Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

[Franz]

Zdecydowanie Corte ucierpiało...

No cóż, czas nie jest z gumy. A ja - zawsze kiedy mam wybrać między naturą a miastem - wybiorę naturę.

Ale owszem, parę budynków się tu jeszcze znajdzie. A jedno miasto dokładniej sfotografowane też.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Rano wstajemy tradycyjnie - o świcie. Pakując się do drogi i wertując dokładnie wszelkie informacje na temat dotarcia do ruin kościółka, mamy okazję podziwiać kolejny wschód słońca.
My jeszcze w cieniu, ale szczyty gór już zaczynają się opalać.







Wygląda na to, że poprzedniego dnia w niewłaściwym miejscu szukałem tego kościółka. Mapa wskazuje na bliskie jego usytuowanie względem szosy biegnącej z Corte na południe, ale z niej nie ma do niego dojazdu. Natomiast powinno się udać dotrzeć do niego z szosy, w pobliżu której teraz jesteśmy.
Zjeżdżamy jeszcze kawałek w kierunku południowo-wschodnim i skręcamy w boczną, wąską i krętą szosę. Azymut wskazuje, że zbliżamy się do poszukiwanego obiektu. Przejeżdżamy przez tory kolejowe, za którymi asfalt się kończy i wkrótce polna droga doprowadza do rozległej łąki. A przed nami - San Giovanni Battista.
Ruiny pochodzącego z IXw. kościoła oraz przylegającego do niego baptysterium stoją najprawdopodobniej na miejscu rzymskiej osady.





Przechadzamy się, oglądając świątynię z każdej strony, po czym - zadowoleni, że udało nam się ją odszukać - wracamy do wozu i ruszamy w trasę.
Najpierw szybki powrót do Corte i kierujemy się główną szosą w stronę Ajaccio. Nie ono jednak jest naszym celem. Tuż przed przełęczą Vizzavona znajdują się kaskady Anglików. Są łatwo i szybko osiągalne z szosy - weźmiemy je więc na śniadanie.
Po drodze zatrzymujemy się na chwilę, by rzucić okiem na ruiny wieży strażniczej.

[Franz]

Dojeżdżamy do Vizzavony i parkujemy w cieniu. Jeszcze nie ma upału, ale tu szybko robi się ciepło.
Ruszamy wygodną drogą, oznaczoną strzałką: Cascades des Anglais. Przyciągnęło nas tu zdanie z naszego czerwonego przewodniczka: "Nikde jinde nenajdeme takovy retez horskych jezirek s vodopady, jako zde u kaskad potoka Agnone". Czyż moglibyśmy się oprzeć takiej reklamie?? Nigdy!
Sympatycznym lasem docieramy do pierwszych kaskad.







Mijamy bar z pustymi o tej porze stolikami i informacją, że to już tu. Idziemy jeszcze kawałek wyżej, ale wygląda na to, że to rzeczywiście tylko tu. To ma być wszystko?? To ma być ten wspaniały świat górskich jeziorek i kaskad?.. Uuu... chyba po raz pierwszy zawiedliśmy się na informacjach z Rotherka.
Cóż, zaglądamy jeszcze w kilka zakamarków i patrzymy na siebie, wzruszając ramionami. Tak wyszlo. Nie było to warte poświęconego na to czasu. Ale nic to - dzień dopiero się zaczyna.

[Joanka23]

Widzę, że kościółek się znalazł - jak na ruiny z IX wieku to niesamowicie zachowany - aż szkoda, że tylko dwa zdjęcia - no, ale rozumiem, że to w kategorię "natura" już się nie łapie?

A wodospady... troszkę małe /a przynajmniej tak mi się na zdjęciach wydaje/... aż się faktycznie nie chce wierzyć, że to wszystko - na pewno nic nie przegapiliście? - bo samo miejsce ładne...

[Franz]

Widzę, że kościółek się znalazł - jak na ruiny z IX wieku to niesamowicie zachowany - aż szkoda, że tylko dwa zdjęcia - no, ale rozumiem, że to w kategorię "natura" już się nie łapie?

