Abordaże mniejsze i większe czyli pirackie wybryki 2013

Podglądacz . . . ciekawe co zobaczył , że znieruchomiał


Pozdrawiam
Piotr

Możliwe, że Feniksa chyba, że stoisko z bielizną damską

Krasnal na rurze...a czy są krasnale kobiety?



Pozdrawiam

weldon napisał(a):Były. Łatwo je mozna było odróżnić, bo miały ładniejsze brody, niz krasnoludy, aczkolwiek ...:

Dziękuję kolego nadszyszkowniku.

Witaj, Piracie
Z przyjemnością pooglądałam Twój spacer po Wrocławiu, bo bardzo lubię to miasto.

Coś pozieleniało w okolicach pręgierza Jak tam ostatnio byłam (w marcu 2010), nie było drzewek ani ławeczek...

Fajne ujęcia krasnali! Też mam sporo fotek tych stworków

Skoro cumy rzuciłeś we Wrocławiu, to wyrwałam się do domu na obiad (balast musi nabrać ciężaru ), ale już jestem gotowa "płynąć" dalej

Vjetar napisał(a):(...) a czy są krasnale kobiety? (...)

Nie wiem, Jacku czy chciałbyś się z nią spotkać

weldon napisał(a):Dziś wyglądają tak:

[/color]

Chyba lepiej niż przed wiekami

maslinka napisał(a):Witaj, Piracie
Z przyjemnością pooglądałam Twój spacer po Wrocławiu, bo bardzo lubię to miasto.

Coś pozieleniało w okolicach pręgierza Jak tam ostatnio byłam (w marcu 2010), nie było drzewek ani ławeczek...

Fajne ujęcia krasnali! Też mam sporo fotek tych stworków

Witaj Aga,
też, mimo wszystko, lubię to miasto warto je zwiedzić.
Widocznie skazani napisali zażalenie do władz miasta skarżąc się na brak odpowiednich warunków odbywania kary i ..... voilà.
Nie wiem czy te stworki takie fajne, ja miałem z nimi przekichane ale to już opisałem wcześniej. Całe szczęście nie uwzięły się na Ciebie.

dangol napisał(a):Skoro cumy rzuciłeś we Wrocławiu, to wyrwałam się do domu na obiad (balast musi nabrać ciężaru ), ale już jestem gotowa "płynąć" dalej

To dobrze, że już jesteś gotowa bo cumy jakieś sparciałe były i się porwały więc czas na zmianę portu.

We Wrocławiu byłem kilkanaście razy, tak żeby tam nocować to właściwie trzy. Zastanawiam się właśnie co z tych pobytów najbardziej pamiętam?

1995 - pobyt najdłuższy, dwa miesiące, maj i czerwiec:

- wieczorne włóczenie się po lokalach i niekończące się partyjki w bilarda,
- niezapomniane wieczory/noce w Spiżu,
- ulicę Bezpieczną, na której mieszkałem a w zasadzie to nie tyle ulicę co jej nazwę. Kto jej ją nadał? Chyba żartowniś jakiś Na bloku było widać ślady po kulach z sąsiadującej z nim jednostki wojskowej
- jeszcze jedną ulicę Szkocką, tam mieszkali znajomi, którzy mają rodzinę u mnie w miasteczku, miałem się z nimi zabrać na weekend. Dowiaduję się, że wyjeżdżają za pół godziny więc mówię, że zaraz przyjdę, w końcu tuż obok mnie Chorwacka, Jugosłowiańska, Serbska... oglądam plan miasta..... a to jakieś 7 km dalej
- piękne centrum

2011 (albo 2010 - nie pamiętam ) - 3 dni, styczeń

- hałdy śniegu a w związku z tym całkowity brak miejsc parkingowych,
- ciasną, duszną salkę wykładową a w niej ok. 60 osób, wyszedłem po pół godzinie ze strasznym bólem głowy,
- mozolne wypychanie auta z zaspy

2013

- totalny brak planu na cokolwiek,
- te cholerne zwergi
- paniusie na rynku nagabujące na wizytę w klubie go-go,
- najgłupiej w życiu wydane 120 zł

07.06.2013

Nadszedł dzień wyjazdu z Wrocławia. Zastanawiałem się cały czas co ze sobą począć, opcji było kilka. Po pierwsze, mogłem udać się do kolegi do Wałbrzycha, po drugie, kolejny kolega mieszka w Karpaczu i też mogłem się tam zabunkrować a do tego jeszcze szef zaoferował, że mogę z nim pojechać do jego brata do Trzebnicy. Zastanawiałem się przez chwilę i wybrałem jeszcze coś innego

