Bałkańska podróż przez historię (Sarajewo, Perast, Orebić)

Twierdza Žuta tabija była wojskowym punktem obserwacyjnym. Obecnie jej pozostałości są jednym z miejsc, z którego można podziwiać panoramę miasta w całej okazałości. Popularna jest zarówno wśród mieszkańców, jak i turystów, czemu się wcale nie dziwię

Twoja relacja wyświetliła mi się dzisiaj jako pierwsza iii ... wstępna dawka fotek sprawiła, że z pewnością będę śledzić do końca.

BraveSirRobin napisał(a):
Ten parking to te duże P powyżej ulicy M.M.Bašeskije

Podziękował

widzę że Miljacka również u Was była miała ruda barwę
widoczek z Żutej... jest wspaniały

Już jestem.

Pozdrawiam

Ponieważ zdążyliśmy już zgłodnieć, udaliśmy się w kierunku restauracji, o której czytałem dużo dobrego w przewodniku. Wąskimi, brukowanymi drogami schodziliśmy w dół do Miljacki.



Przechodząc przez most Šeher-Ćehaja dochodzimy do restauracji Inat kuća. Inat to starosłowiańskie słowo oznaczające upór i przekorę, a więc dom nazywany jest "domem przekory" lub upartym domem".

Inat kuća to nieduży domek o ciekawej historii. Kiedy władze Sarajewa postanowiły wybudować miejski ratusz, musieli najpierw uporać się z prywatnymi domami, które stały na tym terenie. Udało im się odkupić wszystkie, oprócz jednego. Staruszkowi, który w nim mieszkał, obiecali dom większy i piękniejszy, w jakimkolwiek miejscu w Sarajewie. Usłyszeli jednak stanowcze NIE. Po wielu dniach przekonywań właściciel zgodził się, aby jego dom przeniesiono cegła po cegle na drugą stronę Milijacki. Tak oto zakończyła się historia upartego staruszka, który wprawdzie nie wygrał z biurokrację, ale jego dom stoi do dziś....a co na to specustawa

Restauracja jest bardzo przyjemna i smaczna

Będąc w Inat Kućy przekonaliśmy się jak wielkimi miłośnikami palenia są mieszkańcy Bałkanów. Paląc tytoń po zamówieniu jedzenia, zauważyliśmy, że kelner kręci się koło nas przez jakiś czas. W pewnym momencie, bez pytania podszedł do naszego stolika, wziął do ręki mój tytoń leżący na stole (kawowy tytoń do skrętów), powąchał i z uznaniem powiedział: "niiiiice"

Po jedzeniu i skosztowaniu miejscowego Sarajevsko pivo, z coraz lepszymi humorami idziemy lewą stroną Miljacki. Po drodze mijamy najstarszy z sarajewskich meczetów, wybudowany w 1566 r. meczet królewski (Careva džamija). W jego pobliżu znajdował się słynny pałac (saraj), od którego Sarajewo wzięło swoją nazwę.


Do zwiedzania Sarajewa byłem dość dobrze przygotowany, jednak o kilku miejscach zapomniałem, a na inne zabrakło czasu. Jednym z takich miejsc jest browar Sarajewo, zbudowany w 1864 r. przez austriackiego przemysłowca Heinricha Leviego. Na terenie browaru znajduje się naturalne duże źródło. Podczas oblężenia, gdy miasto pozbawione było wody, browar odegrał ogromną rolę w przetrwaniu mieszkańców.


Browar znajduje się za meczetem królewskim, idąc ulicą Konak.

O browarze Sarajewo chciałem wspomnieć również z innego powodu.
Bardzo dobrą książką opisującą życie mieszkańców Sarajewa podczas oblężenia jest reportaż Barbary Demick: "W oblężeniu. Życie pod ostrzałem na sarajewskiej ulicy". Reporterka spędziła w mieście prawie dwa lata, skupiając się na losach mieszkańców ulicy Logavina (przy tej samej ulicy mieszkaliśmy ), gdzie w późniejszym okresie przeprowadziła się z hotelu Holiday Inn, do mieszkania Jeli i Zija Džinów (o samej ulicy więcej będzie później). Jedną z osób, która była bardzo pomocna przy pisaniu reportażu była młoda Delila Lačević. 15 stycznia 1993 r. Asim i Azra Lačević, razem z córką Delilą i jedenastoletnim Berinem wybrali się do browaru po zapasy pitnej wody. Atak moździerzowy, który rozpoczął się kiedy stali w kolejce, zabił osiem osób i ranił dwadzieścia. Rodzice Asim i Azra zginęli na miejscu, natomiast Delila w stanie krytycznym trafiła do szpitala. Berin został niegroźnie ranny. Stacje telewizyjne w Japonii, Wielkiej Brytanii, Niemczech i Stanach Zjednoczonych wyemitowały, po wycięciu najbardziej makabrycznych ujęć, materiał z browaru z płaczącym Berinem oraz pogrzebu jego rodziców. Po obejrzeniu go pewna para emerytów w Saliny w stanie Kansas postanowiła zorganizować ewakuację Berina i wziąć go do siebie. Delila dołączyła do brata dopiero w listopadzie 1994 r.

Książkę bardzo polecam. Jest dostępna obecnie w wydaniu drugim, lekko poprawiona i uzupełniona o wyjazdy autorki do Sarajewa w latach 2007 i 2011.

Inna podobną pozycją, godną polecenia jest film Davida Attwooda "Shot Through the Heart" opowiadający o losach dwóch przyjaciół z Sarajewa, którzy stanęli po przeciwnych stronach barykady.

Zatrzymujemy się przy moście Lotinska čuprija. W okresie austro-węgierskim most nosił nazwę księcia Ferdynanda, a obok znajdował się pomnik książęcej pary, który zburzono w 1918 r. Po II wojnie światowej nazywano go także mostem Principa. Jest on znany jako miejsce zabójstwa księcia Ferdynanda i jego żony Sofii w dniu 28 czerwca 1914 r., co było powodem wybuchu I wojny światowej. Zamachowcem był serb, Gavrilo Princip.
3 dni wcześniej odbywały się w Sarajewie uroczyste obchody 100 rocznicy tego wydarzenia.

Idąc teraz prawym brzegiem Milijacki mijamy Despića kuća. Jest to jeden z niewielu zachowanych przykładów serbskiej rezydencji z czasów osmańskich, zbudowanej w XVII stuleciu. Do lat 60 XX w. własność zamożnej prawosławnej rodziny Despić.


Jeszcze rzut oka na lewy brzeg, gdzie stoi synagoga aszkenazyjska, ponad 100-letnia, do II wojny światowej trzecia pod względem wielkości synagoga w Europie.

Zbliżamy się do Teatru Narodowego.



A to jeśli się nie mylę budynek Poczty Głównej.