ALPY. Tu się oddycha latem. SPECTREkularna tyrolska lutnia

Kolejny dzień wycieczki został dosłownie odtrąbiony jak na załączonym obrazku







Tym razem, wyjątkowo skorzystaliśmy z wyciągu krzesełkowego i zupełnie tego nie żałujemy, bardzo sympatyczna pogoda nie dała poczuć chłodu a zmienne niebo tutaj nadawało coraz to większego uroku











W feerii chmur tworzyły się niezwykle bajkowe krajobrazy, widoki naprzemiennie znikały lub pojawiały się w rytmie przebłyskującego słońca













Miejsce zainspirowało podobno Tolkiena do napisania Władcy Pierścieni



Cinque Torri w swojej, jakby nie było fantastycznej odsłonie koniecznie trzeba obejść dookoła



Szlak spacerowy wokół Pięciu Wież nie wymaga zbytnio wysiłku przy założeniu, że nie jest się wspinaczem, tu się nie wypowiadam

Ze schroniska, pod które podjeżdża krzesło robimy sobie pętelkę, towarzyszą nam na linach wszechobecni ludzie gór, prawie na wyciągnięcie ręki, prawie robi różnicę









Trasa poprowadzona między skałami jest genialna, na każdy wiek i każde nogi







Szczelinka okazała się przyjazna do przejścia





Pięć Wież w jeszcze innym ujęciu, do dzisiaj ten obraz mam przed oczami

Na ostatnim etapie pętli mamy do pokonania trochę schodów poprowadzonych między skałami naprzemiennie, w górę i w dół. Szlak wije się na zboczu, na wys. ok. 2300 m, jest dobrze opisany i oznakowany tablicami, w sam raz dla niezawodowych piechurów tak jak my







Trasę pokierowano między umocnieniami z okresu I wojny światowej, jest to efektem walk Włochów z Austriakami, kolejne już miejsce tego typu w Dolomitach



Odkryte przestrzenie pozwalają poobserwować podczas spaceru zmienność pogody a w szczególności przemieszczające się chmurne zasłony, co chwila zasłaniające lub odsłaniające poszczególne grupy skalne



















Ostatnie spojrzenia na Cinque Torri , niby tylko 2361 m a mnóstwo dostarczonej frajdy, miejsce godne polecenia na spacer, kawę z ciastkiem na tarasie schroniska oraz bardzo atrakcyjne dla dzieci

Wracając z 5 Torri zajechaliśmy na punk widokowy Pocol z widokiem na Cortinę, tak jest przynajmniej reklamowany, w rzeczywistości jest to taras widokowy restauracji, czyli najpierw wyszynk później fota, wejście na taras jest jedno i prowadzi wyłącznie przez restaurację (sic!)



Nie mniej ciekawy jest sam wjazd a dokładniej zjazd do Cortiny od strony zachodniej



Miasto położone jest w rozległej, słonecznej dolinie w otoczeniu górskich szczytów, pewnie gdybym był pisarzem jak bywający tutaj Hemingway poszukałbym tu jakiejś inspiracji a tak pozostaje wyłącznie zwiedzanie



Miejsce startu, Bazylika Minore dei Santi Filippo e Giacomo





Municipio - Magistrat



Za drugim podejściem zrobiliśmy sobie spacer po centrum miasta oraz spełniliśmy twarde postulaty kobiet co do ich wewnętrznej potrzeby minimalnego rekonesansu w sklepach, czy jakoś tak, cóż ...











Sława i moda na Cortinę rozpoczęła się raczej nie od Jamesa Bonda i Hotelu Miramonti, lecz dużo wcześniej, od zorganizowania tu Igrzysk Olimpijskich w 1956 r., obecnie corocznie odbywa się tu Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim





Hotele, pensjonaty oraz markowe sklepy to główne cechy zabudowy miasteczka, nas urzekło jednak jego położenie, bardzo klimatyczne miejsce, latem bez włoskich upałów znanych z jego południowych regionów





Zwiedzanie zakończyło się solidną burzą, czyli dłuższą kawą niż zaplanowaliśmy przy Corso Italia

Następny dzień miał być bardziej lightowy jeśli chodzi o dojazd i postanowiłem abyśmy wykorzystali do podróży, przynajmniej w jedną stronę autostradę A22. Do pewnego mementu wszystko przebiegało sprawnie

Z hotelu wyruszyliśmy Via Val Pusteria i natknęliśmy się na wbity między krajową drogę (dzięki takowej twardej polityce budowy alpejskich dróg przez Mussoliniego) a prywatną plantację zamek





Fortyfikacja Chiusa di Rio Pusteria pochodzi z XII w.



