Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

Wchodzę główną bramą na pierwszy podwórzec. Już widać, że imponująco z dołu wyglądające mury kryją wewnątrz raczej niewiele. To już tylko ruiny, jednak kilka fragmentów wzrok przyciąga. Pierwsze kroki kieruję w prawo, do katedry św. Szczepana, zamienionej później na meczet sułtana Mehmeda Zdobywcy.
Przez mniejszą bramę wchodzę na kolejny dziedziniec.

Widać, że spora ta twierdza była.

Na twierdzę warto wejść dla samych widoków.

Vjetar napisał(a):Widać, że spora ta twierdza była.

Dobrze, że wygodne fotele przetrwały.

DarCro napisał(a):Na twierdzę warto wejść dla samych widoków.

Mnie się akurat widoczność psuła, co mnie martwiło zwłaszcza, że na następny dzień miałem w planie Góry Przeklęte...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przecinam najkrótszą drogą teren twierdzy aż do murów na południowym jej skraju. Widok ze wzgórza na okolicę, na okalające twierdzę rzeki - Kir, Drin, Bune - zatrzymuje mnie w tym miejscu na dłuższą chwilę.

Faktycznie - ciekawe widoki.
Pokażesz jeszcze jakieś zakamarki tej twierdzy?

Pozdrawiam

Vjetar napisał(a):Faktycznie - ciekawe widoki.
Pokażesz jeszcze jakieś zakamarki tej twierdzy?

Zakamarków, do których dałoby się wejść, nie ma tam zbyt wiele. Ale jeszcze postaram się w miarę efektownie fragmenty twierdzy pokazać.

Pozdrawiam,
Wojtek

W miarę możliwości próbuję się wychylać poza mury, by ująć ich wyniosłe kształty, koronujące strome wzgórze. Zgodnie z podaniem w ich fundamenty została wmurowana młoda kobieta, Rozafa. Podczas budowy mury nieustannie się waliły i trzeba było poświęcić ludzkie życie. Trzej bracia budowniczowie umówili się, że złożą w ofierze tę, która następnego dnia przyniesie im posiłek. Dwaj starsi ostrzegli swoje żony…

Uwzględniono prośbę Rozafy, zostawiając wysunięte poza mur jej pierś, rękę i nogę. Pierś, by mogła karmić niemowlę, rękę, by mogła je pogłaskać po głowie i nogę, by miała czym ruszać kołyskę z dzieckiem. Motyw wmurowanej w budowlę kobiety jest znany również w zupełnie innej części Bałkan, mianowicie w Rumunii. Tam w trakcie budowy cerkwi została poświęcona żona mistrza Manole.

Franz napisał(a): ... Podczas budowy mury nieustannie się waliły i trzeba było poświęcić ludzkie życie. Trzej bracia budowniczowie umówili się, że złożą w ofierze tę, która następnego dnia przyniesie im posiłek. Dwaj starsi ostrzegli swoje żony…

Uwzględniono prośbę Rozafy, zostawiając wysunięte poza mur jej pierś, rękę i nogę. Pierś, by mogła karmić niemowlę, rękę, by mogła je pogłaskać po głowie i nogę, by miała czym ruszać kołyskę z dzieckiem. ...

Nic bardziej mnie nie wprawia w stan "śmiechu" jak legendy.
Kobietę, na dodatek żonę, wmurowano. Już to widzę jak małżonek na to pozwala i skacze z radości.

Franz napisał(a):Uwzględniono prośbę Rozafy, zostawiając wysunięte poza mur jej pierś, rękę i nogę. Pierś, by mogła karmić niemowlę, rękę, by mogła je pogłaskać po głowie i nogę, by miała czym ruszać kołyskę z dzieckiem. ...

Brrrrrrrrr...

woka napisał(a):Nic bardziej mnie nie wprawia w stan "śmiechu" jak legendy.
Kobietę, na dodatek żonę, wmurowano. Już to widzę jak małżonek na to pozwala i skacze z radości.

Znam takich co by jeszcze dopłacili...

woka napisał(a):Nic bardziej mnie nie wprawia w stan "śmiechu" jak legendy.
Kobietę, na dodatek żonę, wmurowano. Już to widzę jak małżonek na to pozwala i skacze z radości.

O radości w tej legendzie mowy nie ma. Raczej rozpacz. Nic też nie wiadomo, jak się zachował młody wdowiec, kiedy się dowiedział o przekręcie - czy swoistej niedyskrecji - swoich braci.

Jestem przekonany, że przez kilka stuleci znalazło się wielu ludzi, którzy tę legendę traktowali jak przekaz historyczny. Ale taka już jest ludzka natura, ze łatwo wierzy w różne wymyślone historie. Wiara uzupełnia na swój sposób braki w wiedzy, nawet kiedy przeczy logicznemu rozumowaniu.

Vjetar napisał(a):Brrrrrrrrr...

Mnie intryguje, w jak bardzo od siebie oddalonych lokalizacjach można ten motyw spotkać...

DarCro napisał(a):

woka napisał(a):Już to widzę jak małżonek na to pozwala i skacze z radości.

Znam takich co by jeszcze dopłacili...

No tak, o tym nie pomyślałem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Twierdzy znany nam obecnie kształt nadali Wenecjanie, którzy rywalizowali o ten rejon z Serbami, Turkami oraz księstwami albańskimi, przy czym słowo „księstwo” użyte jest tutaj trochę na wyrost. Niemniej, pierwsze umocnienia zbudowały plemiona iliryjskie, których spadkobiercami są dzisiejsi Albańczycy. Były szanse nawet na utworzenie pewnego rodzaju państwowości przez plemię Labeatów, którzy jednak ulegli Rzymianom w II wieku p.n.e. Szkodra przez wiele stuleci pozostawała najważniejszym ośrodkiem w północnej Albanii, również pod panowaniem tureckim, czego nie zmienia fakt, że Çelebi, podróżnik w czasach ottomańskich, radził przyszłym gościom tych okolic, by zapoznali się wcześniej z hasłami w rodzaju: „hak mut” (jedz gówno) czy „ti pirişte bihund” (pierdzę w twój nos).

Franz napisał(a):Çelebi, podróżnik w czasach ottomańskich, radził przyszłym gościom tych okolic, by zapoznali się wcześniej z hasłami w rodzaju: „hak mut” (jedz gówno) czy „ti pirişte bihund” (pierdzę w twój nos).

Rozumiem, że to miało pomóc w korzystaniu z miejscowej kuchni i lokalnych usług.

DarCro napisał(a):Rozumiem, że to miało pomóc w korzystaniu z miejscowej kuchni i lokalnych usług.

Albanian flavours. Smaki i zapachy Albanii.

Pozdrawiam,
Wojtek