AMERICAN DREAM cz. III

Brzydka pogoda powoduje że w polecanej na forach Kiva Koffihouse (kilkanaście kilometrów przed Escalante) jest dużo ludzi. Marzył nam się ciepły posiłek, np. stek jakiś, ale tu dawali tylko kanapki i ciastka. A kanapkę to sama potrafię sobie zrobić


























Ze względu na pogodę zmieniliśmy plan i najpierw pojechaliśmy do hotelu. Był to hotel drugiego wyboru, ale całkiem fajny.






















































Pierwsze miejsce, które rezerwowałam to był bezzwrotny nocleg w drewnianych domkach. Miesiąc przed terminem przyjazdu właścicielka mailowo zapytała czy możemy zrezygnować, bo w tym dniu mają dużą imprezę i będzie bardzo głośno. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że dostępne w Escalante noclegi są trzy razy droższe, a ja nie dysponuję taką kasą, więc przyjedziemy. Ale na Bookingu pojawiła się nowa sezonowa oferta, niewiele droższa i żeby nie czuć się bardzo niechcianym gościem, kilka dni przed wyjazdem zmieniłam rezerwację.





























Obok hotelu była stacja benzynowa i sklep z dużym pomieszczeniem- chłodnią na napoje. Piwa było kilkadziesiąt rodzajów, wybraliśmy takie o najwyższej zawartości alkoholu, czyli 1,5 %

Przestało padać i w prognozach do wieczora deszczu nie widać. Jest to o tyle istotne, że w dłuższych kanionach szczelinowych w czasie ulewy bardzo szybko zbiera się woda i przy braku możliwości powrotu może być niebezpiecznie. A rudy pył zmienia się wtedy w bardzo śliskie błoto.

Zebra Slot to jeden z ciekawszych kanionów szczelinowych Arizony. Po przeczytaniu dostępnych relacji oceniłam, że spokojnie damy radę.

Z „dwunastki” skręcamy w dobrze oznakowaną przyzwoitą drogę szutrową Hole in the Rock Rd, którą toczymy się około 13 km do parkingu w środku niczego, zlokalizowanego po prawej stronie drogi za metalowym mostkiem. Stały tam dwa auta, których właściciele właśnie wracali.





















Po przeciwnej stronie drogi zaczyna się dobrze wydeptana ścieżka przez prerię. Jesteśmy całkiem sami, mamy do pokonania 9 kilometrów.















Teren jest pagórkowaty, dochodzimy do koryta rzeki okresowej. Takim piaszczystym korytem można iść cały czas, ale my wybieramy drogę na skróty i będziemy ścinać zakręty rzeki. W niektórych miejscach dobrzy ludzie ustawili piramidki z kamieni.































































Po około 45 minutach dochodzimy doliny Halfway Hollow. Tu koryto strumienia łączy się z Harris Wash. O tym, że idziemy właściwą drogą świadczy obecność tej bramy, którą trzeba sobie uchylić.


























Maszerujemy dalej. Może dobrze, że nie ma słońca bo i tak robi się nam cieplutko.

Po następnych 25 minutach docieramy do kanionu, początkowo dosyć szerokiego.















Byliśmy przygotowani na to, że trzeba będzie pokonać kałuże z zimną woda, taką do kolan. Tym bardziej, że ostatnio padało. A tu niespodzianka, wody jest znacznie więcej. Jestem zdecydowana rozebrać się do majtek i wejść. Kanion nie jest długi, ma 120 metrów. Ale Mirek nie zgadza się. Targujemy się chwilę i staje na tym, ze to on się rozbierze i z aparatem na szyi wejdzie tak daleko jak się da. Znika mi z oczu i krzyczy, że woda jest do pasa i dalej nie idzie. Mokre ściany są śliskie, a głębokość nie pozwala ocenić na ile jest wąsko, więc nie można się podciągnąć żeby przejść dalej bo obsunięcie grozi zaklinowaniem. Zdjęcia może nie są rewelacyjne ale i tak jestem wdzięczna Mirkowi, że dał się przekonać i wszedł do tego przeraźliwie zimnego bajorka. Konkluzja była prosta, należy się odchudzić i przyjechać tu jeszcze raz.







































Bo kanion jest tego wart i trochę inny niż pozostałe w okolicy. Na ścianach natura ukształtowała super dekoracje- piękne pasy i zatopione w kamieniu mokie marbles inaczej martian blueberries, czyli marsjańskie jagody. Są to żelazne kulki z widocznym „szwem” na obwodzie, w środku wypełnione piaskiem. Do dzisiaj nie wiadomo jak powstały.




















