Alpejskie wędrówki i wspinaczki

darek1 napisał(a):Nie obawisz się Franz lawin. Przecież Ty je prowokujesz góry.

Od trzeciego stopnia wzwyż lawiny w określonej sytuacji moąa schodzić samoistnie. Przy dwójce trzeba je sprowokować. No cóż, staram się tego nie robić. Jak na razie - udaje mi się to.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Ale co jest złego w piwie na słonecznym tarasie

Kufelek w cenie 3,50. W przypadku noclegu w schronisku pozwalam sobie na dwa do trzech piwek. Wiesz, ile by mnie kosztowało całe popołudnie?

Rany Julek Tego nie wziąłem pod uwagę - prawdziwe tąpnięcie w budżecie

Franz napisał(a):P.S.
Jak się udał wypad z rakietami?

Cudownie i beznadziejnie Kontakt z górami, lisy i sarny, zero człowieka na trasie ( oprócz towarzyszy wyprawy ) - i zero widoczności ... Trzy wyjścia , trzy razy chmury, śnieg i mgła. Jak widzę jakie kolory widziały Twoje rakiety, to mnie skręca ! Niech będzie - z zachwytu

Pozdrawiam !

plavac napisał(a):Rany Julek Tego nie wziąłem pod uwagę - prawdziwe tąpnięcie w budżecie

Tylko dlatego wychodzę w góry zamiast siedzieć w schrobnisku.

plavac napisał(a):Cudownie i beznadziejnie Kontakt z górami, lisy i sarny, zero człowieka na trasie ( oprócz towarzyszy wyprawy ) - i zero widoczności ... Trzy wyjścia , trzy razy chmury, śnieg i mgła. Jak widzę jakie kolory widziały Twoje rakiety, to mnie skręca ! Niech będzie - z zachwytu

Szkoda braku widoczności, ale bliski kontakt z naturą jest wartością samą w sobie.

A moje rakiety... wiesz, brałem pod uwagę prognozy, wybierając ten, a nie inny, termin. Zresztą, jak się okaże, prognozy też potrafią zawieść...

Pozdrawiam,
Wojtek

Powoli, ale systematycznie zdobywam wysokość. Pstrykam fotkę ze zbliżeniem na Hoher Seeblaskogel - to ten najdalszy. Czy uda mi się wejść na niego? Coraz bardziej bym chciał, ale dzień ma niewiele ponad dwanaście godzin, zatem zostało mi już mało czasu.



Sponad grani za mną zaczynają wystawać już szczyty. Na pierwszej fotce Hinterer Brunnenkogel i Bachfallenkopf, na kolejnej oprócz tego ostatniego pokazał się już mój dziś zdobyty Längentaler Weißer Kogel. Tam byłem. Wpatruję się w niego dłuższą chwilę, próbując uspokoić oddech i bicie serca.





Spotykam zjeżdżających z góry dwóch narciarzy.

- A ty dokąd? Chyba nie na szczyt o tej porze?!
- Niee... ja tylko tak, w górę... trochę spaceru... dla zdrowia...







Ponad skalnymi zerwami nieskalane białe połacie, na których słońce powoli odkłada coraz głębsze cienie.





Wdrapuję się na górne piętro dolinki. Minęła szesnasta. Serce wali jak młotem.
Zatrzymuję się i długo spoglądam na białe olbrzymy...

Franz napisał(a):Zatrzymuję się i długo spoglądam na białe olbrzymy...

Pięknie się prezentują.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Pięknie się prezentują.

I czekają spokojnie, aż złapię oddech.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na góry i morze mogę patrzyć bez końca...

FUX napisał(a):Na góry i morze mogę patrzyć bez końca...

Mam nadzieję, że nie umknęła Ci ta półeczka wycięta w skale.

Pozdrawiam,
Wojtek

Doprecyzuj, gdyż za dużo bodźców...

FUX napisał(a):Doprecyzuj, gdyż za dużo bodźców...

Pod tym linkiem znajdziesz ten najsłynniejszy fragment szosy na Maderze.

Pozdrawiam,
Wojtek

A teraz jasne; myślałem, że chodzi Ci o „coś" na jednym zboczu.
Taka droga, lecz dziebko szersza i czynna jest we Włoszech między Paluzza a Kotschach w Austrii.

http://goo.gl/maps/wAqaN

FUX napisał(a):Taka droga, lecz dziebko szersza i czynna jest we Włoszech między Paluzza a Kotschach w Austrii.

Jest niezła. Przejeżdżałem nią.
Na pewnym fragmencie świstak zasuwał przed moim autem - niczym kura, która biegnie przed siebie, zamiast uskoczyć w bok.

Pozdrawiam,
Wojtek

Skitury to piękna rzecz, trochę jednak kosztowna.
Ale esy floresy wykręcili piękne !

Ciekaw jestem niezmiernie, czy owi skiturowcy opowiadali w hutte innym o "Wojtku, co się lawinom nie kłaniał ... "

Niemniej pozdrawiam

plavac napisał(a):Skitury to piękna rzecz, trochę jednak kosztowna.
Ale esy floresy wykręcili piękne !

Gdybym był młodszy, rozpocząłbym przygodę z nimi. Teraz już trochę się obawiam o moje stare kości.

plavac napisał(a):Ciekaw jestem niezmiernie, czy owi skiturowcy opowiadali w hutte innym o "Wojtku, co się lawinom nie kłaniał ... "

Zdarzało mi się kilka razy, że budziłem żywe zainteresowanie w schroniskach.
W tej chwili przychodzi mi na myśl opisane już w Skalnych Twierdzach dotarcie po zmroku do schroniska Vaiolet. W minionym roku, po rozstaniu z Gosią i Mariuszem, również doczłapałem do tegoż schroniska, dla odmiany z dołu. Ale tym razem tylko ciekawe spojrzenia szły w moim kierunku. A wtedy wszyscy w schronisku wiedzieli o nikłym światełku lawirującym pomiędzy rozpadlinami podczas schodzenia z przełęczy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Krzyż na szczycie jest już dosyć dobrze widoczny, ale to jeszcze kawał drogi. Zrobiło się tak gorąco, że muszę ściągnąć z siebie zewnętrzne spodnie i zostaję wyłącznie w polarowych, którym i tak podwijam nogawki.









Jednak cienie na stokach powoli się wydłużają, a słońce szybko zbliża się do grani, by się za nimi schować. Gdybym potrafił utrzymać narzucone na początku tempo, to chyba bym zdążył na szczyt. Jednak tempo coraz bardziej spada...