AMERICAN DREAM cz. III

margaret-ka napisał(a):
Nie zaprzeczę, ŁAŁ było
Jeżeli jest to w zasięgu Twoich możliwości "przeżyj to sam" .

Przeżyłem w 1990 roku , było inaczej , mniej "ugłaskane" , w samochodzie "klima" była wspomnieniem , wzbudziłem zdziwienie przyznając się do tego z jakiego kraju przyjechałem

W Parku Sekwoi był wtedy jeden "plaster" , a na północnej stronie "Goden Gate N.P."( obok obecnego Golden Gate Bridge Viev Vista Point ) - drugi plaster ( podobno ucięty na wysokości pięciu stóp od ziemi ) ogromnej sekwoi , obowiązkiem było zdjęcie z tym plasterkiem , podobnie jak przebycie per pedes jednego z najbardziej rozpoznawalnych w USA mostu


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):
Przeżyłem w 1990 roku , było inaczej , mniej "ugłaskane" , w samochodzie "klima" była wspomnieniem , wzbudziłem zdziwienie przyznając się do tego z jakiego kraju przyjechałem

Piotr

I będziesz pamiętał do końca życia, a o to właśnie chodzi

25 czerwca, wtorek


Pierwszy raz podczas tej wycieczki spaliśmy do ósmej. Na sekwojach zakończyła się realizacja programu zwiedzania, a więc luzik. Do przejechania mamy tylko 300 km.





Po drodze.



































Dwa ostatnie noclegi mamy nad oceanem w Morro Bay. To takie amerykańskie Mielno, tylko dużo mniej ludzi na plaży i na ulicach.

Po drodze wstąpiliśmy do Pismo Beach Premium Outlets, ale sklepów tu niewiele i nie bardzo było na co wydać kasę.

Hotel, w którym mieliśmy mieszkać robi całkiem dobre wrażenie i jest zlokalizowany w odległości małego spacerku od oceanu. Zdjęcia pokoju są z internetu, ale rzeczywiście tak wygląda. W recepcji pracuje Polka, która bardzo miło nas przyjęła i winko też dostaliśmy.

















Udaliśmy się na spacer w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. W naszych nadmorskich miejscowościach jest zatrzęsienie punktów gastronomicznych, a smrodek oleju na ostro i słodko ciągnie się kilometrami. Tu knajp jak na lekarstwo, część zamknięta, na ulicach pustki. Zdecydowaliśmy się na pizzę, bo była robiona na miejscu, a nie podgrzana w mikrofali.










































Do wody schodzi się z górki, a deptak to mało ruchliwa ulica piętro niżej.

W licznych sklepikach króluje chińszczyzna.
Jest chłodno, tak około 20 stopni i pochmurnie. Tu w mieście nie ma plaży, miejsce do kąpieli przewidziano w rejonie widocznej z daleka skały. Można za to popływać kajakiem lub wybrać się na wycieczkę statkiem.






































Większość domów jest drewnianych lub oklejonych sidingiem. Dla nas wygląda to trochę egzotycznie, ale całkiem ładnie.


















































Idziemy dalej.


































































Pospacerowaliśmy trochę, ale nie bardzo jest tu co robić. Wiatr z nad oceanu jest bardzo zimny, mowy nie ma o siedzeniu bezpośrednio nad wodą. Piwo piliśmy za szklana szybą. Spać chodzą tu z kurami, o osiemnastej wszystkie sklepy zamknięte, a w knajpach cichutko.

Urządziliśmy więc sobie domówkę

26 czerwca, środa.


To nasz ostatni amerykański dzień do zagospodarowania, jutro odlatujemy. Niczego nie musimy, ale nie potrafimy usiedzieć w jednym miejscu i ruszamy w stronę San Simeon na spotkanie ze słoniami morskimi.

Najpierw jedziemy obejrzeć skałę i plażę w naszej miejscowości. Obszar jest chroniony, utworzono tu park stanowy.









































San Simeon leży przy autostradzie „1” w połowie drogi między Los Angeles i San Francisco. Poprzednio nie udało się nam przejechać całego odcinka, droga była zamknięta ze względu na obsunięcia ziemi i do tego miejsca nie dotarliśmy.