Według powszechnej opinii wieś Rogów (daw. Rogau) w czasach piastowskich należała do rycerskiego zakonu templariuszy, którzy mieli zbudować tutaj zamek połączony podziemnymi tunelami z warowniami w Krapkowicach i położonym na drugim brzegu Odry Otmęcie. Informacje o rzekomych korytarzach można oczywiście włożyć między bajki, nie ma także żadnych dokumentów potwierdzających funkcjonowanie w tym miejscu zakonnej komandorii, wiadomo natomiast, że w 1305r. miejscowość stanowiła własność czynszową biskupstwa wrocławskiego, zaś w połowie XIV w. należała do rycerzy: Cunado de Rogow (1339) i Werconisa de Rogau (1351). W zachowanym akcie kupna-sprzedaży z roku 1393, wymieniającym nowych właścicieli Rogowa - braci Jana i Adama Bess, istnieje wzmianka o jakiejś budowli obronnej, jest ona jednak lakoniczna. Około 1490 roku gospodarzami tejże tajemniczej warowni zostali hrabiowie Rogoysky z Rogoźnika na Morawach.











Zamek nowożytny w formie zbliżonej do współczesnej zbudowany został pod koniec XVI wieku lub dopiero około roku 1620 z fundacji wspomnianych już Rogoyskich. Wzniesiono wtedy dwa renesansowe skrzydła mieszkalne wraz z narożną basztą, dostawione do istniejącej wcześniej prostokątnej wieży. Dekoracyjne krużganki na dziedzińcu powstały w okresie późniejszym. W 1612, po śmierci ostatniego z rodu Stefana Rogoysky, majątek przeszedł na własność rodziny Wrbsky. Służył jej przez blisko sto pięćdziesiąt lat, w końcu jednak niewłaściwie gospodarowany, zaniedbany i zadłużony sprzedany został w 1757 roku na licytacji hrabiemu Henrykowi Adolfowi von Roedern z Krapkowic. Kilka lat później Henryk zmarł, a jego spadkobiercy szybko pozbyli się przybytku, odsprzedając go hrabiemu Karolowi Wilhelmowi von Haugwitz, przedstawicielowi rodu, który gospodarował w Rogowie i sąsiednich włościach aż do końca II wojny światowej przekształcając podupadły zamek w reprezentacyjną siedzibę szlachecką. Syn Karola, Henryk Kurt von Haugwitz, z inklinacji mason, z zawodu zaś premier Prus, rozbudował ją dostawiając do dotychczasowej zabudowy klasycystyczne skrzydło północne, założył też modny na owe czasy krajobrazowy park w stylu angielskim. Po śmierci ostatniego niemieckiego właściciela Heinricha von Haugwitz (zm. 1932) Rogów należał jeszcze do przedstawicieli duńskiej linii rodu służąc im sporadycznie jako letnia rezydencja wypoczynkowa, natomiast po 1945 roku przeszedł na własność państwa, pełniąc początkowo funkcję przedszkola, następnie magazynu zboża przy miejscowym PGR-rze, co naturalnie doprowadziło go do ruiny. W 1965 zabytek przekazany został Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Opolu i po trwającej przeszło 10 lat odbudowie został oddany do użytku jako filia tejże z cennymi starodrukami i zbiorami specjalnymi.




Operujący jako filia biblioteki opolskiej gmach gromadzi obszerną kolekcję dawnych rękopisów, druków, map, listów oraz grafik, m.in. wydanej w 1625 "Kroniki Śląskiej" Jakuba Schickfusa, mapy drzeworytowej Śląska z roku 1545, czy listu lorda Georga Byrona adresowanego do hrabiego Haugwitza. We wnętrzach zamku urządzono wystawę ukazującą rozwój książki: od papirusu poprzez tabliczki gliniane do księgi z XVIII wieku. Znajduje się tutaj także ekspozycja archeologiczna prezentująca średniowieczne skorupy, groty strzał i elementy wystroju wnętrz. Obok funkcji kulturalnych Rogów pełni również rolę ośrodka o charakterze konferencyjno-biznesowym z hotelem. Pięknie odrestaurowany, pomalowany na wyrazisty żółty kolor gmach kontrastuje z położonym po sąsiedzku malowniczym parkiem, w którym spotkać można wiele rzadkich w Polsce gatunków drzew, m.in.: miłorząb japoński i tulipanowca.