Droga powrotna to też około 70 minut.

17 czerwca, poniedziałek

Na razie nie pada, chociaż burze też mają dzisiaj być. Ponieważ wczoraj ostatni odcinek „dwunastki” przemierzaliśmy w strugach deszczu, postanawiamy wrócić się kawałek i jeszcze raz popatrzeć na to wszystko z góry. Tym bardziej, że musimy poczekać chwilę na telekonferencję z Polską; mamy tu dobre wi-fi i bez problemów można pogadać przez WhatsApp’a.


























































































Zawracamy na wysokości knajpki Kivakofeehouse.

Jeszcze tankowanie i ruta po wiosce. Escalante to całkiem fajne miejsce.


































































To ośrodek, w którym byli byśmy persona non grata.






Ruszamy „12” na zachód w kierunku Bryce Canyon National Park. Pierwszy odcinek to formacje skalne z jasnego piaskowca; takie jeszcze nie są charakterystyczne dla parku, do którego zmierzamy.





















































W pobliżu zjazdu jest trochę knajp, stacji benzynowych i miejsc noclegowych.









Mapa parku.






Poprzednio byliśmy na wszystkich punktach widokowych, ale wtedy nie starczyło czasu ani chętnych na piesze wycieczki w dół.

Dzisiaj mamy zrobić sobie spacerek szlakiem Qeens Garden zaczynającym się na Sunrise Point. Zostawiamy auto na parkingu i idziemy z butelką wody.









Muły mają specjalne dróżki.





















Schodząc na dno kanionu możemy nie tylko napatrzeć się na te cuda, ale po prostu dotknąć hoodoo, czyli ostańców z piaskowca.
Bryce nie jest prawdziwym kanionem bo nie wyżłobiła go rzeka. Fantazyjne formy skalne- pinkale i grzyby, powstały dzięki erozji termicznej i chemicznej (kwaśne deszcze).

W tym momencie mamy do wyboru krótszą i bardziej stromą drogę, albo o kilometr dłuższą pętelkę Navajo Loop. Decydujemy się na strome podejście.








































































Tu nie jesteśmy sami. Miejsce jest bardzo popularne.

Jeszcze nie pada, ale ciężkie czarne chmury krążą dookoła i mobilizują nas do szybkiego marszu. Gdyby lunęło nie tylko zmokniemy, ale będziemy ślizgać się po rudej glinie.



































Widoki wynagradzają trudy wspinaczki.
Zrobiliśmy około 4,5 km. Chwilę odpoczywamy na górze.

Nagle ktoś rzuca mi się na szyję z okrzykiem „Gooośka” . Na Sunset Point spotkałam koleżankę ze studiów, która mieszka i pracuje 25 km ode mnie, a nie widziałyśmy się prawie trzydzieści lat.





Shuttle busem wracamy do samochodu.








Próbujemy przypomnieć sobie jeszcze pozostałe punkty widokowe, ale leje okrutnie. O następnym spacerze nie ma mowy bo nawet jak przestanie padać, umażemy się w błocie do kolan.

Trochę wcześniej niż planowaliśmy wracamy do hotelu. "Dwunastkę" od zachodu zamyka Red Canyon z dwoma skalnymi tunelami, które pstrykam przez szybę między kolejnymi machnięciami wycieraczek, bo znów leje okrutnie.













































Panguith to tylko pół godziny jazdy, a hotel jest dużo tańszy niż w parku.












































Taki odcinek przejechaliśmy.

18 czerwca, wtorek.

