Bawaria ? dlaczego nie

Wchodzimy do podziemi
To cały ciąg podziemnych sal zlokalizowanych na trzech poziomach, połączonych ze soba korytarzami, kominami wentylacyjnymi.
Wejście do podziemii jest niedaleko kościoła św, Sebalda. Obok wejścia jest sklep -cukiernia, gdzie można kupić oryginalne norymberskie pierniki.
Ceny - z tego co pamiętam dość wysokie.
Zdjęć z podziemii nie posiadam, nawet nie wiem dlaczego.
W dawniejszych czasach ciąg podziemnych korytarzy wykorzystywany był m.in. jako magazyny żywności ( np. kiszonek w beczkach )

Takie jeszcze ciekawoskti dot. podziemii znalazłam w necie :

"Budowano piwnice systematycznie, najpierw pod browarami poszczególnych rzemieślników. Trzeba wspomnieć, że w dawnych czasach rzeki płynące przez Norymbergę nie była tak czyste jak dziś, a raczej przypominały miejską kolakę. Woda w rzekach Pegnitz i Rednitz nie nadawała się nawet do mycia, więc w jakiś sposób trzeba było uzupełniać ustrojowe płyny. Najlepsze i najzdrowsze w dawnych czasach było piwo. Wodę do produkcji piwa czerpano z nielicznych studni, a później z cieków podziemnych w piwnicach. Piwo wyrabiano według starych przepisów jedynie z żyta, bo pszenica była przeznaczona na chleb.

....Byli też urzędnicy którzy badali jakość piwa najdziwniejszym sposobem jaki można sobie tylko wyobrazić. Probiernik, miał specjalną ławkę z wyrzeźbionym miejscem do siedzenia. Wlewało się tam gotowe piwo i on odziany w skórzane spodnie musiał swoje odsiedzieć. Jak po dwóch godzinach spodnie się przyklejały do siedziska, piwo było zdatne. W innym wypadku beczka ze złym piwem była oddawana katu, który komisyjnie ją niszczył, żeby lud miejscowy nie zatruł się złym napitkiem.

Były też ściśle określone normy ilości picia trunków spisane i przestrzegane. Kobieta mogła wypić aż trzy i pół litra piwa. Były też piwa wzmacniane i wina, ale pite w mniejszych ilościach. Nawet dzieciom od drugiego roku podawano piwo zamiast wody, bo ta była traktowana jak trucizna.
"

Piwnice podczas nalotów alianckich służyły jako schrony, mieściło się w nich ok.10.000 ludności.

Z podziemi wychodzimy przez miejscowy browar, w którym produkują i sprzedają dość nietypowe, bo czerwone piwo.
Piwo jak piwo - smaczne.

Mamy czas wolny, więc z kuzynką i Jej córką siadamy w winiarni niedalego rynku i przy regionalnych specjałach - bawarskich serach i pysznym białym winie wspominamy rodzinne historie.

Czas niestety szybko mija, musimy wracać do grupy, żegnamy się ze łzami w oku .
Klaudia obiecuje, że odwiedzi nas wkrótce w Krakowie.

Wyjeżdżamy z Norymbergii, mijamy mury miejskie.
Pochodzą z XV wieku i są jednymi z najlepiej zachowanymi tego rodzaju obiektów w całej Europie.
Jak mówi nasza przewodniczka, w przeszłości żaden wróg ich nie zdobył.
W pobliżu murów znajduje się średniowieczna dzielnica rzemieślnicza, gdzie obecnie znajduje sie wiele sklepików z rękodziełem artystycznym.

Janusz Bajcer napisał(a):Się urlopuję

Takiemu to dobrze

My oboje na L-4

Janusz Bajcer napisał(a):Czekam na kiełbaski

Będa , będą już niedługo

Rano po pysznym bawarskim sniadaniu, pakujemy bagaze do autokaru i jedziemy dalej.
Dzis mamy w planach Ratyzbonę (Regensburg)
Po drodze jedziemy zobaczć światynię Walhalla
Połozona na wzgórzu nad Dunajem upamiętnia sławne postaci historyczne.



