Abordaże mniejsze i większe czyli pirackie wybryki 2013

30.06.2013

Zabieram młodego i ruszamy powłóczyć się po okolicy
Pierwszy przystanek robimy w wiosce Łapczyna Wola.

W XVI wieku należała do rodu Łapków i im zawdzięcza nazwę. Prawdopodobnie na początku następnego stulecia kolejni właściciele Bobrowniccy wnieśli tu zbór, którego malownicze ruiny podziwiać można w środku wsi.






Według tradycji to zbór ariański. Michał Piorun w przewodniku "Powiat włoszczowski" jego powstanie datuje na drugą połowię XVI wieku, gdy doszło do rozpadu wspólnoty kalwińskiej i wyłonili się niej bracia polscy, czyli arianie. Twierdzi, że jako świątynia służył tylko do 1658 roku, czyli wygnania ich z Polski.

W monografii "Dawny powiat chęciński" Michała Rawity-Witanowskiego można z kolei przeczytać, że jeszcze w początkach XVIII wieku istniał w Łapczynej Woli zbór kalwiński, w którym jeszcze w 1730 roku odprawiano nabożeństwa, a ministrem był Samuel Aram. W roku następnym pochodzący ze Szkocji duchowny został zawieszony przez kalwiński synod, bo w Edynburgu ożenił się z pewną Szkotką, a po przyjeździe do Polski twierdził, że żony nie ma. Otrzymał zalecenie, żeby w ciągu tego roku małżonkę sprowadzić pod groźbą całkowitego pozbawienia urzędu.






Czy minister się temu podporządkował, nie wiadomo. Natomiast zbór w Łapczynej Woli był już zamknięty w 1754 roku i zaczął popadać w ruinę. Zbudowany był z kamienia z dodatkiem cegły na planie równoramiennego krzyża, z wysoką trzykondygnacyjną wieżą, na której jeszcze w połowie ubiegłego wieku znajdowały się resztki dachu. Część murów rozebrali okoliczni mieszkańcy, używając pozyskanego z nich materiału do celów budowlanych. Ocalałe fragmenty kryją się w cieniu brzóz na niewielkim wzgórku koło remizy strażackiej.

Ze zborem wiążą się mniej i bardziej prawdopodobne historie. Michał Piorun pisze o skrzyni ze starodrukami i sprzętem liturgicznym, która miała zostać odkopana w przeddzień ostatniej wojny i ponownie zasypana na polecenie policji. Zasypane jest również wejście do podziemi służące do pochówku zmarłych.






Już po zamknięciu zboru w 1790 roku w Łapczynej Woli urodził się poeta, żołnierz i działacz oświatowy Tomasz Kantorbery Tymowski, uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego. Pisał wiersze patriotyczne, bajki, satyry polityczne. Utwory utrzymane są w poetyce klasycyzmu z widocznymi już wpływami preromantyzmu. Najbardziej znana jest elegia "Dumania żołnierza polskiego w starożytnym zamku Maurów nad Tagiem". Jest także autorem satyrycznej "Ody do brzucha", która zaczyna się tak: "Sprężyno życia, wielowładny brzuchu,/Co ziemię całą utrzymujesz w ruchu,/Tobie, któremu hołdują i trony/, Brzmią moje strony/W obliczu twoim równymi są ludzie,/Ubogi wieśniak w pochylonej budzie,/Mocarz, przed którym sto narodów klęka,/Ciebie się lęka/Na twe rozkazy uniża się pycha,/Tyś jednym z celów jest dobrego mnicha".

Jedziemy kilka kilometrów dalej i zatrzymujemy się przy drodze w miejscowości Koprusza (przynajmniej taką nazwę pamiętam z dawnych czasów, obecnie znaki informują, że to wioska Stanowiska. Wujek gugiel podaje jednak starą nazwę), tutaj. Zawsze zastanawiałem się co kryje się w tym lesie. Postanowiłem to sprawdzić.