Wczorajszy deszcz uśpił nas wcześnie, dzisiaj o świcie pijemy kawę i startujemy.









Przed nami spory kawałek drogi.






Wstępujemy na amerykańskie śniadanie. Bardzo dużo kawy, wody i oleju


















Rano śmigamy całkiem pustą autostradą, aut osobowych prawie nie ma.






Zagęszcza się w okolicy miast, korzystamy z pasa ekspresowego.









Centrum Salt Lake City wita nas poważnie wyglądającym wypadkiem.















Ale zanim zamkniętą drogę objechaliśmy, policja już zbierała pachołki i odblokowywała przejazd.






Naszym celem jest Temple Square. Auto zostawiamy na płatnym parkingu i idziemy na spacer.

Salt Lake City to dosłownie Miasto nad Jeziorem Słonym (i rzeką Jordan), bo tak jest położona stolica stanu Utah. Założone zostało przez pionierów mormońskich w 1847 roku.
Miasto jest siedzibą światowych władz Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. 70% ludności deklaruje przynależność do tego Kościoła.
Nie praktykują już wielożeństwa, za to nie stosują używek takich jak kawa i alkohol; w sklepach na stoiskach z alkoholem jest ogromny wybór piw o niskiej zawartości alkoholu.
Głoszą, że Jezus jest krewnym Lucyfera, a karą za grzechy jest ciemny kolor skóry; za to nigdy nie popierali niewolnictwa.
Społeczność ma swoje szkoły, szpitale, prasę i książki.
W Polsce mają swoją stronę internetową https://www.mormoni.pl/















Mapa Placu Świątynnego z zaznaczonymi budynkami.





Teren jest ogrodzony i bardzo ładnie zagospodarowany. Pracuje tu bardzo dużo ludzi dbających o zieleń i porządek.
































Wg informacji z Wikipedii „Świątynia Salt Lake – największa i najważniejsza świątynia Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, powstała w latach 1853–1893. Od pierwszych robót przy fundamentach w 1853 roku do zakończenia budowy minęło 40 lat. Została poświęcona 6 kwietnia 1893. Świątynia została zbudowana z granitu, który wydobywano z kamieniołomu położonego 32 km od miasta, transportowano go na wozach zaprzężonych w woły. Reprezentuje ona styl neogotycki z niewieloma ozdobami i 6 iglicami. Świątynia jest otwarta wyłącznie dla mormonów.”












Kobiety są ubrane bardzo skromnie i nie noszą praktycznie żadnych ozdób.





Jednym z bardziej niezwykłych i historycznych budynków na Temple Square jest Aula. Budynek ten zastąpił starsze tabernakulum, które nie było już potrzebne po ukończeniu obecnego Tabernakulum w 1875 r. Pionierzy stworzyli budynek z niepełnowartościowych bloków granitu o nieregularnym kształcie, które pozostały ze Świątyni Salt Lake.

Sala zgromadzeń została zbudowana w taki sposób, aby pomieścić kilka zborów i nadal jest używana jako miejsce kultu, wykładów, recitali i koncertów weekendowych. Udało nam się wejść na moment, ale właśnie zaczynało się nabożeństwo, w którym nie mieliśmy zamiaru uczestniczyć i musieliśmy salę opuścić.




















Zwraca uwagę duża ilość pomników.














Dom słynnego chóru Tabernakulum ukończony został w 1867 r. jako miejsce, w którym członkowie Kościoła mogą gromadzić się i słuchać słów swoich przywódców. Brigham Young zaprojektował budynek z użyciem technik budowy mostów aby filary wspierające sufit nie były potrzebne i nie przeszkadzały widzom. Cotygodniowe próby chóru odbywają się w środy i czwartki wieczorem, wstęp jest bezpłatny.














Joseph Smith Memorial Building. Znajdują się tu restauracja na dachu, restauracja w ogrodzie , kawiarnia Nauvoo , Teatr Legacy oraz kilka sal bankietowych.

