Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

Podążając tą półką, wyszukuję wzrokiem miejsca do przeniesienia się na wyższe piętro. Jest! To będzie chyba to. Bez trudności wspinam się na wyższy parapet i znów trawersuję grań w kierunku wierzchołka. Przy kolejnej dogodnej okazji wdrapuję się ponownie na grań. Poszło gładko – żeby tylko odnaleźć te miejsca w drodze powrotnej.

W lewo rozciągają się pochyłe pola śnieżne, a ja staram się wspinać po skale, by w miarę możliwości unikać kontaktu z mokrą, rozmiękłą pulpą. Nadal nie zwalniam tempa, zwłaszcza że chmury zaczynają przybierać ciemniejsze odcienie. Jeszcze trochę skalnej wspinaczki, ale coraz częściej muszę pakować się w śnieg. Krzyż na szczycie coraz bliżej i w końcu staję przy nim. W tym momencie po niebie przetacza się pierwszy grzmot.

Grzmot koło krzyża...
W tej relacji też nerwowo...

DarCro napisał(a):Grzmot koło krzyża...
W tej relacji też nerwowo...

A gdzież pod lepszą opiekę mógłbym się uciec?...


Pozdrawiam,
Wojtek

Masz rację: metalowy wierzchołek na szczycie zapewni Ci szybki transport w bezpieczne miejsce ostatecznego spoczynku.

DarCro napisał(a):Masz rację: metalowy wierzchołek na szczycie zapewni Ci szybki transport w bezpieczne miejsce ostatecznego spoczynku.

Błyskawiczne rozszczepienie duszy i ciała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Czyli – zdążyłem dotrzeć. Ciekawe, czy zdążę stąd uciec?

Wokół coraz więcej burych chmur, tylko Maja e Jezerces – mimo, iż najwyższa – wciąż jeszcze z błękitem ponad wierzchołkiem. Uwieczniam się na szczycie, wpisuję się do księgi – to drugi wpis w tym roku; poprzedni, sprzed czterech dni, należy do jakichś Węgrów. W którymś przewodniku się doczytałem, jakoby Maja e Jezerces była najwyższym szczytem Albanii. Autor zupełnie pominął Korab na granicy z Macedonią. Na tym najwyższym szczycie Albanii i Macedonii byłem w poprzednim roku, teraz przyszła kolej na najwyższą Przeklętą Górę. Trzeba przyznać – jest tu piękniej niż na Korabiu. Jeszcze kilka fotek na różne strony świata i nie ma co dłużej czasu marnować, tylko trzeba odtrąbić odwrót.

Hurrra! Udało mi się wejść!

DarCro napisał(a):Hurrra! Udało mi się wejść!

Gratuluję!

Pozdrawiam,
Wojtek

W zejściu wykorzystuję dla odmiany pola śnieżne, starając się ograniczyć do minimum kontakt ze skałą. Asekuruję się czekanem i to zupełnie wystarcza. Bez większych problemów odszukuję właściwe miejsca do obniżania się na kolejne półki – raz tylko muszę się kilka metrów cofnąć. Ostrożnie stawiam stopy, sprawdzając każdy stopień. Byle tylko któryś mi się nie wykruszył. Łapię mocno każdy chwyt i kiedy przestawiam niżej nogę, czuję nagle, że godny zaufania do tej pory chwyt, zaczyna się odłamywać. Momentalnie stawiam stopę, w ułamku sekundy testując nowy stopień i błyskawicznie sięgam po inny chwyt. Uff, zdążyłem… To był nieprzyjemny moment. Telefon nie łapie tu zasięgu i gdyby mi się cokolwiek przydarzyło… może za kilka dni ktoś by tędy szedł i mnie znalazł?..

Dalej już bez niespodzianek dosyć szybko docieram do głównej szczerbiny w grani. Mały dylemat – wspinać się znów ostro w górę, by obejść to strome pole śnieżne? Czuję już trochę zmęczenie, a czas płynie nieubłaganie. Taksuję wzrokiem strome stoki kotła – może wytrzymają? Kolejny, chociaż daleki grzmot pomaga w podjęciu decyzji. Wkraczam ostrożnie na brudno białą, mocno pochyłą, śliską połać. W lewej ręce wyciągnięty na całą długość kijek, w prawej czekan. Lewą staram się zmniejszyć obciążenie stóp, prawą z łatwością wbijam czekan w mokrą pulpę – jeśli pojadę, mam jakieś szanse? Hmm… lepiej jednak nie pojechać.