Dawny cmentarz znajduje się w zagajniku na niewielkim wzgórzu. Wyróżnia go klasycystyczna kaplica widoczna pośród drzew. Zbudowana została w drugiej połowie XIX wieku. W jej podziemiach spoczywają Czapliccy, dawni właściciele wsi Stanowiska i innych okolicznych miejscowości. Kilka metrów od kaplicy zachował się grób zmarłego przed ponad wiekiem dziedzica Bobrownik Alfonsa Rogóyskiego i jego rodziny. Obok w krzakach stoi biały kamienny krzyż upamiętniający zmarłych w 1879 roku dzieci Rogóyskich. Tuż przy kaplicy znajduje się rozbity grobowiec i pochodząca prawdopodobnie z niego płyta z napisem poświęconym Helenie z Poklewskich Koziełłów Czaplickiej, zmarłej w 1883 roku.

Udajemy się do Kluczewska aby obejrzeć kościół św. Wawrzyńca.






W 1796 r. Ksawery Turski zaprosił do Kluczewska plebana z Januszewic (do której to parafii należało Kluczewsko), jak i przedstawicieli kolegiaty kurzelowskiej, aby oznajmić im swą wolę ufundowania kościoła w Kluczewsku. Kościół budowano w latach 1797-1812, wtedy też powstała samodzielna parafia, wyłączona z Januszewic w 1812 r. Kościół jest murowany, powiększono go w 1888 r.







Bryłę kościoła wspierają na zewnątrz szkarpy i pilastry. Za wielkim ołtarzem jest zakrystia, dobudowana do prezbiterium o kształcie dużej absydy. Polichromia została wykonana w 1965 r.






Wielki ołtarz tworzą trzy nisze. W środkowej – czyli w centralnej części ołtarzowej – figura Chrystusa na krzyżu z Matką Bożą i św. Janem u podnóża, zaś w niszach św. Piotr i św. Paweł. W ołtarzach bocznych są św. Wawrzyniec i Matka Boża. Wyobrażenie patrona parafii – św. Wawrzyńca odnajdujemy także w zewnętrznej elewacji, nad głównym wejściem do kościoła.Wśród ciekawych zabytków wnętrza są m.in.: kamienna kropielnica, epitafia i pomniki dawnych dobrodziejów i kanoników.

W drodze powrotnej do domu zatrzymaliśmy się jeszcze w Stanowiskach przy kościele św. Jakuba.



Żródła wspominają, że w Stanowiskach stał kościół drewniany i murowany. Tutejsza świątynia jest następująco opisana w Katalogu zabytków sztuki w Polsce: "gotycki w zrębie całkowicie przekształcony o charakterze barokowym". W pobliskim Niedośpielinie znajduje się drewniany kościół, który został tam w 2 poł XVIII wieku przeniesiony ze Stanowisk przez Kazimierza Czaplickiego. W Stanowiskach Kazimierz miał rozpocząć wznoszenie nowego kościoła, dzieło to dokończył w duchu barokowym Michał Czaplicki ok. 1800 roku. Do istniejącej budowli dostawiono wówczas m.in. obecną fasadę z wieżą.






Nad portalem od strony północnej widać wmurowane wtórnie nadproże z późnogotyckim laskowaniem i tarczą z monogramem IHS i herbem Doliwa, pochodzące ze wcześniejszej świątyni.

Piracie, jesteś niesamowity
Podziwiam tę chęć do zwiedzania

SgwdYrEira napisał(a):30.06.2013

Zabieram młodego i ruszamy powłóczyć się po okolicy
Pierwszy przystanek robimy w wiosce Łapczyna Wola.

towarzyszyła Wam super pogoda, pięknie wyszła gra świateł,
zima ma swój urok, ale byle do wiosny, tęskno za takimi wypadami

ASIULA HK napisał(a):Piracie, jesteś niesamowity
Podziwiam tę chęć do zwiedzania

Przekażę małżonce
Często jest to tylko spacer lub okrężny powrót z pracy i z dogłębnym zwiedzaniem nie ma to wiele wspólnego ale zawsze lepiej choć tak niż wcale

te kiero napisał(a):towarzyszyła Wam super pogoda, pięknie wyszła gra świateł,
zima ma swój urok, ale byle do wiosny, tęskno za takimi wypadami

Czasami pogoda była beznadziejna i należało siedzieć w domu. Może to i dobrze bo miałbym teraz więcej roboty

01.07.2013

Wstaję rano, zaglądam do zagadek i co widzę? Miejsce, do którego zaplanowałem się dziś wybrać




W wielu miejscach można przeczytać, że to klasztor w Mstowie, jednak leży w wiosce Wancerzów graniczącej z Mstowem.

