Ameryka Środkowa: od Panamy po Meksyk

Determinacja niektórych nacji jest czasem szokująca

Prawie połowa kraju jest w polu działania wulkanów ( w tym Tajumulco , 4220 m n.p.m. - najwyższy szczyt Ameryki Środkowej , drzemiący już ponad 100 lat ) . . .
Gospodarka oparta jest na uprawach kawy, trzciny cukrowej i bananów . . .
36 lat trwania wojny domowej ( 1960/96 ) . . .
40 % ludności ma poniżej 14 lat . . .
Stolica w cieniu trzech wulkanów . . . taki . . . rollercoaster bez pasów bezpieczeństwa


Pozdrawiam
Piotr

No, wylądowaliśmy w końcu.
Ostatnio "byłem" w Gwatemali z Beatą Pawlikowską, czytając książkę "Blondynka, jaguar i tajemnica Majów".
Teraz ponowna okazja dzięki Twojej relacji, Wojtku.

piotrf napisał(a):Determinacja niektórych nacji jest czasem szokująca

Prawie połowa kraju jest w polu działania wulkanów ( w tym Tajumulco , 4220 m n.p.m. - najwyższy szczyt Ameryki Środkowej , drzemiący już ponad 100 lat ) . . .
Gospodarka oparta jest na uprawach kawy, trzciny cukrowej i bananów . . .
36 lat trwania wojny domowej ( 1960/96 ) . . .
40 % ludności ma poniżej 14 lat . . .
Stolica w cieniu trzech wulkanów . . . taki . . . rollercoaster bez pasów bezpieczeństwa

Pełna egzotyka.

walp napisał(a):No, wylądowaliśmy w końcu.
Ostatnio "byłem" w Gwatemali z Beatą Pawlikowską, czytając książkę "Blondynka, jaguar i tajemnica Majów".
Teraz ponowna okazja dzięki Twojej relacji, Wojtku.

Do Majów też dotrzemy. Przed majem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Do Majów też dotrzemy. Przed majem.

Czy aby na pewno

Jak Autor będzie się ociągał, to postraszymy go Xibalbą

ASIULA HK napisał(a):

Franz napisał(a):Do Majów też dotrzemy. Przed majem.

Czy aby na pewno

Tyko z takim prawdopodobieństwem, z jakim można mówić o przyszłości...

walp napisał(a):Jak Autor będzie się ociągał, to postraszymy go Xibalbą

Tiaa... bardziej na mnie działa świadomość, że ktoś czeka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Gwatemala z wszystkich krajów Ameryki Środkowej zachowała najbardziej indiański charakter - co najmniej połowę mieszkańców stanowi rdzenna ludność, będąca potomkami społeczeństwa Majów sprzed konkwisty. Po podboju ukształtowało się hierarchiczne społeczeństwo kolonialne z traktowanymi jak niewolnicy Indianami na samym spodzie oraz czystej krwi Hiszpanami na górze. Swoistym paradoksem jest, że urodzony w Nowym Świecie potomek czystej krwi Hiszpanów już nie należał do rasy najbardziej uprzywilejowanej. Już był Kreolem - czymś gorszym. Owszem, nadal przysługiwało mu prawo do niczym nie ograniczonego bogactwa, do bycia panem życia i śmierci rdzennych mieszkańców tej ziemi, ale do najwyższych urzędów drogę miał już zablokowaną; te przysługiwały wyłącznie napływającym z Hiszpanii dostojnikom. Z przyczyn oczywistych wolni od tej skazy byli wszyscy ludzie Kościoła. Kościół też stał się największym beneficjentem podbitych ziem, w jego rękach pozostawała władza absolutna. Wykorzystywał niewolniczy system, podbudowując go dogmatami, w myśl których nieposłuszeństwo równało się zbrodni i wiecznemu potępieniu.

