ALPY. Tu się oddycha latem. SPECTREkularna tyrolska lutnia

Następnego dnia pogoda wydawała się już średnia co otworzyło nam pewne możliwości zwiedzania pod gołym niebem Udaliśmy się do malowniczo położonego miasteczka Imst



Przejazd pomiędzy niektórymi budynkami musiał się odbywać przy złożonych lusterkach ze względu na odstępy pomiędzy budynkami ale udało się . Parkujemy i robimy rekonesans po miasteczku, najpierw pobranie mapki w centrum lokalnej IT i spacer w dolnej części miasta, której centralnym punktem jest kościół Johanneskirche, stoi on przy skrzyżowaniu rzek Malchbach i Schinderbach





W centrum nawet jakby się rozpadało to chyba dalibyśmy radę, sprzęt jest na wyciągnięcie ręki





Punkt suszenia kukurydzy w miasteczku przypomina z lekka znane bałkańskie klimaty



Niektóre domy zostały zbudowana tutaj z braku miejsca w górach i przypominają raczej szałasy



Górna część miasta ma kilka atrakcji, dla dzieci jest to Alpine Coaster Imst, po naszemu wściekalnia oraz canyoning na rzece Schinderbach, my zrobiliśmy sobie spacer do jeziorka Badesee a następnie weszliśmy do Blaue Grotte







Oczywiście do Imst zajeżdża się głównie dla przejścia wąwozu, dodam że bezpłatnego, co i my uczyniliśmy

Rosengartenschlucht przeszliśmy w zasadzie suchą stopą. Kilka kropel deszczu nie stanowiło problemu a nawet gdyby coś to można zawsze przeczekać deszcz pod skałami. Szlak w wąwozie przypomina bardziej spacer niż wędrówkę, być może z tego powodu jest darmowy. Wytyczona trasa kanionu wzdłuż rzeki Schinderbach wynosi ok 1.5 km. Po drodze jest kilka punktów widokowych i sympatyczny wodospad przy samej trasie przejścia

Snując dalej swą opowieść doszedłem właśnie do części tytułu tejże relacji. Odkąd zainteresowałem się Alpami zawsze chciałem zwiedzić owe miejsce. Wg Goethego „żywa książka z obrazkami”. Mimo braku pogody, miasto lutników wywarło na nas niesamowite wrażenie i nawet spacer w kapturach nie był w stanie zniweczyć nam przyjemności oglądania malowanych domów. Dodam, że miasteczko położone jest na dawnym szlaku handlowym łączącym Augsburg z Weroną. Z miejscowości alpejskich kolejne po Hallstatt dodane do mego rankingu must see





W centralnej części miasteczka znajduje się barwny Kościół św. Piotra i Pawła, jakoś dziwnie krzywo wyszedł







Rzemiosło i szkoła dla praktykujących do dzisiaj lutników, muzeum lutnictwa oraz 300 - letnia tradycja miasta oddana została (dosłownie) pędzlem na fasadach domów, głównie przy deptaku ale także w uliczkach okalających, gdzie warto zerknąć okiem a dokładniej nie wypada nie wpaść tutaj nawet będąc przejazdem na kawę







W zaułkach miasteczka jest nie mniej kolorowo i klimatycznie





Ławka przed muzeum szczęśliwie posadowiona w strefie bezopadowej





W poszukiwaniu pamiątek okazało się, że żona przypomniała sobie akurat rzekomo o jakiejś mojej „nieuregulowanej” do tej pory zaległości rocznicowej co niestety nie mogło się skończyć w sposób praktyczny jak poniżej







Miasto związane historią skrzypiec poprzez ucznia praktykującego u samego mistrza Stradivariusa









Deszcz nie przestał padać tego dnia, lecz najgorsze w pogodzie dopiero miało nadejść

Piękne miasteczko.....i masz rację, nawet deszcz nie odebrał uroku tej żywej książce z obrazkami !!!

Piękne miasteczko.....i masz rację, nawet deszcz nie odebrał uroku tej żywej książce z obrazkami !!!