Krok za krokiem, ostrożnie, ale nie nazbyt powoli, lekko się obniżając, celuję w wypłaszczenie, będące bezpiecznym azylem. Dusza przeskakuje z ramienia na ramię, to trzymając się z dala od czeluści kotła, to znów doń zaglądając. Parę razy śnieg poddaje się zanadto i noga ląduje na lewo i poniżej zamierzonego traktu, ale za każdym razem opanowuję ślizg i kontynuuję marsz. Czego z daleka nie widziałem, to że najbardziej stromy fragment został mi na sam koniec. Wybawienie tak blisko, a stok coraz bardziej stromy. Mimo, iż schodzę, strużki potu ściekają mi po skroniach. Jeszcze kilka kroków, już widać tu i ówdzie wystające głazy – gdybym nagle ruszył w dół, może dałbym radę za któryś złapać?..

Ostatnie kroki i olbrzymia ulga – udało się! Niebezpieczny stok został za mną. Uff… Dalej już powinno być bez problemów. I rzeczywiście, jedyny problem wyniknął, gdy się zapędziłem zanadto w lewo. No cóż, lekkie podejście w górę i nakierowuję się we właściwą stronę. Pamiętając o skałach i szczelinach brzeżnych, których należy unikać, ścinam trasę przez śnieżne pola, wydłużając kroki ślizgami. Pojawia się coraz więcej głazów, warstwa śniegu stopniowo traci grubość i coraz częściej stąpam już po piarżystym zboczu. Omijam dobrze widoczne zapadliska krasowe i szybko docieram do zielonej rampy. Pułap chmur się obniżył i nie widzę już zdobytego szczytu. Jak to dobrze, że zdążyłem przed pogorszeniem pogody – zarówno wejść na szczyt, jak i osiągnąć bezpieczne rejony. Nawet grzmoty ustały i można z optymizmem patrzeć w najbliższą przyszłość. Najgorsze, co może mi grozić, to powrót po zmroku. Niewielki problem.

Franz napisał(a): Najgorsze, co może mi grozić, to powrót po zmroku. Niewielki problem.

Ja się na to nie piszę!

DarCro napisał(a):

Franz napisał(a): Najgorsze, co może mi grozić, to powrót po zmroku. Niewielki problem.

Ja się na to nie piszę!

Zawsze możesz tu zanocować. Zwłaszcza, jeśli masz ze sobą namiot.

Pozdrawiam,
Wojtek

Lawirując pomiędzy kolejnymi nieckami i wybrzuszeniami, staram się utrzymywać kierunek na dwie zielone kotliny ze zrujnowanymi szałasami pasterskimi. Kiedy docieram na pierwszą z nich, tę wyżej położoną, rozkładam się z piknikiem. Niestety, wiadomość o pikniku rozchodzi się szybko i wkrótce mam liczne towarzystwo. Chmary much i meszek atakują mnie z każdej strony. Początkowo próbuję je jakoś odganiać, ale setki owadów niewiele sobie z tego robią - włażą wszędzie, wciskają się także do uszu, oczu, nosa… Nie mam najmniejszych szans. Porywam plecak i prawie biegiem, trzymając nadgryzioną bułkę w dłoni, uciekam stamtąd. Celuję w wypatrzoną rano ścieżkę, podnoszącą się skośnie ponad niższą kotliną. Nią w górę, dojadając po drodze, wychodzę na grzbiet.

Jak nie psy, to muchy...

A niedźwiadek też Cię kiedyś pogonił?

DarCro napisał(a):A niedźwiadek też Cię kiedyś pogonił?

Rzuć sobie okiem tutaj.

DarCro napisał(a):Jak nie psy, to muchy...

Tam też na najbliższej wycieczce towarzyszyć mi będą psy - oprócz cywila, również psy ogólno-wojskowe.

Pozdrawiam,
Wojtek