Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

Myślałe, że tam żadnych znakowanych szlaków nie ma...

Franz napisał(a):Aktualnie prowadzę równolegle wiele bałkańskich relacji. Nazbierało się ich trochę.

Na Bałkany chętnie wracam, również wirtualnie za sprawą Twojej relacji. I za to bardzo Ci dziękuję. Czekam na kolejne opowieści i zdjęcia z gór które szczególnie mnie zauroczyły.

Ścieżka zagłębia się w las, a kopczyki co jakiś czas upewniają mnie o właściwym kierunku... Zamiast kierować się bardziej w prawo, w stronę przełęczy Qafa Pejes, podchodzę wprost pod ściany Maja e Harapit, a w końcu zaczyna mnie ściągać jeszcze bardziej w lewo.

To zapewne ścieżka prowadząca na przełęcz między m. Harapit i m. Stogut. Widziałem jej górny koniec, później, schodząc z q. Pejes, usiłowałem znaleźć jej początek powyżej linii bunkrów w dolinie. Chociaż ścieżka widnieje na wszystkich mapach, nie udało mi się go wypatrzyć. Z twojej relacji wynika, że ścieżka nie zarosła i da się nią przejść.

DarCro napisał(a):Myślałe, że tam żadnych znakowanych szlaków nie ma...

Jest już sporo znakowanych szlaków, ale też wiele szlaków zaznaczonych na mapach nie zostało jeszcze wyznakowanych. Wykaz takich map opublikował niedawno Melkart w swojej relacji.
Na niektórych znaki widać tylko idąc w górę. Zawsze trzeba mieć mapę i wiedzieć gdzie się idzie. Nie można liczyć na to, że pójdzie się od znaczka do znaczka tak jak w naszych Beskidach.
Nawet znając teren, idąc ponownie tym samym szlakiem czasem trzeba się wycofać bo sytuacja zmienia się po każdej zimie.
Pozdrawiam
Racibor

DarCro napisał(a):Myślałem, że tam żadnych znakowanych szlaków nie ma...

Czasy się zmieniają...

Racibor napisał(a):Na Bałkany chętnie wracam, również wirtualnie za sprawą Twojej relacji. I za to bardzo Ci dziękuję. Czekam na kolejne opowieści i zdjęcia z gór które szczególnie mnie zauroczyły.

To wkrótce znajdziesz Sołuńską Górę - domyślisz się, w którym wątku.
Nie wiem, czy byłeś na niej.

Racibor napisał(a):To zapewne ścieżka prowadząca na przełęcz między m. Harapit i m. Stogut.

Zgadza się.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):To wkrótce znajdziesz Sołuńską Górę - domyślisz się, w którym wątku.
Nie wiem, czy byłeś na niej.

Tamten wątek również śledzę.
W Mokrą Płaninę chciałbym pójść na kilka dni. Myślę że jest tego warta, więc ciągle odkładam na później bo brakuje czasu.
Na Twoim zdjęciu Magaro wygląda jeszcze ciekawiej niż ze zboczy po drugiej stronie drogi. Czekam na relację z Koraba. Tam też nie byłem ze wschodu. W 2007 r. pilnowano jeszcze tej strony granicznych gór.
Pozdrawiam

Racibor napisał(a):Czekam na relację z Koraba. Tam też nie byłem ze wschodu. W 2007 r. pilnowano jeszcze tej strony granicznych gór.

Zmienia się na lepsze.
Ja jeszcze musiałem załatwiać (czysta formalność) zezwolenie, a ponoć już w następnym roku zniesiono ten obowiązek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zmienia się na lepsze.
Ja jeszcze musiałem załatwiać (czysta formalność) zezwolenie, a ponoć już w następnym roku zniesiono ten obowiązek.

Rok wcześniej po albańskiej stronie nasłuchałem się opowieści, o tym, że zatrzymywano nawet pasterzy, którzy prowadzili owce ścieżką wzdłuż granicy, więc tak bardzo mnie na Koraba nie ciągnęło, I tak brakło urlopu na wszystko co chciałem zobaczyć. Szkoda mi Magaro bo było tak blisko. Ale to na trasie którą wraca się z południa Albanii, więc pewnie jeszcze będzie okazja żeby tam wejść.
Pozdrawiam
Racibor

Witam,

W temacie Jezerce itd. dla piechurów. Polecam „świeży” artykuł okraszony zdjęciami z mniej znanych (nie piechurom) miejsc Alp Albanii.
http://www.gazetagorska.pttk.pl/nr-20-zima-2014-85/
http://sklepcotg.pttk.pl/wydawnictwa/16 ... nr-81.html

No ale ja, osobiście pozostaje wiernie przy Twojej świetnej relacji i dyskusji.