Nie widać tego niestety na zdjęciach ale miasteczko dosłownie dociśnięte jest do stóp granicznego pasma gór i przydałoby się zobaczyć sceny biblijne z fasad domów na tle wysokich szczytów. Może uda się kiedyś wrócić w parze ze słońcem do miasta - odpowiednika włoskiej Cremony, dzisiaj pozostaje żal

Następnego dnia nastąpił spadek temperatury i chcieliśmy przekuć to w "sukces", jeśli w ogóle można to tak ująć . Ważne, że nie padało i postanowiliśmy wybrać się do Doliny Kaunertal. Za miejscowością Feichten rozpoczyna się płatna Kaunertal Glacier Road. Z początku trasa wiedzie malowniczo do i dalej wzdłuż zbiornika wodnego Gepatsch Reservoir na wys. 1 750 m a następnie ostro wspina się serpentynami











Po parku poruszamy się wolno w harmonii z otoczeniem , po drodze, na wys. 2 425 m mija się jezioro lodowcowe Weissee









Dolina reklamuje się sloganem „od alpejskich łąk po wieczny lód” i tak też bym tego dnia scharakteryzował naszą wycieczkę













Przy parkingu na wys. 2 750 znajduje się restauracja, z której można udać się na spokojny spacer do Glacier Crevasse. Oświetlona lodowa szczelina zrekompensowała nam brak pogody a może inaczej umiliła nastanie zimowej aury . Jeśli ktoś klaustrofobicznie boi się lodowego labiryntu zawsze może spojrzeć sobie na sufit, jest w nim wywiercona dziura, tak dla kontaktu ze światem

Mam klaustrofobię i raczej nie dałabym rady tam wejść , ale bardzo ciekawe.

Mam klaustrofobię i raczej nie dałabym rady tam wejść , ale bardzo ciekawe.

Spoko, jest dość miejsca , gorzej jeśli ktoś ma kriofobię

Można powiedzieć, że my się zimy nie boimy ale słońca choć trochę by się przydało. Gondolą Karlesjochbahn wjeżdżamy na wysokość 3 108 m. robiąc sobie na końcu Doliny Kaunertal zimowy spacer tego lata. Na szczycie wymalowano linię granicy pomiędzy Austrią a Włochami. Czyli wróciliśmy do początku naszych wakacji . Jeśli chodzi o same góry to jest to trójstyk austriacko-włosko-szwajcarski. Na lodowcu Kaunertaler Gletscher u podnóża masywu Weissseespitze jest dużo ciekawych tras narciarskich











Młodsza część wyprawy zaczęła przygotowania do lepienia bałwana a ponieważ nie ma na platformie restauracji to też brak możliwości osuszenia garderoby, wracamy do Austrii i piętro niżej udajemy się na ciepłą zupkę

Następnego dnia przejaśniło się i postanowiliśmy skorzystać z hotelowego voucheru uprawniającego nas do zniżkowego wjazdu na Krahberg. Z hotelu do stacji kolejki jest w porywach do 20 metrów co oznacza, że zimą nie trzeba się ruszać autem i można przemaszerować w butach narciarskich bezpośrednio do stacji Venet Bergbahnen





Na wys. 2012 m., przy samym dosłownie wyciągu stoi sobie znany bardziej narciarzom hotel z widokiem i tarasem słonecznym, który ma inne fajne udogodnienie, po prostu zapinasz buty i jedziesz, na dole jest parking ale ale (jakoś narty ciągle w głowie )
wracając do lata, przy akompaniamencie tęczy wysiedliśmy sobie z wagonika bez jakiegokolwiek planu na wycieczki, po wyjściu przywitał nas barwny wagonik typu retro i … przejaśnienia na niebie









Na górze postanowiliśmy pozostać w kontakcie z fauną i florą, jest tu dużo szlaków pieszych a więc jest co robić i co ważne czym oddychać







Jak ktoś lubi grzybki zbierać to proszę bardzo











No to chyba nie jest krowa Milka ?, chociaż filmowy Franek Dolas jakoś sobie radził w takich sytuacjach





Ponieważ na szczycie znajduje się Panoramarestaurant Gipfelhutte, to w tych okolicznościach przyrody zaliczyliśmy na koniec małe co nieco. Naszego kolegę tak to rozleniwiło, ze nie zdążył wrócić ze spaceru na odjazd kolejki , na szczęście zjazd jest co pół godziny. Co ciekawe kolejka zatrzymuje się po drodze na żądanie, przy metalowej rampie, gdzie można wsiąść lub wysiąść sobie z plecakiem w lesie

Kolejnego dnia słońca już jednak nie brakowało . Wybraliśmy się do atrakcyjnej (naszym skromnym zdaniem) twierdzy w Nauders. Położana jest ona w Dolinie Inn a dojazd do niej wymaga super koncentracji . Skręt na parking przy obiekcie znajduje się pod kątem prostym, na krótkim odcinku pomiędzy wyjazdem z jednego tunelu a wlotem do drugiego tunelu oraz przy dość ruchliwym dojeździe do granicy austriacko-włoskiej









Festung Nauders stoi sobie wbita w skały wąwozu i aby móc ją obejrzeć, po zewnętrznej stronie skał przytwierdzono hakami metalowe pomosty. Innej drogi w górę nie ma. Wrażenie dość ciekawe, zwłaszcza, że całość konstrukcji „lekko” się rusza









Warto się wdrapać po schodkach dla widoków, cisza, las woda ...