Nazwa wywodzi się z germańskiej mitologii. Wybudowana w latach 1830-1842 przez króla Ludwika I.
Kształtem przypomina grecką świątynię Partenon, która przez wieki była uważana za najdoskonalszą budowlę.
Wymiary Walhalli to 125 na 55 metrów, a w koło aż 55 kolumn doryckich. We wnętrzu wykończona sześcioma gatunkami marmuru. Dach natomiast jest metalowy i ruchomy, bo posadowiony na specjalnych rolkach, co miało chronić budowlę przed ruchami tektonicznymi.



Wchodząc od strony Dunaju mamy schody w kształcie piramidy, to nawiązanie do potęgi Egiptu i wieczności w jaką zostają przeniesieni wielcy niemieckiego świata.




Obecnie w Walhalli są 194 nazwiska w tym 130 popiersi, czyli ta niespotykana galeria jest ciągle wzbogacana o sławne głowy. Mamy tam również nasze ślady co jest wielką niespodzianką. Wśród licznych marmurowych głów znajduje się nasz Mikołaj Kopernik.

Wystarczyło bowiem czas jakiś przebywać na terenach niemieckich i mieć światową sławę, żeby zająć zaszczytne miejsce w Walhalli.








Dziś Walhalla jest własnością Bawarii. Każdy może zaproponować upamiętnienie wybitnej osobistości niemieckiej. Ostateczną decyzję podejmuje jednak rząd Bawarii. Warunkiem jest, by od śmierci osoby upłynęło co najmniej 20 lat. Do tego jedyne 50 tysięcy euro i można przenieść kogoś do wieczności.

Kiedy zbudowano Walhallę wystarczyło, że ktoś znał niemiecki język w mowie i piśmie,
a już była zaliczany do Niemców.

Polsko-niemiecki spór o Kopernika jest dość znany, ale spróbujcie w Austrii powiedzieć, że Mozart był Niemcem
Może się skończyć zbieraniem ( własnych ) zębów do kieszeni

Ratyzbona - Regensburg słynie m.in. ze swojego kamiennego mostu Steinerne Brucke na Dunaju
Most ma 330 m długości i 8 m szerokości, powstał w ciągu 11 lat, co jak na średniowieczne czasy podobno nie było zbyt długo

częć mostu podczas naszego pobytu był odnawiany, stąd te rusztowania

Z mostem związana jest legenda
W tym samym czasie co most w Ratyzbonie budowano katedrę.
Budowniczy katedry założył sie z budowniczym mostu, który z nich ukończy pierwszy swoje dzieło.
Budowniczy mostu zawarł pakt z diabłem, że za pomoc w budowie mostu odda diabłu trzy dusze, jakie przejdą pierwsze po nowym moście.
Oczywiście most skończono długo przed katedrą i diabeł zażądał zapłaty.
Sprytny budowniczny przegonił po moście trzy kury.
Wściekły diabeł chciał zniszczyć most, uderzył w most od dołu ( bo z piekła) i wypiętrzył go w środkowej części.
A budowniczy cały czas pilnuje mostu ze swojego pomnika i patrzy na Stare Miasto


Ratyzbona to miasto z wieloma zabytkami,tu podobno był ochrzczony nasz Mieszko I - wg wikipedii
"Powszechnie przyjmuje się, że chrzest Mieszka odbył się w 966 r. Miejsce chrztu nie jest znane, mogło to być któreś z miast Cesarstwa, np. Ratyzbona, ale także Poznań, Ostrów Lednicki (w tych dwóch miejscach odkryto misy chrzecielne z lat 60. X wieku) lub Gniezno. Przypuszczenie, jakoby chrzest został przyjęty z rąk czeskich, aby uniknąć uzależnienia księstwa Mieszka od Rzeszy Niemieckiej jest błędne, ponieważ Czesi do 973 r. nie posiadali własnej organizacji kościelnej. W czasie chrztu Mieszka diecezją dla nich obowiązującą była jak najbardziej niemiecka Ratyzbona, zależna od władzy cesarskiej. Stąd powszechnie wnioskuje się, że Mieszko przyjął chrzest tzw. drogą prasko-ratyzbońską. Ratyzbona była punktem wyjścia misji chrystianizacyjnej, natomiast pośrednikiem w jej realizacji była Praga. "

Ratyzbona słynie jeszcze z największej na północ od Alp tzw. wież rodowych.
Im wyższa większa, tym większe uznanie dla rodziny.
Obecne władze miasta wykorzystują wieże i organizuja w nich akademiki dla studentów.

