Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

Z jakiejś relacji pamiętam, że jest tam jakiś bar, gdzie się płaciło gościowi kilka euro za dobe za parking...

DarCro napisał(a):Z jakiejś relacji pamiętam, że jest tam jakiś bar, gdzie się płaciło gościowi kilka euro za dobe za parking...

KOL napisał o tym na przykład tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na zakurzonej tylnej szybie mam wymalowane jakieś literki, ale chyba nie jest to coś w rodzaju "beni yika", co swego czasu przeczytałem na mocno przykurzonym samochodzie w Turcji, a co znaczy: 'umyj mnie". Nie ścieram ich, a niech sobie jeżdżą ze mną! Jako, że wyraźnie nadeszła pora popołudniowej kawy, musiałbym sobie znaleźć jakieś zacienione miejsce. Nawet widzę takie - nieopodal rośnie potężne drzewo oliwkowe, pod które da się zjechać samochodem z drogi.

Przy kawce studiuję mapy i przewodniki - trzeba ustalić dalszą marszrutę - i wtedy idące z dołu trzy kobiety zbaczają w moją stronę. Pozdrawiamy się, po czym panie zagadują do mnie z wyraźną ciekawością w oczach. Z wszystkich języków, w jakich moglibyśmy próbować się dogadać, panie znały... albański, a że były trzy, to miałem trzy razy albański. Zbyt wiele informacji nie udaje nam się zatem wymienić, ale pada również pytanie, czy interesuje mnie kale oraz czy jestem sam. Zgodnie z prawdą na pierwsze pytanie odpowiadam przecząco, na drugie twierdząco, co jednak żadnymi propozycjami nie skutkuje.





W drodze powrotnej próbuję sobie skrócić wprost na Szkodrę, co po paru kilometrach szutrów kończy się utknięciem nad szerokim korytem rzeki Kir. Zasięgam języka - muszę trochę wrócić i znaleźć most powyżej. Jakoś udaje mi się znaleźć zaproponowany wariant i wkrótce ląduję w Szkodrze.

Na wjeździe spotykam mercedesa wyposażonego w bardzo wygodną kanapę. Może jeszcze trzeba by konstrukcję nieco zmodyfikować, gdyż usytuowana jest tyłem do kierunku jazdy, a drobne problemy może stwarzać dostanie się do niej, jako że zamontowana jest na dachu samochodu. Przejeżdżam przez miasto i tuż przed twierdzą na wzgórzu skręcam w boczne uliczki. Ciekawie się stąd prezentują mury na stromym stoku, ale nie dla tego widoku tu się kieruję. Wręcz przeciwnie, do przyjazdu w to miejsce skłonił mnie właśnie widok z twierdzy, którą odwiedziłem dwa dni wcześniej.

Franz napisał(a):Na zakurzonej tylnej szybie mam wymalowane jakieś literki, ale chyba nie jest to coś w rodzaju "beni yika", co swego czasu przeczytałem na mocno przykurzonym samochodzie w Turcji, a co znaczy: 'umyj mnie".

A za mną wołali "lavazh" (myjnia), nie zdając sobie sprawy, że ja auto myję tak często jak łopatę.

Franz napisał(a): Zbyt wiele informacji nie udaje nam się zatem wymienić, ale pada również pytanie, czy interesuje mnie kale oraz czy jestem sam. Zgodnie z prawdą na pierwsze pytanie odpowiadam przecząco, na drugie twierdząco, co jednak żadnymi propozycjami nie skutkuje.

Bo nie trzeba było mówić, że interesuje Cię kale, ale, że interesuje cię dalsza rozmowa z paniami.

DarCro napisał(a):A za mną wołali "lavazh" (myjnia), nie zdając sobie sprawy, że ja auto myję tak często jak łopatę.

To ja ze dwa do trzech razy w roku na myjnię zajadę.

DarCro napisał(a):Bo nie trzeba było mówić, że interesuje Cię kale, ale, że interesuje cię dalsza rozmowa z paniami.

W zasadzie wtedy interesował mnie głównie spokój.

Pozdrawiam,
Wojtek

Był to widok na zupełnie samotnie stojący pośród zielonych łąk, atrakcyjnie wyglądający meczet. Parkuję tuż przy nim i podchodzę bliżej. Nie od początku tkwił tu taki samotny. Niegdyś tętniło tu życie starej Szkodry, jednak po kolejnym trzęsieniu ziemi, kiedy rzeka Drin zmieniła koryto i systematycznie zaczęła zalewać ten teren, miasto się wycofało na okoliczne zbocza, pozostawiając osamotniony meczet.

Noszącą nazwę - od ówczesnego pokrycia kopuł - Ołowianego Meczetu świątynię ufundował Mehmet Buszatli, pasza Szkodry, będący u szczytu potęgi. Władał praktycznie niezależnie od sułtańskiej woli olbrzymią połacią północnej Albanii. Po jego śmierci i licznych perturbacjach potęgę tego rejonu utrzymywali jego synowie - najpierw Mustafa, a kiedy został otruty na rozkaz sułtana, znowu wbrew woli nominalnego zaledwie zwierzchnika z dalekiego Stambułu, władzę przejął Mehmed Młodszy, zwany też Czarnym (Kara Mehmed), wspomagany zarówno przez mieszkańców Szkodry, jak i przez górali z Mirdity, idący w ślady Skanderbega.









Obchodzę budowlę dookoła, zaglądam przez szpary na dziedziniec okolony łukami wspartymi na kolumnach, pokrytymi szeregiem niewielkich kopuł, podczas, gdy sam meczet zwieńczony jest jedną wielką kopułą - wyraźny wpływ architektury osmańskiej. Szkoda, że nie da się wejść do środka...

Fajna bryła...

DarCro napisał(a):Fajna bryła...

Wpadł mi w oko z twierdzy. Też go widziałeś.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak, oczywiście kojarzę.
Nie miałem wtedy czasu tam zaglądnąć.

DarCro napisał(a):Tak, oczywiście kojarzę.
Nie miałem wtedy czasu tam zaglądnąć.

Ja wtedy też już się spieszyłem w Góry Przeklęte.
Ale zaintrygował mnie ten stojący pośród zieleni łąk meczet.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wyjeżdżam ze Szkodry w kierunku południowym. Po około czterdziestu kilometrach skręcam z szosy w lewo, obierając kurs na widoczne ponad miastem mury twierdzy. Nie od razu trafiam na właściwą drogę - najpierw zawracam z prawego wariantu, później z lewego, wreszcie łapię drogę, która wyraźnie się wznosi w stronę wzgórza.

Droga mocno wyboista - leżą świeżo wysypane duże kamienie, kilka grupek ludzi je obstukuje, starając się je zmniejszyć, krążą wywrotki w obie strony. Kiedy droga zaczyna się obniżać, zasięgam języka. Tak, dobrze jadę, to jest kierunek na kalaje. Po chwili droga robi się lepsza, bo polna; zakręt i ładuję się pod same mury twierdzy Lezhe.

Zamykam samochód i podchodzę do żelaznej kraty, broniącej wejścia.

Miejsce w cieniu dla autka się znalazło nawet ...

Widziałem tę twierdzę z drogi chyba.