Abordaże mniejsze i większe czyli pirackie wybryki 2013

Następnie na swojej drodze spotykam kolejny pałac.



Pałac, zwany także zamkiem, położony 300 m od mostu na Odrze, od niepamiętnych czasów stanowił centralną budowlę nadgranicznej osady, jaką już w XVI wieku były Chałupki. Pierwsze informacje na temat pałacu pochodzą z roku 1373 i zawarte są w dokumencie wystawionym przez księcia opolskiego Jana, dla rycerza Pasko.
Określenie "Zamek" wiernie oddaje pierwotny charakter tego obiektu, który z uwagi na swoje położenie spełniał funkcje obronne i otoczony był fosą. Obecny budynek został przebudowany na przełomie XVIII i XIX wieku w stylu barokowym, przy czym zachowano w nim wcześniejsze relikty. Budowla została wzniesiona na planie prostokąta i przykryta dachem mansardowym. Od strony północno-zachodniej przylega do niej wieża nakryta kopułą.




Przy pałacu zachowały się ślady dawnych fortyfikacji bastionowych, dobrze zarysowane w części południowo-zachodniej, oraz zarys fosy, szczególnie wyraźny po stronie północnej i zachodniej. Na przestrzeni wieków właścicielami zamku byli m.in. margrabia Jerzy Hohenzollern, rodzina Donnersmarcków, następnie Lichnowskych. W 1846 r. Zamek stał się własnością rodziny Rothschildów, bogatych wiedeńskich bankierów.



W ich rękach pozostawał aż do wybuchu II Wojny Światowej, kiedy to z rozkazu władz hitlerowskich oddany został wdowie po generale niemieckim, baronie Rotkirch-Panthen. Po roku 1945 Zamek stał się własnością Państwa Polskiego. Po zmianie systemowej Zamek stał się własnością samorządu, który wydzierżawił go prywatnemu inwestorowi. W zamku mieści się restauracja i hotel, a goście wchodzący do środka mogą podziwiać umieszczony nad wejściem kartusz herbowy Rothschildów.

Postanawiam jeszcze uzupełnić domowe zapasy piwne i kieruję się do Erotic City,



tzn. do Czeskiego Cieszyna.



U sąsiadów na każdym sklepie z alkoholem napis: Originál alkohol ale najbardziej mnie rozbraja gdy taki napis widnieje na sklepie, który nazywa się Al Capone ręka ze śmiechu mi drżała więc nie zrobiłem fotki, ale można zobaczyć to tutaj.
Idę jeszcze zobaczyć co jest ciekawego na ulicy Masarykovy Sady.









Spotykam takiego psa jakiego miałem kiedyś kupić, kurcze, wielki skubany!




Przed wyjazdem żonka poprosiła mnie, gdybym przypadkiem zawitał na Słowację, abym jej kupił piwko, Smädný mních o smaku grapefruita. Cóż było robić, musiałem udać się na zakupy do Čadcy. Odnajduję Lidla i ... mają akurat to właśnie piwko w promocji 50 centów za puszkę (poprzednio płaciliśmy 1,10€) więc kupuję cały wózek Po zakupach ruszam już w kierunku kraju, mijam granicę,



wstępuję na moment na zakupy w Rajczy



i jadę do Ujsoł na nocleg. Zanoszę graty do pokoju i wychodzę z zimnym piwkiem przed dom, siadam na ławeczce i odpoczywam. Delektując się smakiem Zlatego Bažanta piszę sms'a do Fatamorgany, o mniej więcej takiej treści:
Patrzę na niebo w Ujsołach i wydaje się, że jutro będzie ładnie.
Dostaję odpowiedź: Co Ty tam robisz do cholery?!

Co jest w tych Ujsołach
Raz tam nocowałam...i wystarczy
Fakt...było to jakieś ok. 10 lat temu

ASIULA HK napisał(a):Co jest w tych Ujsołach

Wejście na szlak na Wielką Rycerzową

08.06.2013

Ponieważ wszystko co się tego dnia zdarzyło zostało opisane tutaj, wrzucę tylko kilka zdjęć.

SgwdYrEira napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Co jest w tych Ujsołach

Wejście na szlak na Wielką Rycerzową

Nie tylko...