zwiedzania cd



W Ratyzbonie przed II wojna mieszkało wielu Żydów. Niestety wielu z nich zginęło

Idziemy zwiedzać pałac, w którym do dziś mieszka rodzina Thurn Und Taxis
Ród wywodzi się z Włoch, a jego historia związana jest z pierwszą cesarską pocztą.
Pałac jest wielki, ma 500 pokoi i 14 klatek schodowych.
Na stałe zatrudnionych jest 50 osób służby, nawet jak książąt nie ma w pałacu.
Cieszyliśmy sie bardzo, że ich nie ma, wtedy tylko mozna pałac zwiedzać.
Oczywiście , nie można robic zdjęć. Państwo sobie nie życzą
Najpiękniejsza w pałacu dla mnie była sala balowa wysoka na II piętra, cała w złocie i lustrach
Część pałacu znajduje sie w dawnym budynku klasztoru , który ród otrzymał jako zadośćuczynienie za utratę bawarskiego monopolu pocztowego.
Po wyjściu z pałacu idziemy do przyległej do niego bazyliki św. Emmerama.
Ten święty to ciekawa postać
"Kościół i opactwo św. Emmerama sięgają swoimi początkami VII i VIII wieku. Przykład św. Emmerama pokazuje, jak można zostać świętym męczennikiem z wyjątkowo głupiego powodu. Kim był zatem św. Emmeram? Frankijskim biskupem, który w VII wieku przybył do Bawarii, gdyż doszły go słuchy o przypadkach idolatrii, które miałyby tam mieć miejsce. Został przyjęty na dworze księcia bawarskiego Theodo I, gdzie szybko zyskał sobie opinię nobliwego i świątobliwego męża i działał jako misjonarz przez kilka lat. Kiedy córka księcia, Uta zwierzyła mu się, że została uwiedziona przez jednego z dworzan jej ojca i spodziewa się dziecka, św. Emmeram wpadł na genialny pomysł. Polecił dziewczynie, że kiedy wyjedzie do Rzymu, ma powiedzieć swojemu ojcu, że to on, biskup Emmeram, jest ojcem dziecka. Uta posłuchała rady świątobliwego męża, i kiedy ten wyruszył do Rzymu, przekazała ojcu radosną nowinę. Jak można się domyśleć, książę wpadł we wściekłość. I natychmiast wysłał pościg za nieszczęsnym biskupem. W miejscowości Helfendorf książęcy gniew dogonił biskupa, któremu natychmiast zgotowano wymyślne tortury ze skutkiem śmiertelnym. W taki to oto sposób biskup Emmeram został świętym. "

Zwiedzamy katedre św. Piotra






Idziemy cos zjeść
oczywiście kiełbaski z kapustą kiszoną zasmażaną

i wracamy nad most, skąd odpływają statki w rejs po Dunaju

Sam rejs - nic ciekawego, wg mnie strata czasu
Jedyny plus, odpoczywają nogi
Po rejsie wracamy do autokaru i odjeżdżamy w stonę Monachium
gdzieś przy obwodnicy miasta w hotelu sieci Ibis bedziemy spać juz do końca wycieczki

Po tych kiełbaskach mina Janusza na następnym zdjęciu bardzo zadowolona
Musiały być smaczne

fiolek napisał(a):

Ale szpetna.




Pozdrawiam

Janusz Bajcer napisał(a):Po tych kiełbaskach mina Janusza na następnym zdjęciu bardzo zadowolona
Musiały być smaczne

smaczne, choć nie chwaląc sie kapustę robię lepszą

Bywalcy w Bawarii wiedzą, że pomiędzy miastami trwa spór o to, które kiełbaski są lepsze
norymberskie ? ratyzbońskie? a może jeszcze inne?
Powiem szczerze, ja nie zuważyłam znaczącej różnicy w smaku
Z kiełbaskami z Norymbergii wiąże się jedna historia.
W dawnych czasach zamykano bramy miasta i klucze zanoszono na zamek.
Spóźnieni wędrowcy, kupcy musieli więc czekać do rana, aby wejść do miasta.
Poczciwi karczmarze litowali się nad nimi i podawali im kiełbaski przez dziurkę od klucza.
Dlatego też kiełbaski są cienkie na palec i krótkie - zaledwie 10 cm.

Vjetar napisał(a):
Ale szpetna.

Pozdrawiam

tylko trochę wyschnięta