Babia Góra- krótka fotorelacja

Fatamorgana napisał(a):Roksa, ja Ci naprawdę bardzo bardzo polecam Tatry Słowackie....
Nie grożą tam kolejki jak na Giewont.

Jak sie już człowiek upora z przesądem "nasze jest lepsze, bo to nasze", to nagle nowy, wspaniały świat staje przed nami otworem...

Będzie się trzeba nad tym zastanowić, znajoma też mi bardzo zachwala taki wariant Tatr.
Tylko jakaś taka niechęć do Słowaków po zimowym pobycie na Chopoku we mnie pozostała
"Nasze lepsze, bo to nasze"- to działa też w drugą stronę: "Cudze chwalicie, swojego nie znacie"

Wypad w Tatry planujemy we wrześniu... jeszcze dużo czasu do namysłu, co gdzie i jak...
Tymczasem zapraszam na czerwony szlak i powrót na Krowiarki

Leszek Skupic napisał(a):W takim razie czekam na najbardziej extremalne zdjęcia z czerwonego szlaku .... Światełko w tunelu się zaświeciło

Postaram się wyszukać miejsca najtrudniejsze i napisać trochę o nich.
Ale i tak najłatwiejszym szlakiem wydaje się być niebieski do Schroniska i później czerwony od Schroniska na Babią. Na tym z Krowiarek trochę stromych podejść było- widziałam jak ludzie dyszeli jak nas mijali

Roksa_ napisał(a):
"Nasze lepsze, bo to nasze"- to działa też w drugą stronę: "Cudze chwalicie, swojego nie znacie"

Witaj Roksa_
Dlatego właśnie trzeba poznać i nasze , i cudze , żeby mieć swoje , niewymuszone zdanie . . .

Bardzo fajna relacja , ciekawi mnie zejście . . .


P.S. Na słowackich trasach też było lużniej . . . kiedyś




Pozdrawiam
Piotr

Roksa_ napisał(a):Ale i tak najłatwiejszym szlakiem wydaje się być niebieski do Schroniska i później czerwony od Schroniska na Babią. Na tym z Krowiarek trochę stromych podejść było- widziałam jak ludzie dyszeli jak nas mijali

Czerwony szlak od schroniska na szczyt przez Bronę ma bardziej strome odcinki, niż ten z Krowiarek. Zaś największe stromizny występują na szlaku zielonym, łączącym płaj za Mokrym Stawkiem z Sokolicą.

Skoro też powraca temat Słowacji, to jeszcze tylko drobna korekta do informacji, którą Ci tu podano.

Owszem Tatry tak jak najbardziej , ale po Słowackiej stronie.
Wspaniałe ścieżki górskie , doliny (Kwaczańska , Demanowska ) , jaskinie i rewelacyjna Łomnica z przepięknym widokiem na Tatry
W 2005, 2006 i 2008 roku zwiedziliśmy z żoną praktycznie prawie całe Tatry Słowackie

O ile miejsca te są ładne i warte zobaczenia, to warto wiedzieć, że z wymienionych jedynie Łomnica leży w Tatrach. Dolina Demanovska z jaskinianmi to już Niżne Tatry, a Dolina Kwaczańska - to Góry Choczańskie. Nota bene, zaraz obok jest ciekawsza dolinka: Prosiecka.

Nie daj się zniechęcić jednym niekorzystnym wrażeniem. Słowacja i Słowacy - to naprawdę piękne miejsca i mili ludzie. Byłem tam kilkadziesiąt razy. Niektóre z ciekawszych miejsc przedstawiłem w wątku 'Słowacja'.
Co do samych Tatr, to miałem szczęście schodzić je w czasach, kiedy bez problemu i zakazów wchodziło się na szczyty, o których teraz można już tylko pomarzyć. To se uż ne vrati...

A wycieczki na Babią - gratuluję!

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Witaj Roksa_
Dlatego właśnie trzeba poznać i nasze , i cudze , żeby mieć swoje , niewymuszone zdanie . . .

Witam serdecznie
Dużo jeszcze przede mną kilometrów do schodzenia w górach, więc pewnie uda się być i tu i tu ( oczywiście nie w tym samym czasie )

piotrf napisał(a):Bardzo fajna relacja , ciekawi mnie zejście . . .


