Alpejskie wędrówki i wspinaczki

weldon napisał(a):...

Fotka fatalna pod względem technicznym, jednak tak byłem zaintrygowany tymi tryskającymi strumieniami, że zdecydowałem się ją dołączyć.
Może ktoś kiedyś pójdzie tamtędy i zrobi porządne zdjęcie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kurcze...dawaj dalej, bom doszedł do tego miejsca i napięcie nie pozwala mi spokojnie dalej pracować. Zaraz korporacja mnie zdybie i będę bezrobotny, bo tylko siedzę i odświeżam...trzeba mi będzie w Bieszczady cholera uciekać.

MRK napisał(a):Kurcze...dawaj dalej, bom doszedł do tego miejsca i napięcie nie pozwala mi spokojnie dalej pracować.

Odpocznij trochę, zrelaksuj się...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kanion piękny, woda wylatująca ze skalnej dziury niesamowita ... a Bercik faktycznie trochę sprawia, że nerwowo się robi.
Po swoich "historiach" uważam, ze jednak lepiej (na wszelki wypadek) mieć kontakt z wędrującym współtowarzyszem.

No nic ... pozostaje nam na niego czekać !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Po swoich "historiach" uważam, ze jednak lepiej (na wszelki wypadek) mieć kontakt z wędrującym współtowarzyszem.

Najczęściej wędruję samotnie i wtedy zwykle zachowuję przez cały czas kontakt wzrokowy.

Wiesz, że kiedy ustalaliśmy z Bercikiem wspólny wyjazd, trochę się obawiałem, czy będę w stanie dotrzymać mu kroku? Młodszy o ponad 20 lat ode mnie, bieżące doświadczenie wspinaczkowe...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mój niepkój narasta w błyskawicznym tempie. Nie, nie obawiam się, że coś się Bercikowi przytrafiło - na ogół nic specjalnego się nie dzieje, więc nie należy się zamartwiać bez sensu i bez przyczyny. Natomiast, problem jest taki, że mój kumpel nie zdąży zejść przed zapadnięciem zmroku...
Włączam telefon i odczekuję chwilę. Żadnego smsa, żadnej informacji o próbie dodzwonienia się. Brak wiadomości jest w miarę dobrą wiadomością. Jednak byłbym spokojniejszy wiedząc, że na pewno wszystko gra. Wybieram numer Bercika...

Abonent poza zasięgiem...

Wysyłam mu smsa - daj znać, gdzie jesteś, czy wszystko OK i na kiedy przewidujesz powrót?

Powoli zaczyna się ściemniać. Znikają resztki dziennego światła i zapada zmrok. Żadnej informacji, ani śladu Bercika...

Teraz, to już jestem diabelnie wystraszony. Dzwonić po pomoc? Ale jeśli mój kompan sobie tam spokojnie człapie, to wystawiam go na śmieszność. Poza tym - w nocy pomoc i tak nie wyruszy. Druga sprawa - trasa jest dosyć uczęszczana i gdyby Bercikowi coś się przytrafiło, już by ktoś to zauważył i pomoc wezwał. Żadne helikoptery nie krążyły pod wieczór w okolicy...

Łażę bez celu po parkingu, staram się przeniknąć ciemność od strony alpejskiego muru, dojrzeć światełko samotnej czołówki... W końcu - nareszcie! SMS!!!
Bercik powiadamia, że wszystko OK i dotarł właśnie w bezpieczne rejony. Ufff...

Krótko przed północą mój kompan zjawia się przy samochodzie.
Cały?! Cały.
Zdrowy?! Zdrowy, tylko bardzo zmęczony.
Coś się stało? Czemu tak późno?.. Nic się nie stało, po prostu nie daje rady. Brak kondycji młodością nie nadrobi. Szczerze mówiąc - ma dość. Rzuca propozycją: Wojtek, ja chyba wrócę do domu...

maslinka napisał(a):Uff! Odetchnęłam z ulgą...
Emocjonujące odcinki nam ostatnio serwujesz, Wojtku.

Tak czasami w życiu bywa.
Chociaż i tak nic raczej nie przebije pierwszej wyprawy, opisywanej w tym wątku.

maslinka napisał(a):Bercik Cię "dogonił", ja również, przynajmniej w tej relacji Idę teraz nadrabiać zaległości w innych rejonach, może wybiorę się do Francji...

Jestem przekonany, że spodobałoby Ci się we Francji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Widzę, że jest podłamany, ale przecież dopiero zaczynamy naszą alpejską przygodę. Nieee... powrót?? Bez sensu!
Zaczynamy małą dyskusję. Chwilę to trwa, ale w końcu przekonuję Bercika do mojej koncepcji.

Dziś już jest i tak zbyt późno, by się dokądkolwiek przemieścić, zatem jutrzejszy dzień jest stracony z punktu widzenia poważniejszych wypraw. Zatem dziś prześpimy się tu, na tym parkingu, jeszcze w Niemczech. Jutro pojedziemy do Austrii, Bercik dostanie dzień urlopu, a ja sobie znajdę coś zastępczego.

Ufff, jest akceptacja. Przecież mamy takie szerokie plany, a jeden słabszy dzień mojego kumpla nie powinien ich przekreślić. OK, możemy kłaść się spać - jutro znów zaświeci słońce...

Franz napisał(a):...- jutro znów zaświeci słońce...

Pozdrowienia dla Bercika.

longtom napisał(a):Pozdrowienia dla Bercika.

Dziękuję, przekażę przy okazji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rano zwijamy się z parkingu przed godziną siódmą, żeby nie musieć płacić za kolejny dzień. Ruszamy z powrotem do Austrii, ale inną drogą - tym razem zostawiamy Zugspitze po wschodniej stronie. Przy okazji zwracam uwagę na piękne ściany leżącej na południe od najwyższego szczytu Niemiec grupy Miemingerkette. Poszukam w domu informacji o tym fragmencie Alp, co zaowocuje w przyszłości wypadem w ten rejon.
A teraz kierujemy się do Ötztal - długiej doliny oddzielającej Alpy Oetztalskie od Stubajskich. Mam przygotowane plany wejścia na najwyższe szczyty obu tych grup - ale te trasy wymagają partnera na drugim końcu liny i wczesnego porannego wyjścia w góry. W związku z tym dziś zrobimy wywrotkę w planach.

Dojeżdżam na peryferie Längenfeld i parkuję po zachodniej stronie doliny, w ładnym miejscu przy kilku ławeczkach. Można sobie wybrać wariant w słońcu, bądź w cieniu. Bercik zostaje, żeby spokojnie nabierać sił, a ja pakuję do plecaka sprzęt asekuracyjny i ruszam na piechotkę w stronę głównej szosy. Przecinam dolinę i szukam wzrokiem mojej drogi. Nie trwa długo i znajduję początek trasy. Jaka to trasa? Całkiem obiecująca - Reinhard Schiestl Klettersteig.

Ferrata budzi respekt - prowadzi pionową ścianą, trzeba pokonać małą przewieszkę; całość wyceniona na "D", czyli bardzo trudna. Zatem - wkładam na siebie chomąto i w drogę!

Na drugim zdjęciu tak niewinnie wygląda, ale skoro piszesz, że "ferrata budzi respekt" tzn. że należy Ci wierzyć.
Cała dolinka wygląda jak wywalcowana. Chyba tu jakaś ingerencja w teren podczas budowy drogi była, bo aż nie chce się wierzyć, że mogłoby być tam tak idealnie gładko.