Od Alto Adige ... do Veneto (Dolomity-Garda-Wenecja)

[Fatamorgana]

Taaa... ja tam się zawsze niezmiennie dziwię, skąd się bierze takie zaufanie, że te metalowe dzindziboły nie odpadną od skały, jak się akurat będzie człowiek tego trzymał! /już nie wspomnę o tych drabinkach! /

Wystarczy trochę poczytać o wytrzymałości materiałów koleżanko...
Zwykły karabinek ma wytrzymałość na rozciąganie rzędu 1 tony, a te liny mają jeszcze większą.
Te "dzindziboły" wytrzymują obciążenie setek kilogramów, więc nawet jakby się na nich podciągał i wisiał ten amerykański grubas co waży ponad 350 kg, to by nic a nic się nie działo.
Poza tym, nie montują tego w skałach przypadkowi robotnicy budowlani, ale specjaliści od skał i montażu tego typu. Okresowo ubezpieczenia są przeglądane i konserwowane przez kluby alpejskie czy górskie- to konieczne, bo nie tyle korozja je zjada, co obrywy kamieni i lawiny niszczą.
I jeszcze jedno- skoro do dzisiaj trzymają się elementy robione lata temu (na przykład pozostałe po wojnie), to tym bardziej trzymają w skale te nowsze.
Tak samo wydaje się dziwne a nawet niewiarygodne jak ludzie się mogą wspinać bez liny na pionowych a nawet przewieszonych ścianach czy- o zgrozo- wieżowcach.
A tymczasem jest to po prostu kwestia odpowiedniej techniki (sprzętu i umiejętności) i tyle. Żaden cud.
Pozdr.


Btw. Mariuuuuusz!!!!!!!!!!!!
Te ostatnie dwa zdjecia to bym sobie walnął na fototapetę!
Jezu, ale wypas!

[Franz]

Pisząc to ... już widzę ... to znaczy wyobrażam sobie twarz Wojtka w momencie czytania tego tekstu ... dobrze, że nie usłyszę śmiechu !

Ale dla nas ... ta skalna półko-ścieżka z metalowymi elementami ... to była prawdziwa atrakcja.

Cóż mogę powiedzieć... piękna półeczka. Takie też lubię.

O jakości zdjęć nie powiem nic. Takie sobie postanowienie nienoworoczne zrobiłem.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Taaa... ja tam się zawsze niezmiennie dziwię, skąd się bierze takie zaufanie, że te metalowe dzindziboły nie odpadną od skały, jak się akurat będzie człowiek tego trzymał!

Tiaaa... zdarza się, ale na szczęście - dosyć rzadko.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Przy schronisku parę zdjęć okolicy ...

A tu - jak na dłoni - początkowy fragment mojej tegorocznej trasy w Cadini.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Crayfish]

Taaa... ja tam się zawsze niezmiennie dziwię, skąd się bierze takie zaufanie, że te metalowe dzindziboły nie odpadną od skały, jak się akurat będzie człowiek tego trzymał! /już nie wspomnę o tych drabinkach! /

Osobiście widziałem kilka razy na Słowacji oderwane pojedyncze "dzindziboły" na szlakach.
Na szczęście na żywo nigdy się nie oderwały od miejsca mocowania.
Myślę, że są wyjątkowo odpowiedzialnie montowane.
Ale incydenty się zdarzają, jak i wszędzie gdzie indziej.

[Joanka23]

Wystarczy trochę poczytać o wytrzymałości materiałów koleżanko...

Kiedyś tam w zamierzchłej przeszłości coś tam sobie poczytałam z konieczności - widać za mało i wyobraźnia bierze górę...
Ale dzięki za rozwinięcie tematu! - jakąś taką pewność w niezawodność "dzindzibołów" przesyłasz

Tiaaa... zdarza się, ale na szczęście - dosyć rzadko.

Osobiście widziałem kilka razy na Słowacji oderwane pojedyncze "dzindziboły" na szlakach.
....
Ale incydenty się zdarzają, jak i wszędzie gdzie indziej.