Ciekawych zamków w rejonie jest tu dużo więcej i warto byłoby się jeszcze kiedyś w przyszłości po nich również pokręcić



Kierujemy się poprzez malownicze miasteczka m.in na Ortisei, Santa Cristina aby dotrzeć na parking na Passo Pordoi



Kiedy się wspięliśmy w górę i znaleźliśmy się blisko celu, okazało się, że na ostatniej prostej policja zamknęła drogę z powodu wyścigu kolarskiego . Oznaczało to w praktyce górską korektę drogi przez Passo Gardena. Trasa wydłużyła nam się czasowo co najmniej dwukrotnie, kilometrowo zapewne jeszcze więcej, a więc skręcamy







Po środku w obłokach, masyw Sassolungo czyli dosłownie Długa Góra



Szlabany podniesione, przełęcz otwarta, tego dnia mogło przecież coś nas jeszcze zaskoczyć



Passo Gardena ma wysokość 2136 m i jest częścią pierścienia Sella, jest to czwarta z siedmiu przełęczy dolomickich wyścigu rowerowego Dolomites Marathon, zimą odbywa się tu także narciarstwo alpejskie mężczyzn w Pucharze Świata



Jakby postrzępione pasmo górskie Pizes de Cir



Przy zjeździe w dół przy prędkości ok. 50 km/h minął nas pędzący kolarz







Wyjdzie czy nie wyjedzie nam Milka przed maskę auta ?



Przecinając tunelami liczne nartostrady, docieramy wreszcie ale już wczesną porą popołudniową na przełęcz Pordoi







Trochę zachmurzenia w górze jest, a tam dokładnie właśnie zaraz pojedziemy

Jedziemy kolejką linową z Przełęczy Pordoi 2239 m na wierzchołek Sasso Pordoi 2950 m



Zahaczy czy nie? a może to tylko miraż ale pomachać to zawsze można





Doga dojazdowa na przełęczy widoczna była z wielu punktów naszych spacerów



Po wjechaniu na górę, patrząc przez okulary przeciwsłoneczne odnieśliśmy wrażenie, że wjechaliśmy w jakiś biały klimat Antarktydy a to znów ułuda naszych oczu





Niebo jakby się więcej przetarło i taras widokowy dostarczył trochę letnich panoram







Piz Boe to wierzchołek bardzo ciekawie ukształtowany, można by rzec taki piramidalny trzytysięcznik, dzieci widziały raczej w nim kosmiczny spodek



Przy tym źlebie wszyscy sobie robią fotki a dalej to już dłuższe oddychanie na płaskowyżu











Krzyż w górach zawsze wzbudza w nas respekt dla miejsca

Wjazd tutaj dostarczył nam zupełnie innych, rzekłbym zaskakujących widoków. Pokazało to jak bardzo zróżnicowane są Dolomity, każda wycieczka to nowa odsłona ich budowy, kształtu czy też otoczenia





Kolor skalnej bieli towarzyszył nam jeszcze przez dłuższy czas







Wyglądanie przez takie szczelinki dostarcza niezapomnianych wrażeń





Jak widać jest gdzie pochodzić i pojeździć zimą



Spadamy w dół, dodam na marginesie, że wcześniej wciągnęliśmy w schronisku po zupce



Jak sobie sprawdziliśmy z góry, powrót będzie taką oto drogą

Z Passo Pardoi mieliśmy wrócić drogą na Bruneck ale…























… przecież mieliśmy wtopę z dojazdem tutaj i postanowiłem przyspieszyć ponownie jazdę via autostrada. I to był kolejny, kardynalny błąd dnia Po zaliczeniu kilku agrafek w dół okazało się, że droga nadal jest jeszcze zamknięta co oznaczało czekanie lub obranie najdłuższego wariantu powrotu jaki sobie chyba można założyć w tej sytuacji, czyli kierunek Bolzano







A więc nie ma wyjścia, szkoda czekać godzinę, jedziemy górską drogą ku Bolzano wierząc, że odzyskam jeszcze jakoś energię przy wieczornym piwie

Oglądamy sobie przydrożne knajpki hotele w wioskach, cóż nam pozostało, cierpliwie jechać













Aż tu nagle przypomniałem sobie, iż przy szosie będziemy mieli pieszy tunel do wejścia na taras widokowy przy Lago di Carezza , i co ? miejsce zasłonięte lasem świerkowym zostało przejechane , no i na wstecznym do tyłu autami, nie ma jak się tam nawrócić w okolicy jeziora a ruch spory



Widok Tęczowego Jeziora zrekompensował trochę kłopoty z dojazdem, powrotem i ominiętym jeziorem ale tak naprawdę utrzymała mnie najsilniej wizja schłodzonego piwa przy kolacji

Podobno jest to najbardziej znana wycieczka w Dolomitach. Tre Cime di Lavaredo często pojawia się w różnego rodzaju rankingach typu „musisz koniecznie zobaczyć”, „jedna z najpiękniejszych gór świata” etc. My chcieliśmy się też wreszcie dłużej przejść, niezbyt wymagającym szlakiem i poczuć oraz zapamiętać dolomicki klimat, na nogach, bez gondol i zbędnych wyciągów



