Bałkańska podróż przez historię (Sarajewo, Perast, Orebić)

arkona napisał(a):

Raul73 napisał(a):To prawda, ale nigdzie nie pisałem, że jest to książka historyczna czy oparta na faktach. Jest typowo fabularna, co nie znaczy, że zdarzenia w niej przedstawione nie mogły się wydarzyć. Mało tego, z 99-procentową pewnością można zakładać, że w dużej części tak właśnie było po serbskiej stronie. Strona muzułmańska może trochę zbyt podkolorowana.

Na beletrystyki szkoda mi czasu, więc dzięki za odpowiedź. Z 99% pewnością o Ty zakładasz i to jest Twoje subiektywna opinia, coś mało zostawiasz na wyobraźnię autora.

Moim zdaniem każdy film, czy książka fabularna jest w większym lub mniejszym stopniu subiektywna. Nawet jeśli opowiada o prawdziwych wydarzeniach. Nawet reportażyści nie unikną pewnych drobnych przekłamań, szczególnie na Bałkanach, gdzie prawda staje się kłamstwem, a kłamstwo często powielane jest narodową racją. Ale nazywanie tego beletrystyką jest przesadą.
Podam przykład...film "Wybawca"...nie jest oparty na faktach, bo sam wątek żołnierza legionisty, który walczy po stronie serbskiej i ratuje muzułmańsko-serbskie dziecko jest wymyślony przez twórców filmu. Jednak film osadzony jest w prawdziwych wydarzeniach i obrazuje prawdziwą brutalność wszystkich stron konfliktu. Sama scena mordowania ludności cywilnej przez chorwatów (cholernie brutalna scena) też jest fikcją, ale chyba tylko zaślepiony miłośnik chorwackiego wybrzeża zaprzeczy, że oni się takich rzeczy nie dopuszczali.
Od tego mamy głowę na karku, żeby z tych pozycji wyciągnąć jakieś wnioski. A szukanie książek, czy filmów w 100% prawdziwych jest trochę naiwne. Bo nawet reportaże takie nie są. Nie na Bałkanach.

Według słownika PWN beletrystyka - utwory fabularne pisane prozą (http://sjp.pwn.pl/sjp/beletrystyka;2551940.html). Trudno zaprzeczyć, że utwór ten znamiona tej definicji wyczerpuje. To, że jest osadzony w mniej lub bardziej oddających rzeczywistość realiach, nie ma w tym wypadku nic do rzeczy.

arkona napisał(a):Według słownika PWN beletrystyka - utwory fabularne pisane prozą (http://sjp.pwn.pl/sjp/beletrystyka;2551940.html). Trudno zaprzeczyć, że utwór ten znamiona tej definicji wyczerpuje. To, że jest osadzony w mniej lub bardziej oddających rzeczywistość realiach, nie ma w tym wypadku nic do rzeczy.

Ok, niech tak będzie. Nie mniej ja z chęcią przeczytam tą książkę.

Idąc dalej na zachód dochodzimy do jednego z piękniejszych budynków w Sarajewie, Akademii Sztuk Pięknych. Okazała budowla powstała w latach 1898-99 jako kościół ewangelicki w stylu wczesnoromańskim i bizantyjskim. Po przekazaniu go miastu i przekształceniu na ASP dobudowano do niego skrzydła boczne.



W ostatnich latach przed ASP powstał charakterystyczny most.

Skręcając na północ idziemy w kierunku ulicy Maršala Tita, po drodze mijając pizzerię U2, na cześć zespołu, który grał koncert w Sarajewie 23 września 1997 roku (jest ich kilka w mieście).


Vjećna Vatra (wieczny ogień) jest miejscem pamięci wszystkich narodowości, którzy oddali życie w obronie miasta podczas II wojny światowej.



Tutaj zaczyna się ulica Ferhadije, która przechodząc w ulicę Sarači prowadzi do słynnej sarajewskiej Baščaršiji.

W tym miejscu, należy wspomnieć o miejscu, które my przeoczyliśmy, czyli Veliki park i pomnik Dječe Sarajeva - poświęcony 1500 dzieciom, które zginęły podczas oblężenia Sarajewa. Wrażenia z parku potęgują białe nagrobki, nieregularnie porozrzucane wśród drzew. Jest to także miejsce, jedyne o którym wiedziałem, w którym można zobaczyć tzw. sarajewską różę, czyli wypełnioną po wojnie specjalną czerwoną farbą wyrwę w chodniku w miejscu, gdzie spadł pocisk moździerzowy, zabijając ludzi. Warto dodać, że miejsca po takich pociskach podczas oblężenia nosiły inną nazwę...sarajewianie określali je mianem "śladu smoczej łapy".

Kierując się ulicą Ferhadije nie można przeoczyć przy placu Markale budynku o nazwie Gradska tržnica. Jest to wielka hala targowa, która z zewnątrz przypomina bardziej teatr niż bazar.



I tu mam pytanie, bo sam się trochę pogubiłem. Wiem, że najbardziej krwawe masakry miały miejsce na targu owocowo-warzywnych przy ulicy Tita. Ale czytałem, że przed wejściem do Gradskiej tržnicy też spadł pocisk moździerzowy, tylko nie znalazłem szczegółów. Doprecyzowanie będzie mile widziane

Ślad smoczej łapy (Trag zmajeve šape) to również tytuł książki Antonija Žalicy. Zbiór luźno powiązanych scen z życia oblężonego Sarajeva. Czekam kiedy wycieczka dojdzie do Cerkwi św Archaniołów Michała i Gabriela choć jak na razie widzę, że idziemy w drugą stronę.

arkona napisał(a):Ślad smoczej łapy (Trag zmajeve šape) to również tytuł książki Antonija Žalicy. Zbiór luźno powiązanych scen z życia oblężonego Sarajeva. Czekam kiedy wycieczka dojdzie do Cerkwi św Archaniołów Michała i Gabriela choć jak na razie widzę, że idziemy w drugą stronę.

