Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Franz napisał(a):Najczęściej zamieszczam nowe fotki w dwóch po sobie następujących postach i kiedy pierwszy ląduje na jednej stronie, a drugi już na następnej, to mało kto zagląda do tego wcześniejszego.

Chciałbym zaznaczyć, że w tych Twoich relacjach do których zaglądam ( przyznaję, że nie do wszystkich ) lekturę zaczynam od ostatniego własnego wpisu (czysta megalomania ). Czyli wszystkie fotki mam zaliczone

A ten wpis umożliwia Ci cd na kolejnej stronie.

pzdr

To nie tak Franz.
Ja dostaję link do pierwszego nieprzeczytanego przeze mnie postu, więc nawet jeśli natrzepiecie 50 postów, to i tak zaczynam czytać od tego pierwszego z 50.

Franz napisał(a):... to mało kto zagląda do tego wcześniejszego.

... ja zaglądam !8)

Franz napisał(a):Dziękuję za ostrzeżenie - właśnie udało się uniknąć takiej sytuacji.

... proszę bardzo !

Pozdrawiam.

Nie powiedziałem, ze nikt nie zagląda, tylko że mało kto. Wy się właśnie mieścicie w tym zakresie.

kaszubskiexpress napisał(a):To nie tak Franz.

Powiedz to licznikom.

Pozdrawiam,
Wojtek

W zasadzie dziś miałem w planie pchnąć do przodu tylko Cypr i Dolomity, ale ruch tu się taki zrobił, że muszę jakoś na to zareagować.

Zaczynam więc schodzić do doliny Justysi.







Ścieżka opada przyjemnym trawersem. Nad głową stopniowo coraz wyższe skały, kilkaset metrów poniżej zielone dno doliny, a w tyle przez moment pokazuje się jeszcze niewielki fragment Thunersee.

Schodzić to mogę. Chyba kijki wyjmę z plecaka.

pzdr

longtom napisał(a):Schodzić to mogę. Chyba kijki wyjmę z plecaka.

Ja głównie używam do schodzenia, zwłaszcza na długich stromych odcinkach. Tu na razie lekko opadająca ścieżka, więc zostawię je jeszcze przytroczone do plecaka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kijki w aucie zostawiłem ... idę z Wami.

mariusz-w napisał(a):Kijki w aucie zostawiłem ... idę z Wami.

To chyba juz komplet. Zatem: Haku!


Pozdrawiam,
Wojtek

Szlak prowadzi równolegle do pozostającego coraz wyżej, niewidocznego już grzbietu, dosyć powoli opadając w dolinę. W oczach rośnie Siedem Ogierów, chociaż możliwym tłumaczeniem tej nazwy byłoby również Siedmiu Rozpustników.









Ze stromego zbocza strzelają czasem w górę iglice skalne - niektóre mam pod stopami, na inne muszę zadzierać głowę w górę. Po chwili ścieżka doprowadza do podnóża większej ściany, snując się ponad stromym trawiastym stokiem, który niżej urywa się przypuszczalnie podobną ścianą w kierunku dna doliny. Trochę przypomina mi to Dolomity.

Przez krótkie momenty mam i po lewej ręce upstrzone kamieniami, strome trawiaste lejki, na ogół jednak przechodzę pod samą ścianą, sprawiającą wrażenie rozłupanej potężnym, nie całkiem ostrym toporem.









Przekraczając płat śniegu, zalegający wklęsłą nieckę, czuje gwałtowny prysznic. Nic mnie przed nim nie uchroni - spadający potok milionami drobniuteńkich kropelek rozbryzguje się o wypłukane do czysta skały, przypominające kolorem węgiel.

piotrf napisał(a):Prysznic już mamy za sobą , możemy iść dalej . . .

We dwóch raźniej.

piotrf napisał(a):Obecność śniegu wskazuje na niezbyt wysokie temperatury . . .

Pot się ze mnie tego dnia lał.
A śnieg... będzie go chwilami znacznie, znacznie więcej...

Pozdrawiam,
Wojtek

Płat stromego śniegu, wciśnięty między skały i skrapiany prysznicem, pozostaje już za mną. Ścieżka jeszcze przez jakiś czas prowadzi pod samą ścianą, w końcu zaczyna się obniżać po trawiastym zboczu.









W oczach rośnie już przełęcz, za którą wznosi się grań wiodąca do szczytu Burst. Z tej przełęczy będę już schodził ostro w dolinę, wykorzystuję więc ostatnie chwile, umożliwiające mi zajrzenie ponad Güggisgrat, gdzie żegna mnie Wetterhorn oraz Schreckhorn - Szczyt Pogody oraz Straszny Szczyt.
Wkrótce dochodzę do rozstajów.

Ten żółty drogowskaz, to wygląda jak kwiatek