Twierdzę zbudowano w latach 1834 -1840 i była ona podczas I wojny światowej najstarszą fortecą po stronie austriackiej oraz jest jedyną zachowaną w całości. Czasami zwana jest ona Zamkiem Hochfinstermünz. Twierdza chroniła Tyrol od południowej strony, obecnie mieści się w niej muzeum militariów. Po drugiej stronie drogi, tam gdzie znajduje się parking stoi trochę sprzetów z czasów wojny oraz posadowiono koszary wraz z osadzonymi w skałach bunkrami





Wracamy do hotelu, niespiesznie

Tym razem z agentem 007 odwiedziliśmy Solden w Alpach Otztalskich, jeśli ktoś nie pamięta filmu to reklam na miejscu nie brakuje



W tym dniu pogoda wręcz upalna







Jak przystało na jeden z najbardziej znanych kurortów alpejskich i obowiązują tutaj Spectrakularne ceny o czym przekonaliśmy się kupując bilety na wyciąg no ale wiadomo Daniel Craig tu pomieszkiwał to pewnie też zobowiązuje. Miejscowość słynie też z tego, że posiada blisko 150 km tras narciarskich, odbywają się tu zawody Alpejskiego Pucharu Świata no i co ważne bez względu na pory roku to BIG3 czyli 3 szczyty wznoszące się na wysokość ponad 3 tys. m n.p.m.





Samo miasteczko jest położone bardzo urokliwie w dolinie, nad rzeką, wokół dużo szlaków spacerowych i fajne trasy zjazdowe dla rowerzystów, jest co robić





Z futurystycznej dolnej stacji udajemy się w górę, część zdjęć Spectre kręcona była na najwyżej położonej panoramicznej drodze z tunelem, które pokazywałem na początku tyrolskiej relacji

Na punkcie pośrednim czyli stacji Mittelstation wysiadają głównie górscy rowerzyści





Dojazd umilamy sobie widokami, które po części widzieliśmy z okien auta



Wijącą się na dole drogą, na której kręcono Spectre jechaliśmy na lodowiec Tiefenbachkogl, było to na początku naszego urlopu w Tyrolu



Dużą kolejką gondolową Gaislachkoglbahn II docieramy na rozpromieniony szczyt





Photo point to dla niektórych niemalże obowiązkowa pamiątka i jedyne miejsce, gdzie można spotkać tutaj trochę więcej turystów



Spacer na wysokości 3 058 m a miałem wrażenie jakbym nie wyruszył z doliny, słońce dosłownie przypiekało Z Gaislachkogl, przy tej pogodzie mogliśmy sobie popatrzeć na BIG 3

Po spacerze a jednocześnie na zakończenie urlopu trzeba było postarać się o jakiś mniej lub bardziej spectreakularny finał na miarę tegoż miejsca





Udaliśmy się "z wizytą" do słynnej restauracji Ice Q, przepraszam do bondowskiej kliniki Hoffler i to bynajmniej nie po wrażenia kulinarne. Zaintrygowała nas bryła architektoniczna budynku, z szklaną fasadą o powierzchni aż 900 m². Fajne musza tu wyglądać wschody i zachody słońca w rzeczywistości i taflach odbitego szkła





Z otwartego tarasu otworzył się niczym niezakłócony widok na zapierające dech w piersiach tło Alp Ötztalskich



Obraz miał naładować nam akumulatory przed podróżą, co dodatkowo w parze z małą czarną i ciastkiem na tarasie dało pożądany efekt







Odczucia rzecz gustu, byli też tacy, którym spodobały się niezapomniane chwile z pobytu w panoramicznej toalecie z lustrem weneckim



Cóż pora wracać , dojrzewające na tej wysokości wino w dębowych beczkach kusiło ale jego cena już znaaaacznie mniej

Pora kończyć, dość już tych gór, chyba