Abordaże mniejsze i większe czyli pirackie wybryki 2013

02.06.2013

Dzień wcześniej wpadłem z kumplem z pracy na pomysł aby się wybrać w góry. Dzień długi więc spokojnie zdążymy dojechać, wejść na jakąś górę i wrócić. Nie wybraliśmy jeszcze celu ale padły trzy propozycje, Babia Góra, Turbacz i Trzy Korony. Odległość do pokonania mniej więcej podobna, 260-290 km.
Wstaję wcześnie i wychodzę na balkon.



Nie wiem czy to mgła czy dziwna niska chmura, raczej to drugie bo wiatrak stoi na wzgórzu a w dole jest przejrzyście. Wsiadam do auta i jadę do Radomska po kolegę. Decydujemy, że pojedziemy do Obidowej i szlakiem przez Stare Wierchy i Obidowiec wejdziemy na Turbacz a zejdziemy przez Bukowinę Miejską i Obidowską. Powinno nam to zająć 5-6 godzin plus czas potrzebny na obiad w schronisku na Turbaczu.

Jak zwykle wybieram drogę przez mniejsze miejscowości omijając autostrady czy drogi szybkiego ruchu. Pierwszy przystanek robimy na koniecpolskim rynku.













Lekka mgła i brak kogokolwiek na rynku powoduje, że miasteczko wygląda jak wymarłe. Zwijamy się, kto wie jakie zło się tu czai

Następny przystanek robimy w uroczej Pilicy.













Otoczenie miasteczka jest ciekawe, wokół pagórki i całkiem ostre podjazdy a nawet jedna serpentyna , fajny teren dla rowerzystów. Ale raczej dla tych z dobrą kondycją

Jedziemy dalej ale tylko 4 km i idziemy obejrzeć Zamek w Smoleniu. Zakaz wstępu - ale słabo widzimy więc idziemy Mimo, że podejście jest krótkie to wcale nie takie łatwe i nie chodzi nawet o to, że jest pod górkę ale strasznie dużo błota. Trzy kroki do góry i zjazd pół metra w dół, niezła zabawa

Pierwotnie zamek składał się z murowanej okrągłej wieży i budynku mieszkalnego otoczonych murem obwodowym. Następnie w XV wieku rozbudowano warownię o zamek dolny od wschodu, a niedługo potem o drugi zamek dolny od zachodu. Nie stykały się one bezpośrednio, więc połączono je przejściem komunikacyjnym. Obecnie zachowały się ruiny wszystkich części warowni z dwoma wejściami do obu zamków dolnych. Zamek górny jest trudno dostępny, można się do niego dostać tak jak dawniej od północy dzięki specjalnie przygotowanym podpórkom, ale chyba specjalnie nie są one wygodnie rozstawione (niegdyś była to drabina lub drewniane schody). Znajduje się tam taras widokowy na całą okolicę. Wieża posiada 16 m wysokości i 6 m średnicy, grubość murów wynosi ponad 2 m. Wchodziło się do niej z piętra sąsiadującego budynku mieszkalnego o wymiarach 18,6 m x 9,7 m. Zamek dolny od wschodu ma kształt pięciokąta i pełnił funkcje gospodarcze, mieszkalne dla załogi zamku i składu broni. Mury go otaczające posiadały blanki i były wzmocnione przyporami. Od zachodu znajduje się ostrołukowa brama wjazdowa z zachowanymi otworami służącymi do spuszczania brony. W płd.-wsch. część można dostrzec wgłębienie w murze, które można być pozostałością niewielkiej wieży obserwacyjnej. Drugi zamek dolny znacznie większy od wschodniego, posiadał charakter renesansowej rezydencji z częścią mieszkalną i gospodarczą. Również jest otoczony murem obwodowym, który dodatkowo biegnie tu po skale do wieży. Zachowane mury budynku sięgają ok. 2 m wysokości, widać otwory okienne i prawdopodobnie drugą bramę wjazdową. Znajduje się tu także głęboka na 200 m, jak utrzymują legendy, studnia. Inne legendy mówią, iż pod całą warownią znajduje się sieć korytarzy, które pobudzały wyobraźnie poszukiwaczy skarbów i przyczyniły się do dewastacji zabytku. Badanie archeologiczne nie potwierdziły jednak ich istnienia. Od 1954 r. zamek i okolica stanowią rezerwat krajobrazowy "Smoleń", skatalogowano tu 160 gatunków roślin. Obecnie obowiązuje zakaz wstępu na teren zamku ze względu na bardzo zły stan techniczny murów i groźbę utraty zdrowia a nawet życia.









Pocieszające jest to, że gdy jechałem tędy kilka miesięcy później widać było rusztowania wokół wieży więc jest szansa, że zamek zostanie choć trochę odrestaurowany. Sprawdzę to w tym roku

Po drodze mamy jeszcze miejscowość Korzkiew, trzeba zajrzeć.

