed zamknięciem wyciągów. Na szczęście Arabba wita nas budkami z fast foodem Zjadamy po alpenburgerze, czyli tutejszym hamburgerze Smakuje nieźle, do tego piwo pszeniczne na pół (żeby było szybciej ), którego pianka pod koniec zaczyna zamarzać Jest jakieś -15 stopni, a siedzimy na zewnątrz.

Udaje nam się zdążyć na ostatnią kanapę Hazardziści z nas , ale ostatniego dnia szczęście nas opuści...

Póki co, jesteśmy znowu tu, gdzie wczoraj, czyli koło schroniska Pralongia (gdzie wczoraj jedliśmy makarony):



Obok schroniska znajduje się malownicza kapliczka, teraz ładnie oświetlona przez zachodzące słońce:



Koło 17:00 zjeżdżamy do skibusa. Ten dzień był bardzo długi, intensywny i emocjonujący. W pełni wykorzystaliśmy dzisiejszą piękną pogodę

Pokażę jeszcze mapkę tras Arabby i Marmolady, dla lepszej orientacji "w terenie":



Dzień kończymy przy piwku w jednej z pizzerii w La Villi:



Niestety pizza, którą tu serwują, nie powala nas na kolana, ale można powiedzieć, że jest ok:



I tym miłym akcentem kończę ten długi odcinek

Witaj, Chudy

_chudy_ napisał(a):Fajna górka Z tym że najwyższa "tylko" w Dolomitach a nie w całych Włoszech - granica włosko-francuska przebiega granią Mount-Blanca i tam są najwyższe kulminacje.

O rany! A ja cały czas żyłam w przekonaniu, że najwyższa...
Dzięki Już poprawiam.

dangol napisał(a):Śnieg w przeciwieństwie do mrozu, nie dopisał...

No niestety, szkoda, że nie było odwrotnie...
Chociaż jak śnieg, to wyłącznie w nocy
Ale takie rzeczy tylko w ...

mutiaq napisał(a):Chybabym tymi wagonikami nie wyjechała na Marmoladę (mam okropny lęk wysokości)..

Ależ ja nic nie widziałam! Chyba, że klaty, pachy, ramiona innych narciarzy Nie lubię takich wagoników, bo ze względu na to, że nie jestem osobą zbyt dużych rozmiarów, zwykle moja głowa jest, w najlepszym wypadku, na wysokości czyjegoś ramienia
Staram się jednak bronić i rozpychać łokciami, gdyby mnie ktoś nie zauważył Albo jako mała kobietka wtulam się w mego mężczyznę-obrońcę

Tak czy inaczej, jeśli nie wypadnie mi przypadkiem miejsce przy szybie, nic nie widzę i tak też było w tym przypadku, co okazało się błogosławieństwem

Krzychooo napisał(a):Jak zawsze ciekawa i bogata w przydatne informacje relacja.

Dzięki bardzo

Krzychooo napisał(a):Mówię Ci raz jeszcze, jedź na Vis . Potem napisz relację, a ja później chętnie podążę Twoim śladem .

Otwórz tam camping, to na pewno pojadę
A tak, to nie wiem, może; kto wie, co się wydarzy...

kamil1929 napisał(a):Dzieki za ciekawa relacje,super zdjecia.

A ja dziękuję za obecność

marze_na napisał(a):8O W Dolomitach nie ma śniegu Niby słyszałam już od paru osób, ale dopiero po Twoich zdjęciach uwierzyłam.

Ojej! Aż tak widać po tych zdjęciach? No racja, zwłaszcza na tym z armatą widać, że bida była ze śniegiem. Ale wiesz co, my nie narzekaliśmy, przeczuwając chyba, co może nastąpić...

No i zaczął padać śnieg - co najgorsze w dzień Zresztą nie zmieniło to wiele, bo musiałoby go napadać naprawdę duuużo.

Już za chwil kilka pokażę zdjęcia z następnego dnia. I one nie będą już niestety takie ładne
Mam nadzieję, że mimo wszystko zostaniecie ze mną...

marze_na napisał(a):Jasne, ja tu zaglądam po parę razy dziennie czy jest już następny odcinek. Dolomitów nigdy dość, nawet jeśli mają być chmurne i śnieżne.

No to się cieszę
A Zillertal też fajny. Nic innego w Austrii nie znam, ale chyba mogę tak powiedzieć


31 stycznia (wtorek) - Chmurowata Alta Badia Tour

No i stało się! Budzimy się, a tu zero słoneczka, tylko ciężkie chmury
Właśnie dzisiaj upadł mój mit słonecznych Dolomitów. A nie był to, niestety, jedyny taki dzień...

No ale, co zrobić, trzeba jeździć. Plus jest taki, że nie pada śnieg (jeszcze!), a widoczność nie najgorsza. Więc właściwie nie jest źle, ale porównując dzisiejszą pogodę do wczorajszej, trudno nie marudzić.