W 1193 Kanonicy Regularni na Piasku we Wrocławiu utworzyli w Mstowie filię swojego klasztoru. Wkrótce po tym filia ta usamodzielniła się i uzyskała liczne przywileje.




W 1220 z polecenia biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża na terenie ziemi sieradzkiej (na lewym brzegu Warty) wzniesiono zespół klasztorny. Fakt budowy klasztoru na ziemiach należących do archidiecezji gnieźnieńskiej, ale przez biskupów krakowskich, którzy uposażyli go własnymi dobrami stał się przyczyną długotrwałego konfliktu kompetencyjnego rozstrzygniętego dopiero w 2 poł. XV w. Od tej pory klasztor podlegał pod Gniezno, a parafia należała do Krakowa. W międzyczasie klasztor gościł króla Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego. W 1391 w klasztorze przebywał również król Władysław Jagiełło a w 1474 król Kazimierz Jagiellończyk. W 1566 r. nieszczęśliwy pożar strawił znaczną część budowli i wnętrz. W 1798 dobra klasztorne zostały sekularyzowane.





Kościół Wniebowzięcia NMP powstał w XII w., ale już na pocz. XIII w. został generalnie przebudowany lub wybudowany od podstaw. Z pierwotnych kościołów romańskich w obecnym kościele nie ma ani śladu. Nowy kościół wybudowano z wykorzystaniem fundamentów wcześniejszego w XVII w., a w l. 1718-46 dokonano barokowej przebudowy. W około 30 lat później "do gołych murów zniszczył go pożar, który wybuchał tu jeszcze w 1800 i 1879. Ze zniszczeń tych jednak kościół zawsze odbudowywano.





Obecny późnobarokowy wygląd kościoła typu bazylikowego pochodzi z XVII w. (lub XVIII w.). Posiada szeroką fasadę zachodnią ozdobioną dwiema niskimi wieżami, które na przełomie XIX i XX w. zostały podwyższone.






Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z XVIII w. (późnobarokowe). Spośród jedenastu ołtarzy na większą uwagę zasługują trzy: główny - późnobarokowy, wzorowany na ołtarzu jasnogórskim i dwa boczne rokokowe stojące w środkowych przęsłach nawy. W stylu rokokowym jest też chór muzyczny. W prawej poprzecznej nawie wisi obraz odtwarzający wręczenie przez Iwo Odrowąża kanonikom regularnym aktu fundacyjnego klasztoru na tle XVII-wiecznej panoramy tego klasztoru. Do zakrystii prowadzą piękne okute drzwi z XV w. wg tradycji pochodzące z zawalonych dziś lochów we wzgórzu Dobra. Z zakrystii (prezbiterium ?) do skarbca prowadzi również gotycki portal z XV w.



Dawny budynek klasztorny (obecnie plebania) powstał pierwotnie w okresie lokacji kościoła w XIII w., ale w XV w., XVII w. i l. 1763-91 został znacznie przebudowany. Największą wartość przedstawia późnogotyckie pd. wsch. skrzydło pochodzące z 2 poł. XV w., w którym zachowały się nieliczne fragmenty z okresu fundacji w 1220. Budynek posiada jedno piętro i charakteryzuje się grubymi murami i małymi oknami. Ciekawa jest również niska sklepiona sień, w której mieszczą się ozdobne schody i zakamarki. Na uwagę zasługuje również dawny kapitularz, którego zrekonstruowane sklepienie krzyżowe wsparte jest na grubym czworobocznym filarze. Do kapitularza prowadziło dawniej wejście ozdobione pięknym późnogotyckim portalem z pocz. XVI w. zdobionego na nadprożu laskowaniem i motywem liści. Później portal ten przeniesiono na zewnątrz budynku do środkowego skrzydła, gdzie znajduje się obecnie. Do kapitularza przylegają dwa karceresy przeznaczone dawniej dla odbywających karę zakonników i poddanych klasztoru.



