Alpejskie wędrówki i wspinaczki

mysza73 napisał(a):Ale po co, przecież ja mogę nie wracać .

No, tak. Tego nie brałem pod uwagę.

Pozdrawiam,
Wojtek

biało czarne prześliczne, kozy są chyba moimi ulubionymi stworami , mają to COŚ w oczętach

Pozdrawiam
Agata

Aguha napisał(a):biało czarne prześliczne, kozy są chyba moimi ulubionymi stworami , mają to COŚ w oczętach

Znalazło się coś i dla Ciebie w tym przerywniku.
Ale już wracamy do głównego ciągu narracji.

Pozdrawiam,
Wojtek

odnośnie kozy lub coś --wyrób kozo podobny-- to polecam nie trzeba karmić , sprzątać ,weterynarza odwiedzać itp. itd można sobie w salonie postawić

Dalszy ciąg przygód, które poprzedni odcinek miały w tym miejscu.

Takim przywitaniem - przyznaję zmartwił i zaniepokoił mnie mój kompan. Jak to?! Powrót???...
Siadam obok niego na ławce i zaczynam przekonywać. Tyle sprzętu napakowaliśmy ze sobą, żarcia na dwa tygodnie, a po kilku zaledwie dniach Bercik miałby wrócić? Oddać Alpy niemalże walkowerem?!

Rozmowa zajęła trochę czasu - szczegółów nie będę przytaczał. Natomiast konkluzja wykluła się następująca: Bercik dostaje jeszcze całą dobę na wypoczynek. Ja spróbuję zrealizować - niestety, bez niego - jeden z punktów programu, który wymaga dwuosobowego zespołu linowego z uwagi na konieczność trawersowania lodowca. Jak to zrobię? To już moje zmartwienie.

Zbieramy się z tej rozleniwiającej ławeczki i przejeżdżamy w głąb Ötztal. W Sölden odbijamy w boczną drogę, prowadzącą w dolinę Windach. Zbyt daleko jednak nie udaje się nią jechać i wkrótce parkuję pod zakazem ruchu. Bercik tu zostanie do mojego powrotu, a ja pakuję graty ze śpiworem włącznie i się rozstajemy. Zobaczymy się - mam nadzieję - następnego dnia, a dziś mam zamiar dotrzeć do Hildesheimer Hütte, by jutro zdobyć najwyższy szczyt Alp Stubajskich.

Franz napisał(a):Rozmowa zajęła trochę czasu - szczegółów nie będę przytaczał.

Znaczy się sztuka negocjacji/przekonywania.
Bercika zostawiłeś w ładnej okolicy i w dobrym towarzystwie ... Heinekena.
Powinien nabrać sił.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Bercika zostawiłeś w ładnej okolicy i w dobrym towarzystwie ... Heinekena.
Powinien nabrać sił.

Do tego Heinekena to miał jednak kawałek. Zadowolił się piwem przywiezionym ze Słowacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

wajheczka napisał(a):odnośnie kozy lub coś --wyrób kozo podobny-- to polecam nie trzeba karmić , sprzątać ,weterynarza odwiedzać itp. itd można sobie w salonie postawić

Hmm... faktycznie.
A co począć z takim zestawem?



Pozdrawiam,
Wojtek

nonono ale zestaw. to chyba jest tak za tą ciemniejszą trzeba zapłacić a ta biała jest gratis - dodatek. czyli biorę ciemniejszą a za gratis dziękuje i zostawiam niech się dalej pasie na trawie.

Franz napisał(a):A co począć z takim zestawem?

Jako, że temat kóz jest mi bliski, przyznam się, że wolę długowłose i łaciate.

wajheczka napisał(a):nonono ale zestaw. to chyba jest tak za tą ciemniejszą trzeba zapłacić a ta biała jest gratis - dodatek. czyli biorę ciemniejszą a za gratis dziękuje i zostawiam niech się dalej pasie na trawie.

Nic nie płaciliśmy. Przynajmniej za zrobienie zdjęcia.

longtom napisał(a):Jako, że temat kóz jest mi bliski, przyznam się, że wolę długowłose i łaciate.

Zostanę przy świstakach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przez ponad połowę długiej doliny Windach prowadzi dobra droga jezdna, potem szutrowa, ale wciąż jeszcze przyzwoita. Łagodnie sie wznosząc, pokonuje około 600m wysokości. Tuż przed dolną stacją kolejki towarowej, zaopatrującej schronisko Hildesheimer, szlak odbija w lewo i ostrymi zakosami pnie się na strome zbocze. Niestety, pogoda psuje się zdecydowanie. Próbuję przyspieszyć krok, ale to jednak jeszcze prawie 800m w pionie i nie da się zrobić tego w kwadrans. Wkrótce spadają pierwsze krople, bardzo szybko zamieniające się regularną ulewę. Dochodzą coraz gwałtowniejsze pomruki burzy, chociaż - na szczęście - jej centrum jest dosyć daleko.

Próbuję jakoś zabezpieczyć plecak i siebie, efekt jednak nie jest zadowalający i kiedy docieram do schroniska, jestem totalnie przemoczony. Wzbudzam ogólne zainteresowanie, wchodząc do jadalni - ciekawe spojrzenia kieruja się w moją stronę od kilku różnych grupek, siedzących przy stołach. Korzystam z pieca o ciekawej konstrukcji - umożliwiającej suszenie wielu rzeczy bezpośrednio na nim, a także przy nim - rozkładając prawie wszystko, co mam mokre.













Piwko, obiadek, piwko, za oknem zapada zmrok. Zagaduję najbliższą grupkę;

- Wybieracie się może jutro na Zuckerhütl?

Niestey, nie. To Holendrzy, wędrujący od schroniska do schroniska. Zwracam się do innej grupki - też się na najwyższy szczyt Stubaier Alpen nie wybierają. Podchodzi gospodarz schroniska.

- Chcesz iść na Zuckerhütl? Tu jest grupka twoich rodaków, którzy też mają takie plany. Pogadaj z nimi.
- Rodacy? Polacy? Którzy to?

Gospodarz spogląda w stronę jednego ze stołów.

- O! Już ich nie ma. Widocznie poszli już do pokoju.

Podaje mi numer ich pokoju, a już pędzę na piętro. Drzwi zamknięte, w środku cisza. Zatrzymuję sie niezdecydowany. Chwila wahania i... pukam. Ale cichutko.
Za drzwiami niczym nie zmącona cisza. Pukam jeszcze raz, jednak nadal po cichu. Jeśli spią, byłoby barbarzyństwem budzić ich. Zza drzwi dobiega mnie słabe pochrapywanie...

No to - kicha. Nie pogadam, nie umówię się. Nie wiem, czy mógłbym się do nich dołączyć. Co robić? Nikt inny jutro na Cukrowy Kapelusik się nie wybiera...
Unoszę rękę jeszcze raz, ale dłoń zawisa w powietrzu. Nie. Nie mogę. Niech śpią.

Pobudka .

No ale skoro świt ich nie spotkałeś?

tony montana napisał(a):No ale skoro świt ich nie spotkałeś?

Cosik mi się widzi, że Wojtek już w górach .