Qurczę tak sobie to z przymrużeniem oka napisałam nie sprawdzając czy takie rzeczy się zdarzają.
Teraz jak Was przeczytałam to aż mnie ciarki przeszły...

[Fatamorgana]

Bywa, myślę że to z tego prostego powodu, że trudno takie ubezpieczenia monitorować regularnie- musiałyby być chyba podpięte do jakichś czujników albo śledzone kamerami...

Problemem jest nie tylko dostępność (zwłaszcza zimą!) ale i zdarzenia nieprzewidywalne- jak obrywy skalne. Trudno przewidzieć gdzie i kiedy one nastąpi i co uszkodzą- trzeba tam po prostu wyleźć i sprawdzić- czasami przechodzący zgłaszają uszkodzenia.
Swego czasu w Słowenii głośno było o obrywie w ścianie Kanjavca (a jest to wielki kawał ściany...), który spowodował zamknięcie słynnego trawersu z powodu zniszczeń w przebiegu trasy i ubezpieczeń wywołanych ...trzęsieniem ziemi- a w konsekwencji tym obrywem.
Zdarza się też, że prozaicznie- kluby dbające o stan "żelastwa" podupadają (kondycyjnie, organizacyjnie, finansowo- to ostatnie zwłaszcza, bo takie naprawy nie należą do tanich!)) i w konsekwencji nie ma komu zadbać o stan żalaziwa, zatem i tak wszędzie chodzimy na własne ryzyko.

W Małej Fatrze- w Dolinie Obśivanki i w popularnych Dolnych/Hornych Dierach- wymieniano niedawno drabiny i łańcuchy na nowe, ale zrobiono to dopiero z środków pozyskanych drogą urzędowo- sponsorską (unijne i bankowe pieniądze).

[kulka53]

ta skalna półko-ścieżka z metalowymi elementami ...

Jak widać Dolomity oferują każdemu jego własną ferratę - na miarę potrzeb i możliwości.....

Zdjęcia są piękne.... ale i krajobrazy niczego sobie
Fajną pogodę mieliście tego dnia, ciemne i jasne chmury w połączeniu z błękitem nieba dodają tym niezwykłym skałom wokół jeszcze większego dramatyzmu

[mariusz-w]

Taaa... ja tam się zawsze niezmiennie dziwię, skąd się bierze takie zaufanie, że te metalowe dzindziboły nie odpadną od skały, jak się akurat będzie człowiek tego trzymał! /już nie wspomnę o tych drabinkach! /

Chłopaki już Tobie w tym temacie odpowiedzieli !

Ja powiem tylko, że na całe szczęście ... tu "żelazo" było tylko w poziomie, nic w pionie ... żadnych drabin !

Te ostatnie dwa zdjęcia to bym sobie walnął na fototapetę!

Fajnie, że się Tobie podobają ... to miejsce stworzone na fototapety.

A tu - jak na dłoni - początkowy fragment mojej tegorocznej trasy w

No popatrz ... kwestia dni abyśmy się na parkingu spotkali !

Jak widać Dolomity oferują każdemu jego własną ferratę - na miarę potrzeb i możliwości.....

I całe szczęście ... bo inaczej byśmy o nich wiedzieli tylko z relacji innych.

Fajną pogodę mieliście tego dnia, ciemne i jasne chmury w połączeniu z błękitem nieba dodają tym niezwykłym skałom wokół jeszcze większego dramatyzmu

Fakt ... pogoda była ciekawa, jak zachodziło słońce to wiało i było wprost mroźnie, a po chwili gdy wiatr ustawał i świeciło słońce ... robiło się gorąco.

Do fotografowania też raz lepiej raz gorzej ... ale masz rację, dynamiczne niebo dodawało uroku temu miejscu w bliższej i dalszej perspektywie (w sensie stricto).

