Abordaże przed- i zakanałowe czyli 'Good morning, Pirate'

No to rabujemy dalej

Dzień 2 (12.03.2014) - Część IV



Esch-sur-Sûre

Udajemy się do kolejnego miasta na planie agrafki



Niestety nie udało mi się zrobić takiego zdjęcia gdyż nie właziliśmy na okoliczne góreczki.



Ale za to wspięliśmy się do ruin zamku (do baszty prowadzi osobna ścieżka - tam się nie udaliśmy) skąd widoki też były całkiem ciekawe.










Château d'Esch-sur-Sûre











A widoki z zamku takie:








Nie zapomniałem oczywiście o rodzinnym zdjęciu



W drodze powrotnej spotkaliśmy jeszcze takie miejscowe dziwy

Dzień 2 (12.03.2014) - Część V



Z Esch-sur-Sûre skierowaliśmy się już w kierunku naszego kolejnego noclegu. Droga mijała całkiem sprawnie jednak na brukselskim ringu był wypadek i mieliśmy 1,5 godziny opóźnienia Zajrzałem w kartę wydrukowaną z booking - zakwaterowanie do 21-szej, kurcze nie zdążymy. Chwytam za telefon i dzwonię, niby gość mówi po angielsku, jednak brzmi jak francuski Za cholerę nie mogę go zrozumieć, w końcu jednak dotarło do mnie, że pyta o nazwisko więc mówię i jestem strasznie zdziwiony gdy powtarza je bezbłędnie (a dla obcokrajowca nie jest takie łatwe do wymówienia), pomyślałem, że być może to ktoś z Polski, jednak szybko sobie zdałem sprawę, że gdyby tak było to pewnie po wysłuchaniu kilku choler odezwałby się po naszemu. Z dalszej rozmowy rozumiem tylko: - Noł problem, łiwgat kampjuter, OK. Skoro gat kampjuter to luz, pomyślałem i ruszyliśmy dalej. Do "hotelu" docieramy po 22-giej i nasze zdziwienie jest ogromne. Ten "hotel" to po prostu takie jakby kontenery, w środku ciasnota jak nie wiem co, jedyny plus to wygodne łóżko. Niemniej jednak sprawia takie wrażenie jakby tam się pokój na godziny wynajmowało. Całe szczęście zatrzymujemy się tam tylko na jedną noc a rano jedziemy na prom. Pierwotnie mieliśmy się tu zatrzymać w drodze powrotnej, jednak miałem nosa, że umówiłem się na nocleg w Niemczech



Zapomniałbym, rzeczywiście mają kampjuter, tzn. taki jakby bankomat, podaje się numer rezerwacji (lub nie, jak się nie ma), wtyka się kartę, maszyneria kasuje za nocleg i wypluwa kartę magnetyczną robiącą za klucz do pokoju. Nie do końca jednak wszystko jest przemyślane, kartę trzeba oddać w recepcji, która jest czynna od 6:30. Maszyneria mogłaby zjadać ten klucz również.

Rodzinka szybko zasnęła a ja nie mogłem sobie znaleźć miejsca więc zaprzyjaźniłem się z zakupionym wcześniej trunkiem



Na koniec orientacyjna mapka.

Abordaży kolejnych kierunek przedni
Dobrze , że mi się udało dogonić Cię przed kanałem , bo temperatura wody o tej porze roku do pływania nie zachęca


Pozdrawiam
Piotr

Zdążyłeś Piotrze w ostatniej chwili

Dzień 3 (13.03.2014) - Część I



Dunkierka - Dover

Wstaję ok. 5:30 i wychodzę przed budynek. I co widzę? Nic! Mgła taka, że nie widać stojącego kilkanaście metrów dalej auta. Niedobrze, miałem nadzieję na ładne widoki z promu. O 6:30 oddaję tę nieszczęsną kartę-klucz w recepcji i wyruszamy do portu. Mgła wcale się nie zmniejszyła, znaków dobrze nie widać, nawigacja nie może złapać sygnału, nie jest dobrze. W żółwim tempie docieramy jednak na miejsce, szybka odprawa, pół godzinki czekania i możemy wjeżdżać na łajbę. No, krypa całkiem spora



O 8:00 wypływamy. Widoki takie właśnie:



Sytuacja wiele się nie poprawiła i słynne klify Dover oglądamy w takich warunkach:



Mamy eskortę








W porcie widoczność jakby się poprawiła.



Zamek widać już całkiem nieźle.



Mając nadzieję na szybkie rozpogodzenie postanowiłem wdrożyć w życie założony wcześniej plan.