SgwdYrEira napisał(a):08.06.2013

Ponieważ wszystko co się tego dnia zdarzyło zostało opisane tutaj, wrzucę tylko kilka zdjęć.

nie ma to jak stare swojskie znane klimaty
podsunąłeś nam myśl, że trzeba tam kiedyś wrócić

romuald22 napisał(a):

SgwdYrEira napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Co jest w tych Ujsołach

Wejście na szlak na Wielką Rycerzową

Nie tylko...

Masz rację, jest tam jeszcze kilka sklepów i stacja benzynowa gdzie się spotkaliśmy
Ale najważniejsze co tam jest to cisza i spokój.

te kiero napisał(a):

SgwdYrEira napisał(a):08.06.2013

Ponieważ wszystko co się tego dnia zdarzyło zostało opisane tutaj, wrzucę tylko kilka zdjęć.

nie ma to jak stare swojskie znane klimaty
podsunąłeś nam myśl, że trzeba tam kiedyś wrócić

Wrócić tam warto bo jest sielsko
Tak jak wspomniałem jest tam cisza i spokój, oto dowód:




Po podwórku kolega się przechadzał
A wieczorem przyszła sobie sarna, niestety nie udało się jej zrobić zdjęcia

16.06.2013

Przez cały tydzień padało, momentami nawet lało, nie sprzyjało to wyjazdom. Nadeszła jednak niedziela i przestało padać, do tego było bardzo ciepło, rzekłbym upał. Tak więc należało się gdzieś ruszyć

Ponieważ młody jest fanem wszelakich militariów postanowiliśmy pokazać mu coś ciekawego.
Zanim jednak dotrzemy w zaplanowane miejsce zobaczymy coś po drodze. Zatrzymujemy się w Smardzewicach przy zaporze na Zalewie Sulejowskim.










Jest około 30 stopni, chętnie bym się wykąpał jednak woda jest zimna, bardzo zimna
W Smardzewicach znajduje się Ośrodek Hodowli Żubrów ale tam byliśmy rok czy dwa lata wcześniej więc odpuszczamy sobie. Zjadamy za to pyszne lody i ruszamy dalej.

Następnym naszym celem są Groty Nagórzyckie. Upał staje się nieznośny i ciężko przetrwać pół godziny, które musimy odczekać przed wejściem. Jednak chłód panujący wewnątrz rekompensuje czekanie.




Groty Nagórzyckie są pozostałością po podziemnej kopalni piasku szklarskiego, wydobywanego do potrzeb budowlanych i hutniczych w XVIII stuleciu i na początku XIX wieku. Groty składają się z licznych korytarzy, wnęk, zaułków i sal. Największe wyrobisko zwane "Salą Królewską" ma 30 m długości, 25 m szerokości i 3 m wysokości. Najrozleglejsza grota ma długość 120 metrów. Każda grota nosiła inną nazwę, np. Boczna, Borsucza, Chowańcza, Ciemna, Jeziorna, Niedźwiedzia, Taneczna, Złodziejska.













Piasek wydobywano od końca XVIII do początku XX wieku na potrzeby gospodarskie, a później dla hut szkła. Zakaz eksploatacji wydały władze carskie po zawaleniu się jednej z komór w której zginął mieszkaniec Nagórzyc. Od tamtej pory stały się lokalną atrakcją turystyczną, a po zamurowaniu wejść na długo zostały zapomniane. Ponowne zainteresowanie uruchomiło inwestycję w celu odnowienia grot przy wsparciu finansowym Unii Europejskiej. Od czerwca 2010 roku czynione były zabezpieczenia grot i przystosowania ich do zwiedzania, a z początkiem 2012 roku groty otworzyły swoje drzwi dla turystów.














Tuż przed wyjściem z Grot przewodniczka informuje turystów co ciekawego znajdą w okolicy. Dowiaduję się o czymś co mnie bardzo ucieszyło, zatem wycieczka poszerzy się o jedno miejsce

Dojeżdżamy do miejsca gdzie młody może szerzej się uśmiechnąć.

Bunkier w Jeleniu wraz z pomieszczeniami technicznymi wchodził w skład kompleksu wraz z bunkrem w Konewce. Jest jednak nieco krótszy - 355 metrów o nieco łukowatym kształcie.








Wstęp do niego jest bezpłatny a budynki pozostawione bez opieki znacznie bardziej zniszczone. Dojazd jeszcze trudniejszy: z Konewki trzeba jechać przez miejscowość Spała do miejscowości Jeleń (mała miejscowość nie na każdej mapie zaznaczona). Tam trzeba przed przejazdem kolejowym skręcić w las w pierwszą w prawo zaniedbaną utwardzoną drogę (droga idzie bezpośrednio w las - droga w prawo piaskowa tuż przed linią torów kolejowych nie prowadzi do schronów!). Ok. 300 metrów i po prawej zobaczymy obiekt kolejowy. Schrony techniczne: hydrofornia, elektrownia i kotłownia znajdują się zaraz za nim.












