Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Interseal napisał(a):Piękne... bardzo mi bliskie... i często oczekiwane uczucie.

Można by rzec - coś, co łączy ludzi gór.

Ale tyczy się każdego, kto kocha Naturę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Można by rzec - coś, co łączy ludzi gór.

Ale tyczy się każdego, kto kocha Naturę...

Trochę przekornie, samotność na plaży.
i to przez kilka godzin. Rowy-Łącka Góra i z powrotem.



Też przyjemne uczucie.
pzdr

longtom napisał(a):Trochę przekornie, samotność na plaży.

Bardzo przekornie.
Wyprasowałeś idealnie te góry!

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Bardzo przekornie.
Wyprasowałeś idealnie te góry!

Źle zdjęcie wkleił...obróciło się...

Franz napisał(a):Na jej załomie pojawia się ludzka postać - oto drugi wędrowiec, wchodzący dziś na Hohe Wilde.

No i korek się wam zrobił ...

Wojtek, znowu Cię dogoniłem chociaż tu
Ale żeś porcję widoków zapodał. Morza chmur w takim natężeniu to jeszcze nie widziałem.
Lecę Cię gonić po Bałkanach. Może się gdzieś Twój szlak przetnie z moim z tego lata.
pzdr
k

P.S. Parę świstaków nam niedawno przebiegło drogę przed samochodem, w miejscu które może znasz bo wszędzie byłeś. Kiedyś o tym opowiem...

Jacek S napisał(a):Źle zdjęcie wkleił...obróciło się...

Mówisz o tej pionowej ścianie piaskowca nad wąską strużką na dnie kanionu?

weldon napisał(a):No i korek się wam zrobił ...

Ruch wahadłowy...

Pozdrawiam,
Wojtek

zawodowiec napisał(a):Wojtek, znowu Cię dogoniłem chociaż tu

Miło, ze zagościłeś. Nie zauważyłem wcześniej Twego wpisu, bo dokładnie w tym momencie odpowiadałem na wcześniejsze.

zawodowiec napisał(a):Ale żeś porcję widoków zapodał. Morza chmur w takim natężeniu to jeszcze nie widziałem.

No cóż - uczta dla oczu.

zawodowiec napisał(a):Parę świstaków nam niedawno przebiegło drogę przed samochodem, w miejscu które może znasz bo wszędzie byłeś.

Na szczęście, w wielu miejscach jeszcze nie byłem, więc wciąż mam gdzie nowości odkrywać.
Pod koniec sierpnia jeden świstak też wiał asfaltem, ale jak zlazł z drogi, to stanął słupka i pozował mi do zdjęcia. Ładnie wyszedł.

Pozdrawiam,
Wojtek

Samotność w górach to dar. Nie zawsze się zdarza ... Ale jak już jest, to jeszcze trzeba mieć wewnętrzny spokój w sobie, żeby to dostrzec i docenić. Jak się te dwie determinanty spotkają - człowiek dotyka opuszkami palców Nieba
Czułem tak w wielu miejscach - ostatnio na Uklejnie nad Myślenicami, ciut ponad 650 m npm. Czułem to też w łanie zbóż pod bezkresnym niebiem ...
Wierzę, że można nad brzegiem morza. Tylko, że z górskiego szczytu ( teoretycznie ) do tego Nieba bliżej

Pięknie Ci się zdarzyło, Wojtku ...

plavac napisał(a):Samotność w górach to dar. Nie zawsze się zdarza ...

Mnie akurat często. Ale już rzadziej - w takich miejscach...

plavac napisał(a):Czułem tak w wielu miejscach - ostatnio na Uklejnie nad Myślenicami, ciut ponad 650 m npm.

Uklejna... Byłem tylko raz. Wiele, wiele lat temu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przed schroniskiem siadam przy jednym ze stołów ustawionych na zewnątrz. Ociepliło się na tyle, że łapy już nie grabieją. Przygotowuję sobie śniadanie - uczciwie na nie dziś zapracowałem.
Nie jestem sam - liczne grupki uwijają się raźno. Jeszcze nie zakończył się czas porannych wyjść. A ja mam już za sobą najwyższy szczyt...

Śniadanie zjedzone - zwijam graty i w trasę.









Oczywiście, nie wracam tą samą drogą, którą tu dotarłem. Pętelkę przemyślałem dobrze i teraz kieruję się wprost na południe. Przechodzę pod marmurowymi gigantami - Lodner oraz Hohe Weiße, po drugiej stronie mając szeroką dolinę Fossen. Ponad nią - niezbyt wielki stąd - Similaun. Dwa dni temu z jego wierzchołka mój wzrok wędrował z ciekawością w kierunku marmurowych bliźniaków; teraz posyłam spojrzenie dokładnie w drugą stronę.

Ścieżka się obniża i w końcu zanurzam się w białe poduchy, które tyle radości przynosiły przez ostatnie godziny. Niestety, wnętrze takiej poduchy jest już o wiele mniej atrakcyjne - szara mgła spowija otoczenie i wlaściwie nic specjalnie wzroku nie przyciąga. Ma to tylko jeden plus - nie zatrzymuję się, by pstrykać fotki, a więc zyskuję odrobinę na czasie.







Schodzę coraz niżej i mgły zaczynają rzednąć. Osiągam dolny pułap chmur - nie były zbyt grube. Docieram do schroniska Lodner, położonego na wysokości 2259m n.p.m., a więc od Stettiner Hütte straciłem już ponad sześćset metrów.

Faaajnie ...

Trochę wilgotno, ale faaajnie ...

Czekam na c.d. - jak na najlepszą rehabilitację

Franz napisał(a):

Patrząc na to zdjęcie można zrozumieć dlaczego nie lubisz przebywać w morzu schodząc do niego, Ty do morza się wspinasz, aby znaleźć się w nim... na wysokościach i tam pływać w morzu... chmur.

Tak, nie każdy może mieć to morze w górach.

I co można powiedzieć więcej, jak w większości moje posty są spóźnione i nie nadążają za wieloma istniejącymi relacjami.

Pozdrawiam.

plavac napisał(a):Czekam na c.d. - jak na najlepszą rehabilitację

Postaram się jak najszybciej kontynuować - oby skutecznie - Twoją rehabilitację.

nomad napisał(a):Patrząc na to zdjęcie można zrozumieć dlaczego nie lubisz przebywać w morzu schodząc do niego, Ty do morza się wspinasz, aby znaleźć się w nim... na wysokościach i tam pływać w morzu... chmur.

Tak, nie każdy może mieć to morze w górach.

Może nie na aż tak wzburzone, ale Ty też spoglądałeś z góry na morze obłoków...

Pozdrawiam,
Wojtek