Oglądamy kościół Narodzenia św. Jana Chrzciciela.



Później idziemy zobaczyć zamek.

Zamek w Korzkwi to XIV-wieczna warownia rycerska która, jadąc od Krakowa jako pierwsza otwiera szlak Orlich Gniazd. W 1352 roku Jan z Syrokomli zakupił wzgórze Korzkiew i wybudował na nim wieżę, pełniącą funkcję obronną i mieszkalną. Kolejnymi właścicielami byli: Szczepan Świętopełk z Irządz, kupiec Piotr Krupka, rodzina Zborowskich i Ługowskich. Pod koniec XV wieku, w XVI wieku oraz 1720 roku (właścicielami byli wówczas Jordanowie), budowla została przebudowana. Zamek znajdował się następnie w rękach Wesslów i Wodzickich, a pod koniec XIX wieku popadł w ruinę. Od 1997 jego właścicielem jest architekt Jerzy Donimirski, który podjął się odnowienia i odbudowania zamku.
Obecnie trwają prace budowlane na zamku, który pełni także rolę hotelu. Planowana jest także odbudowa mieszczącego się dawniej w pobliżu zamku dworu, stawów, a także stworzenie małego muzeum i skansenu.

Mimo tego, że relacja toczy się bardziej pod ziemią niż pod wodą to i tak jest fajnie

Dojechaliśmy w końcu w góry
Zaparkowaliśmy przy strumyku



i ruszyliśmy zielonym szlakiem w kierunku Starych Wierchów. Trasa miejscami dość stroma i niestety błotnista.





Wychodzimy z lasu, ukazują się całkiem fajne widoczki jednak martwi nas to, że chwilami kropi deszcz a chmury przemierzające niebo nabierają rozpędu i nieciekawej barwy.








Docieramy do schroniska gdzie zakupujemy piwo, siadamy przed budynkiem i sączymy chmielowy napój (niestety niesmaczny ).





Zaczyna padać, po chwili przestaje aby za moment mogło zacząć lać. Znów przestaje i ponownie zaczyna lać. I tak co chwilę, pada, nie pada. Widoczność niewielka, błoto ma się coraz lepiej. Spędzenie kilku godzin na szlaku w deszczu nam się nie uśmiecha więc wracamy. Mam plan awaryjny Całe szczęście browar był niedobry i wypiłem może ze 100 ml więc mogę auto prowadzić.

Roxi napisał(a):Mimo tego, że relacja toczy się bardziej pod ziemią niż pod wodą to i tak jest fajnie

Już za momencik znów pod ziemię zejdziemy Troszkę wody tam będzie

Cześć Mariusz.
Nadrobiłem zaległości.

romuald22 napisał(a):Cześć Mariusz.
Nadrobiłem zaległości.

Cześć Romku.
Już niedługo będziemy podążać wspólnym szlakiem

W czasie opadów przydaje się parasol. Nie zabraliśmy go ze sobą więc musimy coś wykombinować. W tym celu jedziemy na południe. Mijamy zachmurzone Tatry Bielskie.

Fragment Kominów Zdziarskich (Komíny), Niżnia Nowa Szczerbina i Nowa Baszta.



Od lewej Bujaczy Wierch (Bujačí vrch), Bujacza Przełęcz (Bujačie sedlo), Jatki (Jatky), Szalony Przechód (Vyšné Kopské sedlo), Szalony Wierch (Hlúpy).
Płaczliwa Skała (Ždiarska Vidla) i Hawrań (Havran) w chmurach. Strzystarski Żleb (Tristarský žľab) z resztkami śniegu.





Docieramy na parking i po 20 minutach marszu pod górę




docieramy na miejsce.



Na wejście do środka musieliśmy poczekać 40 minut. I wtedy koledze przytrafia się nieciekawa historia. Tak się niecierpliwi i wierci, że wypada mu plecak i spada na ziemię. Skutkiem tego jest zbity wyświetlacz w aparacie fotograficznym. Do dziś się zastanawiam jak to się stało, aparat specjalnej torbie, torba w plecaku między ciuchami

Jaskinia Bielska (Belianska jaskyňa) znajduje się w Tatrach Bielskich na północnym stoku Kobylego Wierchu (Kobylí vrch).
Otwór na wysokości 972 m n.p.m. prowadzący do wnętrza jaskini był od dawna znany okolicznym mieszkańcom. Jednak wejść głębiej odważyli się dopiero w roku 1881 trzej mieszkańcy Białej Spiskiej (Spišská Belá): Juliusz Husz i Johann Britz z synem. W następnym roku jaskinię częściowo udostępniono zwiedzającym, a w roku 1896 oświetlono elektrycznie. Trwały też dalsze przeszukiwania jaskini, w wyniku czego odkryto wiele jej dodatkowych partii liczących w sumie 3641 m w poziomie i 160 m w pionie. Obecnie do zwiedzania dostępne jest 1135 m o przewyższeniu 125 m. Jaskinia jest udostępniona w sposób sztuczny, za pomocą poziomego przekopu, na wysokości 890 m n.p.m.