Pozdrawiam

[longtom]

Zdjęcia jak zwykle ... obrzydliwie fajne.

podpisuję się pod tym stwierdzeniem obiema rękami i nogami!

dziewięćsił bezłodygowy

Jeśli kiedyś ogródek skalny miałeś to wiesz o tym na pewno. Ale Twoja relacja wielu fanów ma, może kogoś taki link zaciekawi.

pzdr

[mariusz-w]

dziewięćsił bezłodygowy

........... może kogoś taki link zaciekawi.

pzdr

Jasne ! ...

Dziękuję ... obiecuję poprawę !

Sądziłem, że "9sił" zanany jest wszystkim tak jak szarotka.

Prawda też jest taka, że nie wszystko co fotografowałem potrafiłem nazwać ... ale razem damy radę.

Pozdrawiam

[mariusz-w]

Wsiadamy do jeepa i po kilkunastu minutach jesteśmy przy naszym samochodzie ...


Kilka klatek z filmu nakręconego w czasie zjazdu ...





















... i ostatnie spojrzenie na południową stronę Monte Piana z widoczną drogą po której przed chwilą jechaliśmy.

[mariusz-w]

Ruszamy z parkingu by po chwili dotrzeć do Misuriny leżącej nad jeziorem o tej samej nazwie.

To popularna miejscowość turystyczna, odwiedzana tak latem jak i zimą, leży w dolinie Val de Ansiel od której odchodzi wiele bocznych. Otoczona jest grupami górskimi takimi jak Dolomiti di Sesto, Cadini di Misurina, Marmarole, Sorapiss i Cristallo.

Miejscowość niewielka ... parę hoteli i pensjonatów, kemping, punkty informacji turystycznej.

Tutejszy klimat, doskonały dla pacjentów z chorobami układu oddechowego ... zaowocował tym, że powstało tu sanatorium dla dzieci z astmą ... podobno jedyny taki obiekt we Włoszech.

Lago de Misurina jest położone na wysokości 1754 m n.p.m., jego obwód wynosi 2,6 km a głębokość maksymalna to 5 metrów.

Na jeziorze tym odbywały się zawody łyżwiarskie w czasie VII Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1956 roku, których miastem-gospodarzem była oddalona parę kilometrów stąd Cortina d'Ampezzo. Polacy wywalczyli wtedy jeden medal. Był to medal brązowy i zdobył go Franciszek Gąsienica Groń w kombinacji norweskiej.



Widok na Sorapiss ... składający się z trzech szczytów, które należą do jednych z najwyższych w Dolomitach - Punta Sorapiss (3205 m), Croda Marcora (3154 m) i Tre Sorelle (3005 m)





W tle Gruppo dei Cadini.



Przenosimy się na południową stronę jeziora.

Grand Hotel Misurina.










Następnie aby nie wracać tą samą trasą objeżdżamy Cristallo.
Cristallo, podobnie jak Tofany cieszy się sporą popularnością wśród turystów, do czego przyczynia się bliskość Cortiny.

[mariusz-w]

Docieramy do miejsca z którego jest ładny widok na Cortinę i otaczające ją góry. Robimy zdjęcia kwitnących zimowitów na tle grani Pomagagnon, która łączy się z Cristallo.

Pomagagnon to grań położona na północ od Cortiny d'Ampezzo i ograniczająca od wschodu dolinę Boite. Najwyższy szczyt grzebienia to Croda del Pomagagnon, wysoka na 2435 metrów.












W tym miejscu byliśmy parę lat wcześniej wracając z wakacji nad Adriatykiem.

Wtedy wyglądało tak:



Widok w kierunku Cinque Torri.





a tu na Cortinę i gruppo delle Tofane.









Zjeżdżamy do Cortiny d'Ampezzo, którą znamy z kilkukrotnych wcześniejszych odwiedzin kiedy była "punktem przelotowym" w naszych podróżach na południe.

Nie zatrzymując się więc i mijając z lewej strony Tofane wracamy przez Dobiaco do domu.

[Crayfish]

DRĘCZ I KUŚ MNIE JESZCZE !!! NIE MAM JUŻ SŁÓW.
A na fototapetę to tu więcej hiciorów znajduję.
CO ZA MIEJSCE !!!

A zielono tam .. jak wiosną a nie we wrześniu.