Część klasztoru jest podpiwniczona gotyckimi, obszernymi piwnicami, w tym jedna wsparta jest na filarze. Na I piętrze znajdowała się m.in. biblioteka i oratorium nad zakrystią. Skrzydło środkowe klasztoru jest nowsze chociaż zasadniczo również gotyckie. Do ciekawostek jego zaliczyć należy 4 portale późnogotyckie zachowane w piwnicach. Skrzydło północne klasztoru pochodzi dopiero z XVIII w.





Całość założenia miała charakter warowny o czym świadczą mury obronne z basztami. Obecny ich stan po częściowym zniszczeniu w 1914 został częściowo zrekonstruowany w l. 1925-32 (1923-36 ?) na kształt XVII-wiecznych tutejszych fortyfikacji. Z dziesięciu dawnych baszt ze strzelnicami odtworzono dziewięć. Do pd. boku przylega czworoboczna dzwonnica, która stanowiła niegdyś bramę główną. Świadczy o tym zamurowana obecnie brama wjazdowa. Po obu jej stronach wznoszą się dwie baszty okrągłe u podstawy i ośmioboczne u góry. Okrągłe baszty znajdują się również w czterech narożnikach muru. Dodatkowo dwie broniły wschodniego odcinka murów. Dziesiąta baszta, po której pozostały obecnie tylko ślady broniła klasztoru od strony pn. Niezależnie od głównej bramy (ob. dzwonnica), we wschodniej części murów istniała jeszcze jedna brama osłaniana niegdyś przez ogień armat. Obecnie jest ona również zamurowana.







W pd.-wsch. narożniku murów widać barokowy ceglany budynek dawnej kordegardy (wartowni), w którym znajdują się dwie zewnętrzne półkolumny ujmujące zamurowaną obecnie dawną bramę gospodarczą.











Prawdopodobnie całość założenia była wzmocniona dodatkowo fosą i wałem ziemnym, które zostały zniwelowane po "potopie" szwedzkim. Obecna późnobarokowa brama wejściowa znajdująca się w zach. części murów pochodzi dopiero z XVIII w.








Idę dalej do Mstowa, wita mnie taki jegomość



Wzdłuż Warty jest przyjemna ścieżka prowadząca do Skały Miłości.




A klasztor stąd wygląda tak:

Wracając do domu zatrzymałem się na chwilę przy pałacu w Kłobukowicach. Stoi przy drodze, niestety ogrodzony i zamknięty, wejść się nie da

Pałac pochodzi z XIX wieku. Przed I wojną światową należał do światowej sławy śpiewaków operowych, braci Jana i Edwarda Reszków. Od roku 1922 pałac był własnością córki Edwarda - Janiny, która wyszła za Adama Nieniewskiego. W latach 30. Nieniewscy przekazali posiadłość w dzierżawę, a potem na własność miastu Częstochowa. Pałac miał służyć częstochowskim dzieciom za miejsce letniego wypoczynku.
W czasie wojny, po powstaniu warszawskim, trafiło tu około 2 tys. dzieci ze zniszczonej stolicy. Mieszkali tu także profesorowie stołecznych uczelni, a po wojnie działał sierociniec. Potem teren przejęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. W latach 80. został skomunalizowany i sprzedany przez gminę Związkowi Młodzieży Wiejskiej.





Z całego zespołu największą wartość ma XVIII-wieczny spichlerz z łukowo sklepionymi piwnicami.