Dzień 3 (13.03.2014) - Część II



Po udanym przycumowaniu i opuszczeniu łajby zmierzamy na zachód. Jedziemy wzdłuż wybrzeża w kierunku znanych klifów.

Beachy Head

Zostawiamy auto na parkingu i z zamiarem przejścia ładnej trasy ruszamy dziarsko w kierunku brzegu.





Mgła nie odpuszcza, widoki marne



Gdyby mgła się rozeszła moglibyśmy zobaczyć coś takiego:




Odpuszczamy więc dłuższy spacer. Nie jedziemy także aby zobaczyć nieodległe klify Seven Sisters, które przy dobrej pogodzie wyglądają tak:



Zrezygnowani zmieniamy plany i po prostu udajemy się najbliższą drogą do miejsca docelowego. Jak się okazało był to chyba najlepszy pomysł bo cały dzień był mglisty. Docieramy ok. 16-tej do domu moich rodziców, godzinkę później zjawia się brat z przyszłą żoną. Rozmawiamy, popijamy piwko, jest fajnie. Wieczorkiem udajemy się do brata gdzie zamieszkamy przez najbliższe dwa tygodnie. Zapoznajemy się z różnymi smakami





po czym idziemy spać.

Mapka z tego dnia.

Nareszcie na Wyspie.


Pozdrawiam

My też nie mogliśmy się doczekać ale przed kanałem też było fajnie

Dzień 4 (14.03.2014)

Ten dzień spędziliśmy w większości na przygotowaniach do sobotniej uroczystości, tak więc, krawiec, ostatnie zakupy itp. Oczywiście odbyliśmy spacer po mieście oglądając to i owo. Zgodnie z miejscową tradycją na tę jedną noc musieliśmy się wszyscy wynieść do hotelu. Miało to swoją niewątpliwą zaletę, wraz z bratem i dwoma dawno nie widzianymi kuzynami spotkaliśmy się na hotelowym korytarzu do późnych godzin rozmawiając i sącząc chmielowy napój, zupełnie jak w akademiku



Stratford-upon-Avon








A oto jeden z kilku powodów, dla którego to 25-tysięczne miasteczko odwiedza rocznie prawie 5 milionów turystów Dla porównania Kraków rocznie odwiedza niewiele ponad 9 milionów.






W tym domu, przy Henley Street urodził się i spędził dzieciństwo William Szekspir.

Dzień 5 (15.03.2014)



Ten dzień był powodem, dla którego nasza wyprawa się odbyła.



Angielski ślub i wesele sporo się różnią od tego co znamy z naszej krainy. Ślub odbył się w ratuszu w Stratford. Budynek jest bardzo stary i bardzo ładny. W środku spora sala, gdzie przygrywało trio smyczkowe, w kulminacyjnym momencie przeszli na cięższe kawałki (m.in. Metallica ), bardzo mi się podobało. Oczywiście czekanie na Pannę Młodą to tradycja, jej spóźnienie również
Następnie udaliśmy się wszyscy do Hiltona w Warwick gdzie odbyło się wesele. Goście zjechali się z Polski i Anglii ale również z Hiszpanii, Szwajcarii i z ... Australii. Towarzystwo zasiadło przy stolikach nazwanych od nazw metalowych kapel, były więc stoliki Metallica, Iron Maiden, Dimmu Borgir, Slayer, Behemoth i kilka innych Tradycją w Anglii jest wręczanie przez nowożeńców drobnych prezentów weselnikom, natomiast sami nie bardzo mogą liczyć na szczodre prezenty (20-30 £ to norma). Ale za to alkohol (poza lampką szampana) trzeba sobie kupić samemu w barze, potraw jest, wydawałoby się, niewiele jednak nikt nie chodził głodny a w zasadzie nic się nie zmarnowało. I najważniejsze, impreza kończy się o północy i już. Dla mnie ten wieczór był o tyle stresujący, że jako Best Man musiałem wystąpić z tradycyjnie najdłuższym i z założenia dowcipnym przemówieniem. Udało się je na szczęście skrócić z pierwotnych 8 stron A4 do 5-ciu. Ponoć poszło nieźle O północy zebraliśmy się i wróciliśmy do domu gdzie do 3-ciej w nocy popijaliśmy wreszcie piwko (niestety jako kierowca na weselu mogłem wypić tylko jedno ) i gawędziliśmy ze znajomymi z Hiszpanii o różnych rzeczach, głównie o podróżowaniu

Dzień 6 (16.03.2014)

