Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

[mariusz-w]

Ta ostatnia seria, to takie bardziej skandynawskie, norweskie bardziej, niż korsykańskie, klimaty

Tak, masz rację - jest w tych krajobrazach coś surowego, północnego.
Korsyka to wyspa o wielu obliczach.

Pozdrawiam,
Wojtek

W Skandynawii nie byłem, na Korsyce nie byłem ... w związku z tym, że jak mówicie sceneria podobna ... to z uwagi na klimat ... na razie wybieram Korsykę !

Podziwiajmy dalej !

Pozdrawiam.

[Franz]

W Skandynawii nie byłem, na Korsyce nie byłem ... w związku z tym, że jak mówicie sceneria podobna ... to z uwagi na klimat ... na razie wybieram Korsykę !

W moich oczach Skandynawia - konkretnie Norwegię mam w tej chwili na myśli - ma jedną głównę wadę: wilgoć. Trochę w nadmiarze. Mniej istotnym, chociaż zauważalnym mankamentem jest nadmiar komarów w połączeniu z horrendalnymi cenami napojów chłodzących o niewysokim procencie alkoholu.
Ale krajobrazy... rewelacyjne!

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Zastanawiałem się, czy wspomnieć teraz, czy może nieco później - o tradycyjnych mieszkańcach tych terenów. Porośnięte makią kamienne pustkowia często przez wiele lat gościły opiewanych w legendach zbójników, jak i pospolitej maści rzezimieszków. Również i w obecnych czasach zdarza się, że poszukiwani przez żandarmerię nacjonaliści z FLNC ukrywają się w pieczarach na zboczach tutejszych wzgórz. Ale może wrócę do tej kwestii później, gdy będziemy przejeżdżać ponownie w pobliżu. Teraz obieramy kierunek na zachód wyspy.

Tuż na północ od Levie (Livia) znajdują się dwa sąsiadujące ze sobą stanowiska archeologiczne: Cucuruzzu oraz Capula.









Kierujemy się najpierw do pierwszego z wymienionych. Kasa stoi na skraju lasu i po zakupie biletów zagłębiamy się weń wąską dróżką, obramowaną zielono omszałymi kamieniami. Cucuruzzu, zwane równiez U Pianu de Levie, jest ufortyfikowaną osadą, pochodzącą z XIV w p.n.e. - zostajemy więc błyskawicznie przeniesieni 3500 lat wstecz.
Cucuruzzu wzniesione zostało na szczycie wzgórza. Osada uformowana z lepiej lub gorzej dopasowanych do siebie kamieni i głazów - niektóre ważą po kilka ton - świetnie wkomponowana jest w dominującą w otaczającym krajobrazie, naturalną skałę. Zachowało do dzisiaj kilka oryginalnych pomieszczeń, służących zarówno jako mieszkania, jak i magazyny do przechowywania zapasów.

Godne uwagi są kamienne sklepienia, zważywszy że całość powstała bez użycia zaprawy. Cóż, w epoce brązu nie zawracali sobie głowy drobiazgami.

[Franz]

Zaglądam oczywiście na najwyższy punkt osady, skąd roztacza się rozległy widok.

Z Cucuruzzu przechodzimy leśną alejką w stronę drugiego stanowiska archeologicznego. Po drodze mijamy świadka znacznie późniejszej epoki - romańską kaplicę San Lorenzu z XIII w. - i wkrótce pojawiają się w lesie pierwsze ślady kolejnej osady. Najpierw spotykamy przypominające górską kolebę pomieszczenie - pod skałą o charakterystycznym kształcie (ale nie powiem, co mi przypomina) kamienny murek tworzący balkonik. Żeby nie było - to każde z nas się tam znalazło.

Niedaleko od tego miejsca trafiamy już na główne umocnienia Capuli.

[Franz]

Castellu de Capula było zamieszkane bez żadnych przerw od epoki brązu aż po średniowiecze, a więc przez blisko trzy tysiące lat.
Najpierw wdrapuję się na najwyższy punkt twierdzy.





Następnie przychodzi czas na pomyszkowanie po wszelkich zakamarkach. Miejscami trzeba się nisko pochylić przed sztuką budowlaną z zamierzchłej przeszłości.
Docieramy do miejsca z potężnym - niczym wyciosanym w skale - półokrągłym łukiem, osłaniającym kamienną platformę, która mogła być ołtarzem ofiarnym.