Ugruntowany kościelnymi zasadami rasistowski system zaczął się chwiać dopiero w czasie napoleońskiej zawieruchy w Europie, chociaż z oczywistą w ówczesnych geograficzno-historycznych warunkach inercją. Najpierw Kreole sięgnęli po władzę pod hasłami niepodległości, co jednak nie zmieniało niczego dla ludności indiańskiej. Ale ferment stopniowo - chociaż z przerwami - się rozszerzał. Po wielu perypetiach, dyktaturach wojskowych, eksperymentach z socjalizmem, interwencjach wspomaganych przez CIA, doszło w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku do stanu permanentnej wojny domowej, trwającej z przerwami praktycznie do roku 1996, kiedy to 29 grudnia podpisano w końcu warunki pokojowe. To nie oznacza, że od razu wszystkim zaczęło się żyć lepiej, ale wreszcie usunięto wszystkie konsekwencje rasistowskiego kolonializmu. Wycofano się również z przymusu chrześcijaństwa, wywieranego na potomków Majów - dziś mogą swobodnie wybierać pomiędzy wiarą przodków, a narzuconym im siłą obcym systemem wartości.

Rzućmy okiem na rdzennych mieszkańców Gwatemali.

Rdzenni mieszkańcy Gwatemali ubierają się bardzo kolorowo
Jest w tym , czym chandlują coś bardzo pozytywnego - oryginalność produktu ( chyba że tam chińszczyzna też dotarła )


Pozdrawiam
Piotr

Wygląda to jak na Krupówkach

piotrf napisał(a):Rdzenni mieszkańcy Gwatemali ubierają się bardzo kolorowo

Podobały mi się ich stroje.

ołowiany napisał(a):Wygląda to jak na Krupówkach

Bo to też gwatemalski hit turystyczny.
Tylko karnacja inna.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pomyślałem o Twoim wątku, kiedy przed południem oglądałem "W poszukiwaniu zaginionych Majów".
Czekamy na kontynuację.

walp napisał(a):Pomyślałem o Twoim wątku, kiedy przed południem oglądałem "W poszukiwaniu zaginionych Majów".
Czekamy na kontynuację.

Ostatnio wyciągnięto z katakumb kilka moich wątków. Nie mam wyjścia - muszę je pchnąć do przodu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tradycyjne pielgrzymki i procesje - nadal kultywowane w Hiszpanii - osiągnęły w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej niewyobrażalne wręcz rozmiary. Oprócz najważniejszych świąt w Kościele Katolickim, celebruje się w uroczysty sposób święta patronów, czasami bardzo lokalnych. Za świętych uważa się również i takich, których Kościół na ołtarze nie wyniósł - zresztą, nie ma to przecież znaczenia - czasami utożsamiając postacie biblijne z pogańskimi, bliższymi rdzennym mieszkańcom.
Godzinami układa się kolorowe dywany z płatków kwiatów i trocin - po to, by uległy zniszczeniu w kilka minut, kiedy przejdzie przez nie pielgrzymujący tłum. Zwane są "romerias" - od pierwotnego określenia pielgrzymek do Rzymu.

Na zachód od Antiguy rozciągają się tereny zamieszkałe przez największe w całej Ameryce zwarte grupy autochtonicznej ludności. Obecny podział administracyjny z grubsza pokrywa się z terenami poszczególnych plemion Majów. Brzegi słynącego z urody, otoczonego przewyższającymi 3000m stożkami wulkanów, jeziora Atitlan zamieszkują Indianie Tzutujil oraz Cakchiquel. Tutejsza administracja posiada podwójne urzędy: indigena oraz ladino, czyli dla Indian oraz dla pozostałych.

Z północnego brzegu jeziora dobrze widać sąsiadujące ze sobą stożki wulkanów Toliman i Atitlan, a na prawo od nich San Pedro. Pomiędzy nie wciśnięta jest długa zatoka, nad którą leży wioska Santiago Atitlan. Ludność chodzi w tradycyjnych strojach - panowie w pasiastych długich szortach (chociaż to określenie zawiera w sobie sprzeczność) i kapeluszach, panie również w pasiastych strojach z dużą ilością czerwieni. Najciekawszym elementem kobiecego stroju jest xk'ap - dziesięciometrowej długości pas materiału, zwijany starannie wokół głowy. To jednak w ostatnich czasach jest już coraz rzadszym widokiem.

W kościele katolickim u szczytu wioski, znajdującym się pod opieką confrarias - miejscowych plemiennych notabli - można ujrzeć bogatą reprezentację wszelakich świętych, przeróżnie odzianych. Poszczególne rody są odpowiedzialne za grupki świętych, a generalną zasadą jest, że im ważniejsza postać, tym więcej fatałaszków ma na sobie.