Alpejskie wędrówki i wspinaczki

zawodowiec napisał(a):Oglądając zdjęcia z dzisiejszego odcinka byłem przez chwilę pewny że jesteśmy na Zielonej Wyspie.

Zielono na ziemi, buro na niebie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zielono na ziemi, buro na niebie.

Ale i tak pięknie

"tubulcom" też się podoba . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ale i tak pięknie

"tubulcom" też się podoba . . .

Łaciatym odpowiada obfitość zieleniny.
A o tym świstaku pilnującym Alpejskiej Róży nawet zdążyłem już zapomnieć. Dopiero ta fotka mi go przypomniała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Typowa roślinność alpejskich hal i małe mokradełko.





Z progu górnego piętra widać Unterer Bockhartsee na niższym piętrze doliny.





Szlak tnie skosem zielone, ukwiecone zbocze.

Docieram do Bockhartseehütte - schroniska, stojącego blisko krawędzi, z której już widać główną dolinę.



Ponad dnem doliny, którą wyżłobił Naßfelder Ache, widać szosę z galerią - tędy przyjechałem do Sportgastein i nią też za chwilę będę wracał.





Ścieżka zawija się w prawo. Schareck spowity gęstymi chmurami, z których i do mnie dociera już drobny kapuśniaczek.
Ale w dole widać już parking.





Jakoż i wkrótce docieram na dno szerokiej doliny. Koniec wędrówki.



Koniec alpejskiej wyprawy. Trochę mnie ona nauczyła. Nigdy wcześniej nie stanąłem na samej Krawędzi, Nawet nie zdawalem sobie sprawy, jak łatwo można ją przekroczyć...
Ale pozostałem po tej stronie.

Zapoznałem się z austriackimi Alpami, spotkałem serdecznych, życzliwych ludzi gór i wiedziałem już, że będę tam wracał.
Jednak kolejny wypad w Alpy, który nastąpił już miesiąc później, to były włoskie Dolomity. Uświadomiony austriackimi ferratami, w Dolomity wziąłem już porządny sprzęt asekuracyjny, a opis przygód zamieściłem w wątku Skalne Twierdze

Dziękuję za wspólną wędrówkę.

Franz napisał(a):
Dziękuję za wspólną wędrówkę.

To raczej my dziękujemy !
Pokazałeś miejsca piękne, wielokrotnie dla wielu niedostępne.
Świetny spacer ... i nawet nie najlepsza pogoda w końcówce, nie jest w stanie tego zmienić !

Za świstaka i roślinki podziękowania dodatkowe...

Pozdrawiam.

Dzięki za wędrówkę.
Dzięki za naukę.

Kilka razy dotarłem już do Granicy - do Krawędzi jeszcze nie.

Pozdrawiam.

Dziękuję .

Pokazujesz nam że świat jest niezwykły i piękny ...
Tylko tyle i aż tyle.

Jeszcze raz dziękuje za relację i zdjęcia.


Pozdrawiam Marta.

Jak zawsze na końcu relacji jest mi szkoda , że to koniec

Dziękuję Wojtku za tą relację

Tak mnie nakręciły Twoje skały , że musiałem chociaż po Czarnorzeckich "Prządkach" poskakać w któreś przedpołudnie - na więcej brak czasu
Austriackie Alpy muszą na mnie poczekać i chociaż na wszystkie nie ma szans , to kilka Twoich ścieżek podeptam



Pozdrawiam
Piotr

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):
Dziękuję za wspólną wędrówkę.

To raczej my dziękujemy !
Pokazałeś miejsca piękne, wielokrotnie dla wielu niedostępne.

Pełna zgoda!

W takim razie - dziękujemy sobie wzajemnie.
Pozostaje jeszcze uścisk dłoni i tradycyjne: Berg heil!

Pozdrawiam,
Wojtek

Jacek S napisał(a):

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):
Dziękuję za wspólną wędrówkę.

To raczej my dziękujemy !
Pokazałeś miejsca piękne, wielokrotnie dla wielu niedostępne.

Pełna zgoda!

I ja dziękuję, kolejne góry wirtualnie zaliczyłam (zwiedziłam).

Dzięki Wojtek za wycieczkę. Kiedyś muszę zahaczyć o tą ferratkę. Krawędź we wspomnieniach się wydaje fajna, jak się znad niej wróci
pzdr
k

Lidia K napisał(a):

Jacek S napisał(a):

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):
Dziękuję za wspólną wędrówkę.

To raczej my dziękujemy !
Pokazałeś miejsca piękne, wielokrotnie dla wielu niedostępne.

Pełna zgoda!

I ja dziękuję, kolejne góry wirtualnie zaliczyłam (zwiedziłam).

I się podłączam do już podłączonych Dziękuję bardzo za pokazywanie świata z wyższej niż przeciętna perspektywy

Ponownie dziękując dziękującym, zapraszam do powrótu w Alpy.

Rok 2005

W odróżnieniu od roku poprzedniego, a także od następnych, w roku 2005 miałem już zaplanowany wrzesień - kroiła się Druga Wyprawa z Tomkiem. W związku z tym połączyłem wypad w Dolomity z wędrówkami po pozostałym obszarze Alp i kończąc ferraty w Skalnych Twierdzach, przeniosłem się nieco na północ.

Tak więc dzień, którego końcówkę w Brencie opisałem tutaj, miał swoją kontynuację w postaci przejazdu z Madonna di Campiglio przez Fondo do Merano. Tu obieram kierunek na zachód, by po chwili odbić w prawo do Val di Senales (Schnalsertal). Po zmroku docieram nad Lago di Vernago (Vernagt) i spędzam noc nad jeziorem.
Tak to wygląda wczesnym rankiem, gdy ruszam w trasę.





Widoczny ponad jeziorem potężny masyw, to Saldura (Saldur Spitze). Ja zaś obieram kierunek na północ. Mam zamiar wejść na graniczny szczyt Similaun. Wprawdzie na tę górę, liczącą sobie 3600m bez jednego metra, prowadzi trasa przez lodowiec, a ja jestem sam, ale mam cichą nadzieję, że jakoś uda mi się ten problem rozwiązać. Targam ze sobą dwunastometrowy odcinek liny, by móc się dowiązać bez problemu do jakiegoś zespołu, wyruszającego na Similaun. O ile takowy napotkam.

Wszystkie granie pobielone świeżym opadem śniegu - wtedy, gdy ja w Brencie miałem tylko chmury wokół siebie, dalej na północ szalała sierpniowa śnieżyca. Trawki nad strumykiem tworzą poplątaną gęstwinę małych sopelków, a wkrótce i ja osiągam wysokość leżącego śniegu.