ALPY. Tu się oddycha latem. SPECTREkularna tyrolska lutnia

Na koniec zatrzymujemy się Rio Gere, postanowiłem jeszcze zweryfikować informację na temat wjazdu kolejką na Monte Cristallo



Wiedziałem, że w wakacje roku 2016 zamknięta została zabytkowa kolejka kubełkowa z Son Forca na Forcella Staunies z nadzieją, że może inżynieryjnym cudem znajdzie się jakieś rozwiązanie na szybki wjazd
Informacja podana publicznie była i jest nadal taka, iż zamknięto ją z powodów technicznych, jak się dowiedziałem w kasie na miejscu, po prostu wygasła jej koncesja i nie wiadomo kiedy pojawi się alternatywa. Już sam przejazd był atrakcją, tzw. „jajka” wwoziły turystów od 1956 r. Szkoda ale jest to jeden z tematów na powrót w nieodwiedzone miejsca w Dolomitach

Dodatkowo masyw Monte Cristallo był o tej porze w sporym zachmurzeniu, jedynie co można było zobaczyć to poziom dolnej stacji

Ostatni dzień na włoskiej ziemi spędziliśmy już wyłącznie w naszej spokojnej miejscowości





Pieszy obchód zaprowadził mnie do kościoła, który przecież codziennie widzieliśmy z naszego balkonu





W okolicach hotelu są ścieżki rowerowe, park wypoczynku z placem zabaw, także startuje tutaj wiele szlaków pieszych a zimą tras zjazdowych







Kilka pamiątkowych fotek fasady hotelowej oraz naszego pokoju, udało się dostać bez dopłaty powiększony pokój









Właściciele hotelu uzbierali z okolic mnóstwo historycznych sprzętów, które eksponują na korytarzach poszczególnych pięter



Dzieci nadal nie wyobrażają sobie wakacji bez zabaw w basenie , w górach jest to alternatywa dla ewentualnej niepogody





I tak oto mamy finał naszego rekonesansu w Dolomitach i powoli przechodzimy już do innej opowieści, w której nie powinno zabraknąć słońca, śniegu oraz lodu, klasycznie jak to w lecie

Nie zmęczonych jeszcze włoską opowieścią, serdecznie ZAPRASZAM

Aby nie powtarzać tej samej drogi przez przełęcz Staller Sattel a także nie jechać w sobotę obciążoną autostradą A22 obraliśmy kierunek zachodni - na przełęcz Jaufenpass
Spokojna w ruch aut droga, urozmaicona tunelami doprowadza nas na wys. 2094 m. Robimy sobie przystanek i to wcale nie ostatni po stronie włoskiej







W Moos rozpoczyna się trasa Timmelsjoch High Alpine Road. Reklamuje się ona jako jedna z najwyższych tras samochodowych w Europie. Droga jest otwarta w sezonie codziennie od 7.00 do 20.00
Nie uprzedzając faktów, jak się okaże to jeszcze na tym wyjeździe pokonamy wyżej położone drogi, ale po kolei











Dla uatrakcyjnienia trasy oprócz widoków, przy drodze usytuowano kilka brył o ciekawych kształtach, które są dziełem architekta Wernera Tscholla. Są to stworzone okiem artysty miejsca do obserwacji górskich panoram. Przystajemy przy punkcie o nazwie „Telescope” i zaglądamy tu i ówdzie a niektórzy z nas udali się na zakup serów w przydrożnej budce









Wzrosło zachmurzenie, pachnie bardziej śniegiem niż deszczem, w powietrzu czuć już jednocyfrowe zimno, przejeżdżamy tunel (zimą zamykane są jego podwoje), mijamy przydrożny wodospad i … jesteśmy jak rok temu na austriackiej ziemi, można rzec, iż od tego momentu rozpoczęła się druga część naszego urlopu ale to już zawsze bliżej niż dalej








Z TYROLU POŁUDNIOWEGO DO TYROLU PÓŁNOCNEGO

Malownicza droga doprowadza nas autem na wysokość 2509 m, ilość nalepek na tablicy imponująca ale jeszcze coś można na niej zobaczyć