02.07.2013

Jadę z młodym na Jurę w miejsca, które bardzo lubimy. Pod drodze zatrzymujemy się jeszcze w Złotym Potoku, Nosiwódkę zobaczyć






Ten niebieskawy bruk, na którym niewiasta stoi ma symbolizować strumień, potok, nawiązując do nazwy wioski. W czasie gdy rewitalizowano ten plac rozpisano konkurs na legendę i wybrano "Legendę o Dobrawie i potokach złotych"

Rzucamy jeszcze okiem na kościół św. Jana Chrzciciela




i jedziemy dalej.

Zamek Mirów został zbudowany w czasach Kazimierza Wielkiego około połowy XIV wieku, choć przypuszcza się, że już wcześniej istniały w tym miejscu drewniano-ziemne zabudowania. Początkowo warownię tworzyła kamienna strażnica podległa pod pobliski Zamek Bobolice, która wraz z nim wchodziła w skład systemu obronnego znanego dziś jako „Orle Gniazda”.



Strażnicę bardzo szybko rozbudowano do rozmiarów zamku. Warownia została nadana jako lenno Władysławowi Opolczykowi przez Ludwika Węgierskiego, jednak za prowadzenie wrogiej Polsce polityki Władysław Jagiełło odebrał ją. Pod koniec XIV wieku Zamek Mirów stał się własnością Krystyna z Koziegłów, z czasem przechodząc w ręce kolejnych rycerskich rodów.W 1442 roku dobra mirowskie nabył Piotr z Bnina i zapoczątkował rozbudowę zamku. Kontynuowali ją następni właściciele Myszkowscy herbu Jastrzębiec, którzy przenieśli tu swoją siedzibę rodową mianując się „Margrabiami na Mirowie” (Marchio de Mirow). Za ich czasu zamek podwyższono oraz zbudowano wieżę mieszkalną. Jednakże ograniczone możliwości rozbudowy spowodowały, że Myszkowscy przenieśli się do nowej, wygodniejszej siedziby. Zamek przeszedł w ręce Piotra Korycińskiego, a następnie rodziny Męcińskich.



Zamek Mirów mocno ucierpiał podczas „potopu szwedzkiego” kiedy zniszczono znaczną część murów. Mimo podjętych przez właścicieli prac remontowych powoli popadał w ruinę i ostatecznie został opuszczony w roku 1787. Warownia stała się źródłem kamiennego budulca dla okolicznych mieszkańców, co przyspieszyło jej spustoszenie.



W 2006 roku rodzina Laseckich – obecnych właścicieli Zamku Mirów – rozpoczęła prace zabezpieczające mające na celu ratowanie tego zabytku. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego rozpoczęto szereg badań, na podstawie których opracowywany jest optymalny sposób zabezpieczenia mirowskich ruin. Prace odbywają się pod nadzorem specjalistów.



Obecnie nie jest możliwe zwiedzanie wnętrza zamku, który ze względu na zagrożenie jakie stwarza dla turystów, musiał zostać ogrodzony. Docelowo Zamek Mirów zostanie udostępniony dla ruchu turystycznego, planowana jest również częściowa rekonstrukcja zawalonych ścian. W zabezpieczonych i zaadaptowanych pomieszczeniach znajdzie się centrum obsługi turystycznej oraz muzeum.





Zamek jest ogrodzony ale czasami fachowcom zapomina się zamknąć ogrodzenie i można wejść do środka. Tak było i tym razem ale ze względu na młodego nie zapuszczałem się zbyt daleko.

Skoro dotarliśmy do Mirowa to musieliśmy się udać również do Bobolic. Ze względu na to, że mieliśmy ze sobą towarzyszkę poruszającą się o kulach nie dotarliśmy tam szlakiem turystycznym wśród skałek a samochodem (nadrobimy tę zaległość pod koniec września). Do Złotego Potoku też wrócimy przy innej okazji



Królewski Zamek Bobolice został zbudowany przez króla Polski Kazimierza Wielkiego najprawdopodobniej ok. 1350-1352 roku. Należał do systemu obronnego zachodniej granicy państwowej Królestwa Polskiego. Zamek miał bronić od najazdów ze strony Śląska, będącego terytorium granicznym Królestwa Czech. Zamek jest częścią fortyfikacji zwanych Szlakiem Orlich Gniazd.




