Alpejskie wędrówki i wspinaczki

mysza73 napisał(a):Zawsze wiedziałam, że z tego białego nic dobrego nie może winiknąć ,
ale idę z Wami dalej, bo chyba idziecie w cieplejsze strony .

Już w następnym odcinku śnieg przejdzie do przeszłości.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po wstępie do ostatniego odcinka już się boję co będzie dalej. Choć to, że nie będzie już śniegu to też dobrze.
Co się zaś tyczy widoków to nie będę się powtarzał. Piękne są nawet te ze śniegiem.
Pozdrawiam Tomek

Dlatego wycofałem się spod Gran Paradiso. Śnieg się roztapiał. Ale i tak było o godzinę za późno ...
Ech, te lodowce

Pozdrawiam .

tompie68 napisał(a):Po wstępie do ostatniego odcinka już się boję co będzie dalej. Choć to, że nie będzie już śniegu to też dobrze.

No cóż, różnie się w życiu plecie.

plavac napisał(a):Dlatego wycofałem się spod Gran Paradiso. Śnieg się roztapiał. Ale i tak było o godzinę za późno ...
Ech, te lodowce

Lodowce są mniej nieprzyjemne w zimie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szybko wspinam się na przełączkę, pokonując ostatnie już tego dnia podejście. Rzut oka za siebie - Bercik powoli, krok za krokiem, sunie za mną. Może rzeczywiście będzie mu się lepiej teraz szło; przynajmniej nikt go nie będzie więził sztywno liną, jeśli znowu zadziała kołyska jego raków.

Zaczynam schodzić stromym kuluarem, wyprzedzając ostatnich maruderów, czyli zespół w sumie trzech istot żeńskich, dysponujących czterema parami nóg oraz zespół dziadków, jak sobie w myśli nazywam sympatyczną trójkę dwóch starszych pań i towarzyszącego im pana. Pozdrawiam ponownie całe towarzystwo i już koncentruję uwagę na schodzeniu - jakieś nieuważne stąpnięcie mogłoby skutkować w niespodziewanym ślizgu po nieprzyjemnie stromym śniegu. Wprawdzie sama jazda po nieco rozmiękłym śniegu nie byłaby jeszcze taka straszna, ale kuluar jest lekko zakręcony i przyspieszony kurs mógłby się gwałtownie zakończyć na ograniczających żleb skałach. Brrr...

No, ale przecież od tego jest czekan, który dzierżę oburącz, przygotowany na ewentualne niespodzianki. Schodzę ostrożnie, chociaż raczej szybko - w miarę upływu czasu nabieram zaufania do stromego śniegu. Wkrótce osiągam koniec odrobinę niebezpiecznego odcinka i teraz już znacznie łagodniej docieram do miejsca, gdzie śniegi i lody przechodzą definitywnie do przeszłości. Powoli ściągam raki, otrzepuje je i przymocowuję do plecaka. Mam zapewne sporo czasu - Bercik tak szybko tu nie dotrze. I wtedy...









Otwieram szeroko oczy ze zdumienia - kogóż ja widzę, zdążającego w moja stronę?! Toż to mój kompan! Tak szybko? Aż tak szybko?! Nie przypuszczałem, iż ta lina mu aż tak przeszkadzała, że bez niej pofrunie niczym na skrzydłach. Ale... coś mi tu nie gra... Coś jest nie tak. Co?..

Przypatruję się uważniej i... Bercik jest ten sam, ale nie taki sam. Brudny, pokrwawiony...

Franz napisał(a):Toż to mój kompan! Tak szybko? Aż tak szybko?! ................................................. Ale... coś mi tu nie gra... Coś jest nie tak. Co?..

Przypatruję się uważniej i... Bercik jest ten sam, ale nie taki sam. Brudny, pokrwawiony...

... a więc chyba za szybko !

pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):... a więc chyba za szybko !

Zdecydowanie...

Pozdrawiam,
Wojtek

tompie68 napisał(a):Po wstępie do ostatniego odcinka już się boję co będzie dalej.

Wiedziałem, że tak będzie. Ale przynajmniej miał przyspieszenie. Dobrze nic gorszego się nie stało.
Pozdrawiam Tomek

tompie68 napisał(a):Wiedziałem, że tak będzie. Ale przynajmniej miał przyspieszenie. Dobrze nic gorszego się nie stało.

Obiecywałem, że bez ofiar w ludziach się obędzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

- Co się stało?

