Alpejskie wędrówki i wspinaczki

plavac napisał(a):Wszystko takie śmiesznie małe ...

A tak zaprząta nam myśli, gdy się jest na dole ...

Jak to wszystko jest kwestią odpowiedniej perspektywy...

Pozdrawiam,
Wojtek

Daję sobie kilka chwil na wytchnienie i podziwianie widoków, po czym zawracam w kierunku przełęczy.







Przypuszczam, że Bercik już zdążył do niej dotrzeć. Zaczeka tam na mnie? Nie, pewnie będzie schodził - tak jest rozsądniej.
Kiedy osiągam ponownie to miejsce, gdzie kończy się nasza przygoda z Granią Jubileuszową, rozglądam się dookoła, ale nikogo nie widać. Myślę jednak, że jeśli nie będę się ociągał, to dopędzę mojego kumpla na zejściu.







Po początkowym odcinku skalnym, miejscami wymagającym wspinaczki (bardziej adekwatne byłoby słowo "zspinaczki", gdyby istniało), teren staje się zupełnie łatwy, a towarzystwa dotrzymują kozie rodziny.

Franz napisał(a):Daję sobie kilka chwil na wytchnienie i podziwianie widoków, po czym zawracam w kierunku przełęczy.

Też bym sobie dała ,
nie wiem czy więcej na wytchnienie, czy na podziwianie .

mysza73 napisał(a):

Franz napisał(a):Daję sobie kilka chwil na wytchnienie i podziwianie widoków, po czym zawracam w kierunku przełęczy.

Też bym sobie dała ,
nie wiem czy więcej na wytchnienie, czy na podziwianie .

Może wytchnienie od podziwiania......bo się aż w głowie od tego kręci

Te rdzawe wtręty na pierwszym " obrazie " - fascynujące !

Ale gdzieś tam w głębi wczuwam się w los Bercika ...

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Te rdzawe wtręty na pierwszym " obrazie " - fascynujące !

Oj taaak ... piękna fotka.

... i spotkanie z kozicami ... super !

pozdrawiam.

mysza73 napisał(a):Też bym sobie dała ,
nie wiem czy więcej na wytchnienie, czy na podziwianie .

Nie mogłem sobie na zbyt wiele pozwolić. Nie chciałem, żeby Bercik zbyt długo musiał na mnie przy aucie czekać. Ale coś tam z tego czasu dla siebie uszczknąłem.

CROberto napisał(a):Może wytchnienie od podziwiania......bo się aż w głowie od tego kręci

Czyli - najlepiej zamknąć oczy...

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Ale gdzieś tam w głębi wczuwam się w los Bercika ...

Ja też. Dlatego pędziłem bez wytchnienia. Bardzo nie lubię, kiedy ktoś musi na mnie czekać.

mariusz-w napisał(a):

plavac napisał(a):Te rdzawe wtręty na pierwszym " obrazie " - fascynujące !

Oj taaak ... piękna fotka.

Też ją lubię - jeszcze dodatkowo ten kosmyk obłoków...

Pozdrawiam,
Wojtek

Garmisch-Partenkirchen coraz bliżej...

Ga-Pa coraz bliżej - ale gdzie Bercik !?

plavac napisał(a):Ga-Pa coraz bliżej - ale gdzie Bercik !?

No właśnie. Gnam na złamanie karku, zeby go dopędzić, zanim dojdzie do samochodu. Jak już wiesz, nie lubię, kiedy ktoś musi na mnie czekać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Osiągam dno bocznej dolinki. Ale to jeszcze nie jest Piekielna Dolina - do niej docieram po krótkiej chwili. Tym razem pionowe ściany kanionu mogę zobaczyć z góry, a za zakrętem ukazuje się ten mostek, na który zadzieraliśmy wzrok z dna Höllental.









Jeszcze kilkadziesiąt metrów i wchodzę na niego.

Teraz mogę spojrzeć z góry w wąską gardziel Piekielnego Kanionu. Warunki oświetleniowe są kiepskie, a ja nie mam czasu na dłuższe celebracje, w związku z czym fotki wychodzą raczej kiepsko. Szkoda, ale w tej chwili najważniejsze dla mnie jest dopędzić mojego kumpla, zanim dotrze na parking. Myślałem, że uda mi się to już na
tym odcinku, ale skoro nie, to muszę tym bardziej wyciągać nogi. Chyba, że... ale odpędzam niepokojącą myśl, która zaczyna pukać stopniowo coraz bardziej natarczywie...











Schodzę stromo na samo dno kanionu, gdzie zamykam dwudniową pętlę. Końcówka trasy już identyczna z pierwszymi krokami z wczoraj. Pot zlewa mnie już całego, ale nie zwalniam tempa. Zostawiam góry za plecami, by wreszcie dotrzeć na parking. Przy wozie Bercika nie ma. Rozglądam się wokół - może siadł gdzieś sobie w pobliżu.

Niestety... nie ma go. Natarczywa myśl z ostanich minut, kwadransów triumfuje. Bercik nie zszedł jeszcze z gór. A że od samej przełęczy nasza trasa pokrywała się w całości, oznacza to, że musi mieć przed sobą jeszcze kawał drogi.

Spoglądam na zegarek - minęła dwudziesta...

Uprzejmie się uprasza o nie denerwowanie mnie....

Aguha napisał(a):Uprzejmie się uprasza o nie denerwowanie mnie....

To samo wtedy powiedziałem do Bercika. Tyle, że on mnie nie mógł słyszeć...

Pozdrawiam,
Wojtek