Plac opuszczamy wyjściem wschodnim i wracamy do samochodu.













































To nie secend hand, to elegancki butik w centrum miasta






Trochę żałujemy, że nad Słone Jezioro nie pojechaliśmy od razu z centrum miasta, bo okazuje się, że dojazd w jego końcowej części jest problematyczny. Utworzono tu park stanowy i za wjazd trzeba zapłacić 20$, nawet jeżeli mają to być trzy zdjęcia.


















Rezygnujemy i jedziemy dalej.


















Nasza metą jest Motel West w Idaho Falls. Tanie i bardzo przyzwoite miejsce, które ma być punktem startowym do parku Yellowstone.


















Po zameldowaniu się jedziemy do Walmarta zrobić zakupy na kolejne 4 dni. Tu można już kupić winko

19 czerwca, środa

O siódmej zjadamy hotelowe śniadanie i pakujemy walizki.















Mamy mały dylemat. Przez najbliższe dni nie będziemy mieli zasięgu ani internetu, a do dzisiejszego poranka komunikat w sprawie wjazdu przez Tioga Pass do Yosemite NP jest dla nas niekorzystny- przełącz dalej zamknięta. Mamy przejechać tamtędy w sobotę rano. Jeżeli dzisiaj nie odwołamy rezerwacji noclegu i tak ściągną nam kasę. Jak będziemy chcieli tam przenocować poświęcimy pół dnia i kilkaset kilometrów żeby do doliny Yosemite dojechać naokoło. Nie robimy nic, niech się dzieje wola nieba.

Dzisiejsza trasa.






Z miasta wyjeżdżamy lokalnymi drogami przez tereny rolnicze. I tu i potem w Kaliforni widzieliśmy, że rolnicy nie czekają na deszcz tylko mają studnie głębinowe i niezależnie od ilości opadów woda leje się cały czas.






































Wjeżdżamy coraz wyżej i kierujemy się do Jackson przez przełęcz Teton położoną na wysokości 2570m npm. Słońca tu niewiele, przeważnie czarno i mży albo pada. Zatrzymujemy się na punkcie z widokiem na Jackson Hole, czyli dolinę (dosłownie dziurę) między pasmem górskim Teton i pasmem Gros Ventre w Wyoming, położonym w pobliżu granicy z Idaho . Dolina jest przykryta pierzynką z chmur, a my patrzymy na to z góry.



































Jackson to takie tutejsze Zakopane. Tankujemy paliwo w przyzwoitej cenie i jedziemy dalej.

Super relacja

Kolejna atrakcja to Grand Teton National Park.





Nawet jeżeli ktoś nie planuje tu noclegu i górskich wędrówek, bardzo polecamy przejechać tędy i zatrzymać się w kilku punktach.
Grand Teton to szczyt w Górach Skalistych, w paśmie Teton, którego jest najwyższym szczytem i ma 4199m.


























W Moose z drogi 191 zjeżdżamy w lewo na Teton Park Rd , bliżej jezior. W zimie droga jest zamknięta.
Zatrzymujemy się trzy razy nad większym z jezior, Jackson Lake.
Przystanek pierwszy to ładna drewniana kapliczka.






































Drugie miejsce to marina i hotel. Można wypożyczyć łódkę albo pojechać na wycieczkę.




















W końcu robimy sobie piknik.

















Wracamy na 191 i w samo południe wjeżdżamy do Yellowstone.
Jest chłodno, ale nie pada i postanawiamy to wykorzystać. Z licznych relacji wiemy, że na tej wysokości pogoda skutecznie może pomieszać szyki.























Mijamy tablicę informującą, że w tym miejscu znajduje się podział wód, czyli granica między zlewiskiem Pacyfiku i Atlantyku.

marko350 napisał(a):Super relacja

Kierunek na tyle ciekawy, że opowieści nie da się popsuć

Ludzie w Stanach Zjednoczonych mają wszystko i w zasadzie nie muszą nigdzie jeździć. Piękne góry, pustynie, wielkie przestrzenie, jeziora, morza...

Nie no, zazdroszczę. I mam nadzieję, że czasu wystarczy na wycieczki i pokazanie córkom świata, jak dorosną.