A tak to wygląda z satelity.
Ciekawe miejsce, szkoda tylko, że niszczeje ale może ktoś wreszcie to zagospodaruje tak jak schron w Konewce gdzie właśnie się wybieramy.

Kompleks schronów w Konewce – jeden z dwóch kompleksów schronów kolejowych wchodzących w skład stanowiska dowodzenia "Obszar Środek" (niem. "Anlage Mitte"), położony w lesie obok wsi Konewka.
Kompleks schronów w Konewce składał się ze schronu kolejowego o długości około 385 m, dwóch schronów bojowych i najprawdopodobniej schronów technicznych podobnie jak w bliźniaczym zespole schronów znajdującym się obok wsi Jeleń.










Kompleks od strony zewnętrznej otoczony był płotem z siatki drucianej i najprawdopodobniej od strony wewnętrznej zasiekami z drutu kolczastego. Budowę kompleksu realizowała Organizacja Todt w okresie od kwietnia do października 1940 r. Mniejsze obiekty realizowane były według standardowych planów Organizacji Todt jak np. Wilczym Szańcu, czy kwatery (OKH) w Mamerkach.






Schron kolejowy w Konewce jest dłuższy o 50 m od schronu w Jeleniu i w przeciwieństwie do niego jest na całej długości prosty (część obiektu w Jeleniu leży w łuku). Przekrój schronu od strony zewnętrznej ma szerokość przy podstawie 15 m i wysokość 9 m. Wnętrze tunelu przechodzącego przez schron ma wysokość 6 m. Przez środek tunelu biegł tor kolejowy z peronami (rampami) po bokach.










Obecnie schrony porosły mchem, a okoliczni mieszkańcy porozkradali niektóre części metalowe, razem z szynami. Co roku w październiku odbywa się tam zlot pojazdów militarnych. Kilka lat temu oba schrony zostały wydzierżawione od Lasów Państwowych przez pana Juliusza Szymańskiego. Obecnie w Konewce mieści się prywatna wystawa militariów, a schron wraz z obiektami towarzyszącymi został udostępniony do zwiedzania.












To miejsce jest całkiem nieźle zagospodarowane, można coś zjeść, kupić pamiątki a także przejechać się starym motocyklem. Młodemu bardzo się podoba



Tak to wygląda z góry.

Po zwiedzeniu schronów kolejowych w Jeleniu i Konewce przyszedł czas na zwiedzenie obiektu, którego nie mieliśmy w planach. Byliśmy tutaj 4 lata temu, wystawały tylko resztki murów pośród traw. Widok był tragiczny. Przewodniczka w Grotach Nagórzyckich powiedziała, że dzień wcześniej oddano go zwiedzającym po rekonstrukcji. Byłem zdziwiony, czyżby coś w naszym kraju udało się odbudować? Należało to sprawdzić, koniecznie!







Obronny zamek w Inowłodzu był jedną z blisko pięćdziesięciu murowanych warowni, zbudowanych za życia i panowania Kazimierza Wielkiego. Wystawiony w latach 1356-1366 pełnić miał powinność lokalnej siedziby władzy monarszej i punktu militarnego chroniącego granicę Polski z państewkiem książąt mazowieckich, pobliski bród oraz komorę celną na szlaku handlowym, przekraczającym w tym miejscu Pilicę. W okresie między 1387 a 1390 zamek, w zamian za pożyczone królowi fundusze, przeszedł na własność braci Jana i Abrahama Niemirów (Niemierza) Nowodworskich herbu Nałęcz , ale już w roku 1393 król Władysław Jagiełło wykupił go z zastawu i kilka lat później sfinansował prace, polegające na powiększeniu jego powierzchni użytkowej i mieszkalnej. Jagiełło budował dla siebie, bowiem podczas swego 48-letniego panowania gościł w Inowłodzu co najmniej sześć razy. Świadczy to o dużym wówczas znaczeniu kazimierzowskiego gmachu i jego znacznych względach u monarchy, który pod koniec życia zainstalował tutaj starostwo z Piotrem ze Strykowa jako pierwszym stanowionym lokalnym starostą królewskim. W 1458 warownia ponownie przeszła w prywatną dzierżawę - tym razem w zamian za pożyczone Kazimierzowi Jagiellończykowi 1000 florenów zasiedlił ją wojewoda mazowiecki Wincenty z Giżyc. Po Wincentym na zamku mieszkali Leżajscy herbu Nałęcz, od których w 1515 odkupili go: biskup wrocławski Mikołaj oraz kasztelan radomski Andrzej Drzewieccy. Wkrótce po tej transakcji gmach spłonął i przez kilka następnych lat stał uszkodzony. Rozpoczęta po 1519 roku odbudowa połączona była z gruntownym przemodelowaniem całej konstrukcji, zmianą usytuowania bramy i przeformowaniem podziałów wewnętrznych. Dalsze prace budowlane (także prowadzone przez Drzewieckich) miały miejsce po roku 1563 - nie zmieniono jednak bryły zniszczonego przez kolejny pożar założenia, ograniczając się jedynie do przebudowy zespołu bramnego i prac przy wnętrzach części mieszkalnej.