P.S. Na słowackich trasach też było lużniej . . . kiedyś

Dziękuję za miłe słowa.
Teraz jak tylko pogoda dopisze, to wszędzie pełno ludzi, coraz trudniej o odludne zakątki.

Franz dziękuję za takie informacje i bardzo mi miło, że taki "góral" jak Ty, tutaj zagląda

No to w dół.
Zejście początkowo jest bardzo łagodne i co najważniejsze z przepięknymi widokami.









I rzut okiem za siebie:




Jesteśmy na etapie szlaku porośniętego kosodrzewiną, jednak sam szlak jest widoczny i nie przeszkadzają nam żadne krzaki









Dochodzimy na Sokolicę (1367m), znajduje się tutaj punkt widokowy z ławeczkami, na których można odpocząć. Ławeczki przydają się szczególnie tym idącym z dołu, bo wejście na Sokolicę jest dosyć strome.





Teraz wchodzimy do lasu i już tylko w dół...
Po ok 20 minutach słychać już odgłosy jeżdżących samochodów. Dochodzimy do Krowiarek, nogi trochę zmęczone, ale buzie uśmiechnięte... kupujemy po oscypku i w drogę do Zawoii.

Tak mniej więcej wyglądała nasza wędrówka na Babią Górę, mam nadzieję, że czytało i oglądało się przyjemnie... a może kogoś zachęciłam do takiej wyprawy

Leszek Skupin napisał(a):[b][i][color=green]A gdzie extremalne zdjęcia z tego zejścia

Właśnie mialam uzupełniać o takie zdjecia.... i jakoś nie znalazłam takich, które można by nazwać ekstremalnymi.

Od szczytu w dół było praktycznie płasko z krótkimi zejściami, po których zaraz się płasko robiło- tak jak na pokazanych zdjęciach.

Jedynie ten odcinek od Sokolnicy do Krowiarek był bardziej stromy, ale tez szału nie było. Idzie się po schodach, a co jakiś czas z boku szlaku są ławeczki, na których można przysiąść i odpocząć.

Leszku! Przecież napisała, że ekstremalne.

Jak ty sobie to wyobrażasz, że na najtrudniejszych zejściach
powinno jej się zebrać na robienie zdjęć? Chcesz nam dziewczynę, nie daj Boże, zabić,
albo jeszcze co gorszego?









Takie rzeczy, to tylko .... u Wojtka

Leszek Skupin napisał(a):A gdzie extremalne zdjęcia z tego zejścia

A kręta droga?
A szorstkie kamole??
A ostre igły kosówki???

Wicher był taki, ze nam Roksę omal nie wywrócił. Widać to na jednym zdjęciu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Roksa_ napisał(a):No to w dół.
....

....

Hehe faktycznie extremalnie wiało

Ja do niskich osób nie należę, więc sobie wyobraźcie jak bardzo musiało wiać, że mnie tak przekrzywiło

Ale masz współczynnik oporu niski ...

Przy moim, to "spalanie" nie pozwoliłoby nawet wychylić nosa zza szczytu

Wielkie gratulacje Roksa!!! Tak to sprawnie wszystko napisałaś, że można by pomyśleć, że ta wędrówka to taki Pan Pikuś
Bardzo się cieszę, że się udało. No i kurtka - booomba Też bym nie zdjęła - i jaki kolor fotogeniczny
Co do "żelastwa", to w całej rozciągłości zgadzam się z Franzem - ci, którzy mają przed nim jakiekolwiek obawy, gdyby o nich nie wiedzieli, to by atakowali te odcinki bez mrugnięcia okiem. Ja żelastwo traktuję jako jakiś tam element, który może pomóc, ale generalnie skały się czepiam

Jeszcze raz dziękuję i gratuluję świetnej wyprawy!
Aaaa. Jeszcze był temat wichury... Hmmm. Muszę znów się powołać na Franza i jego patagońską relację (bo moja na razie ma tylko zamiar się napisać ) Ja teraz jestem pewna - prawdziwy wiatr jest wtedy, kiedy człowiek o wadze dwóch worków unijnego cementu może się na nim położyć i nie upada. A jak się nie zaprze, to lata na 3 metry w bok

Pozdrawiam baaardzo gorrrrąco.

(a ja myślałam Roksa, że z U-lą będzie mniej problemu niż ze shtrigą i dlatego się przechrzciłam...)