AMERICAN DREAM cz. III

Z 89 skręciliśmy na 98 mijając zjazd do Page. A powinniśmy chociaż się zatrzymać i zatankować. Jakoś tak bezmyślnie sunęliśmy dalej z prawie pustym bakiem, wiedząc , że będziemy na całkowitym odludziu. Uratowała nas stacja w małej indiańskiej osadzie, do której musieliśmy zjechać 3 km. Byliśmy tak zestresowani, że nie potrafiliśmy sobie odblokować zabytkowego dystrybutora. A wystarczyło uchwyt podnieść do góry wg namalowanej instrukcji.




















W Kayencie byliśmy już przy okazji poprzedniej wycieczki, tędy jechaliśmy do Doliny Monumentów.
























Tym razem Monumenty odpuszczamy, ale przejazd drogą 163 zawsze będzie niesamowitym przeżyciem.


























Z Arizony wjeżdżamy do Utah.












































Na końcu drogi meksykański kapelusz, czyli płaski głaz balansujący na szczycie czerwonej skały.

Kolejną atrakcją dzisiejszego dnia będzie przejazd Diabelską Drogą, czyli pięciokilometrowym szutrowym odcinkiem drogi 261.






Moki Dugway uchodzi za jedną z najbardziej niebezpiecznych tras widokowych w Stanach Zjednoczonych. Pokryta rudym pyłem, wznosi się ostro krętymi serpentynami na wysokość 300 m ponad powierzchnię płaskowyżu Cedar Mesa. Po osobistym sprawdzeniu nie demonizowała bym tych warunków. Szuterek całkiem przyzwoity, do przejechania każdym samochodem osobowym. Ostre zakręty są, ale jest szeroko; gdyby nie zakazy była bym skłonna gdzieś się zatrzymać, bo legalnie można zrobić to dopiero na szczycie.






























































Zmierzamy do Monticello, które będzie bazą do zwiedzania Canyonlands NP. Wygodniej byłoby zatrzymać się w Moab, ale noclegi miały tam zwariowane ceny.









Z 261 skręcamy na 95; do tego miejsca za dwa dni wrócimy.








Trasa robi się ciekawsza, a zabudowania i pola Mormonów z Utah zdecydowanie różnią się od tego co widzieliśmy u Indian.




























































Do motelu nie mamy zastrzeżeń. Usytuowany przy drodze, ale w nocy było spokojnie.

15 czerwca, sobota.

Mapa dopołudniowa.





Już tydzień błąkamy się po Dzikim Zachodzie, a mnóstwo fascynujących miejsc jeszcze przed nami. Dzisiaj budzik nastawiliśmy na piątą. Przed siódmą mamy być w Moab, a to godzina drogi. Śniadania w hotelu nie mamy, wciągamy jogurt z kawą i wychodzimy. Zaczyna się robić szaro i słońce wyłazi zza gór.























Bez słońca łuk Wilsona nie wygląda atrakcyjnie (zdjęcia po południu później), ale zatrzymujemy się na chwilę.
















































Atrakcją na którą bardzo czekamy jest wycieczka jeepem na Shafer Trial. Braliśmy pod uwagę różne opcje, także wypożyczenie auta terenowego na jeden dzień. Ale po pierwsze to drogi interes, a po drugie Mirek protestował, że nie będzie jeździł po bezdrożach i urwiskach. Stanęło na tym, że rano pojedziemy z kierowcą, a resztę Parku Canyonlands tzn. część zwaną Wyspy na Niebie, dostępną samochodem osobowym, zrobimy sami.

Wycieczkę znalazłam na stronie https://www.adrift.net/. Teoretycznie można zarezerwować wysyłając wypełniony formularz, ale ta operacja nie powiodła się i musieliśmy dzwonić. Do rezerwacji należało podać numer karty kredytowej, na miejscu płaciliśmy kartą walutową. Każde z nas musiało podpisać oświadczenie o świadomości zagrożeń i dobrym stanie zdrowia.
Rano przed biurem czekały dwa białe wypucowane jeepy. Nikt nam nie obiecywał, ze będziemy jechali sami, ale druga para, która się zgłosiła też dostała kierowcę na wyłączność.









Shafer Trial to inna nazwa drogi publicznej 142. Z Moabu jedziemy na północ i skręcamy w 279; cały czas towarzyszy nam rzeka Kolorado.














Rano słońce oświetla prawą stronę drogi, dzięki czemu da się zauważyć indiańskie rysunki na skałach.





























Jug Handle Arch.

Jedziemy przez mało atrakcyjne tereny przemysłowe- zbiorniki wodne służące do odzyskiwania soli potasu. Miejscowi tą drogę nazywają Potash Road.


