Jako ostatni mieszkali na zamku przedstawiciele rodu Lipskich herbu Łada. W roku 1648 rozpoczęli oni przygotowania do następnej przebudowy, której jednak nigdy nie ukończyli, ponieważ niedługo potem los złośliwie nadesłał im bezwzględnych Szwedów, a strategiczne położenie zamku i jego walory obronne sprawiły, że kilkakrotnie toczyły się o niego zacięte potyczki. Nie wiadomo dokładnie, jakie wydarzenie miało decydujący wpływ na ostateczny upadek warowni, choć powszechnie uważa się, że podminowali ją i wysadzili w powietrze wycofujący się w 1657 żołnierze szwedzcy. Potem nikt nie podjął już skutecznej próby ratowania budowli, której stan przez następne 200 lat systematycznie pogarszał się, a traktowanie murów jako kamieniołomu w drugiej połowie XIX wieku spowodowało, że ich pozostałości przestały być widoczne na powierzchni gruntu. Na tym polu duże "zasługi" miał łódzki fabrykant, niejaki Antoni Urbanowski - na jego polecenie bowiem wywieziono aż 600 stusów kamienia z zamku w celu realizacji jakieś bliżej nieokreślonej inwestycji nad rzeką Pilicą. W latach następnych przestrzeń zamkowa służyła już tylko jako grajdołek, na którym wypasano krowy, aż do lat 70-ych XX wieku, kiedy rozpoczęto tutaj prace archeologiczne, zakończone w 1985 odkopaniem zachowanych reliktów i ich częściową rekonstrukcją celem zabezpieczenia w formie trwałej ruiny. Podczas wspomnianych prac odnaleziono ponad 38 tysięcy ruchomych zabytków w postaci szkła, ceramiki, przedmiotów metalowych, kafli i innych.






Pierwotny zamek wzniesiono z cegły i rdzawobrunatnego piaskowca na naturalnym, potem sztucznie podsypanym i uformowanym kopcu. Był to czworoboczny zespół o wymiarach 31x32x47x49 metrów z zewnętrznym obwodem grubych na 2,5 i wysokich na 8 metrów murów obronnych oraz wewnętrzną zabudową w postaci dwóch skrzydeł łączonych na kształt litery L. Skrzydło zachodnie o wymiarach 12x31 metrów mieściło w sobie trzy izby o łącznej powierzchni 200 m2, w tym przypuszczalnie najbardziej reprezentacyjną salę na zamku, tzw. izbę wielką oraz być może również kuchnię. Dostawione do niego skrzydło północne miało wymiary 13x26 metrów - wypełniało ono 4/5 długości muru obronnego i przy całkowitej powierzchni ok 190 m2 również posiadało trzy główne pomieszczenia, m.in. ulokowaną na parterze niewielką stajnię. Element dominujący stanowiła tutaj postawiona w północno-wschodnim narożniku zespołu warownego, wysunięta 5 metrów poza lico murów, oktogonalna wieża o średnicy ok. 10,5 metra i nieznanej dziś wysokości. Służyła ona jako stanowisko obserwacyjne na miasteczko i położoną nieopodal przeprawę, loch więzienny, a także punkt obronny, flankujący pierwotny przejazd bramny. Obwód warowny uzupełniała druga wieża, wzniesiona na planie prostokąta o bokach 8,7x10 metrów i umiejscowiona w południowej kurtynie. Wjazd do zamku prowadził od wschodu, czyli od terasy zalewowej, na której funkcjonował otoczony murami zespół miejski. Całość opasano fosą o szerokości 20 i głębokości 1,5 metra, zasilaną sztucznym przekopem wodami rzeki Pilicy i umocnioną z obu stron drewnianymi belkami.