O tej książce nie słyszałem, dziękuję za uzupełnienie. A czy jest przekład polski tej książki?
Cerkiew kilka razy mijaliśmy, ale jej nie zwiedziliśmy Czytałem tylko w przewodniku o legendach jej powstania. Następnym razem nadrobimy to.

BraveSirRobin napisał(a):Kierując się ulicą Ferhadije nie można przeoczyć przy placu Markale budynku o nazwie Gradska tržnica. Jest to wielka hala targowa, która z zewnątrz przypomina bardziej teatr niż bazar.

104_8917 (1024x682).jpg

104_8919 (1024x682).jpg

I tu mam pytanie, bo sam się trochę pogubiłem. Wiem, że najbardziej krwawe masakry miały miejsce na targu owocowo-warzywnych przy ulicy Tita. Ale czytałem, że przed wejściem do Gradskiej tržnicy też spadł pocisk moździerzowy, tylko nie znalazłem szczegółów. Doprecyzowanie będzie mile widziane

Zarówno Gradska Tržnica jak i pobliski targ owocowo- wa
rzywny nazywa się tak samo Markale. Gradska Tržnica nazywała się z niemiecka MarktHalle stąd miejscowa nazwa Markale. Pierwsza masakra miała właśnie miejsce w Gradskiej Tržnicy.

BraveSirRobin napisał(a):O tej książce nie słyszałem, dziękuję za uzupełnienie. A czy jest przekład polski tej książki?
Cerkiew kilka razy mijaliśmy, ale jej nie zwiedziliśmy Czytałem tylko w przewodniku o legendach jej powstania. Następnym razem nadrobimy to.

Właśnie jest to chyba jedyna książka tego autora wydana po polsku. Cerkiew jest interesująca, ale może przewodnik naszej wycieczki zaprowadzi nas do niej

Katedra pw. Najświętszego Serca Jezusa jest okazałą budowlą, która w przeciwieństwie do okolicznych budynków, podczas ostatniej wojny ucierpiała nieznacznie. Znajduje się przy placu fra Grge Martića. W 1997 roku odprawił tu mszę papież Jan Paweł II.

Obok katedry można zobaczyć wystawę dot. masakry w Srebrenicy (wydaje mi się, że jest to stała wystawa).


Srebrenica to małe miasto we wschodniej Bośni, obecnie należące do bośniackiej Republiki Serbskiej. Do czasu wojny domowej i masakry na ludności cywilnej, miasto było zamieszkałe w większości przez ludność muzułmańską. 16 kwietnia 1993 r. Srebrenica i okoliczne tereny w promieniu 30 km zostały ogłoszone przez ONZ „strefą bezpieczeństwa”. W styczniu 1995 r. w Potočari, 5 km od Srebrenicy ulokował swoją kwaterę holenderski batalion ONZ (około 200 żołnierzy), odpowiedzialny za ochronę „Strefy”. W okresie poprzedzającym atak Serbów, oddziały armii Bośni i Hercegowiny wykorzystywały „Strefę” jako bazę do ataków na pozycje serbskie, a także ludność serbską. Od kwietnia 1995 r. Serbowie opanowali tereny wokół „Strefy” odcinając zaopatrzenie, a także pomoc humanitarną. 6 lipca 1995 r. serbski oddział Drina rozpoczął ostrzał strefy bezpieczeństwa, a także cywili uciekających w kierunku Potocari. Z 20 tysięcy uciekinierów od 5 do 6 tysięcy zostało jednak wpuszczonych do obozu, w którym stacjonowali holenderscy żołnierze. Oddział holenderski nie podjął żadnych działań obronnych. 9 lipca 1995 r. muzułmańscy obrońcy miasta stracili ostatnie punkty oporu wokół miasta. 11 lipca Serbowie wkroczyli do Potocari. Generał Ratko Mladić, głównodowodzący armii serbskiej, zażądał, by wszyscy muzułmanie, którzy chcą żyć, złożyli broń. Mladić nakazał oddzielenie wszystkich mężczyzn i chłopców w wieku od 12 do 77 lat. Dotyczyło to także ludności chroniącej się w obozie Holendrów, którzy nakazali im opuszczenie obozu. W dniach od 12 do 16 lipca 1995 roku Serbowie wykonali masowe egzekucje na około 8000 muzułmańskich mężczyznach i chłopcach. Masakra ta jest uznawana za największe ludobójstwo w Europie od czasu II wojny światowej.

Tym, którzy chcą zagłębić się w temat polecam książki:
Emir Suljagić - Pocztówki z grobu
Wojciech Tochman - Jakbyś kamień jadła

Nie pamiętam dokładnie ile kosztował bilet, ale upoważniał do całodziennego wstępu na wystawę. Było to o tyle istotne, że w ramach wystawy dostępne są 4 komputery na których przedstawione są mapy chronologicznie obrazujące przebieg walk i linie frontu. Miłośnicy historii wojennej mogą tam siedzieć cały dzień i studiować te mapy.