Okazuje się, że Bercik powoli wspiął się na przełączkę, przeszedł na stronę kuluaru, zrobił kilka kroków w dół, po czym... stracił równowagę. Przewrócił się, zaczął się szybko i coraz gwałtowniej zsuwać, wyprzedzając błyskawicznie obydwa operujące jeszcze zespoły.

Oczywiście, od razu spróbował hamować czekanem, jednak trzymał go w rękach na tyle słabo, a i pasek tego jedynego w takiej sytuacji ratownika nie miał prawidłowo zamontowany na nadgarstku, więc błyskawicznie dał sobie go wyrwać z rąk. Próbował hamować rakami, ale przy tej prędkości skutek był tylko taki, że uzbrojone w raki stopy zostały na górze, a Bercik coraz szybciej sunął nosem w kierunku rosnących gwałtownie w oczach skał. Domyślam się, jakie przerażenie musiało mu w tym momencie towarzyszyć. Na szczęście udało mu się rękami sterować, niczym wiosłami w łodzi i omijając skaliste obrzeża kuluaru wyhamował dopiero na wystających z lodu kamieniach u stóp zdradzieckiego żlebu.

Straty: fragment kijka trekingowego, okulary przeciwsłoneczne i czekan. Zwłaszcza czekan boli. Potłuczenia i pokrwawienia nie są takie groźne, na jakie w pierwszej chwili wyglądają.
Bercik powoli doprowadza się do porządku, jednocześnie stwierdzając:

- To koniec. Wracam do domu.

Tym razem trochę brakuje mi argumentów. Próbuję, ale nic z tego nie wychodzi. W końcu decyduję się na przekupstwo:

- Jeśli zdecydujesz się jednak zostać ze mną w Alpach, to ja pójdę w tej chwili i odszukam wszytkie zgubione przez Ciebie elementy ekwipunku.

Ale nawet to nie działa. Bercik podjął ostateczną decyzję. I mnie ręce opadają - muszę ją zaakceptować.

Dochodzi do nas trójka "dziadków", dzierżąc w ręku triumfalnie czekan Bercika. Widzieli go sunącego kuluarem, obserwując z rosnącym przerażeniem, jak zbliża się do skał. Odetchnęli z pewną ulgą, kiedy udało mu się je ominąć, a kamień spadł im z serca, kiedy zobaczyli, że na dole zaczyna się gramolić o własnych siłach. Widzieli, gdzie zatrzymał się jego czekan i podeszli tam. Robię za tłumacza, podczas gdy Bercik im dziękuje za odzyskanie najdroższej zguby. Nie wie, jak się odwdzięczyć. Sugeruję mu, żeby postawił im piwo w schronisku, co mój kompan skwapliwie podchwytuje, ale "dziadki" się śmieją.

- Niczego nie trzeba. najważniejsze, że żyjesz i jesteś cały. Mnie kiedyś transportowano helikopterem, gdy się połamałem w analogicznych okolicznościach.

Dziękujemy im ponownie i powoli zaczynamy schodzić do schroniska.

No rzeczywiście niezła przygoda... Dobrze, że się to szczęśliwie dla Bercika skończyło.
Ale ten szybki zjazd w dół musiał dobrze mu namieszać w psychice, skoro od razu podjął decyzję o powrocie do domu

Całe szczęście, żę Twojemu Kompanowi udało się ominąć skały. Brawa także dla "Dziadków" - Austriacy?

A jakbyś Bercika miał na linie ... Utrzymałbyś ?

Miał facet szczęście ...

blackmore2k3 napisał(a):No rzeczywiście niezła przygoda... Dobrze, że się to szczęśliwie dla Bercika skończyło.

tony montana napisał(a):Całe szczęście, żę Twojemu Kompanowi udało się ominąć skały.

Ano - szczęście w w nieszczęściu.

tony montana napisał(a):Brawa także dla "Dziadków" - Austriacy?

Zgadza się, Austriacy.

plavac napisał(a):A jakbyś Bercika miał na linie ... Utrzymałbyś ?

A któż to wie?
Jeśli na napiętej linie, przypuszczalnie tak. Ale przy pewnej dawce luzu... zapewne szarpnięcie wyrwało by i mnie, ale hamowalibyśmy na dwa czekany.
Zakładając, ze Bercik nie dałby go sobie wtedy wyrwać.

Nas obu pewnie nie dałbym rady zatrzymać...

Pozdrawiam,
Wojtek

W smętnym nastroju schodzimy do schroniska. Cały czas kombinuję, jakby tu przekonać mojego kompana do pozostania, ale niczego mądrego nie potrafię wymyślić...