Dolomity wyglądają dzisiaj tak:





Jest cieplej niż wczoraj, a wydaje się jakby było bardzo zimno. Szczękając zębami na kanapach (bez osłony!), tęsknimy za zbawiennym słonkiem...

Podziwiamy też rzeźby lodowe (koło górnej stacji kolejki Piz La Ila, tej z La Villi):





Z tyłu widać szklaną "klatkę" z BMW, a ja tu focę jakieś motylko-koniki (właściwie, co to jest ) zamiast zainteresować się wspaniałą furą

Kręcimy się po różnych trasach Alta Badii. A że zimno, co jakiś czas, grzejemy się w knajpkach, np. przy gorącej czekoladzie:



Niestety po jakimś czasie zaczyna mnie boleć brzuch To początek problemów, które znajdą swój finał pojutrze w szpitalu... Ale po kolei, chociaż i tak co nieco wiecie z "zajawki".

Póki co trochę mnie boli, ale się nie poddaję. Jeździmy dalej, nawet na orczykach Oto dowód :



I na taśmie między dwoma orczykami:



Ból brzucha mija, gdy zjeżdżamy "czerwoną Gran Risą" do La Villi. Napisałam w cudzysłowie, bo nie ma chyba czegoś takiego jak "czerwona Gran Risa"; ona jest tylko czarna, ale ponieważ udało nam się zjechać czerwoną trasą nr 16, a czarną "szesnastką" już nie, to tak mówiliśmy, żeby się podbudować

W każdym razie czerwona traska nr 16 bardzo przyjemna, choć już trochę zmuldzona. Ale na tyle fajnie, że była zabawa

Za nami gondolka (jajko) Piz La Ila:



Jesteśmy więc w La Villi:



Jedziemy krzesłem w stronę Santa Croce:



Niestety zaczyna padać śnieg, więc zdjęć z tej części nie będzie, ale tylko na razie. Przyjedziemy tu jeszcze, bo okolice Santa Croce bardzo mi się spodobały, mimo że niewiele w tym padającym śniegu widziałam Miałam wrażenie, że jest tu bardziej dziko, że oglądam Dolomity mniej ucywilizowane niż w innych rejonach. Na pewno nie zagląda tu zbyt wielu narciarzy, bo
wyciągi Santa Croce i La Crusc to ostatnia odnoga Alta Badii w stronę Brunico. Być może kiedyś połączą Alta Badię z Kronplatzem właśnie przy użyciu tych wyciągów, ale póki co, cieszmy się, że jest tu bardziej dziewiczo
(Wiem, że to trochę absurd - jechać na narty i oczekiwać, że gdzieś znajdę miejsca, powiedzmy, z ograniczoną infrastrukturą, ale czasami takie mniej narciarsko ucywilizowane rejony są miłą odmianą.)

W każdym razie do Santa Croce jeszcze wrócimy, choćby po to, żeby pofocić. Bo szusowało się w tych rejonach bardzo miło.

Wracając z Santa Croce, wstępujemy do bardzo przytulnego schroniska Sponata. Tym razem na kubek herbaty z cytryną:



A potem powrót do La Villi:



(Wygląda, jakby się trochę przejaśniało... Czyżby? Ale teraz?)

"Jajkiem" do góry i zjazd do San Cassiano.

Wieczorem chcieliśmy iść na spacer do naszego miasteczka, ale niestety nie czułam się najlepiej

Zostaliśmy więc w pokoju i oglądaliśmy włoską telewizję regionalną. Było dosyć śmiesznie, a momentami bardzo śmiesznie. Najbardziej rozbawiały nas nazwiska. (Może nie powinnam, ale co tam, wrzucę, to się też pośmiejecie ) Bardzo sympatyczne nazwisko ma np. pani polityk Michaela Biancofiore. Czyż to nie uroczo nazywać się "Biały Kwiatek"? A do tego jeszcze całkiem nieźle wygląda.

Był też wywiad z panem, który napisał książkę o historii jakiegoś rodu. Prezenter cały czas tę książkę pokazywał, kartkując, do kamery; i tak w kółko - te same obrazki. Już samo to nas bawiło, a ataku śmiechu dostaliśmy, gdy okazało się, że autor owej książki nazywa się Salvatore Ferrari
Tym bardziej, że ten pan na ferrari nie wyglądał

Ale to jeszcze nic. Odpadliśmy zupełnie przy wywiadzie z panem... Paternoster
W życiu bym nie pomyślała, że można mieć na nazwisko "Ojcze Nasz"...

Po jakimś czasie, tylko się rozkręcaliśmy (w miarę jak rozkręcali się ci w telewizji). Stwierdziliśmy, że pora iść spać, żeby nie budzić sąsiadów wybuchami śmiechu.

Bardzo lubię oglądać tv w miejscu, gdzie jestem (w Czechach też się nigdy nie zawiodłam ). A najlepiej, jeśli jest to telewizja regionalna

Opisałam to tak na marginesie narciarskich przygód. Żebyście nie myśleli, że my samym śniegiem żyjemy Zwłaszcza, że nie ma go zbyt wiele.

Pozdrawiam