Passo Rombo czyli najwyżej położone w Europie utwardzone przejście pomiędzy granicami ! Taka oto ciekawostka

Cóż, jeszcze w maju i czerwcu leży tutaj ok. metra śniegu, nam niestety zabrakło kilkudziesięciu dni aby zaznać przyjemności przejazdu w wydrążonym w śniegu tunelu, nie nam kierowcom tylko dzieciom, doprecyzujmy





Następnym punktem widokowym jest Pass Museum, w jego wnętrzu można obejrzeć wystawę m.in. dot. historii budowy tejże drogi, no a jeśli ktoś potrzebuje jak nasze Połowice to jest możliwość ogrzania się





Ponumerowanymi zakrętami dojeżdżamy do kolejnego dzieła architekta, tym razem o nazwie Smugglers





ale tłumacząc z polskiego na nasze „chodzenie w kostce”, no może nie będę się wgłębiał co dokładnie autor „przemycił” w tej twórczej myśli



Stąd zaczyna się już płatny, tyrolski odcinek sezonowej drogi, który doprowadzi nas do doliny Otztal a dokładniej w kierunku miejscowości Obergurgl
Na drodze wraz z bramkami ulokowało się Top Mountain Motorcycle Museum z kilkuset eksponatami motocykli ale nie tylko, muzeum chwali się, że jest ... najwyżej położonym tego typu muzeum w Europie (2175 m)



Obok muzeum stoi osobliwy w kształcie punkt widokowy o nazwie Walkway, wg. opisu z tabliczek widokiem jest sceneria parku natury sięgająca Otztaler Alpen









Zjeżdżamy do miejscowości Solden, zaliczając tego dnia dwie przełęcze poczuliśmy się w mieście niczym jak na mazowieckiej dolinie
Z Solden można doliną nad wyraz sprawnie dojechać do A12 - kierunek Innsbruck, czyli powrócić do tranzytowej trasy Włochy – Austria - Niemcy eliminując odcinki z i do przełęczy Brenner (A22), na rzecz przełęczy Passo Rombo. Ja osobiście polecam to rozwiązanie tym, którzy jadą latem z lub do Włoch i mają kilka godzin nadwyżki czasowej

Pierwszą wycieczkę zrobiliśmy sobie na lodowiec, startujemy z wysokości 1 377 m. Droga jest płatna i być może z tego powodu nie ma na bramkach tłoku



W pobliże lodowca prowadzi Panoramic Glacier Road zwaną również Lodową Drogą Otztal



Spojrzenie na zmotoryzowanych intruzów , on jest tutaj przecież u siebie



Panoramiczna droga ma 15 km długości i charakteryzuje się średnim przewyższeniem 11% a max jej przewyższenie to 13%









Każda agrafka jest numerowana z podaną aktualnie wysokością









Pierwsza ciekawostka jest taka, że trasa doprowadza do najwyższego drogowego punktu w Europie czyli na wysokość 2 800 m







Dojeżdżamy do ciekawostki numer dwa czyli “Rosi Mittermaier Tunnel". Tunel o długości 1 750 m. jest najwyższym drogowym tunelem w Europie. Nazwano go na cześć Rosi Mittermaier, byłej niemieckiej narciarki alpejskiej





Parkujemy na pustawym parkingu, przy stacji kolejki, którą wjedziemy na pierwszy nasz lodowiec w Tyrolu



Jak z pogodą na górze ? A taka właśnie na starcie, na wszelki wypadek ubieramy się zimowo

Ferie narciarskie z żalem zakończone , można powrócić do naszej letniej wyprawy

Jak się okazało chmury szczęśliwie zawisły poniżej stacji, na której wysiądziemy, dobrze to widać już w połowie drogi, nad tym zbiornikiem



Kolejką gondolową Tiefenbachbahn udajemy się na lodowiec Tiefenbach, dokładniej na wysokość 3300 m. Tiefenbach to najwyższy punkt w Dolinie Otztal dostępny kolejką górską



Liczymy jednak na rozejście się chmur, gdyż ze szczytu rozpościera się wspaniały widok na Wildspitze, najwyższą górę Tyrolu o wys. 3774 m.