Capula została zniszczona i zupełnie opuszczona w 1259r w wyniku długotrwałych walk pomiędzy wrogimi sobie klanami.

[Franz]

Usatysfakcjonowani spotkaniem z prehistorią, zamykamy pętlę, korzystając znów z liczących sobie kilka tysięcy lat dróżek i kamiennych schodów.





Wsiadamy do wozu i wąskimi, krętymi szosami przemieszczamy się teraz w kierunku zachodniego wybrzeża Korsyki. Po drodze mijamy parę niezbyt może urodziwych, ale ładnie położonych, kamiennych wiosek.

[weldon]

Też ładnie spasowane.

I, mz, również nie do ruszenia te kamienie ...

[Franz]

Też ładnie spasowane.

I, mz, również nie do ruszenia te kamienie ...

Wiesz, to miejsce - oprócz świadomości, że tędy ludzie przechodzili przez kilkadziesiąt wieków - ono było po prostu przeurocze...

Pozdrawiam,
Wojtek

[weldon]

Wiesz, to miejsce - oprócz świadomości, że tędy ludzie przechodzili przez kilkadziesiąt wieków - ono było po prostu przeurocze...

Szczeliniec mi się przypomniał ...
Ale to już kilkadziesiąt lat minęło. Takie, luźne skojarzenie.
Schody i skały się gdzieś po łepetynie kołaczą.

[mariusz-w]

- ono było po prostu przeurocze...

Pozdrawiam,
Wojtek

To widać ...

[Franz]

Szczeliniec mi się przypomniał ...
Ale to już kilkadziesiąt lat minęło. Takie, luźne skojarzenie.
Schody i skały się gdzieś po łepetynie kołaczą.

W kategorii potęgi i rozmachu sił natury - to te omszałe schodki się, oczywiście, nie liczą w porównaniu ze Szczelińcem.
Ale - nadrabiają w innej dziedzinie.

To widać ...

Do tego jeszcze te jasne plamy słońca, przeświecającego poprzez listowie...

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Oto mapka pierwszej części przejazdów tego dnia.



A - Piscia di Gallu
B - Cucuruzzu i Capula
C - najbliższy przystanek

[Franz]

Wspomnianym przy opisie mapki następnym przystankiem jest Filitosa.

Zaraz po minięciu kasy i obejrzeniu małego muzeum zostajemy powitani przez kamiennego wojownika. Ważący ponad dwie tony, trzymetrowej wysokości pionowy głaz z rysami twarzy oraz wyrzeźbionym długim mieczem jest drugim, co do wysokości, menhirem w Filitosie.



Ślady osadnictwa pochodzą z wczesnego neolitu, z piątego tysiąclecia przed naszą erą. Najlepiej zachowane pomniki historii datują się na późny okres brązu. Kultura megalityczna osiągnęła na wyspie największy rozkwit w połowie drugiego tysiąclecia p.n.e., a jej upadek nastąpił ok. roku 800 p.n.e.







Według niektórych teorii w drugim tysiącleciu p.n.e. wiele miejsc na Korsyce zostało opanowanych przez lud wznoszący wieże. W językach romańskich od słowa "torre" utworzono dla tego ludu termin "torreens", my musielibyśmy ich chyba nazwać wieżowcami lub wieżycielami.

Centralne miejsce w Filitosie zajmuje charakterystyczna dla nich budowla, służąca do celów kultowych. Nietypowe natomiast jest użycie w konstrukcji pomniejszych menhirów.

[Franz]

Mijamy kolejne menhiry - znów na niektórych dają się dostrzec zarysy twarzy - i docieramy do otoczonego kamiennym murem kurhanu, gdzie z kolei w całość konstrukcji wkomponowano potężny, piętnastotonowy głaz.

Schodzimy teraz do trawiastej dolinki, gdzie na obrysie fragmentu okręgu znajduje się grupa menhirów o zdecydowanie szczupłych sylwetkach. Zaglądamy jeszcze na skraj dolinki, obramowanej ogromnymi głazami o interesujących kształtach.









Tu już zawracamy i zahaczając jeszcze zarówno o kolejne rzeźbione przez naturę skały, jak i twory rąk ludzkich o niewątpliwie anatomicznych kształtach, zmierzamy do samochodu.

[Vjetar]

A mówią, że to w Kapadocji są ciekawe kształty...