Kończy się asfalt i zaczyna osiemnastomilowy odcinek właściwej trasy Shafer Trial, czyli żwirowa droga pokryta rudym pyłem. Szuter jest całkiem przyzwoity; wg naszej oceny połowę całej trasy można zrobić zwykłą osobówką, pod warunkiem, że nie będzie padało. Wtedy czerwona ziemia rozmazuje się i jest bardzo ślisko. Dalej, tam gdzie zaczną się podjazdy potrzebne jest auto z wyższym prześwitem, np. jakiś SUV i napęd na cztery koła.

Przed nami Pyramid Butte, widok powszechny w Utah.









A z boku drogi wyrasta nam ludzka głowa, Indian jakiś czy inny Apacz.









Zmierzamy w kierunku klifów Dead Horse Point.


















Ciekawostką jest miejsce nazwane Thelma and Louise Point, od sceny z filmu „Thelma and Louise”, w którym bohaterki ścigane przez policję wykonują słynny skok z klifu niebieskim cadillakiem. Teraz już nie Mirek tylko nasz przewodnik pilnuje żebym nie podchodziła zbyt blisko krawędzi.


























Zbliżamy się do następnego urwiska i ostrego zakrętu Kolorado, zwanego Goose Neck.





























Granica Parku Narodowego Canyonlands jest niepozorna, nie ma tu dużej tablicy powitalnej, ale od tego miejsca wjazd jest płatny. Naszemu przewodnikowi nie wystarczyło przytaknięcie, że mamy kartę. Musiałam Annual Pass wyciągnąć i pokazać.






Przed nami ogromny i stromy klif Schafer Switchback, który mamy zaatakować. Ale na razie suniemy po płaskim terenie i zjeżdżamy w lewo. Myślałam, że będzie tylko przerwa na kibelek.


























Jestem solidnie przygotowana i z mapką w ręku rozpoznaję skrzyżowanie, od którego zaczyna się słynny i niebezpieczny szlak “White Rim Trial” czyli ponad 100 mil ciężkiej przeprawy w okolicznościach niemożliwych do przewidzenia. Średni czas przejazdu to 2 dni; trzeba mieć zapas paliwa, żywności i namiot. Trzeba mieć też permit, prawdziwą terenówkę i najlepiej grupę doświadczonych towarzyszy. Czyli mogę z zazdrością sobie o tym poczytać.

A teraz nasz przewodnik , ku mojej ogromnej radości, oznajmia, że możemy pojechać kawałek tym szlakiem do pierwszego punktu widokowego i potem wrócimy do tego miejsca. A więc ruszamy.














Idziemy do łuku skalnego Musselman Arch.

Z tego miejsca możemy napatrzeć się na bajecznie piękny i surowy krajobraz parku.










































Wracamy na Shafer Trial i zaczynamy podjazd stromymi serpentynami nad przepaścią.






































Pstrykam zdjęcia przez szybę, którą w międzyczasie Pan ponownie pucował, bo o zatrzymaniu się w tym miejscu nie ma co marzyć.

















Z punktu widokowego na samej górze widzimy jaką wysokość pokonaliśmy.




















Stąd już niedaleko do wyjazdu na drogę 313. Skręcamy w prawo, w lewo zostaje wjazd do parku. Jedziemy po swój samochód i zaraz tu wracamy

W Moab robimy sobie zakupy w markecie na szybki posiłek przed następną turą zwiedzania i znowu wyjeżdżamy z miasta drogą 191 na północ.























Mapka na popołudnie.





Po drodze jest jeszcze park stanowy Dead Horse Point State Park. Wjazd płaty, nie obowiązuje tu karta Annual Pass. Od niego zaczniemy samodzielne zwiedzanie.








Mapa parku.






Jedziemy do końca na Dead Horse Point Overlook. Z zadowoleniem odkrywamy, że przed chwilą byliśmy tam na dole, a teraz na zakole Kolorado patrzymy z góry.



































Z tej wysokości zupełnie inaczej wyglądają stawy do odzyskiwania chlorku potasu, używanego jako nawóz. Każdy odcień błękitu i zieleni wskazuje na inne tempo parowania. Ten najbardziej niebieski spowodowany jest barwnikiem, który zwiększa pochłanianie promieni słonecznych. Zielony to parowanie wolniejsze, a brązowe zbiorniki są prawie suche i zawierają pokłady końcowego produktu.

















W drodze powrotnej zatrzymujemy się przy Visitor Center. Rzeki stąd nie widać. Jeszcze raz podziwiamy kolorowe stawy.





























Park nie jest duży. Nie decydujemy się na piesze wycieczki i wyjeżdżamy.

„Pracujemy” od piątej rano, trochę już zaczyna nam dokuczać zmęczenie i upał; mój kierowca głośno domaga się drzemki.
Decydujemy, że dojedziemy na końcowy punkt widokowy i ja pójdę na spacer, a Mirek będzie spał.