Ten tunel w skale zrobiono wyłącznie dla narciarzy, poza krótkim sezonem wakacyjnym są tu fajne warunki do szusowania



Dla lubiących wrażenia, na krawędzi podczepiono wysuniętą platformę widokową, z której można sobie zrobić trochę panoram na Alpy Otztalskie, Sztubajskie oraz Dolomity, jest też photo point skierowany na platformę



Międzynarodowych nalepek nie brakuje na szklanych ścianach konstrukcji





A więc rzućmy dalej okiem z platformy

... widzę, że zrobiło się zimowo ... ...
Pozdrawiam.

... widzę, że zrobiło się zimowo ... ...
Pozdrawiam.

Cóż, jak śnieg ostatnimi laty nie pada zimą to odszukaliśmy go w lecie

Następnego dnia udaliśmy się do zielonej Doliny Pitztal



Atrakcją było przejechanie się Expressem Lodowcowym (Gletscherexpress). Ciekawa konstrukcja, podobna trochę do składu metra wwiozła nas wykutym pod kątem w skale tunelem na wysokość 2 840 m





I żeby nie przyszło nikomu do głowy robić złe rzeczy w wagonie



Na pośredniej stacji wita nas już nie letnia zieleń a raczej krajobraz bardziej jesienny i surowy









Stąd pojedziemy w górę najwyższą kolejką linową w Austrii o nazwie Wildspitzbahn

Z poziomu 2 840 m – Gletscherrestaurant, gondolą udajemy się na Hinterer Brunnenkogel











Wysiadamy na stacji a tu sobie sceneria jakby zimowa, dopięcie kurtek, nałożenie szalików i czapek, rękawiczek, co tam kto posiada



Tak się składa, że dzisiaj jest tłusty czwartek a tu w relacji pojawia się akurat „Cafe 3. 440” czyli najwyżej położona austriacka kawiarnia Dla zainteresowanych nadmienię, iż mieści się tu także najwyżej położony austriacki urząd stanu cywilnego, jakby kogoś naszła ochota, w tym warunkach przyrody, czemu nie





Na słonecznym tarasie Tirols hochstes cafe miejsce na ciastko i kawę musiało się znaleźć, tak jak dzisiaj na pączki, bez względu na kalorie



Stoliki na tarasie są osłonięte od wiatru szybami i podają także baranicę na nogi, cóż wymagać więcej



Panorama jest wyborna i nie chce się stąd nikomu ruszać, słoneczko świeci, pełne rozleniwienie na całej linii, no to może jeszcze po jednym pączku ?

Wreszcie udajemy się popatrzeć na pobliskie szczyty. Z Pitztaler Gletscher, przy dobrej pogodzie widoczność sięga nawet 150 km. Pobliskie trzytysięczniki widziane z Hinterer Brunnenkogel to Vorderer Brunnenkogel, Brochkogel, Wildspitze, Linker Fernerkogel. Bardzo nam się tu podobało i polecam to miejsce do odwiedzenia, zwłaszcza z dziećmi . Zmiany pogody lub zachmurzenie zawsze można przeczekać na ciastku w kawiarni no i ten widok na najwyższy szczyt w Austrii czyli Wildspitze 3 774 m















Lato, lato, lato, echże ty

Pokazujesz bardzo ciekawe miejsca, wielkie dzięki. Jak dobrze pójdzie, to może kilka z nich uda nam się zobaczyć w te wakacje.

Melkart napisał(a):No i ten widok na najwyższy szczyt w Austrii czyli Wildspitze 3 774 m

A czy wyższy od niego nie jest Wielki Dzwonnik, Grossglockner?

Pokazujesz bardzo ciekawe miejsca, wielkie dzięki. Jak dobrze pójdzie, to może kilka z nich uda nam się zobaczyć w te wakacje.

