Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Franz napisał(a):Mam sporo czasu na rozglądanie się po świecie.

Spożytkowałeś go zapewne na obfotografowanie okolicy. A i całe szczęście, że te chmury nie naszły.

Franz napisał(a):Zacnie wygląda ta grupka...

Faktycznie, "życie na krawędzi".
Pozdrawiam Tomek

Tomku - wszyscy żyjemy na krawędzi. Nieważne, w mieście, w łóżku, na grani ...
W spełnianiu odnajdujemy siebie. W pokonywaniu siebie - tym bardziej. Bercik !!! Gdzie jesteś ???

Pozdrawiam

plavac napisał(a): Bercik !!! Gdzie jesteś ???

Mój niepokój również rośnie

Wojtku , czy miałeś Bercika chociaż w zasięgu wzroku
Wiem , że przeżyliście , ale . . . wiesz . . .


Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):Zacnie wygląda ta grupka...

... i bardzo zacnie sfotografowana ... świetne zdjęcie.

Poprzednie fotki ze szczytu też super.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Zacnie wygląda ta grupka...

... i bardzo zacnie sfotografowana ... świetne zdjęcie.

ale niechby tak oberwało tę czapę na której stali...

lubię te ujęcia, które pokazują jak człowiek jest mikro w obliczu ogromu przestrzeni i gór

tompie68 napisał(a):Spożytkowałeś go zapewne na obfotografowanie okolicy. A i całe szczęście, że te chmury nie naszły.

Snuły się. Ale były łaskawsze, niż poprzedniego dnia.

plavac napisał(a):Bercik !!! Gdzie jesteś ???

Też go szukam...

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Wojtku , czy miałeś Bercika chociaż w zasięgu wzroku

W poprzedniej paczce fotek nawet go przybliżyłem.

te kiero napisał(a):

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Zacnie wygląda ta grupka...

... i bardzo zacnie sfotografowana ... świetne zdjęcie.

ale niechby tak oberwało tę czapę na której stali...

lubię te ujęcia, które pokazują jak człowiek jest mikro w obliczu ogromu przestrzeni i gór

Też to lubię.

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Tomku - wszyscy żyjemy na krawędzi. Nieważne, w mieście, w łóżku, na grani ...
W spełnianiu odnajdujemy siebie. W pokonywaniu siebie - tym bardziej.

Pięknie powiedziane.

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Bercik !!! Gdzie jesteś ???

Też go szukam...

Pozdrawiam,
Wojtek

Oj nie ładnie tak zgubić przyjaciela w górach.
Pozdrawiam Tomek

tompie68 napisał(a):Oj nie ładnie tak zgubić przyjaciela w górach.

Zaraz się znajdzie.
O sobie w różnych podejrzanych sytuacjach zwykłem mawiać: "Złego licho nie weźmie".

Pozdrawiam,
Wojtek

Wreszcie dociera mój kompan. Teraz możemy uważać szczyt za całkowicie zdobyty.







Niestety, psuje się widoczność. Długo nie zabawimy - tylko Bercik trochę odsapnie.

Prawie wszystkie grupy już opuściły wierzchołek Wildspitze - oprócz nas w rejonie szczytowym operuje jeszcze wyłącznie ekipa dziewczyn z Laurą oraz mieszana trójka, w której każdy uczestnik jest o dobrych parę lat starszy ode mnie.

3768 m nad poziom morza. Drugi co do wysokości szczyt Austrii. Radość Bercika w 100% uzasadniona. Też bym się cieszył. Twoja radość, Wojtku, chyba jeszcze większa. Nie pozwoliłeś Bercikowi stracić takiej szansy

Pozdrawiam

P.S. Pięknie tam. Może kiedyś ...

Wasze uśmiechy mówią rzeczywiście same za siebie. Radość, ze zdobycia tego szczytu ogromna. Tym bardziej Wam gratuluję

plavac napisał(a):3768 m nad poziom morza. Drugi co do wysokości szczyt Austrii. Radość Bercika w 100% uzasadniona. Też bym się cieszył. Twoja radość, Wojtku, chyba jeszcze większa. Nie pozwoliłeś Bercikowi stracić takiej szansy

blackmore2k3 napisał(a):Wasze uśmiechy mówią rzeczywiście same za siebie. Radość, ze zdobycia tego szczytu ogromna. Tym bardziej Wam gratuluję

Szło się przyjemnie.
Teraz jeszcze trzeba wrócić...

plavac napisał(a):P.S. Pięknie tam. Może kiedyś ...

Ładnie, łatwo - same zachęty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zaczynamy schodzić. Nie jest trudno, powinno nam to pójść szybko... tymczasem czas płynie jeszcze szybciej. Z uwagi na późną porę robi się coraz cieplej, śnieg zaczyna się kleić do raków. Do moich mniej - mam stare raki z poprzedniej epoki, kupione na pierwszy mój alpejski wypad, w 1981 roku. Bercik ma nowoczesne, jak się okazuje bardzo śniegolubne.

Na przełęczy wiążemy się ponownie liną i schodzimy na lodowiec. Idę pierwszy i coraz częściej się zdarza, że czuję nagłe szarpnięcie liny. Momentalnie daję blok, zapierając się z całej siły. Jeśli pod Bercikiem zarwał się jakiś mostek śnieżny, to najważniejsze, by nie wpadł do szczeliny zbyt głęboko - wtedy powinien dać radę wyjść o własnych siłach, pomagając sobie czekanem.

Za każdym razem okazuje się, że to nie upadek do szczeliny, tylko zbity pod rakami śnieg tworzy rodzaj kołyski i Bercik traci równowagę. Za każdym razem ma problemy ze wstaniem, bo ja silnie blokuję linę.
Sytuacja powtarza się wielokrotnie i Bercik jest już solidnie wkurzony. Na upał, na miękki, lepki śnieg, na linę i tego, który ją blokuje zamiast poluzować...

Kiedy podchodzimy pod grań przełączki dzielącej nas od stromego kuluaru śnieżnego, mój kompan proponuje:

- Dajmy sobie już spokój z tą liną, to mi się będzie lepiej szło.

Właściwie, lodowiec już pozostał za nami, niebezpieczeństwo szczelin już nas nie dotyczy.

- Dobra, możemy się rozwiązać. W takim razie ja już ruszę do przodu i poczekam na Ciebie za tym białym g... - zgadzam się na rozdzielenie zespołu linowego.

Zawsze wiedziałam, że z tego białego nic dobrego nie może winiknąć ,
ale idę z Wami dalej, bo chyba idziecie w cieplejsze strony .