W roku 1370 ówczesny król Polski Ludwik Węgierski nadał zamek swojemu krewnemu Władysławowi Opolczykowi. Ten 9 lat później przekazał go swemu dworzaninowi Andrzejowi Schóny z Barlabás (zwany Andrzejem Węgrem), który zamek przekształcił w zbójecką twierdzę. Rozbójniczy proceder ukrócił król Władysław Jagiełło, który w 1391 r. włączył zamek z powrotem do dóbr królewskich, jednak pozwolił Andrzejowi nadal nim władać. Po jego śmierci zamek odziedziczyła jego córka Anna, a po jej śmierci zamek podzielili między siebie jej syn Stanisław Szafraniec i jej drugi mąż Mściwój z Wierzchowiska herbu Lis wraz z dziećmi. Doprowadziło to do licznych konfliktów, które zakończył Piotr Szafraniec (bratanek Stanisława), który wykupił od Lisów ich połowę zamku w 1445 roku. Piotr Szafraniec wkrótce sprzedał zamek Florianowi z Knyszyna, który z kolei sprzedał go Andrzejowi Tresce, a jego rodzina sprzedała go Rzeszowskim. Następnym właścicielem w 1486 roku został Mikołaj Kreza z Zawady herbu Ostoja, którego rodzina władała zamkiem aż do roku 1625.




Podczas najazdu Maksymiliana III Habsburga na ziemie polskie w 1587 r. zamek został zdobyty przez jego wojska. Uległ on wówczas poważniejszym uszkodzeniom, został jednak szybko odbity przez wojska dowodzone przez Jana Zamoyskiego. W 1625 roku zamek przeszedł w ręce Myszkowskich herbu Jastrzębiec z pobliskiego Mirowa.



W czasie potopu szwedzkiego, w 1657 roku, Szwedzi pod dowództwem generała Müllera mocno zniszczyli zamek. Następnymi właścicielami zamku zostali Męcińscy z Żarek, jednak po wojnach szwedzkich w XVII i XVIII w. zamek zaczął popadać w ruinę. Gdy w 1683 r. król Jan III Sobieski w drodze do Krakowa – miejsca koncentracji wojsk polskich przed odsieczą wiedeńską – zatrzymał się na Zamku Bobolice, jego orszak musiał nocować w namiocie.




W XVIII w. zamek był tylko częściowo zamieszkały. Spis inwentarza Zamku z 1700 roku ukazuje jego dość kiepski stan. Pomimo prób ratowania Zamku popadał on w coraz większą ruinę. W XIX w. w podziemiach zamku znaleziono ogromny skarb. Poszukiwacze skarbów dopełnili reszty zniszczenia. Niektórzy do dziś wierzą, że nie odkryto jeszcze całości skarbu i główna jego część leży w tunelu łączącym Zamek Bobolice z Zamkiem Mirów. Po drugiej wojnie światowej mury zamku zostały częściowo rozebrane i posłużyły do budowy drogi łączącej Bobolice z Mirowem.



Pod koniec XX wieku, rodzina Laseckich – obecnych właścicieli Zamku – podjęła wyzwanie uratowania tego zabytku przed całkowitą zagładą. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego, przy pomocy polskich naukowców i ekspertów, przeprowadzono prace archeologiczne, zabezpieczające i rekonstrukcyjne, mające na celu uratowanie tego zabytku. W czerwcu 2011 relacja z rekonstrukcji pojawiła się w światowych mediach. Oficjalne otwarcie zamku po dwunastu latach prac nastąpiło 3 września 2011 r. Odbudowa została zrealizowana pomimo braku jakichkolwiek planów, szkiców czy rysunków zamku; jego kształt odtworzono na podstawie zachowanych ruin, posiłkując się wiedzą historyków i archeologów. W pracach wykorzystywano wyłącznie tradycyjne materiały (głównie kamień wapienny), opracowano też specjalną zaprawę murarską.