Podczas realizowanej z zarządzenia Jagiełły przebudowy powiększono powierzchnię użytkową starego domu oraz wystawiono dwa kolejne budynki, usytuowane po obu stronach czworobocznej wieży - budynki owe posiadały po dwie kondygnacje i łącznie zajmowały około 200m2. Między skrzydło południowe i północne wkomponowano mur z furtą, który przedzielał istniejący dziedziniec na część rezydencjalną i mieszkalną. Sto lat później Drzewieccy zamurowali stary przelot bramny, a na bramę przeznaczyli południową wieżę kazimierzowską, dobudowując do niej szeroki na 2,5 metra przejazd z kamieniami odbojowymi przy narożnikach. Ze względu na grożące katastrofą zmiany w statyce budowli, rozebrali również północny gmach mieszkalny, zastępując go po części jednoprzestrzennym domem wschodnim, ulokowanym między wieżą ośmioboczną, a wschodnim odcinkiem domu południowego. Zmienili też podziały wewnętrzne oraz prawie dwukrotnie powiększyli dziedziniec, który teraz został wybrukowany. Trzecia przebudowa (ok. 1563) nie wpłynęła zasadniczo na bryłę założenia i polegała głównie na rozbudowie przedbramia, dostawieniu trzech przypór w narożnikach zewnętrznych muru oraz kolejnych przekształceniach wnętrz (zasypano część piwnic, a w części środkowej skrzydła wschodniego umieszczono kaplicę). Podczas czwartej, ostatniej i niedokończonej modernizacji (lata 1648-55) wzniesiono piece kaflowe, wstawiono ozdobne portale drzwiowe oraz przebudowano latrynę.







Do czasów współczesnych zachowały się odsłonięte w latach 80. XX wieku i częściowo uczytelnione przy zastosowaniu miejscowego piaskowca szczątki w postaci pełnego obwodu murów zewnętrznych, fragmentów podziałów wnętrza i fundamentów ośmiobocznej wieży. Cztery lata po zakończeniu tych prac, w pracowni architektoniczno - konserwatorskiej prof. Henryka Jaworowskiego ruszyły prace projektowe związane z trwałym zabezpieczeniem ruin zamku. W przedsięwzięciu tym jedynym fragmentem przewidywanym do rekonstrukcji była wieża, w której zamierzano umieścić ekspozycję poświęconą dziejom warowni. Zmiana planów nastąpiła w 2003, gdy władze gminy postanowiły wprowadzić do wnętrz zamkowych funkcje użytkowe, nie burząc jednocześnie koncepcji trwałej ruiny. Adaptację dokumentacji zakończono w roku 2006, a dwa lata później przystąpiono do częściowej rekonstrukcji wieży, przerwanej w 2010 z powodu braku funduszy. Jednak już w maju tego samego roku nastąpił przełom w pracach przez wprowadzenie inwestycji do Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Łódzkiego na lata 2007-2013, dzięki czemu na realizację projektu przyznano częściową dotację z Europejskiego Funduszu Regionalnego, resztę zaś pokryły władze gminy. Prace budowlane wznowiono w marcu 2011, a zakończyły się w listopadzie roku następnego. Na zamku zgodnie ze zleceniem, znajdują się: Gminne Centrum Kultury, Biblioteka Gminna oraz Informacja Turystyczna. Obiekt oddany do użytku dla zwiedzających został 15.06.2013.

W ramach relaksu pooglądałem Twoje abordaże, a zaległości mam okrutne! Rewelacyjne zakątki pokazujesz . Często nawet pojęcia o ich istnieniu nie miałem . Czasami zobaczę coś znajomego, ale raczej rzadko... No i akurat w moje strony zajechałeś… Moszna i Rogów - Jezusicku ile ja się narobiłem tam ślubniaków swego czasu… Jeżeli pokażesz tu jeszcze zamek w Żyrowej to zwątpię

pozdr

Pałac w Żyrowej miałem na celowniku gdy wracałem z Jeseników jednak wybrałem inny (był bardziej po drodze, chociaż może nie... ale to inna historia), będzie tu o nim.

Pozdrawiam