W dole jezioro Lago di Misurina, wytrawni piechurzy startują właśnie spod niego na nasz szlak



Płatną drogą dojeżdżamy do parkingu przy schronisku Rifiugio Auronzo na wys. 2326 m





Niektórzy są jeszcze zaspani ale zmotywowani do wycieczki, przecież działa się tu akcja filmu Przygody Młodego Indiana Jonesa a wiosną kręcono tutaj sceny do kolejnej części Gwiezdnych Wojen



Zrobimy sobie trekkingową pętle, tak ok. 10 km, idąc w przeciwną stronę do wskazówek zegara



Bez wątpienia symbol Dolomitów odwiedzają wszyscy co oznacza, że trzeba być tu jak najwcześniej rano nie tylko ze względu na dojazd, parking, ilość turystów, zmienność pogody ale także na słoneczko, które w połączeniu z wiaterkiem opala, oj opala mimo zastosowanych przez niektórych potężnych filtrów itp.



Przed nami piękno surowego alpejskiego krajobrazu no i oddychanie południowo-tyrolskim powietrzem na całego, no to ruszajmy !

Jak to mówią, powoli ruszyliśmy z kopyta spod schroniska Rifugio Auronzo schronisko



Górą mijamy sobie zieloną dolinę, stąd na dół biegnie szlak dla rowerzystów krossowych



Współtowarzyszą nam jeszcze niegroźne „skalne” chmurki i obłoczki













Szeroki, wygodny szlak przebiega przez urokliwą Cappella degli Alpini



Po jej minięciu otworzyła się nam zaskakująco przestrzeń niczym jak jakiś półpustynny bezkres



Nastąpiła komfortowa/kobieca chwila przerwy w schronisku Lavaredo Hutte



Po czym rozpoczynamy lekkie podejście, dla dzieci było to zbyt nudne i wybrały własną drogę podejścia



Po chwili, zza zakrętu odsłania nam dość surowy widok na Tre Cime di Lavaredo



No, teraz już można chyba powiedzieć, że się było na nogach w Dolomitach

Poza przełęczą, jak to niestety często bywa, powoli zaczyna zmieniać się nam aura





Tre Cime zostało obejdzione, choć czasownik nieprzechodni to udało się nam tutaj dotrzeć w końcówce przejrzystego nieba





Kierujemy się azymutowo w kierunku schroniska Monte Paterno







Zbliżająca się burza powoduje odwrót „od wrót” głównego szlaku i schodzimy do doliny







W dolinie następuje uzupełnienie płynów, w sympatycznym otoczeniu przyrody i towarzystwie dzwoniącej Milki

Kurtki założone a grzmoty w pobliżu to zwiastun, iż nad Drei Zinnen nadciągają burze





Jeziorka pod Col Forcellina nie mają teraz uroku ale ponieważ z dużej chmury mały deszcz… przystajemy





Osiągamy Col de Mezzo, granica regionów Trydent - Górna Adyga (Trentino-Alto Adige/ Trentin-Südtirol ) z Wenecją Euganejską (Veneto)









Wchodzimy w chmurę i tyle nas widzieli, drogę na parking znajdujemy na tzw. czuja

Jakbym wczoraj zaczynał relację a tu nagle zmiana licznika, tak więc drodzy Forumowicze, wszystkim życzę szczęścia, zdrowia i pomyślności oraz realizacji wszelakich planów wyjazdowych w Nowym Roku

Skończył się rok, kończy się relacja z pierwszej części opowieści, plan na najbliższe dni jest ambitny aby pokazać także jej drugą odsłonę

Wracając do ostatniej wyprawy to przy takim oświetleniu zaczynaliśmy rano wycieczkę na Tre Cime



a w tych warunkach ją ukończyliśmy na parkingu. Ale i tak było super a i deszcz okazał się dla nas łaskawy, jak to w górach, nie ma co narzekać bo mogło być gorzej



Zjeżdżamy w dół, tuż przy płatnej drodze na wys. 1866 m znajduje się Lago Antorno, jezioro poważane przez miłośników wędkowania



kontynuując zjazd, na wys. 1754 m dojeżdżamy do Jeziora Misurina. Tutaj też coś już widać zza chmur, tak więc można odbyć jakiś krótki spacer. Okolice jeziora to kilka większych hoteli z widokiem na jezioro, jest to też mekka dla camperów. Widziałem w necie foty w scenerii zimowej jeziora i wyglądały baaardzo przyjemnie

... jak zawsze u Ciebie fantastyczne widoki i piękne miejsca ... ... dla Was również wszelkiej pomyślności ... ...
Pozdrawiam.

... jak zawsze u Ciebie fantastyczne widoki i piękne miejsca ... ... dla Was również wszelkiej pomyślności ... ...
Pozdrawiam.

Akurat trafiłeś na chmury