Melkart napisał(a):No i ten widok na najwyższy szczyt w Austrii czyli Wildspitze 3 774 m

A czy wyższy od niego nie jest Wielki Dzwonnik, Grossglockner?
Góra

Mam nadzieję, że pójdzie dobrze w Twoje wakacje bo trzeba się spieszyć, północny wierzchołek systematycznie się zmniejsza wraz z ociepleniem klimatu i teraz wyższy jest ten południowy.
Oczywiście tak jak napisałeś nie w Austrii a w Alpach Otztalskich

Opuszczamy dolinę ośnieżonych szczytów i wracamy do naszej hotelowej bazy



Ponieważ kolejnego dnia ma do nas dojechać koleżanka z dzieckiem postanawiamy pokręcić się trochę po naszej miejscowości a przy okazji skorzystać z hotelowego vouchera uprawniającego nas do różnorakich bonusów w okolicy. Najbliżej hotelu znajdowała się atrakcja pod nazwą Zammer Lochputz. W kasie okazało się, że dzięki voucherowi jesteśmy szczęśliwie zwolnieni z opłat . Wpłacamy kaucję za karty, wkładamy obowiązkowe kaski na głowę, dostajemy mapki i podążamy do mistycznego wąwozu. Będzie trochę wspinania, tuneli w skałach oraz wody. Wąwóz jest podświetlony i można go zwiedzać po zmroku, odbywają się w nim różne imprezy, podczas wieczornych spacerów opowiadane są dzieciom legendy z nim związane



Wchodzimy przez jedną a najstarszych w kraju elektrowni i przechodzimy koło starej kuźni



w dole wodotrysk o nazwie „Róg byka” a po lewej stronie „Wieża Rzymska” z wystawą w środku



Bardzo sympatyczny wodospad nie wymaga żadnego wysiłku w dojściu



W oddali miejscowość Zams, w której się zakotwiczyliśmy, tam przy wyciągu



Po pokonaniu nasłonecznionych tego dnia schodów osiągamy stan równowagi





Wąwóz wynagradza wspięcie się w górę po schodkach





Stara elektrownia wykorzystała w pełni naturalne spiętrzenie wody



„Jaskinią luster” wracamy do wejścia do wąwozu, wydarzyła się nam fajna lokalna wycieczka

Jak wspomniałem wcześniej w relacji, dotarła do nas koleżanka i przywiozła zmianę pogody na beznadziejną. Na kogoś musi być zwalone i już . Następuje szybka, poranna zmiana planów na coś co będzie schowane pod dachem, na zewnątrz ordynarnie leje . Padło na odwiedzenie Schwazer Silberbergwerk. Po dojechaniu do Schwaz okazało się już na parkingu, że takiego wyboru dokonali chyba wszyscy przebywający akurat z dziećmi w Tyrolu Cóż, stanęliśmy z kolegą w kolejce po bilety a reszta siedziała pod dachem w przykopalnianej restauracji. Mimo sprawnej obsługi poszczególnych grup postaliśmy sobie kilkadziesiąt minut na deszczu, poza ostatnim odcinkiem, który miał lekkie zadaszenie. Uformowano nas w grupę z językiem ang. przebraliśmy się w szatni w górnicze, srebrne "uniformy", dopasowaliśmy kaski ,po czym przemaszerowaliśmy z przewodnikiem do wejścia do szybu. Tam czekała na nas kolejka, w którą się gęsiego upakowaliśmy



I w drogę, ręce trzeba trzymać cały czas przy sobie, podczas jazdy jest tylko kilka centymetrów zapasu po bokach między wykutym tunelem a wagonikiem a i są mijanki z innymi pociągami



Kopalnia srebra była matką wszystkich takowych kopalń, okazało się, że w szczycie swych możliwości czyli tak ok. 500 lat wstecz, 85% wyprodukowanego srebra na świecie pochodziło właśnie z tej największej wtedy na świecie kopalni







W środku panuje stała temperatura 12 stopni Celsjusza







No i pochodziliśmy i sobie pooddychaliśmy a właściwie zregenerowaliśmy pod ziemią antyastmatycznie i antypyłkowo płuca





Generalnie warto było dzieci oderwać od strefy wpływu hotelowego wi-fi , choć wyjście jest przez sklep z pamiątkami w tzw. „srebrnym mieście” no i jakiś minerał musiał zostać nabyty na pamiątkę