Strasznie mnie zaskoczyło jak wysoko sięgała tutaj woda podczas pamiętnej powodzi w '97. Teren wokół jest raczej plaski więc musiała to być ogromna ilość

Zastygła w śpiewie tarcza i dwa cherubinki na złowionym dziku - ewidentne ślady wskazówek do skarbu Templariuszy
Znalazłeś kryptę

Ciekawe miejsce splądrowałeś


Pozdrawiam
Piotr

Piracie patrz jaki zbieg okoliczności. Do Wrocławia na ulicę Bezpieczną jeździłem przez 10 może więcej lat. Spędzałem tam z moimi kuzynami ferie zimowe i wakacje u wujka pułkownika i wspaniałej cioteczki. Bezpieczna 10 oj to były czasy

piotrf napisał(a):Zastygła w śpiewie tarcza i dwa cherubinki na złowionym dziku - ewidentne ślady wskazówek do skarbu Templariuszy
Znalazłeś kryptę

Ciekawe miejsce splądrowałeś


Pozdrawiam
Piotr

Wejście do komnaty ze skarbem odnalazłem jednak ogrodnik to wypatrzył i mnie przegonił. Ale ja tam się jeszcze zakradnę

krasiu666 napisał(a):Piracie patrz jaki zbieg okoliczności. Do Wrocławia na ulicę Bezpieczną jeździłem przez 10 może więcej lat. Spędzałem tam z moimi kuzynami ferie zimowe i wakacje u wujka pułkownika i wspaniałej cioteczki. Bezpieczna 10 oj to były czasy

Świat jest mały

Gdy już obejrzałem w Mosznej co miałem obejrzeć ruszyłem w dalszą drogę. Po kilkudziesięciu kilometrach zobaczyłem znak z napisem - Pałac Krowiarki, trzeba skręcić

Podjechałem od południowej strony










gdzie napis na ogrodzeniu zakazywał wstępu Dopytałem autochtona czy dobrze trafiłem, okazało się, że nie, wjazd do pałacu jest z drugiej strony.



Tutaj też wisi tabliczka głosząca, że teren jest prywatny i obowiązuje zakaz wstępu ale dostrzegam na owej tabliczce numer telefonu (503828266) więc wybieram go i widzę jak jakiś człowiek na terenie pałacu sięga do kieszeni i odbiera połączenie. Pomachałem do niego więc szybko zakończył rozmowę i przyszedł do mnie.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.
- Czy można obejrzeć pałac?
- Nie.
- Dlaczego?
- To teren prywatny.
- Może jednak mnie pan wpuści? Przejechałem specjalnie 300 km, żeby tu wejść i zrobić kilka zdjęć.

Facet podszedł do mojego samochodu, spojrzał na rejestrację i rzekł:

- Niech pan wchodzi, tylko proszę nie wchodzić do środka i nie być zbyt długo.
- Dziękuję.

Trochę nakłamałem ale trudno, to tylko maleńkie kłamstewko było.



W 1678 roku w wiosce Krowiarki został wzniesiony zamek z drewna, którego właścicielem była rodzina Beess. W 1690 roku zamek przejął Leopold Paczyński. Od 1800 roku właścicielem drewnianego zamku został Graf Strachwitz.




W 1826 roku Ernest Joachim Strachwitz na miejscu poprzedniego drewnianego pałacu wzniósł nowy, tym razem murowany. W latach 1852-77 dokonał kolejnej przebudowy zamku oraz powstał park okalający pałac. Mikołaj Strachwitz wznowił budowlę w 1846 roku w stylu neogotyckim. W 1842 roku Karol Strachwitz sprzedał wieś rodzinie Gaszynów, Hansowi II von Gaszyn.






15 maja 1856 roku Hugo II Henckel von Donnersmarck poślubił Wandę von Gaschin, a pałac od tej chwili stał się własnością rodu Henckel von Donnersmarck. W 1892 roku pożar trawi północną, drewnianą część pałacu, która zostaje odbudowana i rozszerzone w 1898 roku w stylu secesyjnym. Od 1911 roku zamieszkiwał tutaj Edgar 1. Graf von Henckel-Gaschin, a od 1939 był on własnością Hansa 2. Grafa von Henckel-Gaschin, który w marcu 1945 roku uciekł na rowerze przed wojskami Armii Czerwonej.





Przetrwał on wojnę w stanie nienaruszonym. Była tutaj Szkoła Aktywu Politycznego, a od 1947 roku Państwowy dom Dziecka i przedszkole. Od 1963 roku pałac przejął Szpital Rehabilitacyjno-Ortopedyczny. W 1970 roku szpital opuścił pałac wraz z jego cennym wyposażeniem i rozpoczął się okres niszczenia. Po prywatyzacji w latach dziewięćdziesiątych nowy właściciel nie przeprowadził remontu ani nie zabezpieczył obiektu.W 2007 roku pałac został sprzedany spółce z kapitałem luksemburskim. Nowy właściciel przeprowadza obecnie remont obiektu.