Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Widzę, że nie zwalniasz tempa i to zarówno w relacji, jak i z relacją

O Wysokich Taurach teraz głośno. Producent energetyzujących rozpuszczonych w wodzie landrynek zamarzył sobie skok na odległość 300 metrów. Na szczęście obiekt ma być w 100% ze śniegu.

Pozdrawiam.

Ładnie ukryty pośród gór ten Sportgastein.

Interseal napisał(a):Widzę, że nie zwalniasz tempa i to zarówno w relacji, jak i z relacją

W relacji - większość tego wyjazdu już za nami. Teraz już tylko ta wycieczka.
Z relacją - fakt, że dostaję zadyszki, przygotowując kolejne odsłony w tych wszystkich wątkach. Ale zbliża się sezon wyjazdów, więc chcę jak najszybciej pozamykać to i owo. Potem już będzie wolniej szło...

Interseal napisał(a):O Wysokich Taurach teraz głośno. Producent energetyzujących rozpuszczonych w wodzie landrynek zamarzył sobie skok na odległość 300 metrów. Na szczęście obiekt ma być w 100% ze śniegu.

Tego nie wiedziałem.
A co na to świstak?

Crayfish napisał(a):Ładnie ukryty pośród gór ten Sportgastein.

Jedzie się do niego wąską doliną, która potem się tak rozszerza. Wejście ma stosunkowo ukryte.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A co na to świstak?

A świstak (chyba jeszcze) siedzi i zawija je w te sreberka...

Koniec krótkiego popasu przy schronie. Postawiono go na dolnym skraju Eselkar - Oślego Kotła - i teraz ruszam w głąb. Osioł, głąb - wiem, wiem.

Następnie ścieżka pnie się stromo na orograficznie prawe ograniczenie kotła - czyli w moją lewą stronę . Krótko poniżej grani stromizna maleje, gdyż szlak wznosi się teraz zgodnie z jej przebiegiem, by w końcowej fazie na nią wyprowadzić.
Ostatnie metry dzisiejszej trasy i dochodzę do schroniska. Hagener Hütte.





Słońce skłania się już nisko nad horyzont i załapuję się na całkiem miłe widoki w kierunku wschodnim oraz południowym. Cienie bliższych grzbietów pełzają powoli w górę po bardziej odległych graniach, obłoki z wolna nabierają czerwonawych barw.





Z kolei po północnej stronie Naßfeld Sportgastein wraz z całą doliną ogarnięte już głębokim cieniem. Ponad doliną grzbiety, z którymi chciałbym wejść w bliższą komitywę pod koniec tej wycieczki. O ile się to uda, o ile będzie możliwość przedostania się w tamte okolice po wejściu na Schareck - cóż, wkrótce się to wyjaśni.



W schronisku zupełne pustki. Co za kontrast - po imprezie w Guttenberg Haus, tu panuje absolutny spokój i cisza. Oprócz mnie i gospodarzy, nocuje tylko sześcioro innych turystów. Załatwiam kwestię noclegu, zasiadam do posiłku. Czwórka przy sąsiednim stole dyskutuje nad mapą. Kiedy się odchylają, mając już ustalone szczegóły, proszę ich o mapę i wreszcie mogę poznać dokładnie swoją trasę.

Najważniejsze - jest przejście, o które tak mi chodziło, a czego nie byłem wcale pewien. Super! Czyli wycieczka, zaplanowana na podstawie atlasu samochodowego, jest strzałem w dziesiątkę. Staram się zapamiętać co ważniesze szczegóły trasy, po czym oddaję mapę.

Wywiązuje się tradycyjna rozmowa - kto, skąd, dokąd, jak długo. Polak? Mówisz po niemiecku? Mieszkasz w Austrii czy w Niemczech? W Polsce??
Ciekawi są polskich gór, więc trochę opowiadam. Czy często jeżdżę w Alpy? Niee, dawno temu francuski Delfinat, kiedy na krótko podniosła się żelazna kurtyna. Szybko ponownie zapadła, potem troski życia codziennego.
W Austrii? Byłem wcześniej, ale nie w górach. Więc to pierwszy raz w austriackich Alpach! A czemu samotnie?..

Z kolei ja wypytuję o prognozę pogody. Niestety, może być różnie. Wszystko - od słońca przez chmury, deszcz, po burzę włącznie. No cóż, na to już nie ma wpływu. Może jakoś to będzie.

Mimo "niespokojnych chmur" ... czuje się spokój miejsca.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Mimo "niespokojnych chmur" ... czuje się spokój miejsca.

W momencie, gdy tam doszedłwm, trajkotał jeszcze mały traktor, przewożący drewno do schroniska. Po chwili zakończył pracę. Wiesz, jaka wspaniała cisza zabrzmiała wtedy?..

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Wiesz, jaka wspaniała cisza zabrzmiała wtedy?..

Pozdrawiam,
Wojtek

- to jednak prawda, ze fotografia nie oddaje ...

mariusz-w napisał(a): - to jednak prawda, ze fotografia nie oddaje ...

Trzeba by film nakręcić. Z czułym mikrofonem.
Żeby te ciszę uchwycił...