Łapie się, łapie. Tak piękny jak natura. Bo to już ona.
Nie wiem, czemu tak słabo go uwieczniłem... Sprawdzę jeszcze czy Bea nie ma więcej zdjęć. Bo całkiem ładny był. Być może podświadomie spieszyłem już do głównego celu tego dnia.

A wodospady... troszkę małe /a przynajmniej tak mi się na zdjęciach wydaje/... aż się faktycznie nie chce wierzyć, że to wszystko - na pewno nic nie przegapiliście? - bo samo miejsce ładne...

Tiaaa... też byliśmy zaskoczeni. Ale niczego więcej nie znaleźliśmy. Zamieszczone w przewodniku zdjęcie było średnie, ale myślelismy, że to tylko fotograf się nie spisał, skoro opis był taki zachęcający.
Ale może to jednak pisarza poniosło nieco...
Następnego dnia mieliśmy za to wspaniałe kaskady.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Oto mapka przejazdu do zamieszczonego odcinka.



A - San Giovanni Battista
C - Cascades des Anglais

A na okrasę mało u nas znana a przecież piękna muzyka korsykańska.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Wracamy tą samą trasą do samochodu. W międzyczasie mija południe - dobra pora na posiłek. Szybko przygotowujemy drugie śniadanie, konsumujemy w cieniu rozłożystych drzew, po czym zwijamy majdan i wsiadamy do auta.
Musimy przejechać do punktu startu zaplanowanej na dziś głównej wycieczki. Miejsce to znajduje się wcale nie tak daleko stąd, przynajmniej w linii prostej. Ale samochodem... będzie sporo zabawy.

Najpierw wracamy główną szosą w stronę Corte, by tuż przed Vivario skręcić w boczną, krętą drogę, którą - to pnąc się na przełęcz, to znów hamując na zjazdach - dojeżdżamy do Ghisoni. Nie zatrzymujemy się, tylko kontynuujemy jazdę na południe, uważnie kontrolując boczne odgałęzienia. Jednak bez obaw - nasze jest oznaczone drogowskazem. Skręcamy w prawo wąziutką, ale jednak asfaltową dróżką i pokonując kolejne serpentyny, dojeżdżamy do parkingu przy Refuge de Campannelle.

Droga zabrała sporo czasu - więcej niż zakładałem. Ale planowana wycieczka nie jest specjalnie długa i powinniśmy się wyrobić przed zmrokiem.

Oto mapka przejazdu. A że sam przejazd trochę trwa, włączmy radio i posłuchajmy korsykańskich śpiewów. Proponuję dziś najbardziej znaną grupę - I Muvrini (Koziołki). Przyznaję, że to dzięki ich nutom zapałałem wiele lat temu gorącym afektem do muzyki korsykańskiej.

I Muvrini - Terra



Minęła godzina piętnasta. Ostatni dzwonek, by wyruszyć w góry.

[Franz]

Jak można się było domyślić na podstawie zamieszczonej mapki - celem popołudniowej wycieczki jest Monte Renoso. A ta niebieska plamka na północ od szczytu, to jezioro Bastani.







Z parkingu wyruszamy dróżką ponad kempingiem, na którym rozstawiono kilka namiotów. Docieramy do niewielkiego, bocznego grzbietu, gdzie skręcamy w kierunku zachodnim.







Jest kilka wariantów trasy - dróżki się krzyżują co chwila.
Ponad zielenią hali wyłania się główna grań.

[Franz]

Widać nawet głębsze wcięcie - to będzie przełęcz, na którą wejdziemy.







Teren się lekko wypłaszcza i dolina za nami znika z pola widzenia. Po lewej widzimy krzyż na szczycie Monte Renoso. Ale jeszcze troche potrwa, zanim tam dotrzemy.
Najpierw chcemy zawitać nad jezioro, a wiem z opisu, że jest ukryte za moreną i trzeba go poszukać na lewo od naszej trasy.