Na razie mijamy widoczne z daleka molo i zatrzymujemy się na Elephant Seal Vista. Jest tu duży parking, ścieżką wzdłuż wybrzeża można iść około 1,5 km. do latarni morskiej. Tylko, że skarpa jest wysoka i kluski leżące na plaży są słabo widoczne.






































Jedziemy szukać lepszego miejsca. Mijamy zjazd do latarni, brama jest zamknięta i nie można podjechać samochodem. Chwilę dalej zjeżdżamy w stronę budynków; informacje napisane kredą na tablicach przy wjeździe dotyczą tylko wstępu do latarni, wokół zabudowań nie ma żywego ducha. Dalej stoi dom mieszkalny. Żwirowe ścieżki są zagrodzone czerwoną taśmą. Ryzykujemy wejście. Do nas dołącza grupka rowerzystów.























Żeby dojść jak najbliżej musieliśmy przez pole obejść dookoła wysoki płot. Warto było, bo takiego widowiska pewno nigdy więcej nie zobaczymy. A jakie dźwięki towarzyszyły tym igraszkom.
Dorośli mężczyźni mają charakterystyczne nosy.

Spektakl odbywał się w zatoczce oddzielonej od otwartego oceanu piaszczystą mierzeją. Na koniec przeszliśmy jeszcze popatrzeć na Pacyfik.





















































Przyszedł czas na plażowanie. Oczywiście kąpał się tylko Mirek, a ja moczyłam nogi. Woda dwa stopnie cieplejsza niż w Bałtyku.















































Nie karmiliśmy wiewiórek. A dać picie chyba wolno














Zaglądamy przez zamkniętą bramę do latarni.












Zgłodnieliśmy i przed molo zjeżdżamy do Sebastian’s. Mieści się tu restauracja i sklep z wyrobami regionalnymi, m.in. winem. Miejsce bardzo nam się podoba, zostajemy. Przez lunetę można obejrzeć zamek Hearst na wzgórzu.

Fish and chips. W posiłku uczestniczą ptaszki.















































Idziemy pospacerować na molo. Zbudowano je w 1957 roku.


















































Opuszczając parking przy molo przejeżdżamy „jedynę” na drugą stronę. Tędy prowadzi droga do zamku zbudowanego przez magnata prasowego Williama Randolpha Hearsta. Obiekt można zwiedzać z przewodnikiem, swoje auto trzeba zostawić na parkingu i zapakować się na konkretną turę do autobusu. Z parkingu nic nie da się zobaczyć. Niestety, mój mąż nie chciał już niczego zwiedzać.



































Wracamy na "jedynkę" . Tak wygląda dzisiejszy odcinek na mapie.

Do domu wracaliśmy zygzakiem. Żeby ominąć korek spowodowany robotami drogowymi skręciliśmy do ładnego miasteczka Cambria.















































Dalej, po drugiej stronie drogi leży Cayucos, które też ma swoje molo. Stąd już widać skałę w Morro Bay.


















































































Wieczorem poszliśmy na ostatni spacer nad Pacyfikiem.

27 czerwca czwartek



Trzeba było jednak wziąć większe walizki. Przybyło nam sporo rzeczy i mam poważny problem, a jeszcze chcemy iść na zakupy.

Ostatnia prosta.






Po drodze zatrzymujemy się przy zachodniej plaży w Santa Barbara. Jest ciepło, ale słońca nie ma.
















































Teraz kierunek Citadel Outlets. To miejsce mogę polecić, kupiłam to co chciałam. Tylko gdzie ja to zmieszczę



























Rano myśleliśmy jeszcze, że może uda nam się zajrzeć na Long Beach, bo sklepy plaża i wypożyczalnia, do której mieliśmy odprowadzić auto są zlokalizowane całkiem blisko siebie. Ale zdążyliśmy już zapomnieć o korkach i nasze fanaberie okazały się niemożliwe do zrealizowania. Dotankowaliśmy do pełna paliwo i punktualnie podjechaliśmy do Europcar. Procedura oddawania auta trwała 30 sekund, pan sprawdził poziom paliwa, bez zająknięcia spisał przebieg i zajrzał do bagażnika. Auto było myte tylko przez deszcz, sami wytrzepaliśmy piach z wycieraczek.