Pozdrawiam,
Wojtek

Rano wstaję i przygotowuję się do drogi. Planowana na dziś trasa, to przejście do Duisburger Hütte, wejście na Schareck i zejście do Niedersachsenhaus, gdzie mam zamiar zanocować.

Mam na początek dwie możliwości - pójście granią na szczyt Vorderer Gesselkopf i zejście na przełęcz w bocznej grani lub trawersowanie poniżej grani po wschodniej stronie. Wybór wariantu będzie zależał od pogody.
Wychodzę przed schronisko i decyzja automatycznie zostaje podjęta. Przy takiej pogodzie i widoczności nie ma sensu pchać się na grań.





Opuszczam leżące na wysokości 2448m Hagener Hütte i ruszam w trasę. Szlak, którym idę, nosi podwójną nazwę. Jest to długodystansowy szlak Wysokich Taurów (Tauernhöhenweg), który pomiędzy schroniskiem Duisburg na zachodzie a leżącym na wschód ode mnie schroniskiem Hanover, nazywa się również Duisburg-Hanover-Weg. Żeby dodatkowo urozmaicić nazewnictwo, na odcinku od schroniska Hagener do najbliższej przełęczy nazywany jest jeszcze Hagener Weg. Ufff...

A więc - do najbliższej przełęczy. Idę szybko, jako że widoki nazbyt mnie nie rozpraszają. I dopiero zatrzymuję się jak wryty, napotykając niespodziewane towarzystwo.



Po chwili i ja zostaję dostrzeżony przez towarzystwo.



Chwilę trwa wzajemna obserwacja. Kiedy powoli ruszam ścieżką, koziorożce zaczynają również powoli przemieszczać się w prawo, nieco oddalając się od szlaku.

Pech chciał, że ścieżka ma akurat mały zakos przed sobą. Kiedy zawracam, najwyraźniej zaczynając się przybliżać do stada, następuje u nich pewne przyspieszenie. W takich sytuacjach na ogół koziorożce - jak i kozice - starają się znaleźć wyżej od intruza.



A że zakosy też zdobywają wysokość, więc po chwili znów jesteśmy na zbliżonym poziomie.



Tego było już za wiele i całe towarzystwo postanowiło opuścić ten rejon. Kto by przypuszczał, że w taką pogodę licho jakiegoś turystę tu przyniesie...

Dalej znów wędruję trawersem i dopiero krótko przed przełęczą mam strome podejście. Niezbyt długie i wkrótce ścieżka się prostuje, prowadząc na Feldseescharte.



Oczywiście, od razu zaspokajam ciekawość względem panującej po drugiej stronie pogody. Ale wielkiej zmiany nie daje się zauważyć.



Teraz przychodzi pora na bliższe zapoznanie się ze schronem. Jest to typowy Biwakschachtel. Ten nosi nazwę Dr Rudolf Weißgerber i znajduje się na przełączce Feldsee na wysokości 2714m.
Ciekawą formę przyjął słup z dzwonem alarmowym. Wykluczam sytuację, że jakiś TIR nie wyrobił na zakręcie. Cóż, może koziorożce całym stadem próbowały zaalarmować Bergwacht.



Rozgarniam chmury na boki, by wyjrzeć na zewnątrz.
Całkiem ładnie - nie ma co dłużej marudzić. W drogę!

Na Korsyce szlak Koziołka Matołka , tutaj też spore stadko kozic , sam biegasz Wojtku po górach jak kozica . . .
Nie zdziwiłoby mnie , gdybyś był z pod znaku Koziorożca


Z drugiej strony dziwne by było , gdybyś na swoich górskich ścieżkach spotykał np. foczki

A poważnie - pięknie tam . Te chmury trochę przeszkadzają . . .



Pozdrawiam
Piotr

Wspaniałe te koziorożce.
Chciałbym kiedyś takie zobaczyć na żywo, na ich terenie.

PZDR.

piotrf napisał(a):Na Korsyce szlak Koziołka Matołka , tutaj też spore stadko kozic , sam biegasz Wojtku po górach jak kozica . . .
Nie zdziwiłoby mnie , gdybyś był z pod znaku Koziorożca

Kozice znajdują się blisko koziorożców w ogólnym drzewie genealogicznym.
Ale ja nie jestem zwinnym Koziorożcem, tylko leniwym Lwem.

piotrf napisał(a):A poważnie - pięknie tam . Te chmury trochę przeszkadzają . . .

To sobie przetrzyj bardziej, niz ja to zrobiłem na ostatniej fotce.

Crayfish napisał(a):Wspaniałe te koziorożce.
Chciałbym kiedyś takie zobaczyć na żywo, na ich terenie.

Zważywszy, jak często się pojawiają w moich wątkach - nie jest to trudne.
W Tatrach też spotykałem kozice.
Kiedyś nawet pasły się jakieś 50m ode mnie. Spałem na kamiennej ławie przed schroniskiem w Pięciu Stawach Polskich. Było już prawie jasno - otworzyłem oczy a one spokojnie wyskubywały trawkę pomiędzy kamieniami. Piękny widok...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mnie tam chmurki nie przeszkadzają... - a to ostatnie zdjęcie to już rewelacja, rewelacja! - a jaki pikny widocek się ukazał! Chociaż schron turystyczny z poprzedniej strony też nieziemski - oj piknie tu macie panocku, piknie, ze hej!