Gdy już wszyscy obudzili się i wyleczyli rany dnia wczorajszego udaliśmy się na rodzinny obiad w centrum Stratford. Następnie wybraliśmy się nad Avon. Pogoda była doskonała, 20 stopni i słoneczko. Ludzi nad rzeką zatrzęsienie, opalają się przecież jest 16 marzec do diaska!
Postanowiliśmy skorzystać z okazji i rozegrać, swego czasu tradycyjny, mecz piłki nożnej Przedbórz - Bełchatów, tym razem na neutralnym terenie Ostatnio taki miał miejsce ... w 2000 roku (kurcze ale ten czas za.....suwa). Niestety nie mieliśmy aparatu aby udokumentować to jakże interesujące spotkanie
Wieczorkiem przypomniałem sobie, że niedaleko znajduje się dość ciekawe miejsce, które powinno pięknie wyglądać w promieniach zachodzącego słońca. Niestety, pomyliłem zachód ze wschodem od zachodu rosną drzewa ale i tak było fajnie.



Rollright Stones

The King's Men










The Whispering Knights







The King Stone







Ten ostatni kamulec leży po drugiej stronie drogi a zatem już nie w Oxfordshire lecz w Warwickshire.
Spacerek był bardzo fajny, miałem tu jeszcze przyjechać o wschodzie słońca ale nie udało się



Mapka dojazdu.

Dzień 7 (17.03.2014) - Część I



Postanowiliśmy odwiedzić Walię a w niej szczególne miejsce dla nowożeńców Jedziemy więc na mały parking tuż przy wiosce Coelbren aby odbyć niewielki spacer do najwyższego wodospadu południowej Walii znajdującego się na rzeczce Nant Llech.

Sgwd Henrhyd



Droga do wodospadu nie jest długa jednak dość stroma.





Nie padało dość dawno, mech porastający drzewa jest suchy, wody w rzece niewiele






To jeden z kilku wodospadów gdzie można wejść za wodną kurtynę co niezwykle cieszy młodego. Jest jednak pewne ale...





... otóż młody oglądając Indianę Jonesa (albo też grając w gierkę o jego przygodach) widział wodospad, pod którym poprowadzona jest ścieżka. Tutaj niestety się kończy. Tak więc poziom jego zadowolenia sięga jedynie 90% Jak się później okaże, również i tym razem nie dotrzemy do wodospadu jego marzeń ale co się odwlecze...



Prawie zapomniałbym, miejsce to jest szczególne dla mego brata i bratowej ponieważ pod tym wodospadem poprosił ją o rękę

SgwdYrEira napisał(a):...
Towarzystwo zasiadło przy stolikach nazwanych od nazw metalowych kapel, były więc stoliki Metallica, Iron Maiden, Dimmu Borgir, Slayer, Behemoth i kilka innych

Gdzie tu siąść panie..? Gdzie tu siąść..?

Zdaje się, że przy Slayerze było najwięcej rockowych i wyluzowanych gości.

Nierychło natrafiłem na Twoją relację . Bardzo ciekawe zdjęcia, proszę o więcej...

Pozdrawiam

Witaj Marcinie, robię wszystko co w mojej mocy aby jak najszybciej kontynuować relację Tyle, że na razie skupiłem się na innej. Postaram się wieczorem coś pchnąć do przodu.

Dzień 7 (17.03.2014) - Część II



Po odwiedzeniu "Wodospadu Zakochanych" udajemy się do miejscowości o pokrętnej nazwie Pontneddfechan aby przejść trasę zwaną

Elidir Trail.




Auta zostawiamy na parkingu przy informacji turystycznej, hmm... miejsca to tam nie ma za wiele, może ze 3 auta się zmieszczą. Obok jest duży parking ale dla klientów restauracji The Angel.




Ścieżka wiedzie przez Nedd Fechan Gorge.



Drzewa porośnięte mchami i paprociami a miejscami również grzybami i bluszczem Ale w końcu to miejsce nazwano Welsh Rainforest.









Dość szybko docieramy do miejsca gdzie do rzeczki, wzdłuż której podążamy (Afon Nedd) wpływa Afon Perddin, przekraczamy mostek na niej i odbijamy na chwilę z głównego szlaku w kierunku pierwszego wodospadu.



Sgwd Gwladus (The Lady Falls)





Z góry wygląda to tak.



Wracamy na główną ścieżkę, która w tym miejscu wiedzie dość stromo, choć krótko, w górę. Mijamy drobne strużki spadające ze skalnych ścian



oraz drobne kaskady.





Docieramy do miejsca gdzie widać już pierwszy z trzech kolejnych wodospadów.

Sgwd y Bedol (The Horseshoe Falls)




Po chwili widać wszystkie trzy






Sgwd Ddwli Isaf (The Lower Gushing Falls)



Sgwd Ddwli Uchaf (The Upper Gushing Falls)





Tą samą drogą wracamy do samochodów i kończymy wycieczkę.