W cieniu pod wypożyczalnią jeszcze raz przepakowaliśmy walizki. Wyszło, że oprócz bagażu głównego i podręcznego będziemy mieli w ręku dodatkowe torby, ale nikt się tego nie czepiał.















Podróż powrotna nie dłużyła się za bardzo, bo udało nam się trochę pospać. Standardowo na długiej trasie dwa ciepłe posiłki, z Frankfurtu do Wrocławia- kanapka.













W piątkowy wieczór dotarliśmy do domu

Podsumowanie kosztów.

1. Samolot 2995 zł/ osoba
2. Wypożyczenie auta 457 € = 1965 zł
3. Paliwo 475 $ = 1815 zł
4. Wycieczka, bilety, wstępy, parkingi 337 $ = 1287 zł
5. Jedzenie- sklepy i knajpy 523 $ (plus polskie konserwy ) = 1998 zł
6. Hotele 7216 zł ( 20 noclegów )

Razem 20271 zł / 2 osoby.
Jeżeli ktoś jest zainteresowany innymi szczegółami, proszę pytajcie.

Podziwiam

Jak zawsze podczas Waszych podróży z niecierpliwością czekałem na kolejne odcinki. Relacja taka jak lubię - dużo zdjęć i krótkie komentarze autorki.
Kierunek podróży z cyklu "może kiedyś"
Duże uznanie dla autorki za organizację, logistykę i wytypowanie listy miejsc do zobaczenia.
Dla mnie ( i chyba dla wielu innych) taką podróżą życia jest wsiąść w samochód i przejechać Stany. Jednak po przeczytaniu tej relacji dochodę do wniosku, że chyba więcej ciekawych miejsc można zobaczyć w Waszym wariancie.
Pewnym zaskoczeniem jest stosunkowo duży udział noclegów w całkowitym koszcie. Czy w przybliżeniu mogłabyś podać cenę najtańszego i najdroższego noclegu?
Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję za "zabranie" we wspaniałą podróż.

Przeczytałem, a przede wszystkim poogladałem ... szacunek.
Najbardziej podziwiam umiejętności logistyczne i widzę, że cenowo nie jest źle, jak na podróż życia.
To wszystko, po dobrym przyoszczędzeniu jest całkiem w zasięgu...

W gorącym temacie kosztów

Hotele przyzwoite, a przynajmniej nie droższe niż to co my płaciliśmy, trzeba rezerwować rok wcześniej i często są to opcje bezzwrotne, zwłaszcza dotyczy to lokalizacji w parkach narodowych. Ja bukowałam z wyprzedzeniem 6-8 miesięcy.

Dla przykładu najtańsze w cenie 260-280 zł noc ze śniadaniem/ 2 osoby to: 3 Palms Tucson, Motel West w Idaho i Travelodge w Havthorne. Najdrożej, 838 zł zapłaciliśmy za dziwactwo A Bed of Roses w Yosemite. W Yellowstone drewniany domek kosztował 575 zł/noc, tyle samo na północnej krawędzi Wielkiego Kanionu. Nad Pacfikiem w Morro Bay 419 zł/noc.

Optymalnie byłoby jechać we czworo; da się jeszcze znaleźć hotele gdzie płaci się za pokój, a nie za osobę, a w pokoju są dwa duże łóżka. Wtedy koszt wynajmu auta też obniżył by się o połowę.

Oczywiście są hotele tańsze i bardzo tanie, np. łóżka w pokojach wieloosobowych, opcje z łazienką na korytarzu i takie bardzo zaniedbane i brudne. Spaliśmy już z pluskwami i na używanej pościeli, na której trzeba było pościelić własny ręcznik i tego powtarzać nie chcemy.

Szukanie noclegu po drodze jest stresujące i niekoniecznie tańsze, bo jesteśmy w sytuacji przymusowej.

Młodzież może brać pod uwagę namiocik i karimatę; romantyczne miejsce do biwakowania pod gwiazdami, bez prądu i bieżącej wody, może być za free.