Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Obok zamku wznosi się kościół, liczący sobie równo tysiąc lat, Niestety, w XVII wieku kościół przebudowano zgodnie z regułami modnego wówczas baroku. Na szczęście - bryła nadal pozostała interesująca.
Pod schodami ukrył się łabędź, przypuszczalnie wysiadujący przyszłe pokolenie, coś kaczkowatego właśnie woduje, zaś poprzez Thunersee mamy widok na Merligen, ulokowane pod dwoma graniami - Sigriswil z wczorajszej wycieczki oraz Güggis - rozdzielonymi Justistal, którą wracałem z trasy do domu. Jak to dobrze, że poprzedniego dnia miałem zupełnie inną pogodę...

Mapka przejazdów tego dnia.



A - Merligen
B - Spiez
C - Merligen

Powrót do domu w deszczu. Dopiero pod wieczór odrobinę się wypogadza, ale jest bardzo wilgotno. Kolejny dzień będę miał do własnej dyspozycji. Ale jaka pogoda mnie czeka?..

Kolejny dzień należy do mnie. Niestety, dolny pułap chmur wisi tuż nad głową. Prognozy dopuszczają każdy rodzaj pogody, chociaż z ogólną tendencją do poprawy. Cóż, spróbuję - może wyjdę tej poprawie naprzeciwko.

Wyjeżdżam z Merligen w stronę Interlaken, gdzie odbijam nieco na południe i podjeżdżam do końca doliny, w której leży Grindelwald. Po południowej stronie strzela w górę potężny mur czterotysięczników, ale nawet nie ma co w tej chwili marzyć, by je zobaczyć. Znajduję z niejakim trudem darmowe miejsce do zaparkowania samochodu i udaję się na północ, gdzie wznosi się urozmaicony grzbiet ze szczytami Faulhorn oraz Schwarzhorn w roli głównej. Nie one są jednak celem tej wędrówki. Mam znacznie mniej ambitne plany, zważywszy panujące warunki.

Ruszam przez mokre łąki w stronę Moos. Buty szybko zaczynają nasiąkać wszechobecną wilgocią. Wyszukuję starannie połacie o niższej roślinności, witając z niekłamaną radością żwirową drogę. Widoczność ogranicza się na ogół do maksymalnie stu metrów, całą swoją uwagę poświęcam więc ukwieconym łąkom oraz wodzie we wszelkiej postaci - czy to kropelek na łodyżkach i płatkach kwiatów, na czubkach świerkowych igieł, czy spadającej kaskadami spienionych potoków. Wkrótce mijam Moos i kieruję się na Bort, gdzie znajduje się prywatne schronisko oraz stacja przesiadkowa wyciągu krzesełkowego.

Pogoda może "taka se" , ale za to roślinki cudne.
Pełniki, storczyki, pierwiosnki etc ... raj dla oczu ... daleko bym nie zawędrował pochylając się nad każdą z nich.
Ostatniej roślinki nie spotkałem, a przepiękna jest !

Pozdrawiam.

Franz napisał(a): Niestety, dolny pułap chmur wisi tuż nad głową.

Nie narzekaj. W pozostałych Twoich relacjach ładna pogoda. Nawet na Maderze jeszcze sucho

pzdr

mariusz-w napisał(a):Ostatniej roślinki nie spotkałem, a przepiękna jest !

Na pewno goryczka. Ale która?..
Bezłodygowa? Trojeściowa?

longtom napisał(a):Nie narzekaj. W pozostałych Twoich relacjach ładna pogoda. Nawet na Maderze jeszcze sucho

Nie narzekaj, tylko pakuj się w góry.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Na pewno goryczka. Ale która?..
Bezłodygowa? Trojeściowa?

To to wiem ... ale takiej i tak ładnej nie spotkałem !
Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Na pewno goryczka. Ale która?..
Bezłodygowa? Trojeściowa?

To to wiem ... ale takiej i tak ładnej nie spotkałem !

Przepraszam, opacznie pojąłem.
Ale ja i tak nie wiem, jakim epitetem te goryczkę obdarzyć.
Chociaż... wiem! Ładna!

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ale ja i tak nie wiem, jakim epitetem te goryczkę obdarzyć.

Pewnie albo bezłodygowa (co widać) ... albo szorstka (co teraz nie sprawdzimy).
Najważniejsze, że ładna ! ... reszta to szczegół !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Najważniejsze, że ładna ! ... reszta to szczegół !

Jeszcze kilka kwiatuszków się trafi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na tych ostatnich zdjęciach jest tak mokro jak za oknem . . . mimo to ładnie i ciekawie

Góry to jednak wolę w słońcu . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Na tych ostatnich zdjęciach jest tak mokro jak za oknem . . .

Serio?? A u mnie pięknie od samego rana.

piotrf napisał(a):Góry to jednak wolę w słońcu . . .

Tiaaa... ja też...

Pozdrawiam,
Wojtek

Podchodzę nadal niezbyt stromo, błądząc spojrzeniem po świecie, który ledwo mi do pięt dorasta.









A kiedy podnoszę wzrok, w najlepszym razie widzę coś takiego.



Potem jednak w otaczającym krajobrazie następują powolne zmiany.
Widoczność przekracza już sto metrów i ponad zieloną halą dają się dostrzec strome zbocza, przecięte tu i ówdzie kaskadą potoku.







A po chwili dostrzegam w dali bacznie mnie obserwującego strażnika tutejszycvh gór.