Trasa jest oświetlona, powadzi betonowym chodnikiem i schodami z poręczami liczącymi ponad 800 stopni. Zwiedzanie z przewodnikiem trwa około 70 minut. W roku 1979 Jaskinia Bielska została uznana za chroniony zabytek przyrody.






















W jaskini żyje co najmniej 7 gatunków nietoperzy. Najwięcej jest nocków dużych, rzadziej występują: nocek wąsatek, nocek Brandta i nocek orzęsiony, sporadycznie pojawia się gacek brunatny i mroczek pozłocisty, a nawet podkowiec mały. Z drobnych bezkręgowców najbardziej znany jest skorupiak głębinówka ślepa (Bathynella natans), który żyje w podziemnych jeziorkach. Długość jego białego ciała wynosi od 1 mm do 2 mm. Uważany jest on za relikt trzeciorzędowy.






















Temperatura powietrza w jaskini, oprócz korytarza wejściowego, wynosi od 5 do 6,3 °C, wilgotność względna od 90 do 97%. W wyniku sezonowej wymiany powietrza następuje w zimie ochłodzenie wstępnych korytarzy, wskutek czego w dolnych częściach gromadzi się lód, który utrzymuje się w miesiącach wiosennych. W ciągu całego roku temperatura powietrza waha się tam od –2,2 do +5,1 °C.






















W celu zwiększenia atrakcyjności jaskiń w połowie lat 30. zamknięto jej dolne części, aby były one stale wypełnione lodem. Spowodowało to jednak wietrzenie mrozowe nacieków oraz skał w górnych częściach jaskini.














Zwiedzając tę jaskinię przekonałem się, że warto wnosić opłaty za fotografowanie. Tuż przede mną szedł jakiś Niemiec i robił zdjęcia z partyzanta, przewodniczka widziała to wcześniej a i on chyba wiedział, że ona wie więc zbyt wiele tych zdjęć nie robił a do tego bez lampy więc nic ciekawego na pewno nie uzyskał. Mniej więcej w 3/4 trasy podeszła do niego i poprosiła o bilet na zdjęcia (wiadome było, że nie ma bo w kasie dają nalepki w jaskrawych kolorach aby je umieścić w widocznym miejscu), nie ma Wtedy wskazała palcem na mnie, pouczyła gościa jak należy się zachować (chyba jakaś straszna bieda za Odrą skoro żałował 10 ojro ) i skasowała za zezwolenie na fotografowanie - efekt taki, że gość zdjęć za wiele nie porobił a i tak musiał zapłacić a jeszcze wstydu się najadł bo strasznie poczerwieniał

Jaskinia bardzo ciekawa, nacieki ładne i do tego jeziorka. W największej sali jest świetna akustyka. Warto tu przyjechać i zobaczyć na własne oczy.

Piękny przewodnik tu powstaje, piękny.

Pozdrawiam

Vjetar napisał(a):Piękny przewodnik tu powstaje, piękny.

Pozdrawiam

Dzięki Jacku, staram się aby to co napiszę było przydatne, być może kogoś zachęcę do odwiedzenia pokazywanych tu miejsc aczkolwiek to tylko takie zapiski z abordaży mniejszych i większych.

Pozdrawiam

Wspomniałem o wspaniałej akustyce w jaskini, mam dowody




Niestety podczas konwersji padła trochę synchronizacja video-audio ale jakoś ujdzie.
Wie ktoś jakiego kodu użyć aby film się tutaj wyświetlał na stronie?

SgwdYrEira napisał(a):Jaskinia bardzo ciekawa, nacieki ładne i do tego jeziorka. W największej sali jest świetna akustyka.

Tylko tę akustyczna salę pamiętałam z Jaskinii Bielskiej i dwa słowa "netoperki" i "małpica". Byliśmy ponad 10 lat temu. Jako pierwszą jaskinię zwiedziliśmy Demianowską Jaskinię Wolności i po niej Bielska wydawała się dużo skromniejsza w ornamenty jaskiniowe. Najmniej ciekawa wydała nam się właśnie Lodowa a byliśmy jeszcze w Aragonitowej i Domicy.
Zamek Spiski - bardzo nam się podobał, Starą Lubownię jak się przypadkiem tam trafi też warto zwiedzić - to jedno ze spiskich miast mających całkiem ważne związki z Polską przez 360 lat.

Zdjęcia z jaskiń - bardzo udane. Balans bieli nie dał się oszukać.
Filmiki też oddają możliwości tej ogromnej akustycznej sali. Ciekawe, że zawsze się znajdzie jakiś chętny śpiewak. Dyżuruje na stałe?