Alpejskie wędrówki i wspinaczki

mariusz-w napisał(a):Przepiękna ... po prostu przepiękna.

O trasie nie będę pisał ... bo wszystko widać ! ... ale ciekaw co dalej, jestem niezmiernie.

Austriackie Dolomity sprawiły mi dużą niespodziankę i pozostawiły bardzo miłe wspomnienia. Mimo, iż na ostatnią planowaną górę dostałem zakaz wejścia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zakaz wejścia wydany przez? Za?

Takie niespodzianki to klasyka górskiej wędrówki - prawdziwa wyrypa
Wiesz tylko, gdzie chcesz dojść . A jak - któż to wie ...

Uwielbiam wyrypy Tylko moje kolana już nie ...

Jacek S napisał(a):Zakaz wejścia wydany przez? Za?

Przez faceta siedzącego przy ścieżce.
Za dbanie o bezpieczeństwo wędrowców. Dojdziemy do tego momentu już wkrótce. To będzie ostania planowana góra na tym wyjeździe. I pozostanie jedynie w planach...

plavac napisał(a):Takie niespodzianki to klasyka górskiej wędrówki - prawdziwa wyrypa
Wiesz tylko, gdzie chcesz dojść . A jak - któż to wie ...

Tu nawet nie wiedziałem, czy mogę chcieć dojść tam, dokąd bym chciał.

Prawdziwa droga w nieznane.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po chwili jestem na szczycie.
Pierwsze co sprawdzam, to czy szlak prowadzi dalej, czy to już jego koniec. Prowadzi! Świetnie, chociaż nadal nie wiem, dokąd mnie zawiedzie. Oby mnie nie zawiódł...

Schodzę granią na południe, zerkając za siebie, gdzie pozostaje pierwszy szczyt w tej nieoczekiwanej serii - Laserzkopf. Dobrze też widać prowadzącą zakosami na przełęcz ścieżkę, która wdrapywałem się dziś rano.









Tymczasem pojawia się coraz więcej obłoków - nieco tajemniczo i groźnie wyłaniają się z mgły kolejne baszty. Ale udaje mi się dostrzec linę poprowadzoną ściśle granią na najbliższą z nich.

Również Keilspitze i fragmenty grani, na które padają promienie słoneczne przez coraz mniejsze - zaciskające się niczym pętle na szyi - dziury w chmurach, zacnie wyglądają w swoich pierzynkach.

Wreszcie - jest! Wierzchołek Große Sandspitze! Najwyższy szczyt Lienzer Dolomiten.
Nawet nie marzyłem, żeby się tu znaleźć - z całej tej grani miałem zamiar zdobyć tylko Kleine Sandspitze - a teraz stoję na szczycie i rozglądam się wokoło.

No tak, wokoło wiele do podziwiania już nie zostao. Chmury nie dość, że zbijają się w gęste warstwy, to jeszcze przybierają tę niepokojącą ciemną barwę. A więc tylko szybki wpis do księgi pamiątkowej i ruszam w dół.
Wprawdzie jeszcze nie pada, ale skała robi się powoli wilgotna - trzeba stawiać kroki bardziej ostrożnie, a zimne i mokre chwyty stają się mało przyjemne.









W końcu docieram do rozstajów. W lewo, w górę prowadzi trasa na Kleine Sandspitze - to ten jedyny szczyt z całej grani, który miałem w planach. A w prawo zejście do schroniska.
Nawet przez moment się nie zastanawiam. Po tak wspaniałych wrażeniach z całej grani nie mam zamiaru dorzucać jeszcze jednego wierzchołka - zwłaszcza w pogarszających się warunkach. Gdzieś w dali przetoczył się po Alpach pierwszy grzmot...

Franz napisał(a):No tak, wokoło wiele do podziwiania już nie zostao. Chmury nie dość, że zbijają się w gęste warstwy, to jeszcze przybierają tę niepokojącą ciemną barwę. A więc tylko szybki wpis do księgi pamiątkowej i ruszam w dół.

To trochę niesprawiedliwe ... za taki wysiłek !


A tak poza tym, to takie wejście ... to dla mnie jak lot w kosmos !

Pozdrawiam.

Franz napisał(a):...Nie podoba mi się ten supeł. Łapię karabinek i próbuję go przeciągnąć przez węzeł. Z trudem, ale... udaje mi się to. Karabinek zostaje w mojej dłoni - uwolniony od liny. ...

A nie mogłeś tego supła "pogrubasić".
pzdr

mariusz-w napisał(a):To trochę niesprawiedliwe ... za taki wysiłek !

Moją maksymą jest, że "celem jest droga". Chłonę wrażenia i widoki przez całą trasę, a szczyt jest tylko jednym z punktów na niej.
W górach tak często bywa. Gorzej, jeśli ktoś się nastawia właśnie na super wrażenia z najwyższego szczytu...

mariusz-w napisał(a):A tak poza tym, to takie wejście ... to dla mnie jak lot w kosmos !