Canyonlands NP jest ogromny i składa się z trzech części. Dwie z nich: The Maze i The Nidels prawie w całości są dostępne tylko dla samochodów terenowych. My wjeżdżamy do trzeciej- Island in the Sky.






Zatrzymujemy się na Grand Viev Point Overlook. Przez ostatnie dni nie widzieliśmy takiego tłoku jak tutaj. Z kilku autobusów wysypało się setki bardzo głośnych skośnookich turystów, a autokary nie wyłączają silników i smrodzą przez cały czas.
Niedogodności rekompensują widoki, które zwalają z nóg.















































Punkty widokowe w drodze powrotnej to Orange Clif Overlook








i Buk Canyon Overlook.














Na skrzyżowaniu skręcamy w lewo do Green River Overlook.

Dalej jest Upheval dome; ścieżka wiedzie 1,5 km ostro pod górę. Chwilę zastanawiałam się czy mi się jeszcze chce, ale zmobilizowałam się szybko jak zobaczyłam, że na szlak wybiera się starsza ode mnie częściowo sparaliżowana kobieta.






































Przed wyjazdem z parku ruszamy jeszcze na kilometrowy spacer do Mesa Arch.

Wyjeżdżając z parku mijamy miejsce, z którego można wjechać na Shafer Trial żeby zrobić rutę w kierunku odwrotnym do naszego. Tak pojechał drugi jeep i spotkaliśmy się w połowie drogi.





A skąd wzięło się tu auto z niemiecką rejestracją nie dowiemy się nigdy, ale jak widać ludzie realizują różne pomysły.





Droga powrotna jest teraz idealnie oświetlona.












































W Arches NP byliśmy w 2011, teraz tylko odnotowujemy miejsce zjazdu.











Przejeżdżamy przez Moab














i zatrzymujemy się ponownie przy Wilson Arch.














Jeszcze mała godzinka i możemy przyjąć pozycję horyzontalną.

Genialny trip
Czytałem poprzednie relacje,pokazałaś wspaniale miejsca,ale zachodnie Stany to mój American Dream .
Mam nadzieję ,że zdjęcia nie znikną i kiedyś Twoja relacja będzie moim przewodnikiem
Tak jak Piotr - czekam na wszystkie zdjęcia...

CROberto napisał(a):Genialny trip
Czytałem poprzednie relacje,pokazałaś wspaniale miejsca,ale zachodnie Stany to mój American Dream .
Mam nadzieję ,że zdjęcia nie znikną i kiedyś Twoja relacja będzie moim przewodnikiem
Tak jak Piotr - czekam na wszystkie zdjęcia...

No to bardzo Ci życzę żebyś mógł to wszystko na jawie zobaczyć

A nad sensem zamieszczania relacji w tym miejscu zaczynam się zastanawiać. Wrzucenie zdjęć na serwer to masakra jakaś, przez 3 dni nie szło nic, teraz każda strona to minuty czekania... A zdjęcia z poprzednich relacji diabli wzięli

16 czerwca, niedziela

W prognozę pogody na dzisiaj wpisano burze. Już rano jest mokro. Nasz plan przewiduje przejechać widokową drogą numer „12”, dotrzeć do kanionu szczelinowego Zebra i zameldować się na nocleg w Escalante. Ruszamy koło ósmej.









Mapa.






Wybieramy przejazd od strony południowej, autostradą „70” przez Green River jechaliśmy poprzednio. Czyli jedziemy na południe. Początkowo droga „95” nie są spektakularne widoki, ale już w rejonie Fry Canyon jest na co popatrzeć.
































Nad czerwonymi klifami zaczynają wyłaniać się góry, to Henry Mountains.
Teren przez który to jedziemy to Glen Canyon National Recreation Area i nie ma statusu parku narodowego.






























Urwiste brzegi głębokiego kanionu spina ładny łukowy most- Hite Crosing Bridge zbudowany w 1966 roku.





























Brzydko nie jest.
































Jeszcze raz zjeżdżamy nad rzekę.

Tu robimy sobie postój.




















Dalej jedziemy drogą widokową 95 w kierunku Hanksville.




































Skręciliśmy na "24". Doganiają nas czarne chmury i zaczyna lać. Przerwy w deszczu wykorzystujemy na krótkie sesje fotograficzne.























Mijamy Capitol Reff NP, nawet z drogi okolica wygląda ciekawie, a rude i czerwone skały na mokro są jeszcze ładniejsze.

W czasie poprzedniego pobytu „dwunastką” jechaliśmy w odwrotnym kierunku, mieliśmy niedużo czasu, a możliwości zatrzymywania się było zdecydowanie mniej. Teraz jest sporo pętelek i punktów widokowych, które są dobrze oznakowane. Tylko brak słońca i deszcz trochę psują to dobre wrażenie.




































































Na płaskich zdjęciach może tego nie widać, ale jedziemy po grzbiecie skały, a po obu stronach mamy przepaść.