Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Minęły trzy godziny od wyjścia ze schroniska. Znane dotąd krajobrazy po wschodniej stronie zostały za mną. Przede mną zupełnie nowy świat.









Spoglądam na mój planowany... hmm... ewentualny... cel...
Cholera, wysoko. No, może spróbuję przynajmniej podejść i rzucić na niego okiem z bliska...



A na razie cieszę oczy widokami gór, na które nie zamierzałem wchodzić.

Franz napisał(a):Cholera, wysoko. No, może spróbuję przynajmniej podejść i rzucić na niego okiem z bliska...

Poczekam, aż podejdziesz i rzucisz okiem... pewnie z baaardzo bliska

Roxi napisał(a):Poczekam, aż podejdziesz i rzucisz okiem... pewnie z baaardzo bliska

Nie czekaj na przełęczy, bo zmarzniesz. Chodź ze mną.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Roxi napisał(a):Poczekam, aż podejdziesz i rzucisz okiem... pewnie z baaardzo bliska

Nie czekaj na przełęczy, bo zmarzniesz. Chodź ze mną.

Wojtek dobrze radzi. Przytupywanie też na niewiele się zda !
Ruszamy, Wojtku.
Tylko pamiętaj - byle starczyło sił na powrót ...

plavac napisał(a):Ruszamy, Wojtku.

Rzekłeś.

plavac napisał(a):Tylko pamiętaj - byle starczyło sił na powrót ...

A powrót będzie dłuższy od drogi w górę - niezależnie od tego, jak daleko zabrnę.
Bo... nie mam już dziś noclegu w schronisku. Będę musiał zebrać resztę gratów i zejść w dolinę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Obniżam się nieco z przełęczy, próbując skracać drogę w stronę mojego szczytu. Kiedy jednak staję nad sporym kotłem, objętym - niczym kołnierzem - potężnym nawisem, muszę go grzecznie obejść dookoła.









Patrzę zazdrosnym okiem na zawijane ślady nart - ja sobie na rakietach w ten sposób zjechać nie mogę - ale wkrótce osiągam najniższy punkt na tym etapie. Teraz muszę się wspiąć na widoczną blisko przełączkę, nad którą wznosi się dalej Breiter Grieskogel.

Pięknie jest ...

... ale te "zimowe" odcinki wolałbym chyba czytać w lipcu ... bo jak za okno spojrzę, to nie mogę sobie wyobrazić tego duetu - słońce i śnieg.
U nas słonecznie w ostatnim miesiącu to ze 3 dni były max.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Pięknie jest ...

... ale te "zimowe" odcinki wolałbym chyba czytać w lipcu ...

To musisz sobie tych kilka dni odpuścić i zajrzeć tu za cztery miesiące.

mariusz-w napisał(a):U nas słonecznie w ostatnim miesiącu to ze 3 dni były max.

Ponoć najciemniejsza zima od wielu lat.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na przełączkę pod turnią Leschhorn prowadzą wydeptane nartami zakosy. Częściowo z nich korzystam, czasem jednak skracam sobie, prąc prosto w górę. O ile narciarzom najwygodniej jest podchodzić skosami, to w przypadku rakiet powoduje to nieprzyjemne na dłuższą metę wygięcie stóp w kostkach.







Z tej pozycji całkiem ładnie się prezentuje mój pierwszy szczyt zdobyty wczoraj: Längentaler Weißkogel.



Zza bliskiej już przełączki wyłania się Breiter Grieskogel. Cztery i pół godziny od schroniska. Dam radę dopaść trzeci szczyt na tym wyjeździe?..







Ba! Gdybyż to był ten Leschhorn, to na pewno dałbym radę. Ale co z moją górą?
Nieźle wygląda. Jednak nie dość, że wysoka, to jeszcze nie da się iść najkrótszą drogą. Przede mną dolina...

Jestem już nieźle zmęczony a jeszcze to słońce ! Pot zalewa oczy !
Jest pięknie - powinienem już poczuć spełnienie dnia - czas zawrócić - droga powrotna daleka ...
Więc co nie pozwala się zatrzymać ? Skąd ten upór by dojść na szczyt ?

Tak sobie do siebie mówię, Wojtku Do siebie ..

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Jestem już nieźle zmęczony a jeszcze to słońce ! Pot zalewa oczy !
Jest pięknie - powinienem już poczuć spełnienie dnia - czas zawrócić - droga powrotna daleka ...
Więc co nie pozwala się zatrzymać ? Skąd ten upór by dojść na szczyt ?

Tak sobie do siebie mówię, Wojtku Do siebie ..

Prawie.

Sam byłem zdziwiony, że jeszcze zmęczenia - mimo przepełnionego poprzedniego dnia - aż tak bardzo nie odczuwałem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dolina spora. Widać podążających w górę ludzi.
Powinienem tam zejść i pójść ich śladem. Ale to znaczna strata wysokości. W zasadzie wyklucza możliwość dotarcia na szczyt - nie dam rady...

To może spróbowałbym obejść szerokim łukiem tę dolinę? Tędy nikt nie chodzi, ale może czas to zmienić...





Ruszam trawersem ponad doliną. Zostawiam w śniegu pionierskie ślady. Najpierw jest zupełnie przyzwoicie. Potem...
Niestety, potem zbocze staje się bardzo strome. Teraz już wiem, dlaczego tędy nikt nie chodzi. Zawrócić?... Czyli - poddać się... Nędza.

Chowam aparat głęboko - jeśli polecę, to przynajmniej zdjęcia zostaną. Zaczynam bardzo ostrożne zmagania ze stokiem. Śnieg jest twardy i rakiety ledwo się utrzymują na nim. Mocno wygięte stopy w kostkach wymyślają mi w najgorszych słowach. A ja stawiam kolejny krok...
Silnie zapierając się kijkami, starając się wbijać ząbkami rakiet w śnieg, powoli - cholernie powoli - stawiam kolejne kroki...

Teraz to już rzeczywiście pot zalewa mi oczy...







W końcu - jest! Zbocze się kładzie i wreszcie jest łatwiej. Moje biedne kostki - mam dla was dobrą wiadomość. Uff...

Widok śladów na śniegu pozwala wierzyć, że teraz już będzie znacznie łatwiej.





A w dali przyciąga wzrok Dziki Szczyt - Wildspitze. Piękny! Muszę się kiedyś na niego wybrać.

Oznajmiam uroczyście, że odmawiam zajmowania się Twoimi kostkami ....

Oraz pozdrawiam

plavac napisał(a):Oznajmiam uroczyście, że odmawiam zajmowania się Twoimi kostkami ....

W tej sytuacji muszę się poważnie zastanowić nad przebiegiem drogi powrotnej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Teraz idę wprost na mój szczyt. Mój?.. No tak, jest już na tyle blisko, że rośnie we mnie nadzieja na to, że jednak uda mi się go zdobyć. Zwłaszcza, że najbliższy odcinek drogi tylko nieznacznie się wznosi, a potem lekko opada do miejsca, gdzie z lewej dochodzą ślady z doliny.
Prawdopodobnie w drodze powrotnej tędy będę schodził, by nie kusić losu po raz drugi. Zresztą, zobaczymy.