Pozdrawiam

Racibor napisał(a):Rok wcześniej po albańskiej stronie nasłuchałem się opowieści, o tym, że zatrzymywano nawet pasterzy, którzy prowadzili owce ścieżką wzdłuż granicy, więc tak bardzo mnie na Koraba nie ciągnęło

Ja tam zetknąłem się z policją graniczną, która - jak na mój gust - była trochę nazbyt bezczelna.
A może tylko byli bardziej bezpośredni, niż dopuszcza to moja natura...

Melkart napisał(a):W temacie Jezerce itd. dla piechurów. Polecam „świeży” artykuł okraszony zdjęciami z mniej znanych (nie piechurom) miejsc Alp Albanii.

Widzę, że paru moich znajomych udziela się w tym wydawnictwie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodząc wyszukuję uważnie wszystkie ewentualne możliwości skrętu w planowanym kierunku, kilka razy podchodzę po kilkadziesiąt metrów potencjalnymi wariantami, zawsze jednak muszę wrócić do ścieżki. W efekcie przecinam ponownie wyschnięte koryto rzeki i dopiero tam dostrzegam właściwą drogę. Okazuje się, że należało trzymać się cały czas brzegu – jest tu zarówno droga, jak i wymalowany szlak. Spoglądam na zegarek – godzina straty. A że zdałem sobie też sprawę z tego, iż podany czas wejścia liczony jest od dna doliny, do którego musiałem dopiero dotrzeć - a co gorsza, na koniec całej trasy czeka mnie jeszcze powrót z niego do wozu – to oddala się perspektywa wyrobienia się z całą eskapadą przed zapadnięciem zmroku. Wiem, że tę trasę dzieli się zwykle na dwa dzienne odcinki, tym bardziej będę miał trudności z jej przejściem na jeden raz.

Teraz trzymam się znaków, które nie zostawiają wątpliwości co do przebiegu trasy i zbliżam się do podstawy stromego stoku, spadającego z przełęczy. Wkrótce zaczynam tę stromiznę odczuwać – najpierw na skroniach, po chwili już i do brwi ściekają mi pierwsze kropelki potu. Docieram pod potężną przewieszoną ścianę, poniżej której forsownym skosem zakręcam w lewo. Przez chwilę w cieniu ogromnego okapu, potem ponownie w słońcu wdrapuję się na małe żebro i nim w stronę przełęczy.

Tuż pod nią nachylenie nieco łagodnieje i dochodzę do rozstajów. Znaki prowadzą w lewo przez przełęcz do Fusa e Runices – doliny, która przecina granicę czarnogórską, przyjmując po drugiej stronie nazwę Ropojana. Zaś w prawo, lekkim skosem w górę po drobnym piargu odchodzi mało wyraźna ścieżka, która jest moja trasą.

Co tu dużo pisać: ładnie. Tylko nie zwalniaj, bo nie zdążysz na jeden raz!

DarCro napisał(a):Co tu dużo pisać: ładnie. Tylko nie zwalniaj, bo nie zdążysz na jeden raz!

Tak mówisz? A właśnie zacząłem się zastanawiać nad jakimś relaksem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ruszam nią i to już jest definitywne pożegnanie wymalowanych czerwono-białych pasów. Teraz będą mi towarzyszyć tylko tu i ówdzie usypane kamienne kopczyki.
Omijam strome wybrzuszenie grani i wychodzę za nim na kolejne siodło. Przecinam je i widzę pod sobą zieloną nieckę.

To Buni i Gropavet, dwie sąsiadujące ze sobą kotliny, rozdzielone niewielkim uskokiem. Zwykle w jednej z nich się nocuje, by móc cały następny dzień przeznaczyć na wejście na szczyt. No cóż, dla mnie to tylko jeden z etapów dzisiejszej wycieczki.