Widok tego zamku niezmiernie mnie cieszy. Pamiętam go z czasów przed rekonstrukcją, wyglądał wtedy tak (zdjęcie z netu):



Trzeba przyznać, że różnica jest ogromna. Ciekaw jestem jakim efektem zakończy się renowacja zamku w Mirowie? Plan zakłada utrwalenie ruiny ale kto wie? Może właściciele, zachęceni niesamowitym efektem prac w Bobolicach pokuszą się o coś więcej? Oby.

Wracając zatrzymujemy się w wiosce Gidle. Znajduje się tam kilka ciekawych zabytków: zespół klasztorny dominikanów, zespół klasztorny kartuzów oraz kościół św. Marii Magdaleny. Oglądamy ten ostatni, niestety tylko z zewnątrz (otwierany jest chyba tylko raz w tygodniu i w święta).



Kościółek pod wezwaniem Św. Marii Magdaleny stoi na miejscu dawnej gontyny pogańskiej. Wykonany został z drzewa modrzewiowego, prawdopodobnie już w 1045 roku. Przebudowany w 1659r., a następnie odnowiony w latach 1765-69, do dzisiaj pełni funkcje sakralne i użytkowe. W centralnym punkcie zabytkowego, pochodzącego z polowy XVII w., ołtarza głównego, umieszczono wizerunek patronki kościoła Św. Marii Magdaleny wykonany w tym samym okresie. Dwa boczne ołtarze skonstruowano w połowie XIX wieku. Wmontowano w nie rzeźby i obrazy z XVIII w., w tym oryginale wizerunki świętych: Józefa, Idziego, Mikołaja, Floriana, nawiązujące do sztuki ludowej oraz Matki Boskiej z dzieciątkiem. Warto wspomnieć również o „Świętym dębie” sięgającym pogańskich czasów, rosnącym niegdyś koło drewnianego kościółka. Ostatni raz wypuścił on liście w 1939r. Spalił się podczas pożaru 4 maja 1949 roku. Muzeum Dominikańskie w Gidlach przechowuje kilka drzazg tego przedmiotu pogańskiego kultu.

SgwYrEira napisał(a): Pamiętam go z czasów przed rekonstrukcją

Taki też i ja pamiętam .
Kak zobaczyłam Twoje fotki to przez moment się zastanawiałam, czy oby na pewno byłam w Bobolicach?
Jednak byłam , tyle że raz jedyny, mnóstwo lat temu (konkretnie była to majówka tuż po Czarnobylu). Bardzo miło wspominam ówczesne wędrówki po Jurze, w sumie to nie wiem, dlaczego do tej pory nie było powtórki?

dangol napisał(a):(...) (konkretnie była to majówka tuż po Czarnobylu) (...)

ale mieliście dalekie pochody pierwszomajowe! pewnie jakieś medale się za to dostawało

dangol napisał(a):... dlaczego do tej pory nie było powtórki?

Masz szansę na powtórkę w tym roku, też będzie majówka
A Jura jest piękna, warto tu przyjechać.

Wracając jeszcze do odbudowy zamku w Bobolicach, kiedyś trafiłem w Trójce na reportaż o renowacji i wywiad z właścicielem. Udało się skompletować całkiem dobrą ekipę rzemieślników, którzy starymi metodami tworzą różnego rodzaju detale czy to z metalu czy z drewna. Ekipa jest na tyle dobra, że zgłasza się sporo chętnych z całej Europy po poradę i naukę (m.in. ze Słowacji, Czech, Włoch i Portugalii). Mam nadzieję, że doświadczenie zdobyte przy pracach na tym zamku zaprocentuje i niebawem zobaczymy więcej powstających z ruin budowli
Właściciel opowiedział jeszcze jedną historię, otóż kiedyś przed zamek zajechał jakiś miejscowy chłop z wozem pełnym kamieni. Okazało się, że kamienie pochodziły z zamku a na budowę domu zabrał je jego ojciec czy dziadek. Ponieważ sam wybudował dom to stary zburzył i postanowił oddać materiał tam skąd pochodził (a było tego więcej niż jeden wóz). Budulec oczywiście wykorzystano przy odbudowie.