Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

W ten sposób osiągam szeroką rampę i skręcam ostro w prawo. Po chwili rampa wybrzusza się znacznie i nie jestem pewien, czy lepiej kierować się w lewo, na widoczne powyżej pola śniegu, czy próbować obejść ją z prawej strony. Jednak w prawo teren zaczyna przybierać coraz bardziej pionowy charakter, więc muszę się pogodzić z mokrym śniegiem. Najpierw wypełnia on tylko dna urywających się spod stóp uskoków i zapadlisk, ale wkrótce nie mam już wielkiego wyboru. Jeszcze próbuję się wciskać w wytopioną szczelinę pomiędzy skałą, a białą połacią, ale po chwili docieram do prawie pionowej ściany, na którą muszę się wdrapać, jako że ostro zakończony śnieżny kołnierz zagląda mi wprost w oczy. Trochę ekwilibrystki i udaje się – wychodzę szczęśliwie ze szczeliny brzeżnej. Muszę pamiętać, by w drodze powrotnej nie zapchać się w to miejsce.

Podziwiam, że po takim czasie pamietasz różne detale odnośnie szlaku.

DarCro napisał(a):Podziwiam, że po takim czasie pamietasz różne detale odnośnie szlaku.

Niestety, nie zasłużyłem na Twój podziw...
Nagrywałem szczegóły wędrówki podczas końcówki trasy. Wystarczyło, ze pamiętałem ostatnie trzynaście godzin...

Pozdrawiam,
Wojtek

Na dyktafon nagrywałeś?

DarCro napisał(a):Na dyktafon nagrywałeś?

Na urządzenie, które swego czasu zakupiłem pod nazwą "empetrójka".
Niestety, moja pamięć już teraz kiepska jest...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tym bardziej podziwiam, że Ci się chciało!

DarCro napisał(a):Tym bardziej podziwiam, że Ci się chciało!

Kiedy mam czas, nagrywam przy kawie, piwku, przy stoliku lub w śpiworze. W taki dzień, jak ten, kiedy wędrówka trwa od świtu do nocy, staram się nagrywać na łatwiejszych odcinkach trasy.

Na tym nagraniu słychać chrzęst żwiru pod nogami oraz mój zdyszany, zmęczony głos...

Pozdrawiam,
Wojtek

Na niebie coraz więcej chmur, niektóre zaczynają zahaczać o wierzchołki gór. Trochę mnie to niepokoi – nie chciałbym tędy wracać w zerowej widoczności. Ba! Chciałbym przede wszystkim w ogóle dotrzeć na szczyt, póki go jeszcze widzę. Wiem o półkach tuż poniżej grani, że trzeba w odpowiednim momencie przesiąść się z jednaj na kolejną, a jak tu znaleźć odpowiedni moment, jeśli chmury wszystko szczelnie otulą?.. Na razie jednak nad tym najwyższym szczytem północnej Albanii panuje jeszcze błękit – oby jak najdłużej. Tymczasem podchodzę dosyć stromo po śnieżnych polach, skręcając szerokim łukiem w lewo, aż docieram na skraj kotła, oddzielającego mnie od głównej grani. Głęboki, stromy, zupełnie wypełniony śniegiem. Powinienem go przetrawersować w kierunku widocznej szczerbiny, ale… Stromy śnieg absolutnie nie wzbudza we mnie zaufania. Zadzieram głowę w górę – tuż pod boczną granią odsłaniają się gołe skały, które wyglądają bardziej zachęcająco. Decyduję się pójść w ich stronę. Zdaję sobie sprawę, że znów nadkładam drogi, więc nie zważając na ściekający z czoła pot, prę ostro w górę, tuż powyżej śniegów. Docieram ponad potężne białe pole i teraz trawersuję z dużą ostrożnością, gdyż skała okazuje się mniej przyjemna, niż to z dołu wyglądało. Jest krucha i łamliwa – muszę znacznie zwolnić tempo. A czas płynie…

Na trzecim od końca wejście do innego świata
Spacer w ciemnościach w takim terenie . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Na trzecim od końca wejście do innego świata
Spacer w ciemnościach w takim terenie . . .

Niektóre z tych dziur rzeczywiście prowadzą do podziemnego świata.

Pozdrawiam,
Wojtek

A wiesz, że od pierwszego dnia wiosny nie wolno na forum zamieszczać zdjęć ze śniegiem?

DarCro napisał(a):A wiesz, że od pierwszego dnia wiosny nie wolno na forum zamieszczać zdjęć ze śniegiem?

Serio? Jakieś ogłoszenie było?

Ja tej zimy prawie śniegu nie widziałem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Osiągam grań, potem znów się obniżam i powoli przemieszczam się ponad białym kotłem. Dotarłem znacznie powyżej szczerbiny w grani, będącej moim najbliższym celem i teraz lawirując pomiędzy skałą a niestabilnym drobnym piargiem, obniżam się w jej stronę. W końcu mi się to udaje i spoglądam za siebie – sporo drogi nadłożyłem, sporo czasu zmitrężyłem. Spoglądam w szczelinę – po północnej stronie też sporo chmur, ale widać jeszcze wierzchołki na granicy i dalej na terytorium Czarnogóry. Pozdrawiam znane mi z poprzedniej wizyty w Prokletijach Karanfile i już ruszam w dalszą drogę. Kruszyzna nadal spora, ale półki stosunkowo szerokie. Wspinam się na grań, a przy pionowym uskoku ląduję po jej południowej stronie.

Coś nam się chmurzy...

DarCro napisał(a):Coś nam się chmurzy...

No, niestety.
A do domu daleko. I coraz dalej...

Pozdrawiam,
Wojtek