Ta trasa była dla mnie jedną z większych niespodzianek w historii alpejskich wędrówek.

longtom napisał(a):A nie mogłeś tego supła "pogrubasić".
pzdr

On był na wysokości mojej głowy. Jeśli bym go chciał mocniej zasupłać, już bym do niego w ogóle nie sięgnął.

Pozdrawiam,
Wojtek

A jednak ...
Te niewinne zawieszone pod Tobą kilometr niżej białe obłoczki postanowiły Ci się przyglądnąć ...

Franz napisał(a):

Długo już oglądam Twoje zdjęcia, sporo w nich "pierzynek".
Wiem, że je lubisz. Ale może - czymś je przyciągasz ...


Może to bioprądy ...

pozdrawiam

P.S. Jak oceniasz trudność tej ferraty wg Tkaczyka ?

Franz napisał(a):Moją maksymą jest, że "celem jest droga". Chłonę wrażenia i widoki przez całą trasę, a szczyt jest tylko jednym z punktów na niej.
W górach tak często bywa. Gorzej, jeśli ktoś się nastawia właśnie na super wrażenia z najwyższego szczytu...

Gdy się prawie wszystko widziało .... to trzeba szukać innych wrażeń/celów !
A poważnie, to mnie jednak zawsze trochę żal jak widoki "uciekną" !
Ale nowicjusze tak mają !
Na szczęście mają też trochę szczęścia !

Franz napisał(a):Ta trasa była dla mnie jedną z większych niespodzianek w historii alpejskich wędrówek.

No proszę ... a region wydaje się taki bardziej tranzytowy ... szczególnie dla ludzi z północy !
Tak mi się zdaje ... z uwagi na ilość dostępnych o nim informacji.
Pomijając niemieckojęzyczne.

Pozdrawiam.

plavac napisał(a):Długo już oglądam Twoje zdjęcia, sporo w nich "pierzynek".
Wiem, że je lubisz. Ale może - czymś je przyciągasz ...

Lubię tak długo, jak długo jeszcze coś oprócz nich widać.

plavac napisał(a):P.S. Jak oceniasz trudność tej ferraty wg Tkaczyka ?

Na mój gust, średnia trudność rzędu "C". Czyli na ogół "trudna", a zatem - nic wielkiego. Jednak ta częściowa asekuracja ze zwykłej liny wspinaczkowej zamiast stalówki swoje dokładała. Ale teraz może już wszędzie jest stalówka.

mariusz-w napisał(a):A poważnie, to mnie jednak zawsze trochę żal jak widoki "uciekną" !
Ale nowicjusze tak mają !
Na szczęście mają też trochę szczęścia !

Znam takich, co pojechali na tydzień i mieli jeden dzień bez deszczu.

mariusz-w napisał(a):No proszę ... a region wydaje się taki bardziej tranzytowy ... szczególnie dla ludzi z północy !
Tak mi się zdaje ... z uwagi na ilość dostępnych o nim informacji.
Pomijając niemieckojęzyczne.

Moja wiedza wypływała wtedy jedynie z mapy, na której nie było żadnej trasy na tę grań. Stąd to zaskoczenie. I radość.

Pozdrawiam,
Wojtek

Grzmoty przetaczają się coraz częściej, ale zbliżają się w wolnym tempie. Mam nadzieję, że zdążę do schroniska. Nadal nie pada, a ja zapuszczam się wąskie, miejscami przybierające charakter kominków żleby i dosyć szybko wytracam wysokość.
Gdy zza kolejnego załomu wyłania się Laserzsee, widzę, że już mnie wiele od niego nie dzieli. Również i ferrata przechodzi tutaj w zwykłą ścieżkę, którą szerokim łukiem schodzę na piarżystą platformę ponad jesziorem. Chmury gęstnieją, a pioruny walą coraz bliżej.











Docieram do jeziora. Stąd już tylko kilka kroków do schroniska. Burza zdaje się czekać na mój bezpieczny powrót, za co jestem jej bardzo wdzięczny.
Pstrykam ostatnie fotki przed wejściem pod bezpieczny dach. Krótko po tym, jak zanurzę się w rozkoszne ciepło schroniska, rozpętuje się prawdziwa nawałnica. Ufff... jak to dobrze, że zdążyłem.

Burza szaleje za oknem jeszcze długo po tym, jak położyłem się spać. Błyskawica za błyskawicą, grzmot za grzmotem. Ogarnia mnie niepokój o kolejny dzień. Czyżby mój ostatni dzień alpejskich przygód miał się skończyć zwykłym zejściem ze schroniska w doliny? Oby nie...

Franz napisał(a):Również Keilspitze i fragmenty grani, na które padają promienie słoneczne przez coraz mniejsze - zaciskające się niczym pętle na szyi - dziury w chmurach, zacnie wyglądają w swoich pierzynkach.

Melduję, że widziałem!
I że mi się podoba!

Fatamorgana napisał(a):Melduję, że widziałem!

OK, zanotowałem: Fatamorgana widział.

Fatamorgana napisał(a):I że mi się podoba!

To jest niesamowite wrażenie, kiedy się chmury przesuwają i pokazują niczym w ramie obrazu kolejne fragmenty krajobrazu.

Pozdrawiam,
Wojtek