Obieramy mało widoczną ścieżkę i pniemy się stromo w górę. Po kwadransie naszym oczom ukazuje się Lac de Bastani.

[kulka53]

Minęła godzina piętnasta. Ostatni dzwonek, by wyruszyć w góry.

Dla przeciętnego górskiego wycieczkowicza godzina 15 to zwykle ostatni dzwonek by zacząć schodzić ze szczytu

"Monte Renoso is one of the six major mountains (Monte Cinto, Monte Rotondo, Paglia Orba , Monte Padru, Monte d'Oro and Monte Renoso) on Corsica."

Monte Renoso, jedna z najważniejszych gór na Korsyce, hmmm...... skoro można wyjść o 15 i wejść na 2352 m..... (i pewnie jeszcze zejść z powrotem ) - to mi się podoba

A krajobraz nad jeziorkiem, do złudzenia mi przypomina Pirin

[Vjetar]

Co to za tablica/napis jest na tym kamieniu na wodą?

[weldon]

Co to za tablica/napis jest na tym kamieniu na wodą?

Kąpielisko niestrzeżone.

[Franz]

Dla przeciętnego górskiego wycieczkowicza godzina 15 to zwykle ostatni dzwonek by zacząć schodzić ze szczytu

No tak...
W poprzednim życiu zdarzyło mi się wejść na kilka tatrzańskich szczytów, startując na nie po południu. Inna sprawa, że z Lodowego wróciliśmy na kemping o... szóstej rano następnego dnia.

Monte Renoso, jedna z najważniejszych gór na Korsyce, hmmm...... skoro można wyjść o 15 i wejść na 2352 m..... (i pewnie jeszcze zejść z powrotem ) - to mi się podoba

Wiesz, staruje się z około 1600m. To naprawdę łatwa wycieczka.

A krajobraz nad jeziorkiem, do złudzenia mi przypomina Pirin

Mnie też.

Co to za tablica/napis jest na tym kamieniu na wodą?

Informacje o jeziorze - położenie, głębokość, flora, trochę geologii...

Kąpielisko niestrzeżone.

I adres mailowy do ratownika.


Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Ruszamy znad jeziorka i wkrótce mijamy jeden z nielicznych płatów śniegu.





Po chwili znad widocznej wcześniej z dołu grani zaczynają sie wyłaniać dalsze krajobrazy.





Po prawej potężny masyw Monte Rotondo i bliższy Monte d'Oro.



Ale wzrok wędruje również ku celowi naszej wycieczki. Piarżysty wierzchołek Monte Renoso z widocznym na nim krzyżem opada w kierunku wschodnim oraz na naszą stronę skalnym urwiskiem.



Tymczasem to, co z dołu wydawało nam się ostrą granią, okazuje się tylko ostrym obrywem wielkiego płaskowyżu.





W dali charakterystyczny ząb honornego szczytu Paglia Orba.

[Franz]

Intryguje mnie, jak się kończy plateau po tamtej stronie, ale chyba braknie czasu, by to sprawdzić. Może w drodze powrotnej?



Po kamolach wdrapujemy się na wierzchołek.



Pstrykam kilka fotek ze szczytu i gdy dociera do mnie Bea, próbuję ustawić aparat do zdjęcia z samowyzwalaczem, budując statyw z kamieni. Udaje mi się wkońcu. Wstaję szybko i z impetem tłukę łbem o metalowe ramię krzyża...
Gwiazdki w oczach, zataczam się, jakiś kamień uskakuje mi spod stopy. Łapię się innego, naruszając wątłą konstrukcję statywu. Na szczęście, aparat nie doznaje uszczerbku, ale nie mam już ochoty na powtórkę. Trudno, z tego wierzchołka nie będziemy mieli wspólnego zdjęcia.



Z wolna gwiazdki w oczach bledną, za to dostrzegam... kozią czaszkę. Alem musiał wyrżnąć...



Jeszcze parę ujęć okolicy.





I pora schodzić. Jest już późne popołudnie.





Pora również spojrzeć prawdzie w oczy. Z bliska...